ซาตานอลวน เทวดาอลเวง

ลำดับตอนที่ #4 : การเรียนร่วมกัน

4

การเรียนร่วมกัน

                “เอาล่ะ ทางคณะครูได้ประชุมกันเรื่องการเรียนของพวกเธอเสร็จแล้ว เดี๋ยวเราจะแจกใบช่วงเวลาเรียนให้พวกเธอแต่ละคน และก็ตามที่บอกไว้ว่าให้พวกเธอจับคู่กับเพื่อนต่างโรงเรียนเอาไว้นะ”พอถึงตรงนี้ผ.อ.ได้เว้นระยะในการพูด

....จับคู่งั้นหรอ แค่นี้ก็ทะเลาะจนจะตายกันไปข้างแล้ว...

4 สาวที่เพิ่งทะเลาะกับคนต่างโรงเรียนไปหมาดๆคิดในใจ

                “เอาล่ะ ไหนใครที่ยังไม่มีคู่ยืนขึ้นสิ”ผ.อ.ประกาศอีกรอบทำให้ 4 สาวยืนขึ้นทันควัน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่นี้ เพราะมีเจ้า 4 คนที่ทะเลาะกันไปหมาดๆ กับคนอื่นอีกสัก 3-4 คน

                “เฮ้อ!...ยังเหลืออีกหรอเนี่ย งั้นไอ้ที่ 3-4 คนข้างหลังน่ะจับคู่กันไปเลย ส่วนไอ้ 4 หนุ่ม 4 สาวเนี่ยจับคู่กันเอาเองล่ะกัน ทีนี้เราจะพาไปที่หอพักโรงเรียนไวท์ฮอลล์ก็คงจะมี 4 ห้องสินะงั้นก็แบ่งตามนั้นล่ะกัน ป่ะ! ไปที่หอพักได้”พอพูดจบก็ลงจากเวทีปล่อยให้ 4 หนุ่มกับ 4 สาวยืนอ้าปากหวออย่างตามไม่ได้ไล่ไม่ทันไปตามๆกัน

                หอพัก...

                “นี่นาย/เธออีกแล้วหรอ”เสียงคน 8 คนประสานพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายเมื่อ 4 หนุ่มดันบุพเพอาละวาดได้มาอยู่ห้องเดียวกัน(แต่ยังดีที่ไม่ได้อยู่ห้องส่วนตัวด้วยกัน)

                “แต่เดี๋ยวก่อน เราต่างคนต่างก็ไม่มีคู่แล้วผ.อ.ก็ให้พวกเราจับคู่กันเอาเองอ่ะ จะเอาไง”หนุ่มนัยน์ตาดำขลับพูดขึ้นคนแรกกับปัญหาที่แก้ไม่ตก

                “ง่า...ไม่เอาด้วยหรอก”โคเรนเอ่ยขึ้นคนแรกหลังจากได้รับอาญาสิทธิ์จากผ.อ.ผู้ทรงฤทธิ์

                “คงจะไม่ได้หรอกจ๊ะ เพราะมีกฎออกมาแล้วแหกกฎไม่ได้หรอกจ๊ะ”

                “อาจารย์เลเวอร์!”ทั้ง 8 คนหันไปมองหน้าผู้มาเยือนถึงห้อง

                “งั้นเดี๋ยวครูจะช่วยจับคู่ให้เอามั้ย เอาแบบวิธีจับฉลากน่ะจ๊ะ”อาจารย์เลเวอร์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

                “ค่า/ ครับ”และก็คงเห็นทีที่ว่า 8 คนนี้จะขัดไม่ได้เลย

 ผลสรุป...

