Fic Gintama : Day X Day ชีวิตเราก็เงี้ยะแหละนะ!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 จดหมายจากคนรู้จัก เป็นจดหมายที่น่าอ่านมากที่สุด

ณ ร้านสารพัดรับจ้างยามเช้า

     "อากินจัง!อาที่แขวนแว่น!" เสียงของอาหมวยชุดแดงพร้อมกับร่มกันแดดประจาตัวนาม "คางุระ" เรียกสมาชิกคนอื่นๆเพราะเธอได้รับจดหมายจาก "คามุอิ"พี่ชายของเธอ

     "มีอะไรหรอ คางุระ?" ชายหนุ่มผมหยักศกสีเงินนาม ‘ซากาตะ กินโทกิ’ เดินออกมาจากห้องในสภาพที่หัวมีเลือดไหลออกมาเป็นสายเนื่องจากสุนัขตัวน้อย(?) ‘ซาดะฮารุ’ งับหัวเข้าให้ ส่วนหนุ่มน้อยผู้ทาหน้าที่เป็น ‘ที่แขวนแว่น’ นาม ‘ชิมูระ ชินปาจิ’ เดินออกมาแบบไม่สบอารมณ์

     "อาที่แขวนแว่น เป็นอีหยังน่อ?"

     "คางุระจัง ผมบอกไปกี่ชาติแล้วว่าผมชื่อชิมูระ ชินปาจิ! เห็นแบบนี้แต่ผมก็อารมณ์เสียเป็นนะครับ!!!"

     "นี่ชินปาจิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายตะโกนทาไมตอนตีห้า แต่ว่าเรามาสนใจเจ้าซองนี่ก่อนดีกว่านะ"

     "นั่นสิน่อ! อั๊วอยากรู้ว่าอาเฮียบ้านั่นส่งอะไรมาให้อั๊ว อั๊วกลัวว่าจะส่งเรื่องเจี๊ยะแหลกแบบปกติให้อั๊วอ่ะน่อ" คางุระพูดพลางซดบะหมี่เย็นแบบจีนถ้วยใหญ่ที่ไม่รู้ไปเอามาตอนไหนแล้วไปเอามาจากไหนด้วย

     "ผมว่าทางนี้ก็มีคนกินแหลกอยู่นะครับ" ชินปาจิตบมุกพลางหยิบซองมาเช็คสภาพ

     ซองจดหมายนี้ก็เป็นซองจดหมายธรรมดา แต่ซองนั้นชุ่มไปด้วยเลือด เมื่อแกะซองออกมาก็จะพบกับจดหมาย เป็นลายมือที่อ่านยากพอสมควร เนื่องจากใช้เลือดในการเขียน 

     "ทำไมรู้สึกว่าจดหมายนี่เป็นของเจ้าทากาสุงิยังไงก็ไม่รู้เลยฟะ!!!!!" กินโทกิตะโกนลั่น

     "แต่มันมาจากอาเฮียนะน่อ" คางุระพูดพลางชีไปที่มีคาว่า ‘จาก’ อยู่ กินโทกิเลยเพ่งไปที่ตรงนั้น

     พระเจ้าช่วยต้นกล้วยยังไม่ออกผล!!!! จดหมายนั้นมาจากคามูอิจริงๆ

     "เอาเถอะๆ ฉันว่ามาอ่านจดหมายดีกว่านะ จะได้ตอบกลับไปด้วยไง แถมของฉันยังได้มาจากเจ้าซึระ เจ้าทัตสึมะ แล้วก็เจ้าบ้าทากาสุงิด้วยนะเนี่ย" กินโทกิพูดพร้อมจะโยนจดหมายทิ้งลงถังขยะได้ทุกเมื่อ

