คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04
ชานยอลขับรถออกมาจากคอนโดได้ซักพักแล้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รอบตัวไม่มีแต่รถซักคัน สงสัยเขาจะเลยเขตเมืองมาไกลพอสมควร ตอนนี้ชานยอลไม่รู้จะไปไหนแค่เขาขับรถมาถึงนี้โดยไม่เกิดอุบัติเหตุก็โชคดีมากแล้ว เขาจอดรถและนั่งอยู่ข้างถนน ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไร ไม่อยากกลับไป เขาได้แต่คิดทำไมพี่คริสถึงโกหก ใช่ว่าชานยอลจะไร้เหตุผลถึงขนาดไม่ฟังอะไรเลย ในเมื่อพี่ไม่อธิบายผมก็จะสืบมันเอง แล้วเราจะได้รู้กัน
ใครที่ถือไพ่เหนือกว่า พี่ ผม หรือ ผู้หญิงคนนั้น
ชานยอลสตาร์ทรถขับเขาเมืองอีกครั้ง หลังจากนั่งข้างถนนนั้นเกือบสองชั่วโมง เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครและต้องการอะไร แต่ถ้าเธอจะพรากคริสไปจากเขาละก็
เขาจะทำทุกทางเพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้น !
ชานยอลขับรถมาถึงจุดหมายที่เขาต้องการจะมาตั้งแต่แรก บ้านขนาดกลางกับซอยที่ไม่ค่อยมีรถพลุกพรานมากนักจนไม่อยากจะเชื่อว่ามันตั้งอยู่ใจกลางโซลเมืองที่รถติดที่สุดในเกาหลี
“พี่ผมอยู่หน้าบ้านลงมาเปิดประตูเลย” ชานยอลตะโกนอยู่หน้าบ้านซักพัก
ชายหนุ่มตัวเล็กผมสีเขียวน้ำทะเลก็รีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้เขา
“เฮ้ย แกมาทำไมไม่บอกฉันก่อนเนี้ย” แอลโจญาติห่างๆของเขาเกาหัวตัวเองจนยุ่งก่อนที่จะไขประตูบ้านเชิญน้องที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามา
“จะนั่งพื้นก็ได้นะไม่ว่า” แอลโจยื่นขวดน้ำให้ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา ชานยอลยื่นอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจนั่งเก้าอี้รับแขกตรงข้ามเขา
“นิ พี่ไม่คิดจะต้อนรับแขกด้วยอะไรที่ดีกว่าน้ำเปล่าเลยเหรอ” ชานยอลเปิดขวดน้ำดื่มก่อนจะดื่มอย่างกับตัวเองไปอยู่กลางทะเลทรายมาเป็นวัน
“กินไปเหอะ แล้วแกมีอะไรถึงมาหาฉันได้เนี้ย” เขาจ้องไปที่น้องชายตัวสูงที่เปลี่ยนสีหน้าเป็นเครียด
“ผมมีเรื่องที่จะขอร้องพี่...”
