Hate you, I hate you (Yong&Seo) Fin.

ตอนที่ 13 : Hate you, I hate you Chapter 12 :: Joseon man [100%]

Hate you, I hate you Chapter 12

Joseon man

จุนฮีนั่งละเลียดชิมสตูลเนื้อฝีมือของพี่ชาย เพราะอร่อยแบบนี้นี่เอง พี่สาวของเธอถึงได้กินมันจนหมดเกลี้ยง แต่การแสดงออกของจูฮยอนไม่ถือว่าผิดปกติ คนที่เจอของอร่อยถูกใจก็มักจะเป็นอย่างนี้กันทุกคน แต่ที่แปลกก็คือยงฮวาต่างหาก เธออุตส่าห์กระซิบบอกแล้วว่าจูฮยอนกินสตูลของเขาจนหมดเกลี้ยงหวังว่าเขาจะดีใจ แต่ที่ไหนได้เธอกลับได้เห็นหน้าเครียดๆของเขาแทน

เมื่อเช้าก็มีสีหน้าไม่ค่อยดี พอมาตอนนี้ไม่แน่ใจว่ายงฮวาจะตื่นกลัวเรืออีกหรือเปล่า แต่พอถามว่าไม่สบายตรงไหน เขาก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร

“คุณจุนฮี คุณจงฮยอนมาน่ะค่ะ”

พอได้ยินว่าจงฮยอนมา จุนฮีก็ถึงกับยอมทิ้งสตูลเนื้อเมนูอร่อยแล้วรีบลุกออกมาหาเขาในทันที

เห็นใบหน้าสดใสของจุนฮีแล้ว จงฮยอนก็พลอยรู้สึกดีไปด้วย ครบกำหนดหนึ่งเดือนที่ชเวซองอึนถูกกักบริเวณและได้รับการบำบัดรักษา เขามาที่นี่เพื่อตั้งใจมาบอกข่าวดีแก่เธอว่าตอนนี้ทางตำรวจอนุญาตให้เข้าเยี่ยมชเวซองอึนแล้ว

“จริงหรอคะ ฉันเยี่ยมแม่ได้แล้วจริงๆใช่ไหม” จุนฮียิ้มกว้างอย่างดีใจ เธอคิดถึงแม่ทุกวัน อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าท่านจะเป็นอย่างไร จะกินอิ่มนอนหลับหรือว่าคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า

“ข่าวดีมากจริงๆ ฉันอยากไปหาแม่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“พรุ่งนี้ครับ ใจเย็นๆไว้ก่อนดีกว่า วันพรุ่งนี้พี่จะพาเธอไปเอง”

จุนฮีดีใจไปก็แสดงอาการง่วงหงาวหาวนอนอย่างที่ไม่เคยเป็น อยู่ดีดีเธอก็รู้สึกง่วงนอนมาก มีอาการเหมือนกับแม่ของเธอตอนที่กินยานอนหลับเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

“เป็นอะไร…เธอสบายดีหรือเปล่า?”

“ฉัน…รู้สึกแปลกๆน่ะค่ะ… ” จุนฮีพูดไปก็ปิดปากกลั้นหาว เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ยอมที่จะนอนหลับ แต่สุดท้ายเธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้

“จุนฮี!” อยู่ดีดีหญิงสาวก็ทรุดลงต่อหน้าต่อตา จงฮยอนตกใจมากโผเข้าประคองร่างบางเอาไว้ เขาไม่แน่ใจว่าจุนฮีหลับไปหรือว่าเป็นลมหมดสติไปกันแน่

….

….

คำตอบทุกอย่างถูกเฉลยเมื่อจงฮยอนพาจุนฮีมาถึงโรงพยาบาล หมอยืนยันว่าจุนฮีแค่หลับไปเพราะยานอนหลับ อีกทั้งจงฮยอนยังได้รับคำยืนยันจากแม่บ้านว่าก่อนหน้าจุนฮีกินสตูลเนื้อที่ยงฮวาเป็นคนปรุงอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งจูฮยอนกับยงฮวาก็กินสตูลหม้อนี้ด้วยเหมือนกัน จริงอยู่ว่าจุนฮีเป็นตัวตั้งตัวตีทำในตอนแรกเริ่ม แต่ยงฮวาเป็นคนรับอาสาปรุงในระหว่างที่จุนฮีไปซื้อกาแฟ ทุกอย่างดูมีพิรุธ จงฮยอนรู้สึกว่าเรื่องนี้จะต้องมีเงื่อนงำอย่างแน่นอน

ยงฮวาสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ดีดีโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา แต่ถึงเสียงของมันจะดังมากน้อยแค่ไหนก็ไม่ทำให้หญิงสาวที่ยังคงนอนหลับใหลลืมตาตื่นขึ้นมาได้อยู่ดี

“ตอนนี้พี่อยูที่ไหนครับ?”

