คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : obligate
Obligate
ตุบ!!
เสียงดังจะเท้าที่กระทบร่างของใครคนหนึ่งดังไม่หยุด และเหมือนจะไม่มีวี่แววจะหยุดลงแม้แต่น้อย
“เห้ยมึงกูว่าวันนี้พอก่อนเถอะ ก่อนแม่.งจะตายเอา” ชายคนหนึ่งว่า
“กูก็ว่างั้น เงินเราก็ได้แล้วไปหาอะไรทำแก้เซงเหอะ”ชายคนอีกคนที่กำลังนับเงินอย่างจริงจังถึงมันจะไม่มากเท่าไหร่
“ แต่มันอึดวะ โดนขนานนี้ยังไม่สลบ”ชายคนแรกกล่าวอีกพร้อมหอบกระเป๋าของเพื่อนตัวเองมาถือไว้
“แค่กๆ ” เลือดที่ออกมาจากมุมปาก และรอยช้ำอีกนับไม่ถ้วน ถึงเค้าจะหลบเก่งแค่ไหนแต่เจอแบบนี้เกือบทุกวันมันก็เหนื่อยเหมือนกัน และวันนี้คงเป็นวันซวยของเค้าที่ต้องโดนเพื่อนร่วมห้องอัดจนกองกับพื้นแบบนี้ ถึงจะพยายามลุกหนีก็เถอะ
“วันนี้ กูจะปล่อยมึงไปก่อนแล้วกัน เล่นไม่หลบเหมือนทุกที ไม่สนุกเลยวะ” ชายที่เป็นหัวหน้าแก็งพูดพร้อมแตะอัดแรงๆที่ท้องอีกที
อั๊ก!
แล้วพวกมันก็เดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรู้สึกชินแล้วสิที่ต้องโดนแบบนี้ ผมคงคิดผิดที่อยากจะเป็นคนดีไปห้ามพวกมันไม่ให้กระทืบคนที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ ผลสุดท้ายก็ต้องโดนกระทืบเอง มันเหมือนกรรมที่ผมต้องชดใช้ล่ะมั้ง ที่อยู่ห้องเดียวกับพวกมันแถมยังจองเวรจองกรรมกันแบบนี้
สายตาหลายคู่จับจ้องมาทางผมที่เดินเข้าห้องเรียนมาในสภาพสะบัดสะบอม เยจินเธอเป็นคนแรกที่เข้ามาหาผมที่โต๊ะ
“จงซอก นายโดนพวกนั้นทำร้ายอีกแล้วใช้ไหม”
ผลเลือกที่จะปล่อยให้มันผ่านไป และการไม่พูดเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมเลือกจะทำ
“คร่าวนี้พวกมันทำเกินไปแล้วฉันจะไปฟ้องครู”
ชายหนุ่มที่คว้ามือหญิงสาวคนนั้นไว้ เพราะเค้าคิดว่าไอพวกนั้นจะต้องกลับมาทำร้ายเพื่อนของเค้าแน่ๆ มันเป็นเรื่องของเค้ากับพวกมันคนอื่นไม่ควรติดร่างแห่ไปด้วย
“ไม่ต้องหรอกเดี๊ยวฉันจัดการเอง เธอกลับไปเรียนได้แล้ว ครูจะมาแล้วนะ”
“แต่นาย!!”
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ กลับไปเรียนเถอะ”
“อืม ก็ได้ แต่ถ้านายเข้ามาเรียนในสภาพนี้อีก ฉันจะฟ้องครูแน่”
“ฉันสัญญามันจะไม่เกินขึ้นอีก”
“สัญญาแล้วนะ ครูมาละ อย่าหลับในห้องล่ะ”
“อืม” ชายหนุ่ม ยิ้มน้อยๆกับท่าทางน่ารักของหญิงสาวเพื่อนสนิด และเตรีมตัวฟุบหลับอีกครั้งเมื่อครูเริ่มสอน
เพราะการเรียนสำหรับเค้าก็หน้าเบื่อพอๆกับการทำงานพิเศษนั้นแหละแตกต่างกันที่ว่า งานพิเศษของเค้านั้นต้องทำเพื่อเลี้ยงชีพไม่งั้นไม่มีเงินค่าเรียนและค่าเช่าบ้าน ถึงเค้าจะอยากตื่นมาเรียนแค่ไหนก็เถอะแต่ความเหนื่อยไม่เคยปราณีใครจริงๆ
ปัง!!
