++Promiss...สัญญารัก++

ลำดับตอนที่ #1 : ...เกี่ยวก้อยสัญญา...

บทที่ 1...เกี่ยวก้อยสัญญา

          “เกมเอ้ย! มาช่วยลุงยกทางนี้หน่อยมา!” ลุงชม หัวหน้าคนสวน ตะโกนเรียกเด็กหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการแต่งกิ่งต้นมะยมจากอีกฝั่ง

“จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับลุง!” เกมตะโกนป้องปากตอบกลับไป วางกรรไกรตัดกิ่งในมือ ป้ายเหงื่อไคลที่ผุดเต็มหน้า สะบัดคอซักสองสามทีไล่ความเมื่อยขบ ก่อนเดินลัดสนามจะไปช่วยงานตามที่โดนสั่ง...

“เอาพวกนี่ไปไว้ที่หน้าตึกใหม่นะ” ลุงชมชี้ไปทางกระถางต้นลีลาวดีสีขาวกลุ่มใหญ่ที่เพิ่งลงดินได้ไม่นาน

..

..

ร่างสูงชะงักค้างเล็กน้อยเมื่อภาพที่มองเห็นระหว่างใบสีเขียวชอุ่มของต้นลีลาวดีเป็นเหล่าวัยรุ่นหนุ่มสาวมากมายในชุดเครื่องแบบโรงเรียนแห่งนี้เดินกันขวั่กไขว่เต็มลานกว้าง...

“วันนี้วันปฐมนิเทศสินะ...” เขาพึมพำขึ้นมาเบาๆ อดมองหลายๆคนในเครื่องแบบชุดสวยไม่ได้  นึกภาพตัวเองมีโอกาสได้เรียน ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบนั่น มีเพื่อน มีแฟน...มีปุ่น... ร่างสูงรีบส่ายหัวเบาๆไล่ความคิดไร้สาระให้หมดไป

แค่ได้งานทำ โชคก็เข้าข้างเขามากพอแล้ว...ยังจะหวังอะไรอีกเล่า... เด็กหนุ่มคิดอย่างปลงๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อไปวางเจ้าต้นไม้ต้นใหญ่นี่เสียที หากแต่ภาพกลุ่มเด็กสาวกลุ่มใหญ่ตรงหน้าเกือบทำให้เด็กหนุ่มเผลอปล่อยมือที่โอบอุ้มกระถางต้นไม้อยู่... ดีที่สันชาตญาณทำให้เจ้าตัววางมันลงได้ทัน เด็กหนุ่มเพ่งมองภาพตรงหน้านิ่งค้างราวอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน

ปุ่น...!! เด็กหนุ่มพุ่งตัวไปหมายจะถามไถ่ให้แน่ชัด แต่ขาเจ้ากรรมก็ดันไปสะดุดกระถางลีลาวดีที่ตั้งขวางอยู่ซะนี่ ร่างสูงชะงักกึก ไม่ยอมย้ายหรือก้าวหลบให้พ้น...

ต้นลีลาวดีกำลังบอกอะไรกับเขา? เตือนสถานภาพตัวเองใช่รึไม่?... ถึงนั่นจะใช่ปุ่นจริงๆ อย่างเขาก็คงไม่มีหน้าไปพบเธอได้...บางที การปล่อยความรักครั้งแรกไป  ไม่ไล่ตามอดีต..อาจเป็นทางที่ดีที่สุดของทั้งสองฝ่ายก็ได้...

----------Â---------¸---------¹---------º---------»---------¼---------½---------¾---------¿---------Á--------

‘ปุ่น สัญญานะ โตขึ้นจะเป็นเจ้าสาวของเกม’ เด็กชายตัวน้อยวัยเพียงหกขวบ ยื่นนิ้วก้อยไปให้เด็กหญิงตรงหน้าด้วยใจเต้นระทึก ปุ่นเหลือบมองนิ้วเล็กป้อมนั้นอย่างพิจารณา ก่อนสาวเจ้าจะค้อนขวับจนผมแกละสะบัดไปคนละทาง

‘ไม่อาว~ไม่มีแหวนหมั้นปุ่นไม่แต่ง’ เด็กหญิงแก้มแดงทำปากพองลมก่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งๆ