น้ำเสียงของจงฮยอนแปลกไปกว่าในทุกครั้ง และจงฮยอนก็โล่งใจมากที่พบว่ายงฮวาไม่ได้หลับ แต่นั่นก็ยิ่งหมายความว่าเรื่องที่เขาคาดเดาเอาไว้อาจจะเป็นจริง

ยงฮวาหันมองดูร่างบาง คราวนี้เขาไม่ได้พาจูฮยอนเข้าโรงแรมม่านรูด และเขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเขาพาเธอมาที่ไหน และแน่นอนว่าวันนี้เขากับจูฮยอนจะไม่ไปงานแต่งงานของมินฮยอกกับคริสตัล

“ฉันมางานแต่งงาน อยู่บนเรือ”

“อย่าโกหกผมเลยครับ ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้อยู่ในงานนั้น…ตอนนี้จุนฮีหลับสนิทเพราะกินสตูลเนื้อของพี่เข้าไป แล้วคุณจูฮยอนล่ะครับ คุณจูฮยอนเป็นเหมือนจุนฮีด้วยหรือเปล่า?”

…!!

เมื่อถูกจับได้ยงฮวาก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่กได้ทั้งตัว เขาตกใจที่รู้ว่าจุนฮีกินสตูลหม้อนั้นเข้าไปด้วย

“ไม่ว่าพี่จะทำไปเพื่ออะไรก็ตาม ผมแน่ใจว่าพี่มีเหตุผล แต่ก็น่าจะบอกผมสักนิด จุนฮีเกือบจะต้องถูกล้างท้องแล้วนะครับ”

ยงฮวาเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เขาไม่ได้ใช้ยานอนหลับเกินขนาด มันจัดว่าออกฤทธิ์ได้ช้ามากเลยด้วยซ้ำ

“พี่ใช้มันแค่นิดเดียว แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจใช้มันกับจุนฮี”

“ผมรู้ครับ เอาเป็นว่าผมจะดูแลจุนฮีให้เอง เสร็จธุระแล้วก็พากันกลับมาอย่างปลอดภัยนะครับ ผมรู้ว่าพี่ไม่มีทางทำอะไรไม่ดีกับคุณจูฮยอนแน่ๆ”

ดูเหมือนว่าครั้งนี้ยงฮวาอาจจะต้องทำบางอย่างที่ขัดกับความรู้สึกและความต้องการของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ได้ต้องการเพียงแค่จะหยุดจูฮยอนแค่วันนี้ แต่เขาต้องการจะหยุดและควบคุมเธอให้ได้อย่างน้อยก็จนกว่าจะครบหนึ่งปี

“ฝากจุนฮีด้วยนะ เสร็จเรื่องแล้วฉันจะรีบกลับไป บอกทุกคนด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเป็นสามีของจูฮยอน ฉันไม่มีทางทำเรื่องไม่ดีกับเธออย่างแน่นอน”

ยงฮวาวางโทรศัพท์ลงด้วยความละอายใจ ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ได้นอกจากเอาแต่บอกว่า ‘ขอโทษ’ ตลอดเวลา

ที่นี่คือโรงแรมหรูเกรดดี และมันก็เป็นครั้งแรกที่ยงฮวาพาผู้หญิงเข้ามาที่นี่ เขาก็เหมือนกับวัตถุโบราณอย่างที่จูฮยอนเคยบอก เขาไม่เคยคิดทำเรื่องนี้กับใคร แม้แต่จะจับมือหญิงอื่นก็ไม่เคย แต่วันนี้วัตถุโบราณเก่าคร่ำครึแพ้แรงยั่วยุ เขากล้าทำแม้กระทั่งจูบเธอ แม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังอยากจูบเธอ อยากอยู่กับเธอแบบนี้ให้นานๆ

ยงฮวาถอดสูทตัวหรูน้ำตาคลอ เขาไม่เคยคิดอยากทำเรื่องที่คนอื่นคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความสนุกสนานชั่วครั้งชั่วคราว เคยลั่นวาจาว่าไม่ชอบอะไร แต่สุดท้ายกลับรับได้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่จูฮยอนเป็น ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ไม่ว่าเขาจะโกรธหรือเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเพราะเธอคนนี้คือซอจูฮยอนคนที่เขาเฝ้ามองหา เขาถึงต้องยอมให้เธอเสมอ

เตียงนอนนุ่มยวบลงเมื่อร่างสูงล้มตัวลงมา ทว่าจูฮยอนก็ยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้สึกตัว ยงฮวากัดริมฝีปากพร้อมกับข่มลมหายใจรุ่มร้อน มือหนาแตะไล้แก้มนุ่มแผ่วเบาก่อนที่จะทาบริมฝีปากแนบลงบนนวลแก้มของหญิงสาว

เรื่องที่เสียใจที่สุดก็คือตอนที่เห็นจูฮยอนกำลังจะจมน้ำแล้วเขาก็ไม่อาจช่วยเธอได้เพราะว่าตอนนั้นเขาว่ายน้ำไม่เป็น มาตอนนี้เรื่องที่ทำให้เสียใจมากกว่านั้นก็คือเธอไม่ยอมหยุดตามที่เขาขอร้อง

