คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...นางฟ้า...
บทที่ 2...นางฟ้า...
'เกม!! เกมจะย้ายบ้านเหรอจริงๆน่ะเหรอ!' สาวน้อยในชุดเอี๊ยมของโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัดหอบจนตัวโยนหลังจากเพิ่งทราบข่าวจากปากผู้เป็นมารดาถึงการย้ายถิ่นฐานของครอบครัวเพื่อนรัก...แต่ทำไมเธอไม่เคยรู้?
'อะ อืม...' เด็กชายดูจะตกใจอยู่เล็กน้อยเมื่อความแตกออกไปเร็วกว่าที่คาด
'แล้วทำไมเกมไม่บอกปุ่นล่ะ…' เด็กสาวเริ่มหน้าเสียเมื่อสิ่งที่เธอกลัวเป็นความจริง ใบหน้านวลเรียวดูคร่ำเคร่งอย่างเห็นได้ชัด
'เอ่อ...เกมกะว่าจะมาลาปุ่นเย็นนี้แหละ...' เด็กหนุ่มก้มหน้าไม่กล้าสบกับดวงตาคู่สวยที่มองเขาอย่างเศร้าสร้อย
'ไม่เอานะ...ปุ่นไม่ยอมด้วย!เกมต้องอยู่กับปุ่น!' เด็กสาวเริ่มเบ้ปากเอาแต่ตามความเคยชิน แขนขาวเอื้อมไปกอดเอวของเพื่อนรักไว้แน่น
เกมมองแขนขาวๆที่เกาะเอวของเขาอย่างลำบากใจ ก่อนฝืนใจแกะมือสวยของเด็กสาวที่เริ่มจะแปรเปลี่ยนกลายเป็น 'หญิงสาว' ด้วยวัยย่างสิบสามปีนี้...แน่นอน...สภาพนี้มันไม่เหมาะสม...
'ปุ่นต้องเข้าใจเกมนะ เกมเองก็ไม่อยากไป แต่พ่อเกมต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ...เกมเองก็อยากอยู่กับปุ่นนะ' เขาโน้มน้าวเพื่อนสาว ที่ผ่านมา...เธอจะขออะไรเขาไม่เคยขัด แต่คำขอครั้งนี้...ลำพังตัวเขาคงไม่สามารถทำให้เธอได้จริงๆ...
'เกม...เกมไม่รักปุ่นแล้วใช่มั้ย...เกมลืมสัญญาของเราแล้วใช่มั้ย!!' น้ำใสๆไหลเป็นทางจากขอบตาคู่สวย...
เพื่อนรักที่เห็นกันมาตั้งแต่ยังแบเบาะ...
เพื่อนรักที่เล่นด้วยกันทุกเรื่องตั้งแต่ตุ๊กตายันหุ่นยนต์...
เพื่อนรักที่มีสัญญาหมั้นหมายกันเมื่อโตขึ้น...เพื่อนที่เธอรักที่สุด...
เมื่อเพื่อนรักคนนี้กำลังจะจากเธอไปแสนไกล...แล้วเธอจะทนมัวนิ่งเฉยอยู่ได้อีกหรือ...?
'เกมไม่เคยลืมสัญญาของเรานะ แค่ปุ่นฟังเกมอธิบาย...' เกมเอื้อมมือไปลูบหลังเพื่อนสาวที่เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
'ไม่!! ปุ่นไม่ต้องการคำอธิบาย สิ่งที่ปุ่นต้องการน่ะ...ปุ่นต้องการให้เกมอยู่กับปุ่น!!!' เด็กสาวตะโกนลั่นพร้อมถลาตัวมากอดซบกับอ้อมกอดของเด็กชายเต็มๆ เกมพยายามแกะมือที่เกาะแน่นอย่างลำบากใจ บัดนี้สายตาหลายคู่แอบลอบมองพวกเขาที่ไม่ว่ายังไงก็กอดกันกลมดิ๊กอย่างสอดรู้สอดเห็น เขารู้นิสัยคนซอยนี้ดี...ไม่นาน ข่าวลือก็คงแพร่ไปทั้งซอย สำหรับเขาที่เป็นผู้ชายคงไม่เท่าไหร่ แต่ปุ่นนี่สิ...
