ความฝันลมๆแล้งๆของผู้หญิงคนนึง

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิต ม.4 โดยรวม

"อุนๆ เย็นนี้อย่าลืมน่ะ ไปรอเราหลัง รร เด๋วไปกินข้าวด้วยกัน" เสียงของแพทตะโกนเข้ามาในห้องเรียนของฉัน โดยที่เค้าไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่เลย ฉันก็ได้แต่หันหน้าไปหาเค้าแล้วพยักหน้าหงึกๆ
"ตอบซิ พยักหน้าทำไม" เค้าตะโกนเข้ามา
"จะบ้าหรอ อาจารย์สอนอยู่น่ะ" ฉันพูดแต่ไม่ออกเสียง
"พูดอะไรน่ะ ไม่ได้ยิน" เค้ายังตะโกนต่อไป
"ไม่ได้ยินอะไร นายพีระ ฉันนี่ได้ยินเต็ม 2 หูแล้ว จะคุยอะไรก็มาขอนุญาตอาจารย์ซิ" อาจารย์ศิริที่สอนวิชาเคมีอยู่เริ่มทนไม่ไหวจนต้องออกไปว่า
"คับๆ จารย์" แพทตอบอาจารย์แล้วรีบเดินไป 
"เหอะๆ สมน้ำหน้ามัน ชอบทำตัวบ้าๆ เถื่อนๆแถวนี้" วัชพูดขึ้น
"คิดว่าแพทจะโกรธเรามั้ยอะ เค้าโดนป้าหริว่าอีกตะหากน่ะ" ฉันถามวัชกลับไปเพราะฉันแคร์เค้าเอามากๆ กลัวเค้าจะโกรธหรือน้อยใจ
"บ้าป่ะแก แกไม่ได้ผิดน่ะ มันเสือกบ้ามาตะโกนเองอะ โดนด่านี่น่าสมน้ำน่าด้วยซ้ำ จะแคร์อะไรมันนักหนา แกก็รู้นิว่ามันมีพี่เค้าอะ ไม่รู้เย็นนี้มันจะเบี้ยวแกอีกรึป่าวเร้ย" ยัยปอ บ่นมาเป็นชุด
"จ้าๆๆ" ฉันตอบกลับไป
"นี่อุน เราบอกอุนกี่ครั้งแล้วว่าไอแพทมันเลวอะ เลิกกะมันเถอะน่ะ แล้วมาตั้งใจเรียน เอาเวลาไปกะมันหลังเลิกเรียนมาเรียนพิเศษกะเราจะดีซะกว่า" ปุ่นที่นั่งอยู่ข้างๆฉันหันมาพูดด้วยความหวังดี
"ปุ่นก็รู้ว่าเรารักมันอะ แต่เราเรียนพิเศษกะปุ่นได้น่ะ แต่อาจจะไปสายสักแป๊บบบ" ฉันหันไปบอกปุ่น
"จ๊ะ แต่สายแล้วจะรู้เรื่องหร.." ปุ่นยังพูดไม่ทันจบ รี่ซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าก็หันมาทำท่าจุ๊ๆ
"นี่ๆ คุยกันอะ ดังไปถึงอาจารย์แล้ว แกหันมาหลายรอบละ" รี่หันมาบอกพวกเรา
"เหอะๆ จารย์ยังอยู่อีกหรอ ลืมไปแล้วน่ะเนี่ย" ฉันหันไปพูดกับปุ่น 

---------------------------------หลังเลิกเรียน-----------------------------------------

"อุน! มาช้าแบบนี้ไม่ต้องมาเลยดีกว่ามั้ย" เสียงแพพทตะคอกฉันหลังจากที่ฉันเดินเข้าไปหาเค้าแบบหน้าจ๋อยๆ เพราะฉันรู้ว่าฉันมาช้า 20 นาที
"อุนก็รู้นิว่าเราไม่ชอบรอคน" แพทยังพูดต่อ
"เค้าขอโทษน่ะ ก็จัดการเรื่องงานกลุ่มอะ แล้วก็ทำเวรอีก"ฉันบอกเค้าแบบหน้าเศร้าๆ
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าเวรไม่ต้องทำ เดี๋ยวเพื่อนมันก็ทำเองแหละ"
"เอ้าก็มันเวรเราเหมือนกันนิ เพื่อนก็ว่าเราซิ"
"เพื่อนว่าแล้วจะกลัวอะไร แล้วถ้าเราว่าละ" แพทพูดแบบนี้มาฉันถึงกับอึ้ง
"เอ่อ เค้าขอโทษ" ฉันตอบไปแล้วก็เงียบไปเลย ไม่เถียงอะไรเค้าทั้งนั้น
จนฉันมาฟังรู้เรื่องอีกครั้งคือ "วันนี้พี่เค้าจะกินข้าวด้วยน่ะ อย่าออกตัวว่าเป็นแฟนเราละ" เค้าบอกฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา
นี่เค้าจะให้แฟนใหม่มากินข้าวด้วยโดยไม่แคร์ฉันเลยหรอ
"งั้นเราไปเรียนพิเศษน่ะ เราไม่กินแล้ว เรากินกับพ่อ-แม่ก็ได้" ฉันพูดออกไป โดยที่คิดว่าเค้าคงจะง้อ
"หรอ ไม่ไปหรอ งั้นเอาเงินมา 200 ดิ จะเอาไปเลี้ยงข้าวพี่เค้า" เค้าพูดพร้อมกับแบมือรอรับเงิน ฉันก็ให้เค้าไป..เหมือนกับทุกๆครั้ง

ตั้งแต่ฉันคบกับเค้ามา ฉันเป็นคนออกเงินตลอด ไม่ว่าจะไปกินด้วยกันที่ไหน หรือมากสุดก็คงเค้าจ่ายในส่วนของเค้า จะมีที่เค้าเลี้ยงฉันก็ต่อเมื่อแม่ของเค้ามาด้วย ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้เต็มทน ต้องทนมีแฟนร่วมกับคนอื่น ต้องทนฟังเค้าพูดเรื่องพี่เค้าให้ฟัง ต้องให้เงินเค้าเพื่อเอาไปเลี้ยงข้าวพี่เค้า ต้องเป็นที่ปรึกษาให้เค้าเวลาเค้าทะเลาะกับพี่เค้า ต้องทำและฟังในสิ่งที่ไม่ชอบ ต้องหนีเรียนพิเศษ ต้องทำตัวเห็นแก่ตัวกับเพื่อน แต่ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทำไมฉันถึงทนทุกอย่างนี้ได้ มันเพราะอะไร และต้องทนฟังคำพูดของเค้าที่ว่า "รอให้พี่เค้าจบ ม.6ก่อน แล้วเราก็จะมารักกันเหมือนเดิม เพราะพี่เค้าไปอยู่มหาลัย เราก็คงจะเลิกกัน" ที่เค้าทำแต่ละอย่างนั้น เค้าไม่แคร์ฉันเลยหรอ เค้าเห็นฉันเป็นอะไร วันสอบเสร็จนี่หละ ฉันตัดสินใจว่าฉันจะบอกเลิกเค้าให้ได้ ต้องทำให้ได้!!!!