“ผมว่าพี่คริสมีเมียน้อย” น้ำเสียงชานยอลเศร้าไปถนัดตา แฮปปี้ไวรัสของเขาหายไปไหนแล้วละ
“กลับมาทั้งทีมีเรื่องดีกว่านี้ให้ฉันทำไม่ได้เหรอว่ะ” แอลโจทึ้งผมตัวเอง ก่อนจะเอาแว่นบนโต๊ะมาใส่
“พี่ช่วยสืบให้ผมได้ไหม ขอร้องล่ะครับ” ชานยอลลุกพรวดก่อนจะก้มหัวจนจะชิดเข่า น้าตาร่างเล็กหยดลงบนพื้น น่าสงสาร จนน่าใจหาย
“แล้วถ้าพี่ไม่ทำล่ะ นายจะ...” ทำยังไง ก่อนที่เขาจะพูจบเด็กคนนั้นก็ขัดขึ้นมาเสียงดังแอลโจกอดอกมองน้องชายของตัวเอง
“ได้โปรดครับพี่!! ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นใครแล้วผมจะรับมือยังไง ขอร้องล่ะครับผมไม่อยากเสียเขาไป พี่เป็นคนเดียวที่ช่วยผมได้” เสียงประโยคหลังเบาเหลือเกิน
ชานยอลยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น แม้เวลาจะผ่านไป สิบ ยี่สิบนาที ตอนนี้หนึ่งชั่วโมงเต็มแล้วร่างตรงหน้าก็ยังไม่ขยับไปไหนเสียงสะอื้นก็ดังก้องอยู่ในห้องเรื่อยๆ จนแอลโจทนไม่ไหวต้องไปลากให้กลับมานั่ง
“ก็ได้พี่จะช่วย” ยังไม่ทันที่ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาต้องชะงักกับเจ้าของประโยค
“แต่นายต้องสัญญา” มองตาแดงกล่ำของอีกคนก็ต้องถอนหายใจ “ถ้าสิ่งที่นายจะทำไม่สำเร็จ...นายจะตัดขาดกับมัน ทำได้ไหม”
“ครับถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะเป็นฝ่ายไปจากเขาเอง เขาจะไม่เห็นผมแม้แต่เงา”
“อืม ตอนนี้นายรู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นบ้าง”
ชานยอลได้แต่สายหน้าแล้ว พี่ชายของเขาได้แต่ถอนหายใจออกมาหน่ายๆ
“แต่ผมว่าคนเป็นคนในวงการธุรกิจพี่คริส เพราะเขาคงเจอกันตอนที่พี่เขาไปประชุมซักที่”
“อย่างนั้นเหรอฉันจะลองสืบดูก็แล้วกัน ตอนนี้พี่ทำได้แค่ดูคริสอยู่ที่บริษัทอาจจะช่วยได้ไม่มากหรอกนะ”
“ครับ”
“นายก็อย่าคิดมากน้ำตามันไม่เหมาะกับนายหรอก” แอลโจเดินไปลูบหัวชานยอลเบาๆก่อนจะเดินเข้าครัวไป
เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร ในเมื่อความรักของเขาต้องเป็นเรื่องระหว่าสองคนไม่ใช่สาม
BITTER Sweet
ลู่หานมาถึงที่ฮันนีมูนของเราแล้ว มินอาเธอเลือกทุกอย่างกับมือไม่ว่าจะเป็นที่พัก หรือสถานที่ที่เราจะมา มันสวยงามมากเลยล่ะ
“ลู่หานคะ มินอาอยากดูกระเป๋า”
“ครับๆ” เขาลูบหัวคนตัวเล็กกว่าก่อนจะเดินเข้าห้างหรู
ผู้หญิงพอได้ช้อปแล้วก็หยุดยากอย่างที่ใครๆต่างบอกจริงด้วย ขาลากหมดแล้ว
“มินอาครับ แวะกินกาแฟกันก่อนนะ ลู่ลู่เหนื่อยแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ” ยิ้มของเธอสวยเสมอเจ้าสาวของเขา
ตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านมินอาก็คิดว่าสามีเขาพูดได้กี่ภาษาเนี้ย เล่นคุยกับสาวเสริฟชาวญี่ปุ่นจนเธองงไปหมด
“ลู่หานนี้เก่งจังนะคะพูดได้ตั้งหลายภาษา” เท่าที่เธอเคยได้ยิน
“ก็ต้องฝึกไว้สิครับทำธุรกิจส่งออก”
“มินอาอยากเรียนจังพี่สอนเขาบ้างนะ”