          เหตุที่ว่าเวลาคนที่กินโทกิพูดถึงส่งจดหมายมาให้ทีไร พวกมันมักจะส่งจดหมายที่เป็นเหมือนการหาเรื่องกระตุกต่อมโกรธในสมอง เช่น จดหมายของ ‘คาซึระ โคทาโร่’ มักจะเขียนถึงเรื่องผมที่ยาวเฟื้อยของตัวเองตลอด ‘ซากาโมโต้ ทัตสึมะ’ อันนี้อย่าพูดถึงเลย ส่วนเจ้า ‘ทากาสุงิ ชินสุเกะ’ ตามในอนิเมะ ตอนที่ส่งจดหมายอวยพรปีใหม่ให้ แค่คิดก็สยองล่ะ

          เอาเป็นว่า ตอนนี้คางุระได้เปิดผนึกจดหมายนั้นแล้วเตรียมจะอ่านตัวหนังสือที่น่าสะพรีงกลัวนั้น กินโทกิก็เตรียมเปิด แต่รอคางุระอ่านให้จบก่อน

ถึงไอ้น้องโง่

          ไงๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตายรึยัง กินบะหมี่เย็นแบบจีนไปกี่ถ้วยแล้ว หนี้สินอะไรจ่ายรึยัง ได้บารุงผมตัวเองรึเปล่า ระวังหัวล้านเหมือนพ่อนะ พ่อไม่อยากให้ลูกสาวของพ่อหัวล้านหรอกนะ

จาก คามูอิ

          ‚เริ่มต้นมาเป็นคามูอิ แต่ไหงหลังๆถึงกลายเป็นอุมิโบซึไปได้ฟระ!!!!!‛ กินโทกิบ่นดังลั่นพร้อมกับแกะจดหมายต่อไป

ถึง กินโทกิ

ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก

จาก คาซึระ

 

          ‚ถ้าจะส่งแค่นี้อย่าส่งเลยดีกว่ามั้งซึระ!!!!!!!!! เดี๋ยวจดหมายนี่พ่อก็ทิ้งซะเลย!!!!!‛ กินโทกิิบ่นจบก็มี กระดาษแผ่นหนึ่งลอยมาจากไหนไม่รู้ลอยมาวางอย่างสวยงามตรงหน้ากินโทกิ กินโทกิไม่รอช้า รีบเปิ ดออก ทันที แต่ข้อความในนั้นมันทาให้หมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิมอีก

ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก

          ‚คุณคาซึระนี่ก็อาการหนักจริงๆนะครับ อ้ะ! เอาของคุณซากาโมโต้ไปเปิดอ่านแก้เครียดก่อนดีกว่านะครับ‛ ชินปาจิพูดพลางหยิบจดหมายของ ‘ซากาโมโต้ ทัตสึมะ’ ให้กินโทกิ ซึ่งเจ้าตัวก็หยิบมาเพราะต้องการถนอมน้าใจซะหน่อย แต่พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละ

ถึง คินโทกิ

          อาทิตย์ที่แล้วฉันกับมุตสึได้ไปเที่ยวรอบโลกมาเพื่อศึกษาวัฒนธรรมของประเทศต่างๆ อย่าง

แม็กซิโกเนี่ย ฉันได้เล่นตีตุ๊กตาฟีนาต้าด้วยล่ะนะ สนุกมากๆเลย แต่มันมึนหัวไปหน่อยจนฉัน อุ....

อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แล้วก็ไปเล่นรถไฟเหาะ มัสนุกสุดจะ

อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แล้วก็นะ ประวัติศาสตร์ไทยก็สุดยอดไปเลยนะ

อย่างการค้าขายระหว่างประเทศที่ต้องใช้เรือในการเดินทางนะ มันน่าสนใจอย่าง อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

จาก ซากาโมโต้

          ‚นี่สรุปจดหมายฉบับนี้จะมีแต่อ้วกใช่มะ!? มันเล่าเป็นแต่อ้วกใช่มะ!แล้วใครคินโทกิฟระเฮ้ย!!!!!!!!!!!‛ กินโทกิพูดพร้อมกับอารมณ์ที่เดือดจัด

