ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 :: Resist
Chapter 4 :: Resist
อฮยอนำลันั่้อมอแรน์เปียโนัวให่อยู่ภายในบ้านอัวเอ…บ้านที่ไม่รู้สึุ้นเยแ่็้อทำัวให้รู้สึุ้นเยให้ไ้เพราะมันเป็นบ้านอเธอ
“ทำไมเธอไม่ลอเล่นมันูล่ะ” ฮโยยอนพูึ้นมาหลัาที่เห็นอฮยอนเอาแ่นั่้อมอูเปียโนอเธอเอมาไ้พัให่แล้ว
“ันเล่นไม่เป็น่ะ” อฮยอนอบออไป…มันูุ้นาสำหรับเธอ…แ่เธอเล่นมันไม่ไ้หรือเล่นมันไม่เป็นันแน่ แม้แ่เธอเอ็ยัไม่เ้าใัวเอเลย
“ีาร์อเธอ…เธออยาะลอเล่นมันไหม” ฮโยยอนถามพร้อมทั้ถือีาร์สีมพูหวานที่ยฮวาื้อให้เธอเป็นอวัแถมมันยัเป็นเรื่อนรีสุหวอเธออี้วย
“ไม่่ะ…ันเล่นไม่เป็น” อฮยอนอบปิเสธอี ทำให้ฮโยยอนถึับถอนหายใออมาเฮือให่…และพลัน สอสาว็ไ้ยินเสียรถแล่นเ้ามาถึภายในบ้าน
“ใรมาะ?” อฮยอนถาม้วยวามแปลใ
“สสัยะเป็นยฮวาน่ะ๊ะ” ฮโยยอนพูออมา้วยวามีใ แ่มันรัน้ามับวามรู้สึออฮยอนอย่าสิ้นเิ…เธอรับรู้ว่าเาือู่หมั้นอเธอ…แ่เธอ็ไม่อบให้เาเอาหลัานอะไร่อมิอะไรมามายมาผูมััวเธอเอาไว้ในเวลาที่เธอำอะไรไม่ไ้เลยแบบนี้…เาำลับัับให้เธอ้อยอมรับเาในเวลาที่เธอำลัรู้สึสับสนในัวเอ
“สวัสีรับ” ยฮวาเินเ้ามาพร้อมับมันเทศอโปรออฮยอน อโปรอนที่เารั…ที่ยัไเา็ไม่มีทาลืมมันอย่าแน่นอน
“ว้าว…มันเทศนี่นา…นี่มันเทศอโปรอเธอเลยนะ” ฮโยยอนหันไปบอับอฮยอน ในะที่ยฮวานั่ลและำลัะเรียมปอเปลือมันเทศให้ับอฮยอน
“ันไม่อยาิน่ะ…อัวนะะ” อฮยอนพูพร้อมทั้เินลับเ้าห้อนอนอเธอไป ท่าทาอเธอทำให้ยฮวาถึับหน้าถอสี…แม้แ่มันเทศอโปรอเธอ…เธอยัไม่แยแสมันเลย…แล้วเาล่ะ…เาไม่มีวามสำัอะไรหลเหลืออยู่เลยใ่ไหม
“ใเย็นๆนะยฮวา เธอ้ออทน อฮยอนนนี้ื้อมาๆ เธออย่ายอมแพ้ล่ะ” ฮโยยอนพูปลอบ
“รับ…ผมะไม่ยอมแพ้อย่าแน่นอนรับ…ไม่มีวัน” ยฮวาอบออไปทั้ๆที่ใอเามันแทบะสูหายไปหมแล้ว้วย้ำ…
“เธอมา็ีแล้ว…ันะ้อลับแล้วล่ะ…วันนี้ันมีสอนเ้นน่ะ…ไม่ไ้ไปทำานมาเป็นอาทิย์แล้ว” เป็นเพราะอนนี้ฮโยยอนเปิโรเรียนสอนเ้นและเหล่าไออลรุ่นใหม่มามาย็ำลัะายแส้วยน้ำมืออ…ิมฮโยยอน…