                “ฉันได้คู่กับเซเร็น โกเร็มคูส”โคเรนเอ่ยหลังจากที่ได้จับคนแรก และคนที่ก้าวออกมาเป็นผู้ชายผมสีทองสว่างไสว คู่กับนัยน์ตาสีส้มราวกับเปลวเพลิง ใบหน้านั้นใสเกลี้ยงเกลาราวกับสลักเสลามาจากหุ่นขี้ผึ้ง ซึ่งต่างจากเธอที่มีผมสีดำขลับ นัยน์ตาสีน้ำตาล และถึงใบหน้าจะเกลี้ยงเกลาเพียงใดแต่ก็ไม่ได้สักครึ่งนึงของเซเร็นเลย

                “ส่วนฉันได้คนที่ชื่อบล์อน ซาฟอนเทียร์”แอรินแทบครางเมื่อคนที่ลุกขึ้นมาเป็นชายผู้มีรอยแผลเป็นที่แก้ม ผมสีเทาหม่นๆ นัยน์ตาน้ำเงินมีประกายวิบวับ แต่กับตัดกับใบหน้าที่เรียบเฉย แต่แอรินกลับมีผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้า ใบหน้าดูมีความร่าเริงอยู่ไม่น้อย

                “เอ่อ...ฉันได้ไซร์ เชอร์ยูมาย”เสียงเอ่ยประกาศดังมาจากคริสตี้ซึ่งปกติจะมีสีหน้าที่สนุกสนานแต่บัดนี้กลับบูดสนิทเมื่อเห็นชายที่ได้คู่กับตนเอง ที่ผมมีสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเขียวมรกตมีประกายขำขันระริก แต่เธอกลับมีผมสีน้ำเงิน นัยน์ตาสีม่วงที่ดูร่าเริงอยู่ตลอดเวลา

                “อ่านยังไงอ่ะเนี่ย สคล็อต โอลัมบัส”บุรุษคนสุดท้ายผู้มีผมสีม่วง นัยน์ตาสีดำขลับกับดวงหน้าสีชมพูที่ดูมีเลือดฝาดเล็กน้อย แต่ถึงจะหล่อยังไงเธอซึ่งมีผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีเทาเข้มๆแต่ไม่ถึงกับดำก็ยังเกลียดขี้หน้าอยู่ดี

                “เอาล่ะ! ก็ได้คู่กันหมดทุกคนแล้วนะ นี่จ๊ะ ใบช่วงเวลาเรียนช่วยเอาไปแจกเพื่อนๆในห้องด้วยนะจ๊ะ”ว่าแล้วอาจารย์เลเวอร์ก็ออกจากห้องไปทำอย่างอื่นต่อทำให้หนุ่มสาว 8 คนในห้องถอนหายใจเฮือก

                “ยังไงก็คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ มันเป็นกฎนี่นา”เซเร็นพูดคนแรก

                “อืม...เอางี้มั้ยแนะนำตัวกันก่อนดีก่า”คริสตี้ที่เริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นเอ่ยเป็นคนแรก

                “ฉันคริสตี้ บาวาเนียเป็นยมทูตแห่งเสียงเพลง”

                “ฉันโคเรน เมโรฟิส เป็นยมทูตแห่งการพิพากษา หรือเรียกอีกอย่างผู้นำวิญญาณ”

                “ฉันแอริน โซเฟนี่ เป็นยมทูตแห่งการปราชญ์”

                “ฉันฟีน่า เทรสซ่าเป็นยมทูตแห่งการพิพากษาเช่นกัน”

                “อืม...ฉันเซเร็น โกเร็มคูส เป็นเทพ”

                “ห๊า!!!!”โคเรนกับคริสตี้ร้องแทบตะโกนกับรายการลูกคนชั้นผู้ใหญ่ แต่แอรินกับฟีน่าน่ะหรอ.... แข็งไปแล้ว

                “หมอเนี่ยน่ะเป็นลูกชายคนล่าสุดของซูสเชียวนะ”ไซร์รีบโฆษณาเพื่อนตัวเองทันที

                “อ้อ...ต้องแนะนำตัวสินะ ฉันสุดหล่อ ไซร์ เชอร์ยูมาย เทวดาแห่งการสื่อสาร”

                “ส่วนฉันบล์อน ซาฟอนเทียร์ เป็นเทวดาแห่งนักรบ”

                “และคนสุดท้ายฉัน สคล็อต โอลัมบัส เป็นเทวดาแห่งความรัก ก็คิวปิดอ่ะแหล่ะ”พอสิ้นคำพูดของชายหนุ่มทั้ง 4 คนก็เกิดอาการอ้าปากหวอของ 4 สาว

                “นี่! ไม่ต้องอ้าปากจนน้ำลายจะหยดถึงพื้นก็ได้หรอก”ไซร์เริ่มแซวสาวๆโดยไม่สำนึกเล๊ยว่าเมื่อเช้าเพิ่งทะเลาะกันไปหยกๆ