“ผมรับได้ทุกอย่าง ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม ยกเว้นเรื่องนี้ที่ผมจำเป็นจะต้องห้าม ผมไม่ได้ทำเพราะว่าเห็นแก่คำขอร้องของคริสตัล แต่ผมต้องทำ…เพื่อคุณ”

จบจากเสียงกระซิบนั้นผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาห่มคลุมให้กับร่างบาง ยงฮวาหลับตาแน่นพร้อมกับกลั้นลมหายใจก่อนที่จะสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม มือไม้และหัวใจของเขาอ่อนยวบ รับรู้อยู่แก่ใจดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรแต่ก็ยังต้องฝืนใจทำ

ชุดกระโปรงลูกไม้สีน้ำเงินถูกปลดออกเป็นชิ้นแรกด้วยความทุลักทุเล ทำเอายงฮวาหัวใจเต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกจากอก เขาปาดเหงื่อให้กับตัวเองเป็นสิบๆครั้ง รับรู้ได้ในทุกช่วงวินาทีว่าในทันทีที่จูฮยอนลืมตาตื่นขึ้นมาเขาจะต้องพบเจอกับอะไร

ถึงแม้จูฮยอนจะไม่ได้ไปร่วมงานตามที่นัดหมาย แต่มินฮยอกก็ยังต้องแข็งใจเข้าร่วมพิธีเพราะไม่อยากทำให้คริสตัลและครอบครัวของเธอต้องผิดหวัง

มินฮยอกทำทุกอย่างตามที่จองชินแนะนำ เขากินยาแก้เครียด กินยาแก้เมาเรือ กินมันทุกยาที่จะสามารถช่วยระงับยับยั้งโรคปอดแหกเอาไว้ได้ แต่ถึงกระนั้นพอถึงเวลาที่ต้องจูงมือพาคริสตัลก้าวลงบนเรือ เขากลับใจโหวงจนเกือบจะหายใจไม่ได้

“เข้มแข็งเอาไว้นะครับ ทำใจให้สบาย อดทนไว้นะครับ อีกเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”

คำแนะนำของจิตแพทย์หนุ่มช่วยให้มินฮยอกสามารถกลับมาหายใจได้ดังเดิม แต่ใบหน้าของเขากลับยังคงดูซีดมากจนทำให้ทุกคนสังเกตได้

งานแต่งงานของคู่ดาราดาวรุ่งที่เจ้าตัวเองออกมายอมรับอย่างหน้าชื่นอกตรมและประกาศตัวต่อหน้าสื่อว่าฝ่ายหญิงนั้นท้องก่อนแต่ง ออกข่าวไปทุกช่องทุกสถานี

แทยอน แบคฮยอน มิยองและนิชคุณต่างก็ให้ความสนใจกับงานแต่งงานสุดฉาวครั้งนี้ แต่ถึงแม้เหมือนตอนแรกจะมีแต่กระแสแอนตี้ แต่ไปๆมาๆ พอทั้งสองคนออกมายอมรับ ก็เริ่มมีกลุ่มคนส่วนหนึ่งออกมาให้การสนับสนุน มินฮยอกกับคริสตัลอายุเกินยี่สิบแล้ว พวกเขาไม่ใช่เด็ก ในเมื่อกล้าที่จะรัก พวกเขาก็กล้าที่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งพวกเราทุกคน ณ ที่นี้ก็คิดแบบนี้ด้วยเหมือนกัน

“จูฮยอนเคยบอกว่ามินฮยอกกลัวเรือ… ” สิ้นคำพูดของแทยอน ทั้งสามคนต่างก็พากันจ้องมองเจ้าบ่าวที่ยืนทำหน้าตากระอักกระอ่วนอยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อ

“นั่นจองชินก็ไปด้วยนี่นา โห…แต่เอ…ทำไมไม่เห็นจูฮยอนเลย” มิยองพยายามที่จะมองหา หากแต่ส่องหาน้องสาวจนจอทีวีเกือบจะแตกแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของจูฮยอนเลย

“เลิกส่อง แล้วไปทำความสะอาดสักทีเถอะ ห้องนี้ก็ไม่เลวเลยนะ แต่มันรกแล้วฝุ่นมันก็…หนาจน… ”

“อ่า ไปก็ได้ เดี๋ยวมานะ” มิยองยอมลุกตัดความรำคาญ อุตส่าห์ชวนมากินข้าว แต่นิชคุณลำพังถ้าบ้านไม่สะอาดเขาก็กินข้าวไม่ลง หลายครั้งที่เคยถามตัวเองว่ารักคนแบบนี้ที่ตรงไหน แรกเริ่มอาจจะแค่หน้าตา แต่สุดท้ายแม้แต่เธอเองก็มีข้อเสียเต็มไปหมดแล้วนิชคุณก็รับได้ เพราะฉะนั้นตอนนี้มิยองคิดว่าเราสองคนเข้ากันได้ดี และนิชคุณก็รักเธอมากด้วย