ภายในห้อนอนออฮยอน
“ุหนูทานยาเถอะนะะ” นรับใ้ำลัใ้วามพยายามอย่าหนัเพื่อรบเร้าให้อฮยอนยอมินยา แ่เธอ็ยัื้อึ
“ทำไมรับ…มีอะไรรึเปล่า?” ยฮวาที่เพิ่เินเ้ามาถึถามทันทีที่เห็นท่าทาทีู่ลำบาใอสาวใ้ภายในบ้านออฮยอน
“ุหนูไม่ยอมทานยาามทีุ่หมอสั่น่ะ่ะ…ันไม่รู้ะทำยัไแล้ว่ะ” สาวใ้บอออมา้วยวามลุ้มใ…ุหนูอฮยอนนนี้่าผิไปาุหนูอฮยอนนเิมที่แสนว่า่าย
“ออไปเถอะ…เี๋ยวผมัารให้เอรับ” ยฮวาหันไปบอับสาวใ้
“่ะ” สาวใ้อบพร้อมทั้เินออาห้อไป
“อฮยอน…ทำไมเธอถึไม่อยาินยาล่ะ” ยฮวาำลัใ้วามพยายามในารพูเลี้ยล่อม
“ันไม่อยาินนี่ะ” อฮยอนอบพร้อมทั้หันไปมอที่อื่น
“ถ้าเธอไม่ินยาแล้วเมื่อไหร่เธอะหายล่ะ” ยฮวาพูออมา้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน…เาำลัใ้เหุผลับเธอและเา็าหวัว่าเธอะยอมรับฟั
“เรื่ออัน่ะ…” ำอบอเธอ่าแสถึวามื้อึ…่าน่าับี้นเสียริๆ
ยฮวาถึับถอนหายใออมาเฮือให่่อนที่ะหยิบยาและน้ำเินเ้าไปใล้ แ่อฮยอน็ปัยาออนน้ำในแ้วเือบห…อนนี้เาเริ่มรู้สึไ้ถึานหินะแล้วสำหรับารที่ะให้เธอทานยา…มันไม่่ายเลย…รั้นี้มัน่ายาเย็นะริๆ ฮฮยอนแสนน่ารัอเาหายไปไหนแล้ว…อฮยอนนนี้ื้อมาๆ
“พี่อโทษนะ” ยฮวาพูพร้อมทั้วาแ้วน้ำล…เาเอายาใส่ปาัวเอ และอฮยอน็ไ้แ่มอเา้วยวามไม่เ้าใ…แ่เพียแ่ั่ววินาที…ริมฝีปาอเา็สัมผัสับริมฝีปาอเธอพร้อมๆับมืออเาที่ับระับอยู่ที่ไหล่ทั้สอ้าอเธออย่าแนบแน่น สัมผัสที่บเบียอยู่ที่ริมฝีปาพาให้หัวใออฮยอนถึับเ้นไม่เป็นัหวะ…และในทันทีที่ยฮวารับรู้ว่าเธอไม่ปิเสธรสูบอเา…เา็่อยๆใ้ลิ้นส่ยาเ้าไปในปาอหิสาวนรัอย่าอ่อนโยน ทำให้อฮยอน้อลืนยาลอัวเอในทันที…เาหลอูบเธอและยัหลอให้เธอินยาพวนี้อี้วย
พลั่!!
อฮยอนผลัยฮวาออห่าาเธอในทันทีที่เธอรู้สึัว
“ุ!” อนนี้ใบหน้าอเธอมีสีหน้าแระเรื่อ…เธอทั้รู้สึโรธและเินอายไปพร้อมๆัน
“พี่ะไม่ทำแบบนี้อีถ้าราวหน้าเธอยอมินยาีๆ” ยฮวาพูู่พร้อมทั้รีบเินหนีออไปอย่ารวเร็ว ในะที่อฮยอนว้าปาหมอนไล่หลัเาหลาย่อหลายุ้วยวามโรธ
“นบ้า! ไอ้นวยโอาส!”