“ฮ่าๆได้สิ แต่ถ้าให้ดีพี่ไปบอกมินซอกให้ไหมรายนั้นน่ะที่หนึ่งของชั้นเลยนะ” มินอาเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันที่เมื่อได้ยินชื่อใครอีกคน
“เหรอคะ หึ” พนักงานสาวคนเดิมกลับมาพร้อมเมนูที่สั่งก่อนจะขออนุญาตเสริฟ
“อ่ากาแฟร้านนี้อร่อยจังค่ะ”
“อื้มแต่พี่ว่าที่ร้านมินซอกอร่อยกว่านะ” ลู่หานพูดขึ้นมาลอยที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย ในหัวเขามีแต่หน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้คงกำลังยุ่งอยู่กับร้านแน่เลย
เคร้ง! เสียงแก้วกาแฟกระทบจานรองอย่าแรงจนทำให้ลู่หานต้องเงยหน้ามาจากแก้วกาแฟ
“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมคำหน้าแบบนั้นล่ะครับ” เขาเอามือลูบแก้มของมินอาเบา ทำให้เธออารมณ์เย็นขึ้นมาบ้าง
“ป่าวค่ะ แค่คิดอะไรเพลินๆ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“กลับมาเร็วๆล่ะพี่คิดถึง”ก่อนจะก้มหน้าไปจิบกาแฟพร้อมยิบมือถือขึ้นมาเช็คโซเชียวหน่อย
BITTER Sweet
“ฮัลโหลเรื่องที่ฉันให้นายไปขู่มันทำไมไม่สำเร็จ แล้วทำไมไม่รีบบอกฉันว่าเป็นมันเป็นใคร” เพราะเธอก็ไม่นึกเหมือนกันว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้
“ผมพึ่งทราบครับว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณผู้ชาย จะให้ทำอย่างนั้นคุณคงต้องจัดการเองแล้วครับ” เขารู้ถึงความน่ากลัวของผู้ชายคนนั้นดี ยังไงก็ต้องเอาชีวิตตัวเองให้ปลอดภัยไว้ก่อน
“แค่นี้นะครับคุณผู้หญิง” แล้วปลายสายก็ตัดเสียงไปดื้อๆ ไม่ทันที่มินอาจะได้ด่าต่อ
เป็นลูกน้องภาษาอะไรงานแค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ ตอนแรกที่สั่งลูกน้องเธอก็นึกว่าเป็นแค่เด็กที่ลู่หานเก็บไว้เธอได้ยินชื่อนั้นบ่อยจนระแวง แต่ไม่เคยเอะใจว่าจะเป็น คิน มินซอกอดีตเด็กอ้วนคนนั้นจนกระทั้งวันแต่งงานดูท่าแม่สามีจะดูชอบมันเหลือเกิน เธอหงุดหงิดจนอยากเข้าไปด่าสักฉากจริงๆ ถ้าทำแบบนั้นแล้วลู่หานจะมองเธอในแง่ร้ายสะเปล่า การแกล้งเป็นคนใสซื่อเพื่อจำผู้ชายคนนี้มันไม่ง่ายเลย แต่เธอก็ทำให้เขาเป็นของเธอได้ก็ว่างไจไปเปราะหนึ่ง แต่ให้ชัวร์เธอจะต้องจัดการกับมันอย่างจริงจังแล้วล่ะ
หญิงสาวกลับเข้ามาในร้านอีกครั้งลู่หานก็อย่างคงจิบกาแฟไปเล่นมือถือไป
“ลู่หานคะ ไปกันเถอะมินอาก็หายเหนื่อยแล้ว” มินอาดึงมือลู่หานให้รีบลุกตามเธอไป โดยลู่หานก็ไม่ขัดขืนถึงจะเสียดายกาแฟที่จะหมดแก้วนั้นก็เถอะ
ถึงห้องของทั้งคู่ลู่หานก็ตรงมาที่โซฟาเป็นอย่างแรกตอนนี้เขาอยากนั่งพักยาวๆ แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเข้าสู่ห่วงนิทรา เสียงกระซิของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“รีบหลับไปไหนค่ะเรามา...ทำอะไรสนุกๆก่อนนอนดีกว่า” ก่อนที่เธอจะบรรจงจูบที่ใบหูนั้น
ดวงตากวางยิ้มมุมปาก ก่อนเอยประโยคที่ทำให้หญิงสาวรุกหนักขึ้น
“หึ ผมว่าเราจะไม่ได้นอนกันเลยมากกว่า” เธอเสนอมาขนาดนี้ถ้าเขาไม่สนองก็เสียดายแย่สิครับ
คุณจะต้องเป็นของฉันคนเดียว ลู่หาน
ความคิดเห็น