“มา ผมใส่ถุงมือให้นะ”

มิยองยื่นทั้งสองมือให้ เธอชอบให้เขาบ่นแล้วก็ดูแลเอาอกเอาใจเธอแบบนี้ อีกไม่กี่วันจูฮยอนก็จะได้แต่งงาน เธอเองก็ฝันว่าสักวันจะได้แต่งงานด้วยเหมือนกัน

“ผมว่ารวบผมด้วยดีกว่า หันหลังมา ผมทำให้เอง”

มิยองหันหลังให้แฟนหนุ่ม นิชคุณอ่อนโยนและเอาใจใส่ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ เขาเป็นคนหนุ่มในอุดมคติของสาวๆในที่ทำงานทั้งหมดเลยก็ว่าได้

แทยอนกับแบคฮยอนนั่งมองตากันแล้วยิ้ม พวกเขารู้ดีว่านิชคุณหนุ่มวิศวกรหนุ่มจากประเทศไทยเป็นคนรักความสะอาดมากขนาดไหน ถ้ามองด้วยสายตาแล้วอาจเป็นเรื่องยากกับการจะค้นหาความรักที่เขามีต่อมิยอง แต่ทั้งแทยอนและแบคฮยอนรู้และเข้าใจดีว่านิชคุณรักและเป็นห่วงมิยองมากแค่ไหน

“เราสองคน…ไปเดินเล่นข้างนอกกันดีไหมครับ”

….

นานๆครั้งเราสองคนถึงจะมีเวลามาเดินเล่นด้วยกันแบบนี้ ที่ผ่านมาถึงแทยอนจะว่างงาน แต่แบคฮยอนก็ยังต้องเรียนหนังสือ ดังนั้นเวลาของเราจึงไม่ตรงกัน นี่เธอก็ยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าปีหน้าจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

“ถ้าเรียนจบแล้ว เธอจะทำอะไรต่อ?”

“ผมหรอครับ ผมอยากทำงาน แต่แม่บอกว่าผมควรที่จะไปเรียนต่อ”

“เรียนต่อ…เรียนที่ไหนหรอ?” แทยอนถามกลับหน้าซีด

“ต่างประเทศครับ แต่ผมไม่อยากไปหรอกนะ ถ้าผมไปแล้วพี่จะอยู่ยังไง”

แทยอนไม่อยากหลอกตัวเองว่าเธอใจหายมากแค่ไหน แต่ถึงจะไม่อยากอยู่ไกลกัน แต่แทยอนรู้ว่าเธอไม่ควรห้ามไม่ให้แบคฮยอนไปเรียนต่อ เพราะว่านั่นคืออนาคตของเขา

“อย่าห่วงพี่เลยนะ พี่อยู่ได้ ลองนายไม่ไป แม่นายคงได้โกรธแน่ๆ”

“ผมก็ไม่อยากให้แม่โกรธ แต่ผมกลัวว่าพี่จะเหงาแล้วก็มีแฟนใหม่”

“พี่ไม่มีหรอก ถ้านายไม่มี พี่จะมีใครได้” แทยอนยิ้มกว้าง เสแสร้งแกล้งทำเป็นร่าเริง สนับสนุนให้แบคฮยอนไป ใจของเธอโหวงเหวงไปหมด ไม่เคยเตรียมใจมาก่อนว่าวันหนึ่งเราจะต้องอยู่ห่างไกลกัน ถึงแม้จะไม่ได้ห่างกันวันนี้ แต่หลังจากนี้หมายความว่าเธอจะต้องทำใจเตรียมพร้อมรับในเวลาที่จะไม่มีแบคฮยอนมาเดินอยู่ข้างๆแบบนี้อีก

“เอาจริงๆนะครับ ผมไม่อยากไปเลย” แบคฮยอนคว้ามือของหญิงสาวมาเกาะกุมไว้ เขาไม่อยากทิ้งแทยอนไว้คนเดียว ถ้าเลือกได้เขาอยากอยู่ดูแลเธอที่นี่มากกว่า

“ถ้ามีโอกาสก็ควรที่จะรีบคว้าเอาไว้ นายยังเดินได้อีกไกล ส่วนพี่…จะรอเธออยู่ที่นี่นะ” คำพูดเหล่านี้ทำให้แทยอนรู้สึกเจ็บแปลบในอก อนาคตของเธอไม่สำคัญ แต่แบคฮยอนยังมีแม่ มีครอบครัว ขณะที่เธอถึงไม่มีใครก็ไม่เป็นไร






 

ในทันทีที่จบพิธี มินฮยอกถึงกับเข่าอ่อนจนถึงกับเดินไม่ได้ ก่อนหน้าเขาพยายามบอกเธอหลายครั้งให้เปลี่ยนสถานที่จัดงาน แต่เธอไม่รับฟังหาว่าเขาคิดตุกติกเพราะไม่อยากแต่งงาน