“พี่อโทษนะอฮยอน…” ยฮวาำลันึอโทษนที่เารัอยู่ภายในใอนนี้เา้อทำยัไ…เาะเริ่ม้นารไหนี…อนนี้เาสับสนไปหม
เ้าวัน่อมา…พ่อและแม่ออฮยอน้อไปทำาน่วนที่่าประเทศอย่าระทันหันทั้ๆที่พวท่านทั้สอนไม่ไ้้อารที่ะทิ้อฮยอนไว้ในสภาพแบบนี้เลย…แ่พวเาทั้สอน็หายห่วเพราะว่ายฮวาว่าที่ลูเยรับปาที่ะูแลอฮยอนให้เป็นอย่าี เพียแ่…
“นี่เือบ 9 โมเ้าแล้ว…ทำไมอฮยอนถึยัไม่ออาห้อนอนอีล่ะ?” ยฮวาไ้แ่นึสสัยอยู่ภายในใ เพราะโยปิอฮยอนะเป็นนที่ื่นเ้าอยู่เสมอไม่ว่าเธอะนอนึมาแ่ไหน็าม
“ุอฮยอนล่ะ…เธอื่นรึยั?” ยฮวาถามับสาวใ้้วยวาม้อใทันที
“ุหนูยัไม่ยอมื่นเลย่ะ…ันพยายามปลุแล้ว่ะ…แ่เธอไม่ยอมื่น่ะ” สาวใ้อบพร้อมทั้้มหน้าล…นอาะื้อไม่ยอมินยาแล้ว ุหนูอฮยอนนนี้ยัมีนิสัยนอนื่นสายอี้วย…่าน่าเหนื่อยใะริๆ
หลัาที่รู้าสาวใ้ว่าอฮยอนไม่ยอมื่นนอน อนนี้ยฮวาเินมาหยุอยู่ที่หน้าประูห้อนอนอเธอแล้ว
“เพลเพราะัเลย…ันไม่้อาระื่น…ันอยาที่ะฟัเพลพวนี้ให้นานๆ…เสียเพลำลัล่อลอยมาในวามฝันอัน…” อฮยอนำลันอนหลับฝันถึบทเพลไพเราะที่ถูบรรเล้วยีาร์อใรนหนึ่ที่เธอฝันถึในทุๆืน…
อนนี้ยฮวาเินมาหยุอยู่ที่หน้าเีย…ใบหน้ายามที่เธอหลับใหล…เธอืออฮยอนนเิมอเา…เาไ้แ่หวัว่าเธอะื่นึ้นมาแล้วำเาไ้เหมือนเิมในัวัน
“อฮยอน…อฮยอน…” ยฮวาเรียพร้อมทั้สะิที่แนออฮยอนเบาๆ แ่เธอ็ยัไม่มีทีท่าว่าะื่น…ท่าทาอเธอในอนนีู้เหมือนับเ็น้อยี้เาที่ำลันอนหลับ…น่ารัเหลือเิน…ผิวแ้มาวผ่ออันามที่เาไม่เยไ้สัมผัสมาเป็นเวลานานแล้ว…เาิถึเธอมามายนาไหนในเวลาที่ไม่ไ้พบัน…ริมฝีปาอเา่อยๆประทับลบนแ้มใสอผู้หิที่เารัอย่าแผ่วเบา
“เธอนี่…เป็นเ้าหินิทรานอนรอให้เ้าายมาุมพิใ่ไหมเนี่ย?” ยฮวานึพร้อมทั้อมยิ้มอย่าอารม์ี…เาำลัมอูเธออยู่…เธอือผู้หินที่เารั…ริมฝีปาสีมพูระเรื่อ…ที่เาไม่เยไ้สัมผัส…นานมาแล้วสินะ…เา่อยๆโน้มใบหน้าอเาลอย่า้าๆและมอบุมพิที่ริมฝีปาสีมพูระเรื่ออย่าแผ่วเบา…ในะที่สายาอเาำลัสบาับเ้าอริมฝีปาสีมพูระเรื่อเ้าอย่าั…ในที่สุเ้าหินิทรา็ฟื้นแล้ว…
“ุ!” อฮยอนถึับอุทานเสียัพร้อมทั้ผลัยฮวาออ้วยวามไม่พอใ…ไว้ใไม่ไ้เลย…อนนี้เาถึับยิ้มอย่าอารม์ีที่ไ้เห็นว่าเธอื่นแล้ว
