คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 ลาก่อน-__-"
............................................................................................
"อะไรน่ะค่ะ" เด็กสาวถามย้อน อีกครั้ง ทั้งที่เธอรู้สึกว่า คำตอบของหมอเมื่อครู่เพิ่งตบหน้าเธอจังๆ
"เอดส์คับ"หมอบอก เธอมองเข้าไปที่ ห้องผู้ป่วยเเวบ หนึ่ง ก่อน จะหันกลับบมา
มันเป็นไปได้ยังไง พี่สาวของเธอที่อยู่ในห้องนั้น เป็นโรค ที่ผู้คนรังเกียจ เเละไม่มีทางรักษาได้
อย่างเดียวที่เทอนึกได้ตอนนี้ก็คือไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่ เทอ ก็ต้องไม่รู้ ต้องไม่รู้
..ประตูห้องผู้ป่วยค่อยๆเปิดออก "รินนา" ผู้หญิงที่นั่งพิงหลังกับเตียงเอยเมื่อเห็นว่าใครเข้ามา
พี่สาวของเทอจัดว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง ไม่สิสำหรับเทอเเล้ว พี่สาวของเทอสวยที่สุดในโลกเลย
พี่เพิ่งอายุ 23 เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เพื่อส่งเสียน้องสาวคนเดียวเรียนหนังสือ
ชีวิตพี่น้องคงจะไม่ลำบากเเบบนี้ถ้าไม่ไช่เพราะพ่อเเม่ ไม่ได้เรื่อง ที่หย่ากันเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตไหม่ของตัวเอง เเล้วทิ้งเทอ สองคนไว้
จะทำยังไงในเมื่อชีวิตของเด็ก 14 ย่าง15 อย่างเทอมีเพียงพี่สาวที่เป็นทั้งชีวิต
เทอโทษคน สองคนนั้นเสมอที่ทำให้ชีวิตของเทอพี่น้องเป็นเเบบนี้
เทอเลี่ยงพี่สาวตัวเอง แล้วรินน้ำใส่แก้ว
“พี่ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลไม่ได้หรอ “ เสียงเหนื่อยอ่อนเอยถาม
“หมอบอกว่า พี่นาต้องพัก ซัก 2-3 คืน ถึงจะกลับได้” รินนายื่นแก้วน้ำให้พี่สาวตัวเอง แก้วไหวนิดๆ นารับแก้วมา
สังเกตเห็นท่าทีแปลกๆ
“มีอะไรหรอ “ นาเอยถาม รินนาส่ายหัว แล้ว เข้าไปกอดพี่ของเทอ
“พี่ไม่ค่อยป่วย พอเห็นพี่เป็นก็เลย ห่วงใช่มั้ย “ นาลูบหัวน้องสาว รินนาอยากร้องให้ออกมาแต่เทอกั้นเอาไว้
ขณะที่รินนานั่งครุ่นคิด นาก็นั่งกดมือถือ ดูนักร้องเกาหลีที่เทอคลั่งไคล้
เมื่อ2-3 เดือนก่อน พี่นาบอกว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วก็หายไปเป็นอาทิตย์ เทอพอจะเข้าใจแล้ว ยังไงเทอต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้
“ฉันกลับบ้านก่อนน่ะ พี่นา พรุ่งนี้จะมาหลังเลิกเรียน” รินนาเอากระเป๋ามาสะพาย
“พรุ่งนี้ เอาโน้ต บุ๊ค ในห้องพี่มาให้หน่อยสิ” น้ำเสียงนาอ้อนวอน
“เขาให้พี่พักน่ะ ......อืม.........แล้วจะมาให้พรุ่งนี้น่ะ “ รินนาบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป จากนั้นรินนาก็เร่งฝีเท้า ออกจากโรงพยาบาล ไปหาเพื่อนพี่นาของเทอ
“พี่พิม”
...................................................................................
……………คอนโด.....
