ยัยหน้าใสสะกิดหัวใจนายหน้าหล่อสุดโหด

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            ใต้ต้นไม้อันเย็นสบายเป็นที่พักผ่อนของฉัน   เพราะอิ่ม   เลยมานอนเล่นที่นี่   ขอแนะนำตัวเลยนะคะฉันชื่อ
พัศกา   วงศ์สุริยา   ชื่อเล่น  ฟาง  เป็นคนปากจัด  แต่ไม่มากเท่าไร   คนในโรงเรียนเดินขวักไขว่ฉันเห็นเลยไม่อยากไปซื้อขนมร้านนั้นเลยเลยอ่ะ   เดี๋ยวก็ชนหลังคนนู้น   โดนเบียดบางครั้งก็โดนเหยียบแทบแบน   เพราะขนมเจ้านี้อร่อยโครต   แต่อยากกินอ่ะ              

            “ยัยฟางอยู่นี่เองหาแทบแย่    เอ้า !”ยัยกาน   เพื่อนสนิทของฉันโยนขนมร้านที่ฉันอยากกินมาให้   โอ้เพื่อนเลิฟน่ารักมาก   แต่มาทำดีแบบนี้มันมีอะไรแอบแฝงรึเปล่าหว่า-   -

             “นี่ !   อีก  3  วันวงเรททิบิวจะมาแสดงคอนเสริตที่นี่ด้วยแหละแก”นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ   ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องให้ฉันไปกับมันแน่นอน   ตอนนี้ตามันเป็นประกายแวววาวบ่งบอกได้ว่ามันคลั่งวงนี้มาก-   -ดูมันทำสิขนาดแค่คิดมันก็จะละลายอยู่แล้ว

             “ไม่ไป-   -” ฉันตอบทั้งที่มันยังไม่ได้ถามแล้วกินขนมให้เร็วที่สุด   เพราะมันต้องเอาคืนแน่ๆ

             “ไม่ไปก็ได้แต่แกทำเวรแทนฉันด้วย”อ้าว! เล่นง่ายแล้วยัยกาน   ห้องมันไม่ใช่น้อยๆนะ   แต่ถ้าจะให้ไปนั่งดูไอ้พวกนั้นเต้นเหมือนโดนไฟลนก้น  2  ชั่วโมงเต็มๆล่ะก็ไม่ไปซะยังจะดีกว่า-   -แล้วมันก็ดึงถุงขนมจากมือฉันไป   โธ่  !  ยัยงก

             “ก็ได้ฉันยอมทำเวรห้องคนเดียวเลย   เอามะ”ตายปากฉันมันพาตาย   ทำเวรห้องคนเดียวตายแน่ๆฉันT _ T 

             “เธอพูดเองนะ   แล้วอย่าลืมด้วย”ยัยกานรีบวิ่งไปทันที   ตายแล้วมั๊ยล่ะมันชิ่งหนีเลยกลัวฉีนเปลี่ยนใจล่ะสิ   ช่างมันเถอะทำไป T _ T     เดี๋ยวก็เสร็จ   แต่ตอนนี้รีบไปเรียนดีกว่า   เห็นอย่างนี้ฉันเด็กเรียนนะเนี่ย    

             “กริ๊ง  !!!”นั่นไงออดดังแล้วไปดีกว่า   ว่าแล้วฉันก็วิ่งขึ้นไปบนห้องทันที   ตอนนี้ทุกคนนั่งที่กันหมดแล้ว   ฉันเดินไปนั่งที่ของตัวเอง   ว่าแต่มันวิชาอะไรหว่า   ฉันคิดพลางเปิดดูตารางสอน   กรี๊ด!!!   วิทย์    ดันลืมเอาสมุดมาด้วย   คิดว่าไม่มีซะอีก   ตายแน่ๆฉันซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ

             “ทั้งหมดทำความเคารพ”เสียงหัวหน้าห้องดังขึ้น   ทุกคนพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนสวัสดี   แล้วคุณครูนิตก็เข้ามา  

             “นั่งลง”คุณครูสั่ง   แล้วเริ่มลงมือสอน   ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันตกนรกทั้งเป็น   คุณครูเดินมาทางนี้แล้วT _ T

             “พัศกาสมุดไปไหน”คุณครูนิตถามเสียงดุ   ฉันได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าคุณครู   ฉันได้ยินเสียงหัวเราะจากเพื่อนในห้อง   ถ้าโดนเองจะรู้สึกไอ้พวกเส้นตื้น !!!

             “ลืมเอามาค่ะ”ฉันตอบไปทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่   คุณครูถอนหายใจ   แล้วเดินออกไปหน้าห้อง

             “ไปยืนขาเดียวแล้วคาบไม้บรรทัดหน้าห้อง !!!!”เสียงคุณครูนิตประกาศกึกก้องในห้องเรียน   ฉันจำใจหยิบไม้บรรทัดแล้วเดินไปหน้าก้องเรียนพร้อมกับยืนขาเดียว   ทุกคนขำกันใหญ่ไอ้พวกบ้าเอ้ยเดี๋ยวแม่ฆ่าร้างเผ่าพันธุ์ซะเลย   หัวเราะดีนัก   พอคนผ่านมาต่างก็ขำฉันทั้งนั้นเหมือนฉันเป็นตัวตลก   บางฉันก็เอามือดึงไม้บรรทัดที่ฉันคาบอยู่เล่นแล้วยัดไว้ในปากฉันเหมือนเดิม-   -*   ที่ฉันไม่ตอบโต้เพราะคุณครูนิตจะไม่ให้ขยับเขยื้อนเลยไม่งั้นโดน !!!   ในที่สุดก็หมดชั่วโมง   เวลาที่รอคอย   แล้วโรงเรียนก็เลิก   ฉันเดินกลับบ้านตามปกติเหมือนคนทั่วไป   แต่มีเสียงหัวเราะดังมาจากใกล้ๆฉันสงสัยเป็นพวกที่เห็นฉันยืนขาเดียว-   -  ทุกวันยัยกานจะกลับบ้านกับฉันแต่วันนี้มันไปเตรียมตัวซื้อกระดาษมา   เพื่อขอลายเซ็นวงเรทบิบิ้วอะไรซักอย่าง(เรททิบิวต่างหาก)ฉันก็เลยเดินกลับบ้านอย่างเหงาหงอย   ก็ฉันมีเพื่อนคนเดียวนี่นา   แล้วจู่ๆก็มีคนวิ่งมาชนฉันโดยไม่ขอโทษอ้าว !  เดี๋ยวสวยแล้วก็มีพวกผู้หญิงวิ่งตามมาเป็นโขยง    ตายแน่ถ้าฉันไม่วิ่งหนีเหมือนกัน   ต้องโดนยัยพวกนั้นเหยียบแบนแน่ๆเลยแหมแต่ละคนนี่แต่งตัวสีแจ๊ดทั้งนั้นเลย    ตอนนี้ก็กลายเป็นว่าฉันวิ่งตามหลังนายคนนั้นไปซะแล้ว   นายนั่นหันมาแล้วเห็นฉันวิ่งตามหลังแล้วเขาก็เร่งสปีดสุดชีวิต   หรือเขาคิดว่าฉันวิ่งตามเขาล่ะเนี่ย   ฉันไม่ได้วิ่งตามนายนะ