“รั้หน้าถ้าเธอื่นสายอีพี่ะมาปลุเธอ้วยวิธีนี้อีนะ” ยฮวาิพู่อนะรีบเินหนีออาห้อไป…
“นบ้า! นวยโอาส!” ำ่าที่ไม่ไ้ถูะโนออไป เพราะเาทำให้เธออายนพูไม่ออ…ทำไมถึไ้รู้สึเินอายมานานี้็ไม่รู้
“อ่ะนี่…เธอ้อินเยอะๆนะ” ยฮวาพูพร้อมทั้ัอาหารให้ับอฮยอน แ่เธอ็ทำเพิเย่ออาหารที่เาัให้ แถมยัเี่ยไปทิ้ไว้้าๆานอี…ื้อะไม่มีใรเิน
“เธอแน่ใหรอว่าะไม่ินมัน้วยัวเอน่ะ…” ยฮวาพูพร้อมทั้ส่สายาเ้าเล่ห์อีทั้ยัใัที่ริมฝีปาอัวเอให้อฮยอนไ้เห็น…ถ้าเธอไม่ินเา็ะป้อนแบบถึใเลยอยูสิ
อฮยอนไ้แ่มอสบายฮวา้วยวามัพ้อ…และสุท้ายเธอ็ยอมที่ะัอาหารเ้าปาัวเอแ่โยี…และยฮวา็ไ้แ่ับแอบยิ้มพอใในผลานอัวเอ
“พี่อยาให้เธอินเยอะๆ เธอะไ้หายและำไ้เร็วๆ พี่ะไ้ไม่้อบัับเธอแบบนี้อียัไล่ะ” ยฮวาพูในะที่อฮยอนแล้ทำเป็นไม่สนใเา…แ่ทว่า…เธอลับรู้สึไ้ถึวามห่วใยที่เานนี้มีให้ับเธอ…มันือวามห่วใยในแบบนรัใ่ไหม?
วันนี้เป็นิวอแทยอน ทิฟฟานี่และฮโยยอนมาเยี่ยมอฮยอนที่บ้าน แ่พวเธอทั้สามน็ไ้พบับน้อๆทั้สามอยฮวาที่หน้าบ้าน้วยวามบัเอิ
“อฮยอน…เป็นยัไบ้า…พี่มาเยี่ยมเธอแล้วนะ” แทยอนเินมาและส่เสียสใสทัทายอฮยอน่อนใร และทันทีที่อฮยอนไ้เห็นว่าพวพี่สาวอเธอมาเยี่ยม เธอ็ส่ยิ้มให้บรราพี่สาว้วยวามเป็นมิร
“พี่ือพี่ฟานี่อเธอไ…เราเอันที่โรพยาบาลแล้ว…ำไ้ไหม๊ะ?” ทิฟฟานี่ถามพร้อมทั้ยิ้มหวานให้ับอฮยอน และอฮยอน็พยัหน้ารับ…เธอำไ้สิ เธอำใบหน้าอทุๆนที่มาเยี่ยมเธอไ้เป็นอย่าี…เพียแ่อีที่เธอเยมีร่วมันับนเหล่านี้เท่านั้น…มันหายไป…
“แล้วพี่ล่ะ…เธอำพี่ไ้ไหม?” ฮโยยอนถามบ้า
“พี่ฮโยยอน่ะ…ันำพี่ไ้…เพราะว่าพี่มาเยี่ยมันบ่อยๆ” อฮยอนอบพร้อมทั้ยิ้มหวานให้พี่สาว และในะที่เียวัน็หันไปเห็น อิน ฮยอน และมินฮยอ…สามนนีู้เหมือนะุ้นหน้า…แ่เธอ็ำใรไม่ไ้ันอยู่ี
“นั่นฮยอน อินินุและมินฮยอ…พวเาเป็นเพื่อนๆอเธอยัไล่ะ” ยฮวาแนะนำ และอฮยอน็ส่ยิ้มให้ามมารยาท…ทำไมเธอถึไ้รู้ันเยอะแยะไปหมแบบนี้นะ มัน่าทำให้เธอรู้สึสับสนะเหลือเิน
“หวัีอฮยอน…เธอสบายีนะ” อินเพื่อนแห่าิพูทัทาย ในอีว่าพวเาะสนิทับเธอไ้็้อใ้วามพยายามเป็นอย่ามา แล้วมาอนนี้ที่เธอวามำเสื่อมยิ่ทำให้เารู้สึยาในารที่ะเ้าถึเธอเ้าไปให่
