คุณอา... ที่รัก

ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4

พลอยไพลินเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคุณอาที่แสนใจดีเวลาโกรธน่ากลัวเพียงใด แรงที่เขากระชากตัวหล่อนเข้ามาหาไว้ในอ้อมกอดนั้นมีมหาศาลพอๆ กับความโกรธของเขา

สัปดาห์ก่อนตอนที่หล่อนเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเข้าไว้เองเสียแนบแน่นก็ยังไม่คิดว่าอ้อมกอดอบอุ่นของอานนท์จะกระด้างได้ถึงเพียงนี้

เพียงพริบตาเดียวพลอยไพลินก็มามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาก่อนที่คนกอดจะก้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากที่แนบลงมาหากลีบปากบางบดเบียดคลึงเคล้าเอาแต่ใจจนหล่อนต้องร้องประท้วงออกมา เสียงเล็กๆ ไม่อาดเล็ดรอดจากริมฝีปากคู่สวยได้เลย ในเมื่อคนตัวโตกว่ากำลังทำตามใจตัวเองบดเคล้าจูบหล่อนตามใจชอบ

หญิงสาวตกใจ อยู่ๆ ก็ถูกเขาจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว รสจูบกระด้างทำให้หล่อนพยายามใช้สองมือผลักไสเขาแต่ไม่อาจทำให้อานนท์สะทกสะท้ายได้เลยแม้แต่น้อย

ริมฝีปากของเขาเรียกร้องหนักขึ้นอย่างย่ามใจ เพียงไม่นานหลังจากนั้นลิ้นอุ่นก็ควานเข้าไปในโพรงปากหญิงสาวควานหาความหอมหวานที่ควรจะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

หล่อนตอบรับจูบของเขาอย่างไม่เงอะงะ ความตกใจผสมกับความเอาแต่ใจของคนตัวโตทำให้หญิงสาวคิดอะรไม่ออกตอนที่เขาผละริมฝีปากออก หล่อนก็ยังเงยหน้ามองเขาตาโต

“พูดไม่ออกแล้วรึไง คนเก่ง” เขาถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะเย้ยกัน สองมือยังกอดหญิงสาวไว้แน่น เนื้อตัวเบียดเสียดกันไม่ต่างจากวันนั้น

พลอยไพลินพูดไม่ออก หล่อนรู้สึกว่าแก้มเริ่มแดง เพราะรสจูบเมื่อครู่ทำให้หล่อนอดนึกถึงวันแรกที่เดินกลับบ้านไม่ได้ เขาก็จูบหล่อนอย่างนี้ แต่ไม่เรียกร้องมากเท่านี้

อานนท์ยังไม่หยุดเพียงแค่การกอด เขาใช้มือดันหลังหญิงสาวให้ก้าวไปด้วยกัน ทั้งที่ยังกอดหล่อนอยู่ แต่ก็ยังบังคับให้พลอยไพลินเดินไปกับเขา

“ปล่อยได้แล้วค่ะคุณอา” หล่อนร้องประท้วงเสียงเบา แต่ยังยอมเดินไปกับเขา

เขาดึงหล่อนก้าวขึ้นบันไดบ้านสู่ชั้นบน ยังไม่ยอมปล่อยเรือนร่างบางเป็นอิสระ อันที่จริงเขาตั้งใจไว้แล้วด้วยซ้ำ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คืนนี้เขาก็จะยอมแลกทุกสิ่งเพื่อจะได้อยู่กับหญิงสาวในอ้อมกอดคนนี้

หล่อนยังไม่รู้ตัวว่าเขาคิดอะไร สองตายังมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก แต่พอเขาไม่ยอมปล่อยและพาหล่อนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องส่วนตัวของเขา ซึ่งตรงข้ามกับห้องของหล่อนแล้วพลอยไพลินก็ชะงักจนตัวแข็ง

“เข้าไป” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม สีหน้าดุจริงจัง

“แต่นี่มันห้องของคุณอานะคะ”

“อาสั่งให้เข้าก็เข้าไป อย่ามาเถียง”

 คนเถียงหน้าเสีย ไม่แน่ใจนักว่าอยากเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขาหรือไม่ อันที่จริงตอนที่เขาไปทำงานหล่อนก็แอบย่องเข้าไปในห้องนี้อยู่บ่อยๆ อ้างว่าเพื่อทำความสะอาด แต่จริงๆ อยากรู้จักเขาให้มากกว่าที่เป็นอยู่

แล้วเขาก็ให้โอกาสหล่อนได้รู้จักให้มากขึ้นจริงๆ ต่อหน้า แต่พลอยไพลินนกลับยืนตัวแข็งมองเขา

“แต่ชายหญิงอยู่ห้องเดียวกัน มันไม่งาม” หล่อนพูดทวนคำพูดของเขาเอง เพิ่มเติมความเป็นจริงตรงหน้าแถมให้อีก

แทนที่อานนท์จะเข้าใจ เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไหนๆ มันก็ไม่งามอยู่แล้วนี่ เราก็อยู่ร่วมบ้านกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว จะนอนห้องเดียวกันจะเป็นไรไป”

คำพูดของเขาทำให้พลอยไพลินตกใจอีกระรอก แม้พอจะเดาได้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่หล่อนก็คิดว่าเขาจะโกรธมากถึงเพียงนี้

“คุณอาคะ...”

