...ความรักของผม...

ลำดับตอนที่ #2 : ความรักของตุลย์

                สวย... นั่นคือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด เมื่อเห็นร่างแบบบางที่ทอดสายตาออกไปไกลผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ รูปหน้าเรียวดูบอบบางและผิวที่ขาวจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นผิวของมนุษย์เพศเดียวกับผม ชายคนนั้นละสายตามามองเมื่อมีคนเดินใกล้เข้ามา เขาลังเลอยู่สักเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจแย้มริมฝีปากส่งรอยยิ้มหวานไปให้ น่าเสียดายเหลือเกินที่เขาเลือกคนผิดไปหน่อย...

                ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อปฏิกิริยาของฝนเป็นไปตามที่คาด หล่อนตกใจก่อนจะรีบเดินงุดๆ ไปอีกทาง ถ้าเป็นคนในห้องจะรู้กันดีถึงอาการขี้อายและไม่คุ้นกับผู้ชายของสาวน้อยคนนี้ แต่ให้ตายเหอะ... ใบหน้าของเขายามที่หุบยิ้มลงและมีใบหน้าเจื่อนๆ นั้นช่างน่ารักน่าแกล้งเสียจนผมชักจะทนไม่ไหว ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วสิ...

                ใครที่ได้ฟังเรื่องนี้แล้วอย่าคิดว่าผมเป็นเกย์หรือกะเทยอะไรเทือกนั้นนะครับ ผมเป็นผู้ชายจริงๆ ของแท้ ร้อยเปอร์เซ็นต์ รู้สึกสยองตัวเองแปลกๆ อยู่เหมือนกันที่จู่ๆ มองผู้ชายด้วยกันสวยไปได้ แต่เขาสวยจริง ๆ ... สวยและมีเสน่ห์ดึงดูดยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยเจอมาแล้วทั้งนั้น

                ไม่รอช้าผมก็ไปทำความรู้จักกับเขามาแล้วเรียบร้อย เขาชื่อ ‘ทัช’ ทัชที่แปลว่าสัมผัส... ทัชติดผมเอาการ คงเพราะผมเป็นเพื่อนคนแรกที่ไปทำความรู้จักกับเขา ผมรู้สึกสนุกกับการที่ต้องดูแลเขา และสนุกที่รู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นที่พึ่งพาของใครสักคน และดูท่าทัชเองก็มองผมเป็นที่พึ่งสำคัญเหมือนกัน

                ความรู้สึกของผมที่มีต่อทัชเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ ผมชอบเผลอมองเขาโดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้สึกตัว และทุกครั้งที่ทัชรู้สึกตัวและส่งยิ้มกลับมาให้ยิ่งทำให้ก้อนเนื้อภายในช่องอกของผมคับพอง...ผมมีความสุขครับ หลายครั้งทีเดียวที่ผมถือโอกาสใช้ความเป็นเพื่อนเข้าไปสัมผัส โอบกอดและแตะเนื้อต้องตัวเขา ดูท่าทัชเองคงยังไม่รู้สึกตัว เขายังคงยิ้มให้ผมเหมือนอย่างเคย มันยิ่งทำให้ผมได้ใจ... อยากครอบครองทัชเอาไว้คนเดียว ผมคิดว่ามานานแล้วว่าชื่อของทัชมันช่างเหมาะกับตัวเขาเสียเหลือเกิน เรือนร่างที่บอบบาง...ชวนให้ผู้พบเห็นต่างต้องการที่จะสัมผัสทะนุถนอม...ทัช ผมเริ่มรู้สึกตัวถึงความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ อะไรบางอย่างที่มันไม่ค่อยจะถูกที่ถูกทาง...