“เราปล่อยให้พวสาวๆ เาุยันไปามประสาผู้หิเถอะ พวเราายหนุ่มไปทานู้นันีว่า” ยฮวาพูพร้อมทั้อัวแยาสาวๆเพื่อไปพูุยันในอีห้อหนึ่
“นี่สร้อยอพี่…มัน่อมเสร็เรียบร้อยแล้ว” ฮยอนพูพร้อมทั้ยื่นล่อสร้อยอึ่เป็นอหมั้นที่ยฮวาฝาไป่อมืนให้ับเา
“อบในายมานะที่่วยเป็นธุระให้พี่นะ” ยฮวาพูพร้อมทั้รับสร้อยอืนมาทันที เพราะในเวลาที่เาไม่ไ้ใส่มันิัวทำให้เาเหมือนับาอะไรในีวิอเาไป…มันือสิ่สำัที่อฮยอนให้ับเาไว้…และทุรั้ที่เาใส่สร้อยเส้นนี้็เหมือนับว่ามีเธออยู่ใล้ๆับเาลอเวลา
“อฮยอนเป็นยัไบ้าพี่?” มินฮยอถาม้วยวามห่วใย
“ยัเหมือนเิมนั่นแหละ” ยฮวาอบออไป…เาไม่รู้ว่าะอบอะไรไ้เพราะอนนี้เธอ็ยัำอะไรไม่ไ้อยู่ี
“ใเย็นๆ ้อ่อยเป็น่อยไปนะรับ” ฮยอน่วยพูปลอบใพี่ายอเาอีน
“แ่ผมว่าวันนี้พี่ผมูีึ้นนะ ไปทำอะไรมารึเปล่าเนี่ย?” อินถามออมา้วยวามแปลใ เพราะนอาวันนี้ยฮวาะูเรียน้อยลแล้ว สีหน้าอเายัูแปลๆอี้วย
“อะไร…ันทำอะไร…็ปริ” ยฮวาถึับแล้เไ…เาำลันึถึ…วิธีารป้อนยาและวิธีปลุอฮยอนที่เาเพิ่ะทำลไป…
้านบรราพี่สาว็ำลั่วยันฟื้นวามำให้ับอฮยอน ้วยารเปิมิวสิวีีโอ่าๆให้อฮยอนไู้
“นั่นันอนเ็หรอะ…ไว้ผมม้า้วย” อฮยอนมอูัวเอในอี้วยวามแปลใ…ไม่อยาะเื่อเลย…แ่นั่นือเธอริๆ
“ใ่แล้ว…พวเรามีัน 9 น…พวเรารัันมาที่สุ และเธอ็เป็นน้อเล็ที่ยอเยี่ยมที่สุอี้วย” ทิฟฟานี่พูพร้อมทั้ยิ้มอย่าสใส…เรื่อราววามทรำที่พวเธอทั้ 9 นมีร่วมัน…มัน่าสวยาม…ที่พวเธอไม่มีวันลืม…ไม่ว่ายัไมันมัน็ะอยู่ในวามทรำอพวเธอลอไป
“ว้าว…น่าทึ่มาเลย่ะ” อฮยอนไ้แ่ทึ่ในสิ่ที่เธอไ้เห็นและไ้รับฟั
“นั่นเพลอะไระ?” อฮยอนถามและูให้วามสนใในะที่อนนี้เป็นมิวสิวิิโอเพล Tell me your wish และเธอ็รู้สึุ้นๆหูในท่อนที่ร้อ I’m genie for you boy! แ่็ิไม่ออว่ามันสำัยัไสำหรับเธอ…
ในะที่สาวๆำลัพูุยันอย่าเพลิเพลินและอฮยอนำลัื่นาื่นใับผลานอัวเอในอี…เสียออหน้าบ้าน็ัึ้น
“เี๋ยวพี่ไปูเอ” ทิฟฟานี่อาสาแ่ยัไม่ทันาำฟานี่ยัพู ยูฮยอน็เินเ้ามาพร้อมับสาวใ้
