ตอนที่ 1 : >>>บทนำ<<<
บทนำ
เหนือเมฆ ศศิรักษา เจ้าของเพลิงลาวัณย์รีสอร์ตและไร่ชานับพันไร่ เดินมาหยุดมองภรรยาที่กำลังให้นมลูกชายตัวน้อยด้วยแววตารักใคร่ ปากหยักขยับยิ้มอย่างมีความสุขกับภาพนั้น ก่อนที่สองเท้าจะก้าวเดินแผ่วเบาเข้าไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงใกล้กับภรรยา แล้วยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มภรรยา
“พี่เหนือ” ภรรยาขานเรียกอย่างเอียงอาย
“ยังจะอายอีกหรือ ลูกหนึ่งแล้วนะปัด” เหนือเมฆยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มภรรยาอีกข้าง แล้วถอยออกมาหัวเราะเบาๆ แต่ถึงจะเบา ก็ทำให้ลูกชายวัยเจ็ดเดือนครางฮึ่มเข้าใส่
“พ่อไม่ได้คิดจะแย่งนมหนูหรอกครับ ไม่ต้องมาส่งเสียงขู่พ่อ แต่ถ้าหนูเลิกดูดนมเมื่อไหร่ พ่อจะดูดนมแม่แทนหนูเอง” เหนือเมฆใช้นิ้วเกลี่ยแก้มกลมเป็นซาลาเปาของลูกชายเบาๆ
“พี่เหนือ พูดอะไรก็ไม่รู้ น่าเกลียดจัง” ปัทมา ภรรยาแสนสวยที่เหนือเมฆคบหามาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยต่อว่าผู้เป็นสามีอย่างเอียงอาย สองแก้มก็ร้อนผ่าว
“ก็พี่พูดเรื่องจริง แต่พี่ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าปัดต้องให้พี่ดูด ไม่งั้นพี่ไม่ยอมแน่ๆ” เหนือเมฆทำหน้าเจ้าชู้ใส่ภรรยา
“พี่เหนือบ้า” ปัทมาผลักหน้าของสามีออกห่าง ก่อนที่ปากหยักจะทาบเข้าที่ปากของเธอ
“แล้วปัดรักคนบ้าคนนี้หรือเปล่า” น้ำเสียงทุ้มนุ่มย้อนถาม พร้อมยื่นมือไปจับมือภรรยาเอาไว้ จากนั้นเขาก็จุ๊บแก้มนวลแรงๆ
“พี่เหนือ ปัดให้นมลูกอยู่นะคะ” ปัทมาทักท้วงเบาๆ ขณะที่ลูกชายตัวน้อยก็มองตาแป๋ว
“ลูกไม่ว่า เห็นไหม” เหนือเมฆทำหน้าทะเล้นใส่ลูกชาย ที่ปล่อยปากออกจากนมมาอ้อแอ้ใส่ผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหันหน้าเข้าเต้าดูดนมต่อ
“พี่เหนือ พี่ไม่ไปงานหรอคะ” ปัทมาทักท้วงขึ้นเมื่อสามีเอาแต่จ้องหน้าลูกชาย
“ไปครับ ว่าแต่ปัดอยู่บ้านกับลูกได้จริงๆ ใช่ไหม” เหนือเมฆรู้สึกห่วงภรรยาและลูกน้อยอย่างบอกไม่ถูก แต่จะไม่ไปงานก็ไม่ได้ เพราะเกรงใจท่านนายอำเภอ ที่ส่งคนมาเชิญไปร่วมงานแต่งของลูกสาวที่จัดขึ้นที่โรงแรมในตัวเมือง
“ได้ค่ะ พี่เหนือรีบไปเถอะ”
“พี่ไม่อยากไปเลย”
“แต่นี่งานแต่งงานลูกสาวนายอำเภอนะคะพี่เหนือ”
“พี่รู้ แต่พี่เป็นห่วงปัดกับลูกมากกว่า พี่ไม่อยากไปเลย”
“พี่ไม่ต้องห่วงปัดหรอกค่ะ ปัดอยู่ได้”
“ถ้างั้นพี่จะรีบไปรีบกลับนะ แต่ปัดไม่ต้องรอพี่นะ ถ้าง่วงก็นอนไปเลย” เหนือเมฆโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มภรรยา แล้วก้มลงไปหอมลูกชายต่อ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปร่วมงานแต่งตามคำเชิญของนายอำเภอ
กลางดึก...ที่บ้านไม้หลังงาม
“มีคนมา! หลบก่อน หลบก่อน” เจ้าของเสียงเข้าไปลากแขนของลูกชายให้เข้ามาหลบหลังต้นไม้เมื่อเห็นคนงานเดินมา พวกมันเดินเป๋ไปเป๋คล้ายกับคนเมา
“พวกมันเมา ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก” คนที่รีบร้อนอยากจะบุกเข้าไปทำงานให้ลุล่วงพูดขึ้น ก่อนมองไปที่บ้านไม้