‘ง่า...แหวนหมั้นเหรอ’ เด็กชายหน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนเหลียวซ้ายแลขวา เพื่อหาของที่พอจะเป็น ‘แหวนหมั้น’ ให้ว่าที่เจ้าสาวของเขา ทันใจนั้นแววตาคู่น้อยก็เหลือบไปเห็นกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงที่ถูกเตะจนบู้บี้ เด็กน้อยรีบวิ่งไปยังเป้าหมายอย่างดีใจ ก่อนนิ้วสั้นๆจะพยายามดึงจุกเปิดฝาออกอย่างยากลำบากด้วยแรงอันน้อยนิด และทันทีที่ได้สิ่งที่ต้องการ ร่างเล็กๆก็วิ่งตรงมาหาเพื่อนรักที่ยืนรออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มร่า...สาวน้อยในดวงใจของเขา

‘อะ นี่แหวนหมั้น’ เขายื่นแหวนอะลูมิเนียมไปทางเด็กหญิง ก่อนริมฝีปากสีแดงอมชมพูจะกล่าวออกมาด้วยความหวังเต็มเปี่ยม‘ทีนี้ปุ่นแต่งงานกับเกมได้แล้วนะ’ เขามองนิ้วนางเล็กๆของเธอ หวังจะให้มันยื่นมารับของขวัญเล็กๆน้อยๆจากเขาและยอมรับคำขอนี้เสียที...

‘หวา...ทำไมกระจอกจัง’ เธอแกล้งสะบัดหน้าไปอีกทาง ขณะที่ดวงตาคู่น้อยแอบเหล่ไปยังของที่เพื่อายยื่นมาให้ ทั้งๆที่ในใจอยากรับใจจะขาด แต่ถ้ารับมาง่ายๆก็ไม่สมฉายา น้องปุ่น นางฟ้าประจำซอยน่ะซี่!

‘น่า~รับไปนะ พอเกมโตขึ้นจะทำงานหาเงินเยอะๆมาซื้อแหวนเพชรให้ปุ่นวงเท่านี้เลย’ เด็กชายอ้าแขนกว้างแสดงท่าทางประกอบ ทำเอานางฟ้าตัวน้อยๆยิ้มจนตาหยี

‘ปุ่นรักเกมที่สุดในโลกเลย!’ เด็กหญิงตัวน้อยเขย่งปลายเท้าไป‘จุ๊บ’เบาๆที่แก้มของเกมเพื่อนรัก ทันทีที่ริมฝีปากสีชมพูสดสัมผัสกับแก้มนุ่มๆของเด็กชาย ใบหน้าที่เคยเก๊กนิ่งก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง เจ้าตัวน้อยที่เคยซนจนคนระอาไปทั้งซอย บัดนี้ม้วนตัวอายแก้มแดงราวกับเคอะเขินเสียเต็มประดา นางฟ้าตัวน้อยๆของเราเสียอีก แทนที่ควรจะเป็นฝ่ายอายกลับหัวเราะคิกคักสนุกสนานกับท่าทางอายๆของเพื่อนรัก การแกล้งคนมันสนุกอย่างนี้เอง!

‘ตกลง...ปุ่นแต่งงานกับเกมนะ’ เด็กชายเก๊กหน้าเข้มพูดย้ำขึ้นอีกครั้ง...พวงแก้มยังไม่หายจากสีเรื่อดีนัก...

‘อืม...’ เด็กหญิงปุ่นเอียงหน้าไปมาทำท่าครุ่นคิด‘แต่งมั้ง...’

‘อย่ามั้งสิ ปุ่น...แต่งงานกับเกมนะ’ เทวดาตัวน้อยเริ่มทำหน้าเครียด

‘แหม...เกมไม่เชื่อปุ่นเหรอ...เกี่ยวก้อยสัญญากันเลยก็ได้มา’ ปุ่นยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้าอย่างงอนๆนิดๆ...แต่ก็ทำให้เด็กชายที่เคยบูดบึ้งแย้มรอยยิ้มขึ้นมาในฉับพลัน...

‘สัญญานะ...เราสองคนจะรักกันตลอดไป’ เขายื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วนุ่มๆของอีกฝ่าย

‘อืม...สัญญา’ หลังเสร็จงานวิวาห์ย่อมๆของทั้งสอง นิ้วเล็กๆก็ยังคงเกี่ยวกระหวัดกันไว้เป็นหนึ่งเดียว ราวกับจะย้ำเตือนถึงชะตากรรมของทั้งสองที่จะผูกสัมพันธ์กันด้วยดวงใจตราบนานเท่านาน...