บรราพี่สาวทั้สาม่าทัทายยูฮยอน้วยวามีใที่เห็นว่าเามา ในะที่ยฮวาและน้อๆ็เินมาูเหมือนันว่าใรเป็นแนที่มาล่าสุ
“สวัสี่ะ” อฮยอนพูพร้อมับยิ้มหวานให้ับยูฮยอน…เธอทำเหมือนีใมานัหนาที่ยูฮยอนมาเยี่ยมเธอถึที่บ้าน
“สวัสีรับ” ยฮวาพูพร้อมทั้โ้ให้ับยูฮยอนในานะที่เาเป็นรุ่นพี่และ่วยูแลอฮยอนเป็นอย่าีในระหว่าที่เธอประสบอุบัิเหุอยู่ที่ี่ปุ่น
“นี่นมมันเทศ…แล้ว็มันเทศ่าๆาี่ปุ่นเลยนะ พี่ฝาใหุ้มิโริื้อแล้วส่มาที่นี่เพื่อเธอเลยนะ” ยูฮยอนพูพร้อมทั้ส่อฝาาวามั้ใอเาให้ับอฮยอนและเธอ็ยินีที่ะรับอเหล่านี้ไว้้วยวามเ็มใ
“อบุมาเลยนะะ” อฮยอนยิ้มหวานให้ยูฮยอน ในะที่ยฮวาำลัยืนมอู้วยวามรู้สึน้อยใ…มันเทศอเา…เธอไม่้อาร…แ่นมพวนี้ที่เป็นอยูฮยอนเธอลับยินีที่ะรับมันไว้
“เราไปุยันที่สวนีว่านะะ” อฮยอนพูเื้อเิ ในะที่ยูฮยอนหันไปมอสบาับยฮวาเล็น้อย แ่สุท้ายเา็เลือที่ะเินามอฮยอนไปที่สวนหน้าบ้าน ปล่อยให้พี่สาวทั้สามรวมทั้น้อๆอยฮวามอ้วยวามมึนไปามๆัน
“พี่รู้ัันมานานแ่ไหนแล้วะ?” ในทันทีที่นั่ลภายในสวนหน้าบ้านอฮยอน็ยิำถามเพื่อถามในสิ่ที่เธออยารู้ทันที
“พวเราน่ะหรอ นับรวมันทั้หมเลยละันนะ ทั้พี่และพี่สาวอเธอพวเรารู้ััน่อนะเบิวส์ะอี เือบๆ 10 ปีไ้” มันนานมา…แ่เา็ยัำไ้ี…เายัำใบหน้าในอนวัยเยาว์อเธอนนี้ไ้เป็นอย่าีอี้วย
“แล้วพี่ับันล่ะะ เราสนิทันมาแ่ไหนะ?” อฮยอนถามในสิ่ที่เธออยารู้อีรั้…ทำไมเธอถึรู้สึุ้นหน้าเาาในบรราทุนที่บอว่าพวเารู้ัเธอ…มันอาะเป็นเพราะเธอรู้ัและใล้ิับเามาที่สุรึเปล่า
“เธอไม่่อยสนิทับใรมานัโยเพาะผู้ายนะ เธอมีแ่เพื่อนผู้หิ แ่ถ้าเพาะเธอับพี่ล่ะ็ …็สนิทในระับที่ว่าพี่แล้เธอนเธอร้อไห้แทบทุรั้เลย” ยูฮยอนพูพร้อมทั้ยิ้ม…วีรรรมอเาที่ทำเพื่อให้ไ้ใล้ิับเธอล้วนแล้วแ่เป็นารแล้เธอนเสียน้ำามาแล้วในหลาย่อหลายรั้
“พี่บอว่าันไม่่อยสนิทับผู้ายแล้วทำไมันถึมีู่หมั้นไ้ล่ะะ?” สิ่ที่อฮยอนถามทำให้ยูฮยอนถึับอ้ำอึ้…เาะอบเธอว่าอะไรีนะ…ทำไมเา้อเป็นนอธิบายในเรื่อวามสัมพันธ์อเธอและผู้ายนนั้น้วย
