ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : We got married 2 .{ยง+ซอ แต่งงานกันแล้วด้วยความจำใจ..??}ฉบับปรับปรุง
Chapter 4 : We got married 2. (ย+อ แ่านันแล้ว้วยวามำใ..??)
“ุอฮยอนรับ ุยุนอามาอพบรับ” อินเ้ามาบอับอฮยอน
“เิเ้ามาไ้เลย่ะ อบุนะะ” อฮยอนพูพร้อมทั้ยิ้มอบุอินผู้ึ่เป็นเลาส่วนัวั่วราว
“พี่ยุนอา มาไ้ยัไะ” อฮยอนทัทายยุนอา้วยวามีใ
“พี่็มาูหน้าเ้าสาวหมาๆน่ะสิ อะไรันเธอเพิ่แ่านไปเมื่อวาน… วันนี้เธอ็มาเริ่มทำานเลยหรอ?” ยุนอาถาม้วยวามแปลใ
“่ะ… นี่ือวามั้ใอันเอ่ะ” อฮยอนอบ้วยแววาที่มุ่มั่นแ่มัน็แฝไป้วยวามรู้สึเศร้าเสียใที่ยุนอาไม่อาสัเเห็น
“นี่พัเที่ยแล้วนะ ไปทาน้าวับพี่เถอะ… หรือว่าเธอะ้อไปทาน้าวับสามีอเธอ๊ะ?” ยุนอาย้อนถามพร้อมทั้ยิ้ม
“ไม่หรอ่ะ… ันไปทานับพี่็ไ้่ะ แ่ว่าันอทานที่นี่นะะ ันมีเวลาไม่มาหรอ่ะ”
“โอเ… ไ้๊ะ ทานที่ไหน็ไ้พี่สบายอยู่แล้ว” ยุนอาพูพร้อมทั้ยิ้ม
หลัาที่อฮยอนออไปพร้อมับยุนอาแล้ว… ยฮวา็เ้ามาทีหลัเพราะเาั้ใที่ะมาวนอฮยอนออไปทานอาหารลาวัน้วยัน
“ุอฮยอนออไปแล้วรับเ้านาย” ยฮวาถึับมวิ้วในสิ่ที่อินบอ้วยวามุน
“เธอไปทาน้าวับุอิมยุนอานาแบบื่อัน่ะรับ” อินยายวาม่อ
อฮยอนพายุนอามาทาน้าวที่ห้ออาหารสำหรับพนัานอโรแรม ทำเอายุนอาถึับื่นเ้นีใและพนัานเอ็พาันแื่นไป้วย เพราะระับผู้บริหารอย่าอฮยอนและารานาแบบื่อัอย่าอิมยุนอาพาันมาทานอาหารร่วมับพนัานอโรแรม
“ว้าว… นเยอะริๆเลย… อาหารอร่อย้วยนะเนี่ย” ยุนอาพูพร้อมทั้ัอาหารเ้าปาอย่าแทบไม่เหลือมานาแบบนัเลยันิ และรอบๆโ๊ะอพวเธอ็เ็มไป้วยพนัานที่ำลัับ้อมอูพวเธอทั้สอนอยู่
“อร่อยใ่ไหมล่ะะ? ันบอพี่แล้ว… ันิใอาหารที่นี่มาั้นานแล้วนะะอนนั้นพี่ยูฮยอนเป็นนพาันมาที่นี่น่ะ่ะ” สิ่ที่อฮยอนบอทำเอายุนอาถึับวา้อนเสียัทันที
“พี่ยุนอา… พี่มีอะไรรึเปล่าะ?” อฮยอนถาม้วยวามห่วใยทันที
“พี่เลิับพี่ยูฮยอนแล้วนะอฮยอน” ยุนอาอบ้วยเสียแผ่วเบา ูเหมือนับว่าเธอแทบะไม่อยาพูถึเรื่อนี้ึ้นมาเลย้วย้ำ