ที่ซอจูฮยอนเข้าออกบ้านของเขาก็เพราะเธอเป็นทั้งเพื่อน เป็นที่ปรึกษาแล้วก็ช่วยแนะนำจิตแพทย์มาช่วยรักษาอาการกลัวเรือให้ พวกเขาสองคนไม่ได้มีอะไรกันเหมือนที่เธอเข้าใจ ทุกครั้งที่ซอจูฮยอนไปบ้านนั้นเธอมีสถานะเป็นแค่ผู้ช่วยของลีจองชินเท่านั้น

“ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามลีจองชิน หรือจะถามแม่บ้านก็ได้ ตอนที่จูฮยอนมา แม่บ้านก็อยู่ด้วยตลอด”

สีหน้าของมินฮยอกตอนนี้ไม่สู้ดีเอามากๆ แต่เขาก็ยังพยายามจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้คริสตัลเข้าใจ เราสองคนพลาดที่ไม่ได้พูดคุยกันเท่าที่ควรจะเป็น มินฮยอกเองยอมรับว่าเขาเองก็ผิดที่ใช้ความพยายามน้อยเกินไป

“ในสายตาของเธอ เห็นพี่เป็นคนแบบไหน ถ้ามองว่าพี่แย่ก็ไม่เป็นไร แต่ถึงขั้นมองเพื่อนของพี่แบบนั้น มันไม่ถูกต้องเลย”

“พักก่อนเถอะค่ะ อย่าเพิ่งพูดอะไรมากเลย”

“พี่ต้องพูด วันนี้พี่จะพูดให้หมด… ” เพียงแค่ลุกขึ้นมานั่ง มินฮยอกก็ถึงกับตาลาย เขาอยากจะอาเจียนเต็มทน ตอนนี้รู้สึกผะอืดผะอมจนทนนอนไม่ได้ แต่ครั้นจะลุกขึ้นมานั่งก็แทบจะไม่มีแรง

“พี่คะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ฉันจะตามคุณจองชินมาดูพี่นะคะ อดทนไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ!”

ความวุ่นวายในวันนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เจ้าบ่าวกลัวเรือจนงานเกือบจะล่ม แต่ทว่าในคืนเข้าหอก็ยังปั่นป่วนวุ่นวาย คริสตัลต้องวิ่งปรี่ออกจากห้องหอมาตามหมอไปรักษาสามีของเธอทั้งน้ำตา

ร่างบางเริ่มจะพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน ปลุกให้ยงฮวาต้องลืมตาตื่น ในยามเช้าตรู่แสงอาทิตย์ที่น่าลุ่มหลงให้ความรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากลุกออกจากเตียงนอนนุ่มๆ ดูเหมือนว่าในคืนที่ผ่านมาจะเป็นคืนที่ทำให้จูฮยอนรู้สึกได้ว่าเธอนอนหลับเต็มตื่นและนอนหลับสนิทมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

จูฮยอนเริ่มต้นยืดแขนขาทั้งที่ยังคงไม่ลืมตาตื่น หากไม่ติดว่าต้องไปเข้าเวร เธอจะไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียงเป็นแน่แท้ ดวงตากลมโตปรือตารับแสงสว่างก่อนที่จะกะพริบถี่ๆ พร้อมกับหันมองไปรอบห้อง ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด และเธอก็เห็นใครบางคนยืนอยู่ที่ปลายเตียง

ยงฮวาติดกระดุมเสื้อทีละเม็ดทั้งที่อกสั่นขวัญหายไปหมดแล้ว เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้ทำอะไรจูฮยอนเลยทั้งนั้น ที่ทำไปอย่างมากสุดก็คือถอดเสื้อผ้าให้เธอก็เท่านั้น

ใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงฉายเด่นอยู่ในกระจกเงา จูฮยอนตกใจที่รู้ว่าตัวเองอยู่กับเขา ทว่าถึงจะอยู่กับยงฮวาก็ไม่ได้ตกใจเท่ากับสภาพเปลือยเปล่าของตัวเอง

จูฮยอนร้องไม่ออก เธอทั้งทุบทั้งตีตัวเองพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้นอนมากจนเบลอหรือยังคงฝัน เสื้อผ้าทั้งหมดของเธออยู่ที่พื้น ขณะที่ยงฮวากำลังยืนสวมเสื้อผ้าอยู่ที่ปลายเตียง

“กรี๊ด!!”