“เธอพบับยฮวาในรายารเรียลริี้โว์…พวเธอทั้สอนเล่นเป็นู่แ่านสมมิันน่ะ เธอ็เลยสนิทับเา…” เาไม่ไ้อยาเล่า…และไม่ไ้อยาที่ะพูถึในเรื่อนี้เลยแม้แ่น้อย และสีหน้าทีู่แสนอึอัลำบาใอเา็ทำให้อฮยอนรับรู้ไ้ว่าเธอำลัทำให้เารู้สึอึอัใที่ะอบหรือเล่าเรื่อพวนี้ออมา…เธอไม่วรที่ะถามเรื่อเหล่านี้ับนอื่นั้นสินะ…็อาะเป็นอย่านั้นเพราะเรื่อวามสัมพันธ์มัน็ึ้นอยู่ับนเพียแ่สอนเท่านั้น
“ันอบมันเทศมาๆริไหมะ” อฮยอนเลือที่ะเปลี่ยนำถาม
“แน่นอนสิ…เธออบมันเทศมาๆเลยล่ะ” ยูฮยอนอบออมา้วยวามมั่นใ…เรื่ออะไร็ไ้ที่ไม่ใ่เรื่ออเธอับยฮวา…เา็ยินีที่ะอบให้ับเธอทุอย่า
หลัาอฮยอนพูุยับยูฮยอนเสร็เรียบร้อย เา็อัวลับออไป่อนในทันทีโยที่ไม่ไ้บอลาับนภายในบ้านเลยแม้แ่นเียว
“พี่ยูฮยอนอเธอเาลับไปแล้วหรอ?” ยฮวาถามทันทีที่เห็นว่าเธอเินลับเ้ามาเพียนเียว
“่ะ” อฮยอนอบออไปสั้นๆ เธอทำเหมือนับไม่อยาะสนทนาับเาเลยแม้แ่น้อย ทำให้ยฮวารีบว้ามืออเธอเอาไว้…ทีับยูอยอน ยัออไปส่และล่ำลาันถึที่หน้าบ้าน แล้วทีับเาที่เป็นู่หมั้น แ่หยุพู้วยัำสอำเธอทำเหมือนับว่าะทนไม่ไ้ที่้อหยุพูุยับเา
“ถ้าเธอสสัยอะไร…ทำไมเธอไม่ถามพี่หรือว่าถามาบรราพี่สาวอเธอล่ะ”
“นีุ่แอบฟัหรอะ?” อฮยอนย้อนถาม้วยวามไม่พอใ…นอาเาะอบวยโอาสแล้ว…ยัอบแอบฟัเรื่ออนอื่นอี้วย…เาแย่ริๆ
“พี่อโทษ…พี่็แ่บัเอิผ่านมาไ้ยิน” ยฮวาอบ้วยเสียแผ่วเบาเารู้ว่าอฮยอนำลัไม่พอใที่เาแอบฟั เาึ่อยๆปล่อยมือออาเธออย่า้าๆ ในะที่อฮยอนยัมอเา้วยแววาที่แสถึวามัพ้อ…เธอำลัโรธเาสินะ
แววาที่อฮยอนมอมา ทำให้ยฮวารู้สึลัวเพราะลอเวลาที่เารู้ัับเธอนระทั่เาทั้สอนรััน อฮยอนที่แสนีอเาไม่เยมอเา้วยแววาแบบนี้เลยัรั้…่อให้เาทำอะไรผิพลาเธอะให้ำลัใและให้อภัยเาไ้อยู่เสมอ…
ภายในห้อพัอยฮวา…เาถอเสื้อัวนอพาไว้บนโฟา่อนที่ะทิ้น้ำหนััวทั้หมนั่ลบนโฟา้วยวามอ่อนล้า…เาำลันึถึอฮยอน…นาฟ้าที่น่ารัอเา….ในอนนี้เายัสับสนว่าเรื่อราวที่เิึ้นับวามรัอเาในอนนี้มันือวามริหรือวามฝันันแน่…วามรัที่เาเริ่ม้นมาาศูนย์นเิมเ็มึ่ันและัน…วันนี้มันไม่เหลืออะไรไว้เลย…เาลับลายเป็นนแปลหน้าสำหรับเธอไปแล้วริๆ อนนี้น้ำาอเาำลัไหล…สิ่ที่เิึ้นมันือวามฝันใ่รึเปล่า…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น