                “ย่ะ”โคเรนเอ่ยกลับ

                “อย่าว่าแต่พวกฉันเลย พวกเธอก็ใช่ย่อยนี่นา มีทั้งเสียงเพลง พิพากษา การปราชญ์ ชื่อแจ๋วนี่นา มันทำงานยังไงหรอไอ้อาชีพพวกนี้”สคล็อตเริ่มถามเพราะสนใจอาชีพพวกนี้มานาน

                “ก็ยมทูตแห่งเสียงเพลงมีหน้าที่คอยเล่นดนตรีหรือถ้าถนัดเริงระบำก็ใช่อาชีพนี้ไปแสดงอยู่งานใหญ่ๆหรือไม่ก็เปิดร้านเป็นของตันเองก็ได้”คริสตี้เริ่มอธิบายเกี่ยวกับอาชีพตัวเองเป็นคนแรก

                “ส่วนยมทูตแห่งการปราชญ์ ก็เป็นคลังสมองของนรก ส่วนมากก็จะรับราชการ แต่บางส่วนก็จะเป็นแบบอิสระอย่างฉัน”แอรินอธิบายอีกคน

                “แล้วก็ยมทูตพิพากษา ก็เวลามีคนตายเราก็จะเป็นผู้ตัดสินว่าเค้าจะได้ไปสวรรค์หรือนรกเพื่อชดใช้กรรม”โคเรนเกริ่น

                “หรอ...อืม...น่าสน”สคล็อตเอ่ย

                “แล้วอาชีพอย่างพวกนายล่ะ”ฟีน่าถามขึ้นบ้าง

                “พวกฉันหรอ....ก็...อืม เทวดาแห่งการสื่อสาร ก็เวลามีงานด่วนอย่างส่งข่าวก็จะเป็นคนไปส่งให้ไง”ไซร์อธิบายเป็นคนแรก

                “เทวดาแห่งนักรบ เป็นเทวดาที่ต้องปราบปีศาจ”บล์อนเอ่ยนิดหน่อยแต่ได้ใจความ

                “เทวดาแห่งความรัก เป็นเทวดาที่ช่วยให้คู่รักสมหวังในรัก อย่างมีความรักที่ไหนก็จะยิงธนูให้สมหวัง”สคล็อตเอ่ย

                “แล้วเทพอ่ะ”โคเรนถามอย่างกึ่งกล้าๆกลัวๆ

                “ก็เป็นลูกชายของซูสหรือเป็นพวกมีเชื้อราชวงศ์อ่ะ พวกนี้น่ะอยากเป็นอะไรก็ได้ถ้าไม่ได้สืบต่อหน้าที่จ้าวสวรรค์”เซเร็นอธิบายการเป็นเทพของตนเองด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดาแส๊นธรรมดา

                “น่าอิจฉา โคเรนได้ทำงานกับเทพเชียวนะ”แอรินแซวนิดๆ ทำให้คนหน้าหนาเริ่มเผือดสี

....น่าอิจฉางั้นหรอ งั้นมาทำแทนดีมั้ยล่ะ ไม่ยักกะรู้ว่าพวกเทพบนสวรรค์จะมีการทักทายแบบนี้...

โคเรนคิดในใจพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

                “แล้ววันพรุ่งนี้จะมีเรียนอะไรล่ะเนี่ย”ฟีน่าเดินกลับมาถามหลังจากที่เดินไปแจกใบช่วงเวลาเรียนกับเพื่อนๆในห้อง

                “พรุ่งนี้หรอ...ก็มีช่วงเช้ามีวิชาประวัติศาสตร์ กับการคำนวณ ส่วนช่วงบ่ายเป็นวิชา เวทมนตร์ กับวิชาเอาตัวรอด”พอคริสตี้พูดจบทุกคนก็ทำหน้าแหยๆกับไอ้ชื่อวิชาสุดท้ายอย่างสยอง

....วิชาเอาตัวรอด มันจะเป็นแนวไหนว่ะเนี่ย...

ทุกคนคิดในใจ ก่อนจะส่ายแล้ว ช่างมันเถอะ แล้วก็กลับไปเข้านอนของห้องของแต่ละคน...