ยงฮวาตกใจในเสียงนั้น หากแต่เขาก็ยังต้องปั้นหน้าเป็นวัตถุโบราณตามฉายาที่จูฮยอนตั้งให้ พยายามที่จะนิ่งเฉย หนักแน่นและไร้ซึ่งความรู้สึก

“นาย! นายทำอะไรฉัน!?” จูฮยอนก้มมองตัวเองแล้วก็มองอีก สภาพที่ได้เห็นทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ เมื่อวานเธอควรจะไปร่วมงานแต่งงานของมินฮยอกกับคริสตัล ถ้าทุกอย่างไม่ผิดพลาดเธอจะต้องกลับบ้าน ไม่ใช่มานอนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แบบนี้ และที่สำคัญก็คือคนที่คิดไว้ใจว่าไม่มีทางทำอะไรเกินเลยกลับกลายมาเป็นคนพรากเอาความบริสุทธิ์ไปทั้งที่เธอไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ

เห็นจูฮยอนเริ่มร้องไห้ ยงฮวาก็รีบเร่งมือแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย ที่ทำอย่างนี้ก็เพราะคิดว่าจะสามารถควบคุมจูฮยอนไว้ได้ เขาไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการล่วงเกินเธอเลยจริงๆ

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคุณจะไปทำงานสายนะ”

สิ้นคำพูดนั้นหมอนใบใหญ่ก็ลอยมาฟาดเข้ากับใบหน้าอย่างจัง แม้แต่โคมไฟที่หัวเตียง จูฮยอนก็ขว้างปามันมาที่เขา แต่ยังโชคดีที่ยงฮวาหลบทัน แต่โคมไฟแตกกระจายไม่มีเหลือ

“ทำอะไรของคุณ จะบ้าหรือไง!” มือหนาฉุดรั้งสองแขนของหญิงสาวเอาไว้แน่น จูฮยอนจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความเจ็บใจและเจ็บปวด จองยงฮวาเห็นเธอเป็นอะไร ถึงได้มาฉวยโอกาสทำแบบนี้กับเธอได้

“บอกฉันสิ ว่านายไม่ได้ทำอะไร นายก็แค่…แค่จะแกล้งฉันใช่ไหม”

ยงฮวาก้มหน้าข่มลมหายใจ ถึงอยากตอบว่าใช่ แต่เขาก็ไม่อาจพูดได้

“กับคนอื่นคุณยังนอนกับพวกเขาได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับผมที่เป็นสามี ผมมีสิทธิ์ไม่ใช่หรอ?”

ฝ่ามือของจูฮยอนฟาดเข้ามาที่แก้มของเขาอย่างหนักหน่วงและรุนแรงมากที่สุดที่เคยโดน ยงฮวาเจ็บแสบจนตัวสั่นระริกแต่ก็ยังคงปั้นหน้าทำเรียบเฉยราวกับคนไร้ซึ่งความรู้สึก

“เลว! นายมันเลวจริงๆ”

ก็คงจะเป็นอย่างนั้น สำหรับเธอแล้วเขาเป็นได้ทุกอย่าง วัตถุโบราณบ้าง มนุษย์ยุคหินบ้าง เป็นคนดี เป็นพระเอกและเป็นคนเลว แล้วแต่เธอจะเรียก เพราะว่าเขาเป็นให้เธอได้ทุกอย่าง

“ต่อไปนี้…ถ้าคุณยุ่งกับผู้ชายอื่น โดยเฉพาะคังมินฮยอก ผมจะส่งรูปของเราบนเตียงนี้ให้เขาได้ดู ผมอยากรู้ว่าจะมีผู้ชายกี่คนรับคุณได้เหมือนผม”

จูฮยอนกำมือแน่น ยอมรับว่าคาดไม่ถึงว่ายงฮวาจะกล้าทำอย่างนี้กับเธอได้ พรากเอาความบริสุทธิ์ของเธอไปไม่พอ ยังถ่ายรูปไว้แบล็คเมล์กันอีก นี่หรือคือคนที่แม่ของเธอไว้วางใจและรักนักหนา

“ทำกันขนาดนี้ เพียงเพราะจะข่มขู่ไม่ให้ฉันยุ่งกับคนอื่น…หรอ?” เสียงของจูฮยอนแผ่วเบาปานจะหมดเรี่ยวแรง ยงฮวาไม่อาจทนฟังและทนเห็นน้ำตาของเธอได้นานนัก เขาจึงช่วยเก็บเสื้อผ้าของเธอขึ้นมาวางให้บนเตียง

“รีบอาบน้ำแต่งตัวซะ ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”

ทุกอย่างจบลงในห้องนั้น ยงฮวามาส่งจูฮยอนที่โรงพยาบาล วันนี้คุณหมอคนสวยไม่ได้แต่งหน้าแต่กลับสวมชุดสวยมาทำงาน ไม่มีใครรู้ว่าจูฮยอนตั้งใจสวมชุดนี้เพื่อไปงานแต่งงาน ไม่ใช่แต่งมันเพื่อมาทำงานในวันนี้

ยงฮวามองตามร่างบางด้วยความห่วงใย แต่อย่างน้อยเขาก็ยังสบายใจได้บ้างที่ไม่เห็นจูฮยอนร้องไห้ออกมาอีก