“อ้าว ริน” หญิงที่มาเปิดประตู ยิ้มให้เทอ แต่ตอนนี้เทอรู้สึกว่าตัวเองกำลังโมโหจนตัวร้อนเป็นไฟแล้ว
“ฉันมีเรื่องจะถามพี่” รินนาเอยนิ่งๆ ก่อนจะหุนหันเดินเข้าห้องไป ฝ่ายตรงข้ามแปลกใจกับท่าทีของเทอ
“เห็นนา ไม่ค่อยสบาย เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“เมื่อ2-3 เดือนก่อน พวกพี่ไปไหนกันมา” รินนาถามทั้งทีไม่ยอมนั่งลง
“ก็ไปเที่ยวทะเลไง” พิมพยายามตอบให้เป็นปกติ แต่ดูเหมือนจะหลอกเด็กตรงข้ามไม่ได้
“พี่อย่าโกหกฉัน น่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อยู่ๆรินนาก็ตะคอกถาม
“เทอเป็นอะไร น่ะ ริน นา “ พิมดูแปลกใจทั้งตกใจ
“อย่าคิดว่าฉันโง่ น่ะ ........พวกพี่ไปทำอะไรกันมา ......เงินที่พวกพี่ เอาไปซื้อบัตรคอนเสริตนักร้องเกาหลี หลายพัน เอามาจากไหน” รินนา ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ แล้วเขย่าตัวฝ่ายตรงข้าม
“บอกมา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พิมดูตกใจมากกว่าเดิม
“นา เขาไม่ให้บอกเทอ” พิมเอยพยายามดันเด็กหญิงตรงหน้าออกจากตัวเอง
เทอดูตกใจสุดขีด
“บอก มา บอก มา บอกมา !!!!!!!!!!!!!!” รินนาโมโหจนตัวสั่นแล้ว
“ริน..............พวกพี่...แค่ไปเป็นเพื่อน นั่งดริ้ง...ก็แค่นั้นเอง ก็นาบอกเองว่าค่า
เทรอมของเทอก็จะไม่พอแล้ว แล้วยัง ค่าบัตร พวกเราก็เลย ......” พิม เอยตระกุกตระกะ ตัวเทอเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย เมื่อมองเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่กำลัง โมโหจนตัวสั่น จากนั้นรินนา ก็เดิน ไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องไป นี้ไงความจริงที่เทออยากรู้ มันโหดร้ายเหลือเกิน ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วย ทำไมต้องทำแบบนั้น
........................................................
.....ห้องพี่นา.....
รินเข้าไปในห้องของพี่เทอ ในนั้นมีรูปนักร้องเกาหลี ติดแผ่นไหญ่ มีซีดี สมุดภาพ ที่จัดวางเรียบร้อยและดูสำคัญ เทอเอื้อมมือไปจะฉีกรูป ใบหน้ายิ้มแย้มของผู้ชายคนนั้น แต่แล้วก็ต้องร่ำให้แล้วลดมือลง
“ถ้าพี่ได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นแฟนคงดีเนอะ” คำพูดของพี่เทอลอยล่องเข้ามาในความคิด ใบหน้าพี่ตอนเอย ดูมีความสุขมาก คงไม่ไช่แค่ชอบธรรมดา แต่พี่คงหวังจริงๆ เทอรับรู้ได้
“เพราะ แก เพราะ แก พี่ฉันถึงกับยอมแลกตัวเอง .....เพราะแกคนเดียว” รินนากัดฟันกรอด
.........................................................................
เช้านี้เทอคงไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปเรียนแน่ๆ รินนาหิ้วประเป๋าโน้ตบุ๊ค ไปที่โรงพยาบาล ขณะที่เทอกำลังขึ้นลิฟ มาก็เห็นพยาบาลหมอดูวิ่งวุ่น รินนาเปิดประตูวางโน้ตบุ๊คไว้ในห้อง พี่ไม่ได้อยู่ที่เตียง ไม่อยู่ในห้องน้ำ
“พี่นา” รินนาลองเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ
เทอเดินออกมานอกห้อง ได้ยินเสียงหมอพูดเสียงดัง
“คนไข้จะฆ่าตัวตาย ติดต่อญาติ เร็ว”
พยายาบาลดูรีบร้อนก่อนจะเห็นเทอ แล้ว วิ่งมาหา
“หนูป็นน้องคนไข้ห้อง503ไช่มั้ย พี่หนูอยู่ดาดฟ้า จะฆ่าตัวตาย” สิ้นคำพูดพยาบาล เหมือนหัวใจเทอหล่นวูบ
แล้วเทอก็มองเห็นผู้หญิงผมยาวในชุดผู้ป่วยด้านหลังของเทอดูห่างไกล
“พี่นา” เทอตะโกนออกไป แต่มันกลับออกมาครึ่งเสียง นาหันมาทั้งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ลมแรงพัดผมปริว ไสว แสงในเวลานี้ยิ่งทำให้เทอ ดูซีดขาวน่าตกใจ
“ลงมาน่ะ พี่นา ลงมา!!!!!!!!!!!!!!!” เทอตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา
“ลงมา น่ะ ลงมา พี่นา อย่าทำแบบนี้น่ะ” น้ำเสียงปนสะอื้นไห้ หัวใจบีบตัว มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
รินนาค่อยๆเดินไปหา พี่ของเทอ
“ พี่ขอ โทษ” เทอพูดแค่สามคำ
.
.
.
.
