ซาตานอลวน เทวดาอลเวง

ลำดับตอนที่ #3 : งานรวมโรงเรียน

3

งานรวมโรงเรียน

ต่อไปนี้จะเข้าสู่เรื่อง....

“กริ๊งงงง!!!!!”

                “ปึง!” เสียงนาฬิกาดังขึ้นก่อนที่จะตามมาด้วยหมอนหนุนซึ่งตอนแรกอยู่ที่หัว แต่บัดนี้ได้ไปอยู่บนนาฬิกาปลุก แสดงให้รู้ว่าตอนนี้เจ้าของมันกำลังตื่น

                “อ้าว! ตื่นแล้วหรอ” แอรินได้ยินเสียงคนแรกก็ตื่นขึ้นพร้อมกับความงัวเงีย

                “อืม...ไอ้นาฬิกาบ้านั่น กวนประสาทชะมัดยาด”โคเรนที่ตื่นคนแรกพูดกับแอรินด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และหันหน้าไปสบถ 2-3 คำ อย่างไม่สมกับเป็นกุลสตรี

                “ฮ้าว!~” อีกเสียงดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย

                “อ้าว...เพิ่งตื่นหรอ อาบน้ำได้แล้ว ชักช้าอยู่นั่นเดี๋ยวก็ไปสาย”ฟีน่าซึ่งเป็นคนปลุกพวกขี้เซาทั้งหลาย เพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้และออกมาพูดคุย

                “เออ...ฉันอาบก่อน”โคเรนซึ่งอารมณ์เสียอยู่นั่นเมื่อรู้ตัวการก็เดินสะดีดสะดิ้งไปทางห้องน้ำเรียกเสียงหัวเราะได้จากเพื่อนๆทั้งหลาย

                ห้องประชุม...

                หลังจากที่สี่สาวได้ทำภารกิจในยามเช้าเสร็จแล้ว ก็ได้เดินทางมาร่วมงานอยู่ที่ห้องประชุมซึ่งมีคนอยู่คับคั่ง

                “ทำไมคนเยอะงี้ว่ะ”คนที่อารมณ์เสียตั้งแต่เช้าพอเห็นสภาพเช่นนั้นก็ทำให้น็อตหลวมแทบหลุด

                “เอาน่าๆฉันขอโทษจะโกรธอะไรกันนักกันหนา ก็แค่อยากให้ตื่นเช้าๆก็เท่านั่นเอง”ฟีน่าพยายามพูดขอโทษขอโพย อย่างสุดความสามารถ

....ยัยนี่ง้อยากชะมัด...

ฟีน่าร้องครางในใจ

                “เออๆ จะยกโทษให้นะครั้งนี้ ถ้าทำอีกครั้งมีเฮแน่นอน”โคเรนพูดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ

...เฮ้อ! งอนง้อกันเป็นเด็กๆไปได้...

2 ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์คิดในใจพลางโคลงหัว

                “ขอให้นักเรียนที่อยู่ในห้องกรุณาหาที่นั่งของห้องตนเองและนั่งให้เป็นระเบียบด้วย”เสียงประกาศผ่านไมค์จากอาจารย์ท่านหนึ่งในห้องประชุมดังขึ้นทำให้นักเรียนในห้องประชุมเดินไปหาที่นั่งของตนเอง

                “จะเป็นยังไงบ้างน้า”คริสตี้พูดด้วยหน้าตาเปื้อนยิ้ม(ยิ้มทั้งปากยิ้มทั้งตา)

                “นี่!ไม่ต้องดีใจมากก็ได้ ยังไงก็กำลังจะเห็นอยู่แล้วล่ะ”โคเรนพูดส่อแววหงุดหงิดนิดหน่อย

                “นั่นสิ! ไม่ต้องดีใจมากก็ได้ เดี๋ยวคนไม่มีเหตุผลจะโกรธเอาอีกนะ”แอรินพูดแต่ไม่วายยังกัดเข้าให้

                “เออ! ก็จะให้ไม่มีเหตุผลยังไง ถ้าเธอถูกปลุกตอนกำลังนอนหลับสบายๆเนี่ย จะโกรธมั้ยย่ะ”โคเรนถามด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ 3 สาวกลับตอบว่า...

                “ม่ายโกรธ...ม่ายโกรธ”

                “แต่ฉันโกรธ!”โคเรนสวนขวับ

                “อ้าว! โคเรนไหนบอกว่ายกโทษให้แล้วไง แล้วทำไมยังโกรธอยู่อีกอ่ะ”ฟีน่าพูดด้วยเสียงสร้อยเศร้า(แสรแสร้ง)

                “ตอนแรกหายแล้วแต่ประกายไฟยังเหลือ มันเลยลุกโชน พ่นไฟๆ”โคเรนตอบเสียงแข็ง

                “โธ่! โคเรนฉันขอโตด แค่นี้ก็โกรธ” แอรินพูดอย่างออดอ้อน

....นี่ฉันต้องมาง้อมันด้วยหรอเนี่ย เฮ้อ!...