                และแล้วเรื่องมันก็บานปลายจนได้... ผมทำพลาดเอง พลาดไปแล้ว จากการที่ผมคอยเทคแคร์คอยดูแลเอาใจใส่ทัชเป็นพิเศษ ทำให้เกิดข่าวลือแปลก ๆ เรื่องผมกับทัชขึ้น

                ตัวผมนั้นไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วเพราะดูก็รู้ว่าเป็นแค่เรื่องที่พวกผู้หญิงในห้องล้อเล่นกันสนุกปากไปวันๆ ก็เท่านั้น แต่ทัชดูท่าจะอ่อนไหวกับข่าวลือนี้มาก ระยะหลังเขาหลบสายตายามที่ผมจ้องมอง และมีอาการแปลกๆ ตลอดเวลาที่ผมเข้าไปคุยด้วย ดูเลื่อนลอยอย่างไรชอบกล ท่าทีของทัชพาลทำให้ผมอึดอัด ไม่ชอบเลย มันหงุดหงิดเสียจนต้องหาที่ระบาย...

                ผมลืมตัวถลาเข้าไปหาไอ้เต้ที่ดันปากหมาแซวไม่เข้าเรื่อง ด้วยกลัวว่ามันจะทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับทัชแย่ไปกว่านี้ แต่สิ่งที่ผมทำกลับยิ่งทำให้เหตุการณ์มันเลวร้าย... หลังจากนั้นทัชยิ่งตีตัวออกห่าง ทำราวกับผมไม่มีตัวตน คอยหลบหน้าผมตลอดเวลา มันเจ็บครับ...เจ็บอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เจ็บจนนึกไม่ถึงว่าการที่คนหนึ่งทำเป็นมองไม่เห็น มันจะทำให้เจ็บจนแทบขาดใจได้ขนาดนี้

                ผมยังยืนยันคำเดิมอยู่เสมอ ผมไม่ใช่เกย์หรือกะเทยอะไรทั้งสิ้น แต่ผมคงหันหน้าหนีความจริงต่อไปไม่ได้แล้ว หากจะบอกว่าผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับทัช...ผมก็คงต้องโกหกคำโต แต่ความรู้สึกลึกๆ ในใจก็ยังคงตีกันอยู่อย่างนั้น ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ออกจะรังเกียจด้วยซ้ำเมื่อพูดถึงเรื่องไม้ป่าเดียวกัน แต่ผมแค่ชอบทัชเท่านั้นเอง...ทัชคนเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการ แค่บังเอิญโลกมันผิดเพี้ยนที่บังเอิญส่งทัชกับผมให้เกิดมาเป็นผู้ชายด้วยกันก็เท่านั้น แค่นั้นจริงๆ...

          วันเวลาที่ผ่านพ้นช่างยาวนานเสียเหลือเกิน เมื่อไม่มีร่างบอบบางให้ต้องคอยดูแลและเอาใจใส่ เหงาเหลือเกินยามที่ต้องมองดูคนที่ตัวเองรักจับใจเบือนหน้าหนี ทัชจะรู้บ้างไหมนะว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา เขาจะรังเกียจผมไหม... ถ้ารู้ว่าที่ผ่านมามีไอ้บ้าตัวหนึ่งหลงรักเขาอยู่โดยใส่หน้ากากเพื่อนสนิท... ผมไม่ต้องการให้เขารู้... ไม่อยากให้เขาต้องรังเกียจและหนีหน้าผมมากไปกว่านี้ ผมคงต้องคลั่งตายแน่ๆ หากทัชจะเกลียดผมจริงๆ ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะพังทลายมากไปกว่านี้

                ประจวบเหมาะกับที่ช่วงนั้นฟ้าได้บอกผมมาว่าเขาชอบผม... ผมอึ้งไปสักพักด้วยเป็นครั้งแรกในรอบสิบหกปีที่เกิดมาจริงๆ ที่มีผู้หญิงมาสารภาพรัก ถึงฟ้าจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยอะไรแต่ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยน่ารักมาก และคงดีไม่น้อยหากได้ผู้หญิงอย่างนี้มาเป็นแม่ของลูก      

          แต่ผมรักทัช... ความจริงข้อนี้เกือบทำให้ผมหลุดปากปฏิเสธเธอออกไป แต่ก็ด้วยความจริงข้อนี้อีกเช่นกันที่ทำให้สุดท้ายแล้วผมเลือกตกลงคบกับเธอ... เพราะรักทัช จึงไม่อยากให้เขาทนอึดอัดใจ เท่านี้เขาก็คงสบายใจและกลับมาคุยกับผมได้เหมือนเดิม อาจฟังดูว่าผมเห็นแก่ตัวที่ผมหลอกใช้ความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผมด้วยใจบริสุทธิ์ ผมไม่มีข้อโต้แย้งครับ ผมจะเลวแค่ไหนก็ได้ ขอแค่ให้ผมได้ทัชที่น่ารักคนเดิมกลับคืนมาก็พอ...