จากนั้น ก็หายวูบคล้ายกลับไม่เคยมีใครยืนอยู่ที่นั้นมาก่อน
“พี่นา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”รินนารีบวิ่งไปที่ขอบตึกนั้น เทอถูกรั้งตัวไว้ด้วยหมอ และ พยาบาล รินนาพยายามดิ้นรน สุดแรงแต่แล้วเทอก็รูปสึกเหมือนโลกนี้ถูกดับมืดลงเพียงไม่กี่วินาที เหมือนหัวใจแตกสลาย มันเจ็บปวดเหลือเกิน เหมือนหายใจไม่ออก เหมือนไม่มีแสง
ฉันไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย ถ้าต้องตื่นขึ้นมาพบว่า ตัวเองเสียคนสำคัญในชีวิตคนที่เทอรักและผูกพันธ์ ไปแบบที่ไม่มีวันกลับมา แบบนี้
..........................................................................
. ...รินนากลับมาที่บ้านของเทอและพี่ แล้วพังของทุกอย่าง ในห้องพี่ของเทอ เทอทุบซีดี ฉีกทุกอย่าง เหมือนคนเสียสติ เป็นเพราะมัน เพราะ มัน พี่เทอถึงต้องมาจบชีวิตแบบนี้ เพราะผู้ชายที่ชื่อ ปาร์ค ยูชอน
มือรินนาเปื้อนไปด้วยเลือดของเทอ เพราะของมีคมปาด แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยน่ะ แล้วสายตาของเทอ ก็ ไปสะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่นอนนิ่งไร้สิ่งแปดเปื้นใดๆ ใบสมัครAudition หัวกระดาษ เขียนแค่ชื่อ แต่หมดเขตไปนานแล้ว
“พี่ต้องการ แบบนี้ใช่มั้ย ได้เจอหน้ามัน ได้อยู่ ใกล้มัน “
เป็นเวลา 5 วันแล้วที่เทอ ไม่ได้ไปไหน เทอนอนนิ่งอยู่ในห้องที่พังทลายนี้ไม่ต้องการ ไป ไหน แสงอาทิตย์ลอดหน้าต่างเข้ามา เทอขยับตาถี่ขึ้น แล้วก้พบว่า มีใครบ้างคนจ้องมองเทออยู่
“ชาญ” เขาพยุงเทอลุกขึ้น เขาเป็น แฟนเทอ ที่คบกันมาตั้งแต่ ม.2 เทอไม่ได้ถามว่าเขาเข้ามาในบ้าน และรู้เรื่องพี่เทอยังไง เทอแค่อยากมีคัยลูบหัวเทอแบบนี้ ก็พอแล้ว
.......................................................................................
ภาพด้านหลังของเด็กสาวผมยาวในชุดไว้ทุกข์ เขานั่งเม่อมองเทอเนิ่นนาน เเม้เเต่การมองด้านหลังของเทอ ก็ทำให้เขารู้สึกเศร้า ... ทุกอย่างเริ่มจากตรงนี้อย่างเงียบๆ เขาไม่สามารถเข้าใจเทอได้ ...เรื่องราวของเทอ มันเริ่มจากตรงนี้เหละ จริงๆเเล้วมันเริ่มจาก เมื่อไม่กี้วันก่อน ......เเล้วเทอ ก็กรายเป็น คนที่เขาไม่สามารถ เข้าใจ ได้อีก ...................................................................................................
เทอเริ่มจากลาออกจากโรงเรียน ทำงานพิเศษ เรียนภาษาเกาหลีอย่างจริงจัง เรียนเต้น แล้วก็หัดร้องเพลง แต่ที่เป็นพรสวรรค์ของเทอก็คือ กลองที่เทอชอบเล่น เทอประกวดงานต่าง รินนากำลังทำอะไรกันแน่ ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ จากที่เป็นคนรู้ใจ เขาก็เป็นได้เพียง แค่เพื่อน ธรรมดา ที่ห่วงใยเทอ จนมาวันนี้ที่เทอตัดสินใจ จากเขาไปไกล และเขาเองที่ยอมส่งเทอไป
“ฉันไม่ต้องการ ให้เทอ ช่วยเหลือฉันเรื่องเงิน หรอกน่ะ ชาญ แค่นี้ก็มากพอแล้วที่
เทอให้ฉัน “ เทอดูไม่พอใจที่เขายื่นซองสีขาวปึกใหญ๋ให้เทอ
“แต่..” เทอจับมือเขา ใบหน้าที่เคยสดใส งดงาม ตอนนี้มีเพียงใบหน้าเรียบเฉย เท่านั้น
“ถึงที่โน้น แล้ว อย่าลืมติดต่อมาน่ะ” ชาญบอกอย่างเป็นห่วง ปีนี้ พวกเขา อายุ 15 แล้วแต่ก็ยังโตไม่พอ ใช่มั้ย กับการจะไปอยู่ประเทศที่เราไม่คุ้นเคย มันเป้นเรื่องอัตราย แต่เขาคงห้ามเทอไม่ได้ ภาพที่เทอเดินจากไป ทำให้เขารู้ว่า เขาคงเสียเทอไปแล้วจริงๆ
.......................................สนามบิน อินชอน........................................................
ความคิดเห็น