คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 นาฬิกา
ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว้ไปมา ที่นี้ เป็นทั้งจุดเริ่มต้น และ เป็นบ้านที่รอคอยการกลับมาของใครหลายๆคน รินนามองผู้คนเหล่านั้น เทอมายืนที่นี้แล้ว
มันน่าแปลกที่อยู่ดีๆ เทอก็อยากจะหันหลังกลับ ไปยังจุดที่เทอเริ่มมา แท้จริงเทอเองก็หวาดกลัวไม่น้อย
“พี่ ..ฉันมาถึงแล้ว” รินนาเอยเบาๆ ก่อนจะหยิบผ้าปิดปากลายจุดสีดำ ขึ้นมาปิดหน้า เหลือเพียงดวงตาคู่สวยที่ดูแข้งกระด้าง รินนาจับกระเป๋าแน่น แล้วเดินหน้าต่อไป โดยไม่รู้ว่าอะไรที่รอเทออยู่
“ค่าเช่าเท่านี้จะอยู่มั้ย” คุณป้าเจ้าของห้องเช่าบอกส่งๆ รินนามองดูห้องแคบๆ ที่เทอไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะได้เจอ
“ค่ะ” รินนารับคำแล้วจ่ายตังค่าเช่า1 เดือน คุณ
ป้าส่งกุญแจให้ ที่นี้คงเป็นจุดอับในโชล รินนายิ้มบางๆที่มุมปาก ก่อนจะเริ่มจัดการของในห้องเล็กๆนี้แล้วดึงของในกระเป๋าออกมาจัด กระดาษยับๆแผ่นหนึ่งที่ถูกผับอย่างดีมันสอด ไว้ในกรอบรูปที่เทอยืนยิ้มทำหน้าทะเล้น อยู่กับพี่นา ที่ยิ้มน่ารัก รินนาดึงกระดาษ แผ่นนั้นออกมา คลี่มันออก
........ รินนา.
เนื้อตัวของพี่สกปรก พี่ไม่มีหน้าจะอยู่บนโลกนี้แล้ว
รินนาพี่ขอโทษที่ต้องทิ้งเทอ ไปทั้งแบบนี้ ..
พี่เสียใจ รินนา เทอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปน่ะ พี่หวังว่าซักวันเทอจะให้อภัยพ่อกับแม่ พี่ดีใจที่มีเทอเป็นน้องสาว ถ้าเลือกเกิดได้จริงๆพี่ยอมให้เทอเป็นพี่สาวบ้างเอามั้ย.....
ลาก่อน ...
น้ำตาเอ่อท้นดวงตาคู่นั้น เทอพับมันแล้วสอดไว้ด้านหลังรูป ให้มันซ่อนตัวอยู่ในนั้นเงียบๆ เหมือนกับเทอ ที่ตอนนี้ ต้องเก็บซ่อนมันไว้
“ปัง!!!!!” รินนาสะดุ้ง กับเสียงที่ดังมาจากข้างห้อง
“ปัง ปัง ปัง !!!” มันดังอีกระรอก รินนามีท่าทีหวาดกลัว
การจะข่มตาให้หลับในทุกๆคืนก็ว่ายากแล้ว แล้วเสียงข้างห้องก็ยิ่งทำให้เทอ ไม่กล้าแม้แต่หลับตาลงซักวินาที
รินนาตัดสินใจ เดินออกจากห้อง คงจะมี ร้านอินเตอร์เน็ตค่าเฟ่ แถวนี้บ้าง อย่างน้อย เทอก็น่าจะเริ่มจากการ หางานจากที่นี้ให้ได้ก่อนแล้วก็ส่งข่าวให้ชาญรู้ แล้วเดินหน้า เข้าไป audition ใน S.M. entertainment ต่อไป
ทางที่เทอเดินไปยังร้ายอินเตอร์ค่าเฟ่นั้นดูน่ากลัว
ขณะที่กำลังจะเดินพ้นมุมตึก เสียงคนวิ่งมาจากด้านหลัง ยังไม่ทันที่รินนาจะหันไปดู อยู่ๆเทอก็โดยเกี่ยวด้วยอะไรบ้างอย่าง กระชากอย่างแรง
ทำให้เทอต้องวิ่งทะลา ไปกับคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้า
“นี้ นี้ นี้ “ เทอพยายามพูดอะไรออกมา แต่ คนข้างหน้ากลับคว้าข้อมือ เทอแน่น ขึ้น แล้วเร่งความเร็วในการวิ่งมากกว่าเดิมหลายเท่า ชั่วขณะหนึ่งที่รินนาหันไปมองข้างหลัง มีพวกชุดดำที่เทอเคยเห็นในหนังวิ่งตามมาข้างหลัง เทอหันไปมองคนที่วิ่งข้างหน้า ทำไม เขาวิ่งเร็วเป็นจรวดเลยนะ
คนข้างหน้าลากเทอเข้าไปในซอกถนน หนึ่ง ที่มืดสนิท เขาดันตัวให้เทอนั่งลง ตอนนี้คนข้างหน้าและตัวเทอ ใกล้กันจนได้ยินเสียงหาบใจหอบเบาๆ