          วันรุ่งขึ้นผมไปรับฟ้าที่บ้านและรอมาโรงเรียนพร้อมกับเธอ คนในห้องโห่แซวกันเสียสนุกปาก คาดว่าคงเป็นเพื่อนๆ ของฟ้าที่กระจายข่าวออกไปเพราะผมเองก็ยังไม่ได้บอกใคร แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่ผมต้องการ... ผมเหลือบมองไปที่ทัช พยายามส่งยิ้มให้อย่างเคย หากแต่เขากลับนิ่งไป นิ่งเสียจนน่ากลัว...

          ผมเดินเข้าไปหาเขา พยายามพูดติดตลกให้ทัชเลิกคิดมากเสียที ถึงความจริงสิ่งที่ผมต้องพูดออกไปนั้นจะขัดกับความจริงสักเท่าไรก็ตาม แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของทัชกลับเป็นการเดินหนีไปเสียดื้อๆ ...อะไรบางอย่างบอกผมว่านี่ไม่ใช่แค่การหลบหน้าอย่างเคย มันมีอะไรมากกว่านั้น

                ผมควรจะทำยังไงดี...ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ผมทำอะไรผิด ทำไมอะไรๆ ที่ผมคาดการณ์ไว้ถึงได้บิดเบี้ยวผิดเพี้ยนไปเสียหมด ผมไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้ผมต้องจบความสัมพันธ์กับทัช ผมไม่ยอม...

                ผมพยายามทุกอย่างที่จะทำให้ทัชหันกลับมาคืนดีกับผมอีกครั้ง แต่ผลที่ได้กลับแย่ลงเรื่อยๆ ยิ่งผมพยายามทำดีกับเขาเท่าไร ความห่างเหินที่ทัชตอบแทนมาก็ดูจะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ผมไม่ไหวแล้วนะครับ มันทรมาน... ทรมานมากๆ น้ำตาที่ก่อนนี้ผมไม่เคยคิดว่าจะเสียมันให้กับใครที่ไหนกลับรื้นปริมขึ้นมาทุกครั้งที่เห็นท่าทีห่างเหินนั่น ผมกลายเป็นคนอ่อนแออย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร...

                คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ สัมผัสในวันวาน สิ่งเหล่านี้ที่ผมคงจะไม่ได้รับมันจากคนคนนั้นอีกแล้ว มันเพราะอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา...

                หลังจากวันนั้นไปไม่นาน งานกลุ่มตามเลขที่ทำให้ผมบังเอิญได้จับคู่กับทัชอีกครั้ง ผมทั้งดีใจและตื่นเต้นเอามากๆ ในเวลาเดียวกัน ทัชดูอึดอัดและลำบากใจ ยามที่เขาต้องบังคับตัวเองให้ต้องพูดกับผม รู้ไหมครับว่ามันเจ็บยิ่งกว่าการที่เขาหลบหน้าผมเสียอีก... ในที่สุดยามที่อยู่กันเพียงสองคน ผมก็พูดสิ่งที่ติดค้างเอาไว้มานานออกไปจนได้...   

“เราขอล่ะ มีอะไรพูดกันตรงๆ เถอะนะ บอกทีเถอะว่าเราทำอะไรผิดไป”

          ไม่มีอะไร... เป็นเพียงคำตอบสั้นๆ ที่เอื้อนเอ่ยออกมาก่อนที่ทัชจะลงมือทำงานต่อไปเงียบๆ เป็นอีกครั้งที่ผมแทบจะอยากร้องไห้ออกมาโดยไม่แคร์สายตาใคร แต่หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเขาก็พูดขึ้นมาโดยไม่เงยหน้ามองผม...อย่าสนใจเราเลย...