ถึงแม้เธอจะเข้าใจผิด แต่เขาคิดว่าเรื่องนี้คงไม่บั่นทอนหรือทำให้จูฮยอนเสียใจอะไรมากมาย ตลอดเวลาที่เธอคบหาเพื่อนชายหลากหลาย เขาก็ทรมานเหมือนกันที่ต้องทนเห็นเธอขึ้นห้องไปพร้อมกับคนอื่น

“แค่ปีเดียวที่คุณต้องอดทน หลังจากนั้น…ผมคงทำอะไรคุณไม่ได้อีกแล้ว”

“ตายแล้ว…คุณหมอตื่นสายใช่ไหมคะ หน้าสดมาเลย”

จูฮยอนเดินผ่านพยาบาลไปอย่างไม่ยินดียินร้าย ทำเองคนทักถึงกับต้องยืนอึ้งเพราะคุณหมอจูฮยอนไม่เคยเป็นเหมือนวันนี้เลย

ทันทีที่จูฮยอนมาถึง จองชินก็รีบมาหาเธอด้วยข้องใจว่าทำไมเมื่อวานนัดกันแล้วถึงไม่ได้มา พอเขาโทรไปหา โทรศัพท์ของเธอกลับปิดเครื่อง พอโทรเข้าบ้านก็ไม่มีใครตอบได้ว่าจูฮยอนไปไหน พอวางสายไปสักพัก ทนายความประจำบ้านของเธอก็โทรกลับมา บอกว่าจูฮยอนติดธุระด่วนจึงทำให้เธอไปร่วมงานแต่งงานไม่ได้

จากตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้ามาร้องไห้ แต่เมื่อเห็นจองชิน เธอก็จำเป็นจะต้องเก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้

“เมื่อวานไปไหนมา คุณจงฮยอนบอกว่าเธอติดธุระด่วน”

งานนี้ไม่ใช่มีแค่จองยงฮวา แต่เหมือนจะทำกันเป็นขบวนการ จูฮยอนเจ็บปวดมาก แต่เธอกลับปริปากบอกใครไม่ได้

“พอดีเจอเพื่อนเก่าน่ะ ไม่ได้พบกันนานมาก, จองชินวันนี้ฉันขอลาครึ่งวันนะ ตอนเย็นฉันจะกลับมาเข้าเวรใช้ อยู่ให้ถึงเช้าเลยก็ได้ ตอนนี้ฉันปวดหัวมาก รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

จูฮยอนพูดจบก็เดินพรวดพราดออกไป จองชินกำลังจะอ้าปากบอกว่าจุนฮีก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ด้วย แต่จูฮยอนกลับรีบร้อนออกไปก่อน เมื่อวานก็ไม่ได้ไปร่วมงานตามที่นัดกันเอาไว้ มาวันนี้กลับบอกว่าปวดหัวแล้วก็ขอลางานกะทันหัน เธอก็เป็นแบบนี้ตลอด ชอบทำให้ต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อย

หินก้อนแล้วก้อนเล่าถูกเขวี้ยงลงมาในแม่น้ำ ไม่ว่ามองไปทางไหนดวงตาของจูฮยอนก็จะเห็นแต่จองยงฮวา ไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่เฝ้าหวงแหนมานานจะถูกทำลายลงเพราะคนคนนี้

“นายจองยงฮวา! จองยงฮวา! ยงฮวา! นายมนุษย์ยุคหิน! ไอ้วัตถุโบราณจอมฉวยโอกาส! ฉันเกลียดนาย!!” จูฮยอนปาก้อนหินรัวลงมาในแม่น้ำจนแขนเกือบจะหลุด ร่างบางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ราวกับคนเสียสติที่ริมแม่น้ำ

เหมือนแค่หลับตาแล้วก็ตกอยู่ในฝันร้าย จูฮยอนพยายามปลอบตัวเองว่าการเสียครั้งแรกมันไม่ทำให้เธอถึงตาย หากแต่เธอทำใจไม่ได้ที่ถูกฉวยโอกาส แถมคนคนนั้นยังเป็นคนที่เธอเกลียดด้วย

“ฮือ…ฉันอุตส่าห์ถนอมตัวเองเป็นอย่างดี ขนาดพี่มิยองบอกว่าให้รีบๆทิ้งเวอร์จิ้นเพราะกลัวแมงมุมมาทำรัง ฉันยังไม่คิดกลัวแมงมุมเลย แล้วนาย…นายกล้าดียังไงถึงมาทำกับฉันแบบนี้… ”

ขณะที่ยงฮวาเองก็ไม่สบายใจ เพราะรู้ดีว่าวิธีที่ตัวเองใช้มันไม่ใช่วิธีที่สุภาพบุรุษเขาทำกัน หากแต่ถ้าไม่เพราะว่าจูฮยอนเอาแต่ดื้อดึง เขาก็คงจะไม่เล่นแรงถึงขนาดนี้