เสียงประตูที่โดนเปิดอย่างดัง จนทุกคนในห้องเริ่มหันไปสนใจ ร่วมถึงตัวผมที่ตื่นเพราะเสียงนั้นด้วย แม้จะเป็นเรื่องปกติก็เถอะ
คนที่เข้ามาใหม่นั้นก็คือพวกเด็กที่ซ้อมผมเมื่อเช้า อย่างที่ผมบอกถึงอยากจะหนีให้ตายยังไงก็ไม่มีทาง ทั้งสามคนนั่งหลังห้องและหนึ่งในนั้นก็ถีบเก้าอี้คนข้างหน้าแรงๆเพื่อให้คนเลิกสนใจพวกเข้าและผมก็เป็นคนหนึ่งที่เลิกมองตั้งแต่พวกนั้นเดินเข้ามา เพราะทุกการกระทำเหมือน กิจวัตรประจำวัน พวกผมควรชินสินะ ครูเองก็ไม่ว่าอะไรกับการกระทำพวกนั้นท่านก็ชินล่ะมั้ง บอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
.
.
.
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาทุกคนก็ออกจากห้องไปจนหมดแล้ว เวลาพักกลางวันที่แสนหน้าเบื่อ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมไม่มีอารมณ์ไปกินข้าวหรอก ได้ข่าวว่าวันนี้มีเมนูพิเศษของโรงอาหารด้วย คนเยอะน่าดูเลย การอยู่คนเดียวในห้องกับบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ทำให้มีหลายเหตุการณ์แลนเข้ามาในหัวผมมากมาย
บรรยากาศที่สดใส ผู้คนที่เตะบอลกันในสนามเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมา มันไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ผมคิดถึงเค้ามากขึ้น คนที่ผมทิ้งมาและทำลายอนาคตของเค้า ผมคงเลวมากสินะ ทำลายทุกสิ่งที่ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิดของตัวเองอย่างไม่มีชิ้นดี แล้วกลับหนี้ออกมา เริ่มต้นใหม่ ตัดขาดกับเค้าถึงแม้ตอนนี้ผมคิดถึงเค้ามากแค่ไหน ไม่ใช้ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเพื่อนของผมยังไง แต่การที่ไม่เราไม่เจอกันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนก็ได้ ขอบตาของชายหนุ่มร้อนผ่าวและเหมือนน้ำตาจะใหลออกมาอีกครั้ง...