แอรินร้องในใจ แต่ก็ต้องตกใจกลับเสียงแตรเสียงดัง

                “ขณะนี้ โรงเรียนไวท์ฮอลล์ได้มาถึงแล้ว!”เสียงประกาศดังลั่นตามมาด้วยขณะเดินทางของโรงเรียนไวท์ฮอลล์

                “เรากำลังรอท่านอยู่เลย”เสียงผ.อ.โรงเรียนดาร์กกายเอ่ยขึ้นหลังจากให้ผู้ที่มาเยือนนั่งเก้าอี้ที่เตรียมไว้

                “เอาล่ะนักเรียนทั้งดาร์กกายและไวท์ฮอลล์ เราจะปล่อยให้พักนะ เพราะคณะอาจารย์ต้องประชุมเรื่องการเรียนของพวกเรา ดังนั้นขอให้นักเรียนทั้ง 2 โรงเรียนจับคู่กันไว้หน่อยนะ เพราะเราจะให้ทำงานร่วมกันไปจนจบปีการศึกษา ฉะนั้นก็ต้องหาคู่ไว้หน่อยนะ”อาจารย์เลเวอร์เอ่ยผ่านไมค์อยู่บนเวที

....พูดซะสยิว หาคู่งั้นหรอ...

โคเรนคิดและขบขันในใจ

                จากนั้นอาจารย์ก็ให้นักเรียนทุกคนออกจากห้องประชุมไปหาคู่ เอ๊ย! หาเพื่อนร่วมเรียนชั้นปี ดังนั้นก็ดูจะเป็นการพักที่วุ่นวายสักหน่อย และระหว่างที่ 4 สาวเดินอยู่นั้นก็มีผู้ชายกลุ่มนึงเดินมาเบียด(จงใจชน) จากนั้นก็หันมาดูด้วยสายตาดูถูกดูแคลน จนทำให้คนที่อารมณ์เดือดอยู่แล้วอย่างโคเรนยิ่งเดือดหนักเข้าไปอีก

                “นี่นาย! มองพวกฉันด้วยสายตาอย่างนั้นน่ะ หมายความว่าไง”โคเรนพูดด้วยสติอารมณ์ขาดผึง

                “ฮึ! พวกยมทูตต่ำๆ”คนผมสีน้ำตาลในกลุ่มนั้นครางขึ้น แต่คนที่หูดีอย่างคริสตี้มีหรอจะไม่ได้ยิน

                “ว่าไงนะ! ยมทูตต่ำๆงั้นหรอ”การที่พูดอย่างนั้นคริสตี้ที่ซึ่งอารมณ์ดีที่สุดในกลุ่มกับน็อตหลุด

                “รังเกียจไง...ที่ฉันมองพวกเธอด้วยสายตารังเกียจ”บุรุษผมสีทองตอบกลับด้วยถ้อยคำรุนแรงจนถึงกับทำให้ 4 สาวในที่นั่นใจเต้นเร่าด้วยความโกรธ

                “งั้น...นายคงเป็นลูกคุณหนู คุณชายจากสวรรค์สินะ แต่ขอบอกไว้นะยมทูตตีนติดดินอย่างพวกฉันนะถึงจะรวยไม่สู้พวกนาย แต่นายน่ะรู้จักพวกฉันน้อยไป”น้ำเสียงเย็นเยียบดังมาจาก ฟีน่า ซึ่งอดทนเงียบมานาน

                “หรอๆ...ตีนติดดินงั้นหรอ ฮะๆ ช่างสรรญหาคำพูดได้เหมาะกับตัวเองจริงๆนะ”ชายนัยน์ตาสีดำขลับพูดขึ้นพร้อมกลั้วหัวเราะ

                “ชักทนไม่ไหวแล้วล่ะสิ”น้ำคำเย็นเยียบดังมาจากฟากหนึ่งคือ แอรินที่มีความอดทนสูงกว่าเพื่อน แต่ก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของผู้มาเยือน

                “ก็ไม่ต้องทน”บุรุษที่มีรอยแผลเป็นที่แก้มเป็นทางยาวตั้งแต่โหนกแก้มจนถึงปลายคางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆไม่แพ้กัน

....ได้...งั้นฉันจะไม่ทน...

สิ้นความคิดของโคเรนเธอก็เรียกอาวุธประจำตัวออกมา คือ เคียว...

                “นักเรียนค่ะ การประชุมได้เสร็จสิ้นลงแล้ว กรุณามารวมกันที่ห้องประชุมด้วยค่ะ”เสียงอาจารย์เลเวอร์ดังขึ้นผ่านลำโพงของโรงเรียน ทำให้โคเรนรีบเก็บเคียวของตนเองและฝากคำทิ้งท้ายให้กับ 4 หนุ่มผู้อาจหาญลองดี

                “ฝากเอาไว้ก่อน เดี๋ยวได้เจอกันแน่”

                “แล้วอย่าลืมมาเอาคืนล่ะ”จากนั้นทุกคนก็มุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมเพื่อรอการตัดสิน...