รอยฝ่ามือของเธอยังติดแน่นอยู่บนแก้ม เขาต้องเอาน้ำอุ่นประคบรอยแดงมันถึงได้จางลง คราวนี้เป็นตบที่เจ็บที่สุดในชีวิต แต่เขาก็สมควรโดนแบบนี้แล้วล่ะ โชคดีเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ฆ่าเขาให้ตาย แต่ยิ่งไม่ทำอะไรเลย แล้วไม่ยอมแม้แต่จะหันมามองหน้ากัน ยงฮวาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจจนแทบจะไม่เป็นอันทำการทำงาน

 “ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง จะร้องไห้หรือว่าเดินแจกยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว ขอล่ะ ได้โปรดหยุดสักทีเถอะ ถ้าขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมหยุด ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคุณแล้ว”

….

หลายชั่วโมงที่จูฮยอนเอาแต่นั่งร้องไห้ ทุกคนที่เดินผ่านมาและผ่านไปล้วนพากันหันมาจ้องมอง แต่เธอไม่ได้ให้ความสนใจว่าตัวเองจะต้องอายหรือต้องสร้างภาพยิ้มสวยให้ คนกำลังทุกข์ใจอยู่ ตอนนี้แม้แต่หมายังจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“นี่หมาน้อย ไม่เคยเห็นคนเศร้าหรือไง ไปไกลๆก่อนเลยนะ ยังไม่ว่างเล่นด้วยหรอก ไปหาคนเล่นด้วยข้างหน้าโน่นเลย”

“อะไรของเธอ หมามองก็ผิดหรอเนี่ย”

ลีจองชินส่งน้ำอัดลมให้ จูฮยอนนั่งร้องไห้มาหลายชั่วโมงแล้ว เขากลัวว่าเธอจะเสียน้ำตาตายที่ตรงนี้

“ดื่มซะ จะได้สดชื่น”

“รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่?”

“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ จะไม่รู้ได้ยังไง”

จูฮยอนเช็ดน้ำตาก่อนที่จะรับน้ำอัดลมหอมหวานมาเปิดดื่มเติมพลัง วันเวลาผ่านไปรวดเร็วมาก เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองนั่งร้องไห้ตรงนี้มาครึ่งวันแล้ว

จองชินทิ้งตัวนั่งลงเคียงข้างหญิงสาว แม่น้ำแห่งนี้เป็นสถานที่สำคัญ ทุกครั้งที่จูฮยอนไม่สบายใจ เธอมักจะมาที่นี่เสมอ เขายังรู้ลึกว่าถ้าหากคนที่จูฮยอนโกรธเป็นยงฮวา เธอจะเขวี้ยงก้อนหินลงน้ำอย่างบ้าคลั่ง

“พี่ยงฮวาทำอะไรให้เธอโกรธล่ะ”

จูฮยอนหลบสายตา ข้อเสียของจองชินก็คือเขาเป็นคนช่างสังเกตและช่างจดจำมากเกินไป

“ฉันพูดไม่ได้ แต่ว่า…ครั้งนี้เขาทำให้ฉันโกรธมากเลยจริงๆ” จูฮยอนสะอื้นออกมาอีกทั้งที่เธอตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว จองชินทำอะไรไม่ได้มากนอกจากหยิบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ถึงอยากรู้ว่ามันคือเรื่องอะไร แต่ถ้าจูฮยอนไม่อยากบอก เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ถาม

“ถ้ายังโกรธอยู่ ก็ขว้างก้อนหินอีกสิ”

“ขว้างไม่ไหวแล้ว ปวดแขน… ”

จูฮยอนร้องไห้แทบตาย หากแต่จองชินกลับต้องกลั้นหัวเราะ เพียงเพราะเธอบอกว่าปวดแขน

“เอาอย่างนี้ งั้นฉันช่วยขว้างให้เอง คราวนี้ฉันเอาเขาตายแน่ จองยงฮวา…นายวัตถุโบราณแห่งยุคโชซอน”

ยงฮวานั่งมองดูจูฮยอนกับจองชินอยู่ในรถ แรกเริ่มที่มาถึงเขารู้สึกแย่มากที่ทำให้จูฮยอนต้องร้องไห้เสียใจ หากแต่พอเห็นว่าเธอมีคนปลอบใจแล้ว เขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป ถ้าจูฮยอนได้เห็นหน้าเขาตอนนี้ เธออาจจะยิ่งโกรธมากไปกว่าเดิมอีกก็ได้

“เกลียดกันมากขนาดนั้นเลยหรอ แต่ผมน่ะ ไม่เคยเกลียดคุณเลยนะ ที่เคยพูดไป ผมโกหกทั้งนั้น”

*************************100%**************************

จองชินเป็นคนดี๊ดี   ว่าแต่ใครจะคู่ควรกับคุณหมอจองชินล่ะเนี่ย?? 

อย่าลืมคอมเม้นท์ให้กันนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