“ชู๊!” เขาทำเสียงให้เทอเงียบ
“นี้!!” รินนากำลังจะต่อว่า แต่เขาเอามือปิดปาก เทอ ก่อน
เสียงคนที่วิ่งข้างนอก ดูเหมือนเงียบไป รินนาปัดมือเขาออก แล้วลุกขึ้นฉับพลัน แล้วข้อมือของเทอก็โดนกระตุก อย่างแรงเพราะบางอย่างที่เกาะเอยู่กับกำไลข้อมือของเทอ
“ใจเย็นสิ คุณหนู” เสียงผู้ชายคนนั้นดูทุ่มต่ำ เขาลุกขึ้นบ้าง แล้วกระตุกข้อมือ ให้เทอลุกเดินตามเขาออกมาจาก ช่องแคบนั้น
แสงไฟข้างนอก ค่อยๆทำให้เห็นว่า เกิดอะไรกับ ข้อมือของเทอและเขา นาฬิกา เรื่อนใหญ่ของเขามันเกี่ยวเข้ากับกำไรข้อมือของเทอ เละที่สำคัญ ผู้ชายที่ยืนหันหลังให้เทอ มีเลือดไหลซึมออกมา จากด้านข้าง มันเหมือน คัยเทน้ำออกมา เหมือนกับเลือดไหลไม่หยุด รินนาหยุดเดิน ชายคนนั้นหันมา ใบหน้าที่ดูนิ่งๆ ซีดจนดูเหมือนกับกระดาษ เทอไม่ชอบ สีหน้าแบบนั้นเลย เหมือนกับว่าเขาใกล้จะตาย
ชายคนนั้นเหมือนไม่รู้ตัวว่าตัวเอง มีเลือดที่ไหลไม่หยุด ไม่นานร่างสูงตรงหน้าก็ล้มลง รินนาทั้งตกใจทั้งกลัว
“อย่าตายน่ะ อย่าตายน่ะ แข็งใจไว้ อย่ามาตายแบบนี้น่ะ” รินนาเอยเสียงสั่น
ชายคนนั้นมองเทอสายตาเหนื่อยอ่อน จากนั้นเขาก็สลบไป
*****โรงพยาบาล*******
พวกหมอวิ่งกันให้วุ่น กำไรและนาฬิกาของเขายังคงเกี่ยวกันไว้ เทอรีบถอดนาฬิกา ออกจากข้อมือของเขา เทอไม่ชอบเลย ไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาล ไม่ชอบบรรยากาศในนี้ มันทำให้เทอรู้สึกเหมือน จะหายใจไม่ออก รู้สึก เหมือนจะหน้า มืด
รินนา มองดูเสื้อผ้าตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด แล้วเทอก็รู้สึกบีบที่หัวใจ
“ คือ คนไข้ มีแผลใหญ่ มากเราต้องผ่าตัด ต้องมีคนเซ็นรับรองคับ”
“คะ..คือ “ รินนารู้สึกเหมือนจะแย่
“คะ คือฉันเป็น น้องเขา” เพื่อช่วยคน เทอจึงยอมเซ็นใบนั่น
รินนานอนที่หน้าห้อง ฉุกเฉินนานหลายชั่วโมง แต่ยังไม่มีวี่แวว ของหมอ
เทอจงเดินออกจากโรงพยาบาล
อย่าให้เขาตายเลย รินนาแอบเภาวนาในใจ ก่อนจะออกจากโรงพยาบาล
...............................4เดือนผ่านไป.......................................................
“ขอบคุณค่ะ” รินนาโค้งแล้ว โค้งอีก ในที่สุดเทอก็ได้งานเพิ่มอีก1 งาน
เป็นพนักงานเสริฟในร้านอาหารแห่งหนึ่ง นอกจาก พนักงานแจกใบปริวแล้ว
1 วันเทอต้องทำงานไม่ต่ำกว่า 2-3 อย่าง มันหนักมาก สำหรับเด็กอายุ 15 แต่นี้เทอก็เคยทำมันก่อนจะมาที่นี้แล้ว ดูภายนอก รินนา เหมือนกับ เด็ก อายุ 17 18 ที่ดูโตกว่าอายุที่แท้จริง อาจจะเป็นเพราะ หน้าตาที่เรียเฉย เทอไม่ชอบเปิดเผยใบหน้านัก ทุกครั้งเทอจะ ใส่ผ้าปิดปาก มันไม่ไช่แค่ช่วยให้อุ่นขึ้น แต่ยังทำให้เทอไม่ต้องกลัวว่าคัยจะมองเทอด้วย
“ ไปแล้วหรอ รินนา” เพื่อนที่ร้าน กาแฟเอยถาม
“อืม วันนี้วันสำคัญ” รินนาเอย แล้วเร่งรีบ ไปยังที่อยู่ ที่เทอ เก็บมันไว้อย่างดี
521 Apgujong 2 dong ,Kangnam Gu,