                แน่นอนว่าผมต้องไม่ยอมแน่ๆ อยู่แล้ว ผมคะยั้นคะยอด้วยคำว่าเพื่อนและความสัมพันธ์ที่ผ่านมาจนในที่สุดทัชก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผม แวบหนึ่งที่เราสบตากัน ผมเห็นความรู้สึกอะไรบางอย่างที่สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แววตาของทัชดูเศร้าอย่างน่าประหลาด เหมือนเขาพยายามจะบอกอะไรกับผม ...ขอโทษนะ แต่อย่าถามอะไรเราอีกเลย ขอเวลาเราอีกเดี๋ยว...

          และแล้วหนึ่งอาทิตย์ถัดมาทัชก็ทำได้อย่างที่เขาว่าไว้ เขายอมคุยกับผมดีๆ จนได้...ในฐานะเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง ไม่ใช่ทัชที่น่ารักคนเดิมของผม... ต่อให้ผมดิ้นรนพยายามสักเท่าไรผมก็ไม่มีวันได้ทัชคนนั้นคืนมาอีกแล้วใช่ไหมครับ ไม่มีอีกแล้วทัชที่คอยยิ้มหัวเราะ เดินตามและรอให้ผมปกป้อง ไม่มีอีกแล้ว... ทัชที่น่ารักของผม

                หลายครั้งที่ทัชคุยกับผม ผมก็ยังคงเห็นอะไรบางอย่างในแววตาแสนเศร้าของเขาที่ผมอ่านไม่ออก รู้เพียงแต่ว่ามันต้องเป็นอะไรที่ทำให้ทัชกับผมต้องอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้แน่ๆ และไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม...ผมเกลียดมัน...

                จวบจนนี้ผมก็ยังคบกันฟ้าอยู่อย่างราบรื่น อย่างน้อยก็ในสายตาของคนอื่นๆ แต่ลึกๆ แล้วพวกเราต่างก็รู้กันดีว่าอะไรบางอย่างมันไม่ใช่ แม้ตัวผมเองจะพูดได้เต็มปากว่าทำหน้าที่ของแฟนที่ดีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ผมก็โกหกตัวเองไม่ได้อีกเช่นกันว่าผมไม่ได้รักเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่ง ผมเคยพยายามแล้วที่จะรัก แต่ในที่สุดผมก็ไม่ได้รักเธอ... และผมเองก็รู้ดีว่าฟ้าเองก็รับรู้ความจริงข้อนี้เช่นกัน แต่เธอก็ยังรักผม... บางครั้งความรักที่เธอมีให้มันทำให้ผมอึดอัด เธอดีเกินไปสำหรับผู้ชายเลวๆ ที่คิดหลอกใช้เธอเป็นเครื่องมือ หลายครั้งที่ผมแอบเห็นเธอต้องหลบไปร้องไห้เงียบๆ คนเดียวทุกครั้งที่จับได้ว่าผมคิดถึงใครอยู่ที่ไม่ใช่เธอ แต่ทุกครั้งฟ้าก็เพียงส่งยิ้มให้กับผมแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ฟ้ารักผมมาก หากผมทิ้งเธอไปผมกลัวเหลือเกินว่าเธอจะแตกสลาย...ผมทิ้งเธอไปไม่ได้จริงๆ...

          โชคชะตาช่างเล่นตลก กับคนที่ผมรักหมดหัวใจ ยอมทำให้ได้แม้ทุกอย่างกลับไม่เคยเห็นค่าความสำคัญกับสิ่งที่ผมพยายามทำไป แต่กับคนที่รักและยอมทำให้ผมทุกอย่าง ผมกลับรักเขาไม่ได้... ผมจะทำอะไรได้บ้าง...เพียงประคับประคองความรักของผมกับฟ้าให้ดำเนินต่อไปให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเก็บความรักครั้งสำคัญที่สุดเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ... เพียงเท่านั้น เพียงแค่ยังยิ้มได้เมื่อนึกถึงอดีตที่แสนหวานก็รู้สึกสุขในใจ ถึงจะเป็นรักที่ไม่เคยได้พูดออกไป แต่ยังไง ผมก็จะไม่ลืม... ความรักของผม

-------Â-------¸-------¹-------º-------»-------¼-------½-------¾-------¿-------Á-------