“เอ็งอย่าประมาท รอให้พวกมันผ่านไปก่อน เราค่อยเข้าไปลงมือ” คนอาวุโสกว่าปราม ก่อนจะสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ตัว ดูว่ามีใครเดินไปเดินมาแถวนี้อีกหรือไม่ แต่ปกติแล้ว บริเวณนี้จะไม่มีใครผ่านเข้าออกอยู่แล้ว เนื่องจากเป็นบ้านพักเจ้าของรีสอร์ต ที่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย แต่ไอ้พวกสามตัวนั่นคงจะเมามากเลยหลงลืมคำสั่ง จึงพากันเดินเข้ามาในเขตหวงห้าม
“พวกมันไปแล้ว” จบคำของคนที่รีบร้อนอยากทำงานให้เสร็จ อีกคนก็พยักหน้า แล้วช่วยกันถือแกลอนน้ำมันเข้าไปยังที่หมาย คนละสองแกลอน
เมื่อมาถึงบ้านไม้หลังงามมูลค่านับสิบล้านก็รีบขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เป้าหมายก็คือห้องนอนของผู้เป็นเจ้าของบ้าน จากนั้นก็เริ่มสาดน้ำมันรอบๆ ห้อง แล้วไล่สาดให้ทั่วตัวบ้าน
“ลงไปกันเถอะ” สิ้นเสียงผู้อาวุโส คนอายุน้อยกว่าก็ย่องลงมาชั้นล่างของบ้าน แล้วพากันมองไฟแช็กในมือ จากนั้นก็ทำให้ติดไฟ แล้วโยนเข้าไปในตัวบ้าน สองคนชั่วมองเปลวเพลิงที่คอยลุกไหม้บ้านไม้แล้วพากันยิ้มพอใจกับผลงาน แล้วรีบร้อนพากันออกไป
“โทรศัพท์ฉันหล่น” คนอายุน้อยกว่าพูดขึ้นเมื่อคลำมือมาที่กระเป๋าแล้วไม่พบโทรศัพท์
“สะเพร่าจริงๆ เลยเอ็ง”
“ฉันจะย้อนกลับไปหาเองก็ได้” พูดจบก็เหลียวมองไปยังทางที่เพิ่งวิ่งหลบออกมา แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปไหน เสียงผู้คนก็เซ็งแซ่
“ไฟไหม้!! ไฟไหม้บ้านคุณเหนือ!” สิ้นเสียงจากชายวัยกลางคนที่ลุกออกมาเข้าห้องน้ำยามดึกตะโกนลั่น เรียกให้เหล่าคนงานที่มีบ้านพักอยู่ใกล้กันแตกตื่นเปิดประตูออก เห็นเปลวเพลิงกำลังโหมไหม้บ้านไม้ของผู้เป็นนายอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนพากันกระโดดลงจากบ้านพัก คว้าอะไรที่พอใส่น้ำได้ก็คว้ากันแล้ววิ่งสุดชีวิต บางคนก็คว้ามอเตอร์ไซด์มาขี่แล้วรีบพากันเข้าไปดับไฟ
“เร็วโว้ย! ช่วยกัน เร็วๆ” ผู้คนเริ่มโกลาหล ต่างเร่งมือช่วยกันดับไฟ เพราะในบ้านไม้หลังงามนั่นมีภรรยาและลูกของเจ้าของบ้านอยู่ แม้จะเร่งมือกันแค่ไหน ก็ไม่อาจดับไฟที่ลุกไหม้อย่างรวดเร็วได้
ขณะที่หน้าบ้านพักก็มีรถขับเข้ามาจอด ก่อนที่คนในรถจะวิ่งเข้าหาเปลวเพลิง
“ปัด!!!”
“คุณเหนือ! อย่าเข้าไป” วิทย์ ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์วิ่งเข้ามาคว้าตัวผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะเรียกให้คนงานมาช่วยกันล็อกตัวผู้เป็นนาย เพราะตนคนเดียว ต้านทานแรงของผู้เป็นนายไม่ไหว
“ไอ้วิทย์! ปล่อยกู!” เหนือเมฆร้องลั่น ดวงตาของเขาแดงก่ำ เฝ้ามองภาพเปลวเพลิงที่กำลังคร่าชีวิตลูกเมีย
เหนือเมฆร่ำไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด พยายามดิ้นรนจะเข้าไปช่วยลูกเมียให้ได้ “ปล่อยกู! พวกมึงปล่อยกู!!”
“มัน...มันไม่ทันแล้วครับคุณเหนือ” แม้ไม่อยากพูดประโยคนี้แต่วิทย์ก็จำใจต้องพูดออกไป
“ไม่จริง!! ปัดกับลูกของกูยังไม่ตาย พวกมึงปล่อยกู กูจะเข้าไปช่วยลูกเมียของกู” ผู้เป็นนายยังคงดิ้นรน ทั้งที่ตอนนี้เพลิงเผาวอดบ้านไหม้จนไม่เหลือแล้ว เหล่าคนงานที่มาช่วยกันดับไฟนับสิบๆ คนพากันหันมองผู้เป็นนายด้วยความสงสารจับใจ แม้พวกตนจะพยายามกันอย่างเต็มที่แล้ว แต่เพลิงมันลุกลามเร็วมาก
“ปัด ปัดอย่าทิ้งพี่ไป” เหนือเมฆร่ำไห้อย่างบ้าคลั่ง เมื่อไม่อาจช่วยเหลือภรรยาและลูกน้อยวัยกำลังน่ารักได้
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