หล่อนยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็ถูกเขาดึงแขนเสียจนต้องก้าวตามเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขาจนได้

ไม่ถึงชั่วอึดใจประตูห้องก็ปิดลงโดยมีเจ้าของห้องยืนขวางทางเข้าออกอยู่ตรงหน้า

“คุณอาจะทำอะไรพลอย” หล่อนถามเสียงเบา ทั้งที่รู้ดีว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน

พลอยไพลินเคยคิดถึงเวลานี้มานับครั้งไม่ถ้วน หล่อนวาดฝันว่าสักวันหากโชคดีมากพอ อาจจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขา แต่ไม่เคยคิดว่าวันนั้นกำลังจะมาถึง

น่าเสียดายนักที่มันเกิดขึ้นเพราะความโมโหของเขา

“อาจะลงโทษพลอยน่ะสิ เด็กดื้อ บอกอะไรก็ไม่ยอมเชื่อฟัง”

“ก็คุณอาไม่มีเหตุผลนี่คะ พลอยจะทำตามได้ยังไง พลอยบอกแล้วว่านิวัติเป็นคนดี แล้วพลอยจะต้องเลิกคบกับเขาเพราะคุณอาสั่งได้ยังไง คุณอายังไม่ทันได้รู้จักนิวัติเลย”

หญิงสาวพูดจบก็ถูกคุณอาลากตัวไปจนถึงเตียงนอนกว้าง อานนท์ไม่พูดอะไรอีก แต่ใช้แรงที่มีมากกว่าจับหล่อนโยนลงบนเตียงจนได้

ที่นอนนุ่มขนาดใหญ่กว้างพอสำหรับทั้งสองคน แต่พอเขาทาบทับร่างกายแข็งแรงตามลงด้วยแล้ว พลอยไพลินก็ถึงกับต้องใจเต้นรัวด้วยความตกใจ

“คุณอา...”

“อาจะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะพลอยไพลิน สัญญากับอาว่าจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับไอ้หมอนั่น แล้วอาจะปล่อยพลอยกลับห้อง หรือไม่... คืนนี้พลอยจะต้องอยู่กับอา”

เขาหยุดพูดเพียงเพื่อจะก้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้านวล พอหล่อนหันหน้าหนี เขาก็ก้มลงกระซิบคำสุดท้ายที่ข้างหู

“ทั้งคืน”

หญิงสาวตกใจเหลือเกินกับคำขู่ของเขา ไหนจะร่างกายใหญ่โตที่ทาบทับอยู่ด้านบนจนแทบจะขยับกายหนีไปไหนไม่ได้อีก แต่สิ่งที่เขาขอให้สัญญาก็ออกจะเกินไปสักหน่อย

“แต่ว่า...”

“พลอยจะได้รู้เสียที ว่าพลอยเป็นคนของอา เข้าใจไหม”

“พลอยทำไม่ได้หรอกค่ะ คุณอาจะให้พลอยเลิกคบกับนิวัติได้ยังไง ในเมื่อนิวัติเป็นคนดี เป็นคนที่พลอยไว้ใจที่สุด แล้วพลอยก็...”

หญิงสาวไม่มีโอกาสได้พูดจนจบประโยคก็ถูกอานนท์ลงทัณฑ์ด้วยการกดประทับริมฝีปากเข้าหาอีกครั้ง

หล่อนส่งเสียงประท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอ น่าประหลาดนักที่คราวนี้รสจูบของเขากลับไม่กระด้างเหมือนเมื่อครู่ ถึงเขาจะยังเรียกร้องเอาแต่ใจไม่ต่างจากเดิมนัก แต่หล่อนกลับรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่เขาบรรจงมอบให้

“อื้อ...”

หล่อนส่งเสียงร้องอยู่ในลำคอ ไม่แน่ใจว่าผ่านไปนานแค่ไหนกว่าที่อานนท์จะยอมผละริมฝีปากออกห่าง ใบหน้าเขาไม่เหมือนคนโกรธอย่างเมื่อครู่แล้ว ยิ่งตอนที่หล่อนจูบตอบเขาไปตามประสาก็ยิ่งเหมือนเขาจะพอใจมากขึ้น

“จะสัญญาดีๆ ไหม”

เขายังทวงถามคำเดิมอีก หญิงสาวสาบานได้ว่าอยากจะให้สัญญากับเขาเหลือเกิน แต่หล่อนรู้ดีว่าทำไม่ได้ อย่างไรนิวัติก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด และหล่อนไม่ควรต้องเสียคนดีๆ ในชีวิตไปเพียงเพราะเขาไม่ชอบหรือไม่ใช่หรือ

หญิงสาวส่ายหน้าใส่เขา เท่านั้นก็เกินพอแล้วที่จะจุดไฟโทสะในตัวชายหนุ่มให้โหมกระพือลุกขึ้นมาใหม่

เขาไม่จูบหล่อนอีกแล้วแต่เริ่มใช้สองมือปลดเปลืองเสื้อผ้าที่ติดกายหญิงสาวออกระหว่างที่ยังขู่หล่อนด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

“เด็กดื้อต้องถูกอาลงโทษ ไม่กลัวรึไง”

“พลอยไม่ได้ดื้อนะคะคุณอา พลอยแค่ อุ๊ย...” หล่อนร้องไม่ทันได้พูดจบเมื่ออยู่ๆ เสื้อยืดสีขาวแขนสั้นก็ถูกฉีกออกจนขาดจากกัน

เนินอกสวยภายในบราเซียลูกไม้สีหวานอวดแก่สายตาชายหนุ่มจนพลอยไพลินนึกกระดาก หล่อนอยากใช้มือปิดบังทรวงอกสล้างทั้งสองข้าง แต่ถูกเขาตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว

อานนท์คล้ายจะหมดความอดทนลงทุกขณะ เขาก้มลงจูบหล่อนอีกครั้งอย่างหิวกระหาย ไม่ได้ทำเพราะความโกรธอีกแล้ว

.

.

.

เขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นคล้ายจะบ่นกับตัวเอง

“ตอนแรกก็คิดว่าจะรอสักพัก แต่ไม่แล้วน้องพลอย อาต้องการน้องพลอยเดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม”