ธิดาปลาน้อย

เนื้อเรื่อง

                    ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงที่ชื่อว่า "ธิดาปลาน้อย" เป็นเด็กฉลาดและขยัน เป็นที่ชื่นชอบและเป็นที่รักใคร่ของทุกคนในหมู่บ้านอย่างมาก
                   
                     วันหนึ่งแม่ของธิดาปลาน้อย ก้อให้เทอนำกระบอกไม้ไผ่ไปตักน้ำที่ลำธาร  "วันนี้ลูกช่วยไปตักน้ำให้เม่หน่อยนะจ๊ะ"แม่ของเทอพูด  "คะ" ธิดาปลาน้อยพูดด้วยความเต็มใจ(อย่างยิ่ง)

                      เมื่อธิดาปลาน้อยได้รับคำสั่งจากแม่  ก้อเดินไปตักน้ำที่ลำธารทันที  เนื่องจากกระแสน้ำไหลเชี่ยว  จึงทำให้กระแสน้ำพัดไปเรื่อยๆ"อ๊ะ!กระบอกไม้ไผ่หลุดมือ"  ธิดาปลาน้อยจึงกระโจนลงน้ำอย่างไม่รอช้า  และในที่สุดก้อสามารถเกี่ยวกระบอกไม้ไผ่ไว้ได้

                      แต่เนื่องจากกระแสน้ำเชี่ยวกราดมาก  จึงทำให้เทอไม่สามารถปีนขึ้มมาได้  จึงปล่อยให้กระแสน้ำพัดไปเรื่อยๆ  แต่เทอไม่รู้ว่าปลายทางที่เทอถูกกระแสน้ำพัดไปคือที่อยู่ของนังแม่มด
                        
                      และเมื่อนังแม่มดยักษ์  เห็นธิดาปลาน้อยลอยตัวมาตามน้ำ  จึงจับตัวขึ้นมาเพื่อหวังจะกิน  แต่นังแม่มดเห็นว่าธิดาปลาน้อยตัวเล็กนิดเดียว  นังจึงคิดที่จะเก็บไว้ให้ตัวโตกว่านี้อีกนิดแวค่อยกิน "เจ้าบุกรุกถ้ำของข้า บังอาจหนัก"นังแม่มดพูดขึ้นด้วยเสียงที่น่าสะพรึงกลัว "หนูไม่ได้บุกรุกนะคะ กระแสน้ำมันพัดหนูเขามาเอง"  ธิดาปลาน้อยพูดด้วยความกล้า

                     "เจ้าต้องเป็นทาสรับใช่ของข้า หึหึ" นังแม่มดพูดขึ้นมาอีก  ธิดาปลาน้อยตังสติได้และตอบนังแม่มดอย่างใจเย็น "ได้เจ้าค่า หนูจะยอมเป็นทาสรับใช้คุณป้าเอง"

                    "งานแรกเทอช่วยหาเหาบนหัวฉันหน่อยมันคันซะจิงๆ" นังแม่มดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง  "ได้เจ้าคะ"  แล้วธิดาปลาน้อยก้มที่หัวของนังแม่มดอยู่พักใหญ่  แต่ก้ไม่เห็นเหาสักตัวเลย  แต่กลัวว่าถ้าพูดออกไปตงๆจะถูกหาว่าเป็นเด็กขี้เกียด  แล้วเทอก้อนึกขึ้นได้  "ขอโทดน้าค้าหนูขอตัวไปล้างมือให้สะอาดเสียก่อนแล้วค่อยมาจับเหาได้มั๊ยคะ  นังแม่มดจึงอนุญาด  ธิดาปลาน้อยจึงแอบไปหลังครัวเพื่อหยิบผลมะเดื่อมาหนึ่งกำมือแล้วขยี้  พอกลับมาที่ห้องเทอก้อแกล้งทำเป็นจับเหาบนหัวของนังแม่มดแล้วก้อโชว์ผลมะเดื่อที่แอบเก็บมาแล้วบอกว่าเป็นไข่เหา "โอ้เจ้านี้ตั้งใจทำงานดีมาก ข้าพอใจเจ้าจิงๆ นังแม่มดเอ่ยปากชม

                  เช้าวันรุ่งขึ้นนังแม่มดยักษ์ต้องออกไปธุระข้างนอกแต่เช้า  จึงกำชับว่าไม่ให้เปิดประตูห้องนางเด็ดขาด  พูดจบนังก้อออกไป

                 พอนังแม่มดยักษ์ออกจากบ้านได้ไม่นาน  ธิดาปลาน้อยก้อไม่รอช้ารีบไปแอบเปิดประตูห้องนอนของนังแม่มดทันที  แล้วเทอก้อต้องตกใจจนตัวสั่นเพราะเห็นซากกองกระดูกเต็มห้องไปหมดเทอจึงอุทานออกมาว่า "ตายแล้ว!เราจะโดนกินแบบนี้มั๊ยเนี่ย"

                 เมื่อนังแม่มดกลับมาก้อไม่ไว้ใจและจับพิรุจ  แต่ธิดาปลาน้อยยับยั้งใจ(ทำใจดีสู้เสือ)  ไม่กลัวจึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "เทอนี้เป็นเด็กที่ไว้ใจได้จิงๆขอให้เทออยู่กับฉันไปนานๆได้มั๊ย"นังแม่มดพูดขึ้นมา  ธิดาปลาน้อยจึงตอบกลับไว่า "คุณป้าใจดีและหนูก้ออยากจะอยู่กับคุณป้ามากเลยคะ  แต่หนูยังคิดถึงคุณแม่บังเกิดเกล้าของหนูอยู่บ่อยๆ  หนูเป็นลูก  ต้องอยู่ค่อยเลี้ยงดูพ่อแม่ซึงแก่ลงทุกๆวัน"

                เมื่อนังแม่มดได้รับฟัง  ก้อชมเชยในความกตัญญูและอนุญาติให้กลับบ้านได้  โดยไม่จับกินเป็นอาหาร "ขอบคุณมากคะคุณป้า" ธิดาปลาน้อยเอ่ยคำขอบคุณก่อนที่จะเดินจากไป

               เมื่อกลับมาถึงบ้าน ธิดาปลาน้อยก้อไม่กลับไปลำธารอีกเลย "หนูได้กลับมาแล้วค้า" เทอพูดด้วยความดีใจ "แม่ดีใจมากเลยนะจ๊ะ" แม่ของเทอพูดด้วยความดีใจเช่นกัน

                                                 จบบบบบบ
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000


สนุกมั๊ยหละค้า เด๋วพิมพ์จะมาเขียนต่อในภาคหน้า  คือ...... เรื่องอุปสรรคระหว่างทาง   ติดตามด้วยน้าค้า