'ปุ่น...ปล่อย...' เด็กชายฝืนพูดอย่างใจเย็น
'ไม่! ปุ่นไม่ยอมให้เกมทิ้งปุ่นไปหรอก!' เด็กสาวกอดแน่นขึ้นไปอีก อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกอึดอัด ทั้งยังมีสายตาเชิงตำหนิพร้อมเสียงซุบซิบจากบรรดาป้าๆทั้งหลายที่อยู่บริเวณนั้นอีก ยิ่งส่งผลให้เด็กชายหงุดหงิดขึ้นเป็นทวีคูณ
'ปล่อย..' เขาเริ่มรำคาญลูกตื๊อปนความเอาแต่ใจของเพื่อนสาวขึ้นมาตงิดๆ
'ไม่!'
'ก็เกมบอกให้ปล่อยไงเล่า!!!' เขาตะคอกอย่างเหลืออด ก่อนรีบตะครุบปากอย่างลืมตัว เจ้าหญิงน้อยๆของเขาผละตัวออกห่างในทันที...สัญชาตญาณบ่งบอกให้เกมรู้ว่าเขาทำสิ่งที่ไม่สมควรให้อภัยไปเสียแล้ว...
'ปุ่น...เกมขอโทษ...' เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กๆของเด็กสาว...หากแต่ร่างบางกลับสะบัดพรึ่บ! ดวงตาสีเข้มฉายแววอะไรบางอย่างที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
'เกม...ที่ผ่านมาเกมรำคาญปุ่นมากใช่มั้ย เกมเกลียดปุ่นใช่มั้ย!!' เธอร้องตะโกนน้ำตานองหน้า...ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บช้ำอย่างถึงขีดสุด...ความเจ็บช้ำที่ผู้ชายเลวๆอย่างเขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง...
'ปุ่น...เดี๋ยว!' เกมร้องลั่นก่อนรีบวิ่งตามร่างเล็กที่วิ่งหลบหายเข้าไปในซอยบ้านทันที เด็กชายยังคงวิ่งตามหลังไวๆของหญิงคนรักไป...หวังจะตามไปอธิบายกับเธอให้รู้เรื่อง เหตุการณ์เมื่อสักครู่เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแม้แต่น้อย...ด้วยสภาพอากาศร้อนระอุของเมืองไทยหรืออย่างไรไม่ทราบ...ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันของเด็กหนุ่มถูกระบายไปที่เด็กสาวในคราเดียว...
ปัง! เสียงกระแทกประตูใส่หน้าเป็นสิ่งที่เขาได้รับเมื่อวิ่งไล่มาถึงประตูบ้าน...เด็กชายแทบจะทรุดหมดแรงลงเสียตรงนั้น...
หากแต่ก็รวบรวมกำลังตะโกนนัดหมายเพื่อนสาวเป็นครั้งสุดท้าย...
'ปุ่น!! ได้ยินเกมใช่มั้ย! ตอนหกโมงเกมจะรอปุ่นอยู่ที่สวนนะ ปุ่นต้องมาให้ได้นะ!!! เกมจะรอ...รอจนกว่าปุ่นจะมา...' ไม่ทันจบประโยคดี...ร่างผอมก็หมดแรงทิ้งตัวลงพิงกับประตูอย่างเหนื่อยล้า...ล้าเหลือเกิน...หวังเพียงแค่ให้เธอเข้าใจ...นางฟ้าของเกม...
ใบหน้าเรียวสวยของเด็กสาวปรากฏขึ้นในมโนภาพตรงหน้า นางฟ้าของเขากำลังยิ้มให้จนดวงตาที่เคยกลมโตนั้นเล็กหยี เด็กชายเอื้อมมือไปข้างหน้าพียงหวังสัมผัสผิวเนียนนุ่มอย่างทุกที...หากสิ่งที่อยู่ในมือกร้านกลับเป็นเพียงธาตุอากาศว่างเปล่า...
เขาจะมีโอกาสได้รับรอยยิ้มนั่นอีกไหมนะ...?
ความคิดเห็น