          เห็นทีคงต้องมาตัดสินที่ฉบับสุดท้าย ของเจ้าทากาสุงิ‛ กินโทกิไม่รอช้า รีบเปิดจดหมายนั้นอ่าน

ถึง ชิโร่ยาฉะ

           ที่ฉันส่งจหมายนี่มาให้ อย่าคิดว่าฉันคิดถึงแกหรืออะไรเชียวนะ ฉันแค่ส่งมาระบายความเครียด เพราะถ้าหากส่งให้พวกคิเฮไท(กองทหารอสุรา)ล่ะก็ เจ้าพวกนั้นคงไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก 

          เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันแวะไปย่านการค้าคาบูกิโจ ฉันไปหาซื้อวัตถุดิบต่างๆเพื่อทาอาหารเย็นกินเองเนื่องจากแม่ครัว ‘คิจิม่า มาทาโกะ’ ได้ไปราดตระเวน วัตถุดิบที่ฉันซื้อมาได้ก็มี ยาคูลท์ขวดเล็ก ยาคูลท์ขวดกลาง ยาคูลท์ขวดใหญ่ ขนาดยาคูลท์ขวดน้าหนึ่งจุดห้าลิตรยังมาเลย 

          ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในคาสาปยาคูลท์ฉันควรจะตายดีมั้ย?

จาก ทากายาคูลท์

          "แล้วใครหน้าไหนมันชื่อทากายาคูลท์ฟร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" กินโทกิอ่านเสร็จก็ลุกขึ้นออกไปจากโต๊ะทางานทันที 

          เขาลงไปที่ชั้นล่าง ตรงดิ่งไปหาแม่สาวหุ่นยนต์ ‘ทามะ’ แล้วบอกไปว่า

          ‚ทามะ ฝากนาขยะไปทิ้งทีสิ‛ กินโทกิพูดพลางยื่นจดหมายชุ่มเลือดของทากาสุงิไปให้ทามะ

          ‚ได้ค่ะ ท่านกินโทกิ‛ ทามะรับมาอย่างเรียบนิ่งก่อนจะเอาปืนไฟที่หยิบมาจากไหนไม่รู้ยิงใส่จดหมายจนกลายเป็นฝุ่นผงลงไปในที่สุด

          ทามะใช้ไม้กวาดกวาดเศษผงนั้นใส่ที่ตักขยะแล้วเอาลงถังไปในที่สุด

          ‚ขอบใจนะทามะ ไว้ว่างๆฉันจะเลี้ยงน้ามันเครื่องละกันนะ‛

           เจ้าค่ะ ท่านกินโทกิ‛ แล้วทามะก็ทาความสะอาดต่อไป

          แต่ใครว่าร้านรับจ้างสารพัดที่เดียวที่ได้จดหมายล่ะ

ณ ชินเซ็นกุมิ

          ‚คุณคอนโด้ นี่มันอะไรกันครับ?‛ รองปีศาจแห่งชินเซ็นกุมิ ‘ฮิจิคาตะ โทชิโร่’ ถามขึ้นเมื่อเขาเข้ามาเห็นสภาพห้องของหัวหน้าชินเซ็นกุมิ ‘คอนโด้ อิซาโอะ’ ซึ่งในห้องนี้ มีแต่กระดาษที่เหมือนจะเป็นจดหมายกองเต็มห้องจนต้องให้ฮิจิคาตะ โอติตะ โซโกะ และยามาซากิ ซางารุ มาช่วยทาความสะอาดห้อง 

          ทั้งที่จะมาส่งรายงานแท้ๆ แต่ดันต้องมาช่วยกอริลล่าทาความสะอาดเนี่ยนะ 

          ‚คุณคอนโด้ ถ้าไม่รังเกียจ เอาจดหมายฉบับนี้ไปอ่านก่อนก็ได้ครับ‛ โอคิตะพูดพลางยื่นจดหมายให้คอนโด้