“ซองจงเป็นอะไรรึเปล่า” หญิงสาวที่พึ่งเข้ามานั่งตรงข้ามเค้า
“เปล่าหรอกคิดอะไรเพลินน่ะ” จงซอกที่ตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับจะกลืนหายไปในอากาศและปาดน้ำตาที่เอ่อมาจากขอบตาอย่างลวกๆเพื่อหันมาหาหญิงสาวตรงหน้า
“ไม่ไปกินข้าวกับพวกเพื่อนๆเหรอ”
“ไม่อ่ะฉันเบื่อพวกบ้านั้นแล้ว ฉันต้องถามนายมากกว่าทำไมไม่ไปกินข้าวห๊ะ ~ “ เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังเท่าไหร่
“ก็แค่ขี้เกียจต่อแถว แล้วเธอไม่หิวเหรอมานั่งคุยกับฉันแบบนี้” จงซอกตอบเบาๆ พร้อมยิ้มให้กับท่าทางนั่งรักของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังทำหน้างอนเหมือนเด็กใส่เค้า
“ก็จะมากินกับนายนิแหละ เอ้าขนมปัง”เธอพูดพร้อมปากขนมปังรสโปรดใส่หน้าร่างสูง แต่ดีที่เค้ารับทันไม่งั้นคงเจ็บไม่ใช้น้อยเลยล่ะ โยนมาเบาซะที่ไหน
“ขอบคุณนะ”
“นิ! จงซอกฉันถาอะไรหน่อยสิ ทำไมนายชอบเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ก็หลับในห้อง ฉันเห็นนายเป็นตั้งแต่ย้ายเข้ามาเลยนะ ตอนแรกก็คิดว่านายคงเครียดเรื่องที่ย้ายเข้ามาใหม่ตอนปีหนึ่งซะอีก นึกว่าพอขึ้นปีสองจะดีขึ้นซะอีก”
“ก็แค่เบื่อกับอะไรเดิมๆ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”
“อืม”
คำตอบรับเบาๆของหญิงสาวตรงหน้าและความเขินอาย ทำให้ตัวเค้าเองมีความคิดว่าถ้าคบกับหญิงสาวตรงหน้า จะทำให้ชีวิตมีความสุขแค่ไหน แต่แล้วความสุขก็หายไปในพริบตาและหน้าของผู้ชายคนนั้นเข้ามาแทนที่ คำสัญญาที่เคยให้กันไว้ตอนนั้นมันคอยตอกย้ำตัวเองว่าทำเค้าผิดต่อเพื่อนคนสำคัญขนานไหน
“ จงซอก ฉันชอบนายคบกับฉันได้ไหม!! ” เธอพูดด้วยแววตามุ่งมั่น มันทำให้ผมอึ้งไม่น้อยเลย
“แต่ฉันไม่เหมาะกันเธอหรอกนะ” เค้าเองก็ทำตัวไม่ถูกที่มีผู้หญิงหาสารภาพรักตรงๆแบบนี้
“ฉันคิดไว้แล้วล่ะ ว่านายต้องตอบแบบนี้ ไม่เป็นไร” น้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของหญิงสาวทำให้ใจของเค้ากระตุกอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งสงสารทั้งรู้สึกผิด
“ฉัน...ขอโทษ ที่ตอบรับคำขอเธอไม่ได้” น้ำเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ เหมือนจะลอยไปกับอากาศ เป็นเหมือนการตอกย้ำว่าคำของของหญิงสาว
“แต่ มันจะเป็นไปไม่ได้เลยเหรอที่เธอจะชอบฉัน” มือของเธอยืนมาจับมือของผมหลวมๆ ซึ่งมันเย็นจนน่าตกใจ ผมเข้าใจเลยล่ะว่าสิ่งนี้มันต้องใช้ความกล้ามาก ที่จะทำ
ผมควรจะตอบรับเธอดีไหม ในเมื่อเราสองคนต่างไม่มีใครทั้งคู่ นี้อาจจะเป็นโอกาสที่พระเจ้าอยากให้ผมเริ่มต้นใหม่รึเปล่า การที่เธอคนนี้เข้ามาในชีวิตผมมันก็เปลี่ยนไปจากเดิมมากมาย หรือผมควรจะเลือกทิ้งสิ่งนี้แล้วกลับไปทำสิ่งที่ให้สัญญากับคนสำคัญของผมดีล่ะ ??
คำสัญญาที่ไม่รู้ว่าอีกคน...จะรักษามันไว้รึเปล่า
ฟิคสนองนีดล้วนๆ ตั้งใจแต่งสุดๆ อยากให้รีดเดอร์ชอบ และ รักฟิคเรื่องนี้กันทุกคน
ไม่ขออะไรมาก ถ้าอยากให้ไปต่อกรุณาเม้นนะค่ะ ไม่งั้นฟิคเรื่องนี้จะตกรอบ 5555
ฝาคฟิคเรื่องนี้ไว้พิจรณากันด้วยนะค่ะ อย่าให้มันตกรอบเลย พลีสสสสส!!!!
ความคิดเห็น