แต่2-3 มานี้เทอรู้สึกเหมือนกับไม่สบาย รินนาเดินเข้าไปในบริษัท คนมากมาย ที่กำลังรอ คว้าความฝันแต่เทอ มันต่างกัน เทออยู่ที่ อันดับ ที่ 357
1ชั่วโมงผ่านไป
2ชั่วโมงผ่านไป
ยิ่งนานรินนาก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวตุบๆ มันต้องไม่ไช่วันนี้สิ ไม่ไช่วันนี้
เทอกำกระดาษ ที่เปียกชื่นด้วยเหงื่อเย็นๆจากมือของเทอ
“หมายเลข 530-540 ห้อง A” เสียงเรียก รินนา และคนอื่นๆ เดินเข้าไปยังห้องAudition มีเครื่องหมาย สำหรับการยื่น มีคณะกรรมการ ที่ตั้งกล้อง และ อีกคนหนึ่ง ที่นั่งดูกระดาษ
รินนาดึงผ้าปิดปากออก แสงจ้าๆส่องตา ยิ่งทำให้รู้สึกมึนหัวมากขึ้น
.ใกล้เทอเข้ามาทุกที ในที่สุด
ก็เป็นเทอ
“หน้าคุณดูซีดๆน่ะ”
รินนายิ้มจางๆ เสียงเพลงที่เทอซ้อมเต้นทุกวันก็ดังขึ้น เทอเต้นตามเสต็บแต่ดูเหมือนว่าร่างกายวันนี้ของเทอ ยิ่งฝืนมันเท่าไรก็ยิ่งทำให้มันเคลื่อนไหวยากกว่าที่เทอคิดไว้ ซะอีก มันรู้สึกมึนหัวไปหมด
“คะ ขอบคุณ น่ะค่ะ “ กรรมการข้างหน้า เอย
“ไม่ค่ะ ให้โอกาสฉันอีกรอบได้มั้ยค่ะ “ ขณะที่รินนาเอย ใบหน้าของเทอตอนนี้ก็ซีดหนักกว่าเดิม มีผดเหงื่อเย็นๆเต็มใบหน้า ทำไมร่างกาย เทอถึงเป็นแบบนี้น่ะ
“...........อืม ...ค่ะ” กรรมการดูพิจารณาอีกครั้ง
..................................แต่สุดท้ายแล้ว มันก็เหมือนเดิม อีกทั้งยังจะแย่กว่าครั้งแรกซะอีก
“”คุณทำดีที่สุดแล้วค่ะ” กรรมการเอย
รินนาบีบแขนตัวเอง เทอกัดริมฝีปากแน่น มันอัดอั้นเกินกว่าจะร่ำร้องออกมา
ทำไมทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เทอคิดน่ะ เทอเหนื่อยจนจะทนไม่ไหวแล้ว
รินนากลับมาที่ห้องของเทอ ล้มตัวลงนอน รู้สึกเหนื่อยอ่อน ทั้งเจ็บใจตัวเอง
ทั้งรู้สึกโมโหตัวเอง ตอนนี้แม้แต่แรงจะคว้าแก้วใส่น้ำกินยังไม่ได้เลย
“ทำไมเป็นแบบนี้น่ะ หรือว่า ฉันคงต้องยอมแพ้ “ น้ำตาไหลริน จากนั้นเทอ ก็หลับใหลไปกับความมืด
“รินนา รินนา มาทางนี้สิ” เสียงเรียกที่เทอคุ้นเคยเรียกมาจากไกลๆ
“พี่ .....” รินนาวิ่งไปตามเสียง
แต่ยิ่งวิ่งไปเท่าไรก็ยิ่งไกล ออก ไป
“พี่ นา”
“พี่นา”
“พี่นา”
“พี่อยู่ไหนน่ะ พี่นา พี่นา พี่นา “
ร่างที่นอนนิ่ง ใบหน้าซีดเซียว พร่ำเพ้อทั้งที่ยังไม่ได้สติ
เขามองดูผู้หญิงตรงหน้า ใบหน้าที่ผุดผ่องนั้น มีน้ำใสๆ ไหลออกมา เขาเหมือนกับโดนเทอร่ายมนต์ใส่เพียงชั่วขณะที่สายตาของเขาดวงตาของเขาก็หยุดนิ่งอยู่ที่เทอ อย่างไม่ตั้งใจ
“จองซู” เสียงของใครอีกคนเรียกเขาออกจากภวังค์
“ อีกนานมั้ยกว่าเทอจะฟื้น” เขาหันมาถาม ชายชุดขาวที่ยืนล้วงกระเป๋าเสื้อกาว
“ไม่รู้สิ เหมือนเทอเองก็ไม่อยากตื่นขึ้นมา”
“.........” เขาไม่เอยอะไร แล้ว ดึงข้อมือเสื้อเชิ้ตขึ้นมามองดูนาฬิกาข้อมือ ของเขา
แล้วล้วงประเป๋ากางเกงเอากำไรข้อมือออกมา เขาสวมมันใส่ข้อมือ หญิงสาวที่นอนนิ่งนั้น
....................................................................................
ช่วยค้อมเม้นด้วยน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน
ดีไม่ดียังไง ติชม ได้ ค้า
ความคิดเห็น