                    จดหมายนี่ไม่ใช่จากใครที่ไหน จาก ‘ชิมูระ ทาเอะ’ หรือโอทาเอะนั่นเอง

          ‚คุณโอทาเอะ!!!! ไม่นึกว่าคุณโอทาเอะจะส่งจดหมายมาให้ผม ผมรู้สึก ฮึก ฮึก‛ คอนโด้เปิดผนึกจดหมายพร้อมกับสะอึ้นไปด้วยก่อนที่จะอ่านจดหมายของคนที่ตนรักมากที่สุด

ถึง กอริลล่า

          ช่วงวันหยุดนี้ ขอให้กอริลล่าสูญพันธ์ไปนะคะ

จาก ทาเอะ

          แล้วคอนโด้ก็ลุกไปนั่งตรงมุมห้องพร้อมกับกาจดหมายในมืออย่างแน่นบวกกับน้าตาของลูกกอริลล่าตัวผู้ที่ไหลออกมาเป็นสาย

          ‚คุณฮิจิคาตะดูสิครับ จดหมายนี่น่านับถือมากเลย ถึงขนาดฆ่ากอริลล่าได้หนึ่งตัวแบบไม่ได้ออกหมัดเลย แบบนี้ต้องไปตั้งแท่นบูชา เผลอๆมายองเลอร์อาจตามไปด้วย‛ โอคิตะพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

          ‚ไม่ต้องเลยเอ็ง แทนที่จะส่งมายองเลอร์ ส่งไอ้ซาดิสม์อย่างแกไปก่อนมั้ย?‛ ฮิจิค่ตะพูดพร้อมกับชักดาบออกจากฝัก แต่โอคิตะก็พูดสวนขึ้น ‚’

          งั้นเอานายจืดจางไปเป็ นนเพื่อนด้วยสิครับ เผื่อเหงาขึ้นมา‛ โอคิตะพูดพร้อมกับชี้ดาบไปที่ยามาซา กิที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่

อะไรกับเขาเลย ที่สาคัญเรื่องที่เจ้าตัวมาช่วยทาความสะอาดห้องก็ไม่ได้เกิดขึ้นเลย แต่เจ้า ตัวดันมาเล่นแบดมินตันในห้องซะงั้น

          ‚ไอ้คุณยามาซากิ!!! สรุปเอ็งได้ช่วยอะไรกับเขามั้ยฟะ!?! คว้านท้องซะเถอะเอ็ง!!!!!!!!!‛

           ‚เหวอ รอง!!! ผมทาอะไรผิด...อ้ากกกกกกกกก‛ แล้วยามาซากิก็โดนรองปีศาจอัด(ตาย) ‚เอาล่ะ มาดูฉบับต่อไปกันดีกว่านะ‛ ฮิจิคาตะพูดพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมาก่อนจะหยิบจดหมายที่วางไว้อยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมาเปิดผนึกอ่าน

ถึง ฮิจิคาตะ โทชิโร่ 

          ที่มิมาวาริกุมิก็ยังสงบเหมือนเดิม ขอให้ชินเซ็นกุมิอยู่อย่างสงบด้วยนะครับ

จาก ซาซากิ อิซาบุโร่

 

          ‚ก็ปกติดีนี่นะ‛ ฮิจิคาตะพูดขึ้นพร้อมกับยื่นจดหมายให้โอคิตะดูก่อนที่จะหยิบมาอ่านอีกฉบับหนึ่ง

ถึง ฮิจิคาตะ โทชิโร่ 

          เช้านี่อากาศดีจัง ออกไปซื้อโดนัทกับโนบุเมะ อยากได้อะไรมั้ยครับ

จาก ซาซากิ อิซาบุโร่

‚ไม่เอาอะไรมากหรอก มายองเนสก็พอ‛ แล้วฮิจิคาตะก็หยิบอีกฉบับหนึ่งขึ้นมาอีก

ถึง ฮิจิคาตะ โทชิโร่

มายองเนสหมดอายุทั่วเอโดะ หาซื้อมาฝากไม่ได้ล่ะครับ

จาก ซาซากิ อิซาบุโร่

          ‚คืออะไรของเอ็งฟระ!?!?! ทำไมเหมือนจดหมายที่เอ็งส่งมาให้ตูอ่านเนี่ยมันเหมือนอ่านสิ่งที่ตูพูดได้แล้วเอ็งก็เขียนมาให้มันต่อเนื่องยังไงอย่างนั้นแหละ!!!!!!!!!!‛ แล้วฮิจิคาตะก็ใช้ดาบของตนฟันจดหมายของ ‘ซาซากิ อิซาบุโร่’ เป็นเศษกระดาษชิ้นเล็กจนยามาซากิต้องเอาไม้กวาดมากวาด 

          ‚นี่ ถามจริงเถอะนะ คนปกติมันเขียนจดหมายกันยังไงกันกันแน่ฟะเนี่ย? เห็นแล้วชวนปวดกบาลชะมัดเลยว่ะ‛

          ‚ก็เขียนเล่าเหตุการณ์ในปัจจุบัน เหมือนของเจ้าอิซาบุโร่ยังไงล่ะครับ สมองขาดมายองเนสสินะครับ เรื่องขี้ปะติ๋วขนาดนี้ เด็กป.1ยังรู้เลย‛โอคิตะพูดพลางลับมีดพกของตน 

          ‚มันไม่ปกติน่ะสิเฟ้ย!!!!!!!! ไหงอยู่กันคนละที่แต่สามารถเล่าเหตุการณ์ได้ต่อเนื่องเหมือนอยู่ในที่ เดียวกันได้ล่ะเหวย!!!!!!!‛

          ‚เอ่อ...นี่ โทชิ แล้วจะเอาไงกับกองจดหมายที่เหลือล่ะ?‛ กอริลล่า เอ้ย! คอนโด้ถามขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่กองจดหมายตรงมุมห้อง ฮิจิคาตะเห็นก็ส่งสายตาที่บอกถึงลางร้ายให้คอนโด้ก่อนจะพูดขึ้นว่า 

          ‚จุดไฟเผาเถอะครับ‛ แล้วฮิจิคาตะก็ได้เดินออกจากชินเซ็นกุมิไป 

                   ฮิจิคาตะเดินเล่นมาพลางสูบบุหรี่ไปเรื่อยจนมาถึงที่สวนสาธารณะ คาบูกิโจ 

                    ฮิจิคาตะกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆ

                    มีแต่คนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มกันทั้งนั้นเลย เขาคิดพลางมองจดหมายฉบับหนึ่งที่อยู่ในมือ ซึ่งเขาก็อ่านมาระหว่างทางอยู่แล้ว แต่น่าแปลกที่เขาเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ จนเขากวาดสายตาไปที่ม้านั้งที่มีชายหนุ่มผมหยิกสีเงินนั่งอยู่พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งในมือเช่นกัน เขาคนนั้นคือคนที่ส่งจดหมายติงต๊องฉบับนี้ให้ฮิจิคาตะนั่นเอง ‘ซากาตะ กินโทกิ’

                    ฮิจิคาตะเดินไปหากินโทกิอย่างปกติก่อนจะถามว่า

                    ‚เจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้าหรือไงกันฟะ ไอ้หน้าปลาตาย‛ ฮิจิคาตะถามขึ้น ซึ่งเหตุการณ์ที่เขาหมายถึงก็คือ เหตุการณ์ที่พวกเขาต้องมานั่งอ่านจดหมายจากคนรู้จักพร้อมกับตบมุกไปด้วย

‚อืม ไม่ไหวแฮะ จดหมายแต่ล่ะฉบับที่ได้มา‛ กินโทกิตอบกลับพลางยกจดหมายในมือขึ้นสูงเหนือหัว

                     ‚นั่นสินะ โดยเฉพาะฉบับนี้น่ะ‛ ฮิจิคาตะก็ทาเช่นเดียวกับกินโทกิก่อนที่ทั้งสองจะพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า

      ‚จดหมายพวกนี้น่ะ ขอเก็บไว้ในใจก็พอ‛