“ทำไมล่ะะ?” อฮยอนถามทันที้วยวามใ… เธอพอรู้มาบ้าว่ายุนอาเป็นแฟนับยูฮยอนใน่วระยะเวลาที่เธออยู่ที่อัฤษแ่ไม่ิว่าพวเาทัู้่ะ…
“พี่็ไม่รู้สิ… อยู่ีีประมาสามเือนที่แล้ว… พี่ยูฮยอนลับมาาไปูานที่อัฤษเา็มาอเลิับพี่น่ะ” ยุนอาพยายามพู้วยน้ำเสียที่ฟัูเป็นปิธรรมาบ่บอว่าเธอผ่าน่วเวลาแห่ารทำใมาแล้ว
“ใเย็นๆนะะ พวพี่รัันมาั้นานนะะ… ถ้าเป็นเนื้อู่ันสุท้าย็หนีันไม่พ้นหรอ่ะ… เื่อันเถอะ” อฮยอนพูปลอบโยน้วยวามห่วใย
“เธอเยมีวามรัรึไเ็น้อย? มาปลอบพี่เนี่ย… ” ยุนอาพูพร้อมทั้หัวเราะิั และเหล่าพนัาน็ไ้แ่มออฮยอนและยุนอา้วยวามื่นม
หลัาทัู้่ทานอาหาร้วยันเสร็ยุนอาึอัวลับ่อนเพื่อไปทำานอเธอ่อ ส่วนับอฮยอน็เินออมาพบับอินที่ออมาาห้ออาหารสำหรับพนัาน้วยวามบัเอิ
“ุอิน” อินถึับรีบ้มหัวลเล็น้อยที่ไ้พบับเ้านายอเา
“ุมาทานอาหารที่นี่เหมือนันหรอะ?”
“รับ… ผมะทานที่นี่เป็นประำทุวันรับ หาว่าไม่ไ้ออไปธุระเรื่อานที่ไหน” อินอบ
“ทำัวสบายๆ ับันเถอะ่ะ… เราอายุเท่าันนะะ” อฮยอนพูพร้อมทั้ยิ้ม
“รับ… ผมะพยายามนะรับ” อินอบ้วยท่าทาเรใ
ไม่ใ่เรื่อแปลนัที่ในบริษัทแห่นี้ะมีพนัานรุ่นใหม่ไฟแรหลาย่อหลายนที่มีอายุยัน้อย เพราะุปู่ออฮยอนเป็นผู้บริหารที่ใว้า… เปิรับนรุ่นใหม่ไฟแรให้ไ้แสวามสามารถและยั่วยผลัันให้มีารพันาัวเออยู่เสมอ นทำให้ผู้บริหารหลาย่อหลายนที่นี่ประสบวามสำเร็ในหน้าที่ารานั้แ่อายุยัน้อย…
้านยุนอาหลัาที่แยับอฮยอน อนนี้เธอนั่อยู่ในรถและำลัิถึวันที่ยูฮยอนลับาอัฤษและเาเป็นฝ่ายมาอบอเลิับเธออย่า่ายาย
“พี่ะ ลับมาแล้วทำไมไม่บอันล่ะะ” ยุนอาทัทายเา้วยวามีใหลัาที่เาไปูาน่าประเทศแสนนานเป็นเือนๆ แ่ยูฮยอนวันนี้เาลับทำัวแปลๆไป
“ยุนอา… พี่ว่าเราเลิันเถอะ” ำพูเือเือนหัวใออมาาปาอยูฮยอนนรัอเธออย่าสั้นๆและ่ายาย นยุนอาแทบไม่อยาะเื่อหูัวเอ
“พี่พูเล่นใ่ไหมะ?” ยุนอาถามย้ำทั้ๆที่น้ำาำลัลอเ็มสอา
“พี่พูริๆ มันถึเวลาแล้วที่เราวระเลิันริๆ” ยูฮยอนพูออมาอย่าราวับว่าเาเป็นนไร้ึ่วามรู้สึ
“พี่ไ้เอเธอแล้วใ่ไหมะ” ยุนอาัฟันถามย้ำในสิ่ที่เธอรู้มาโยลอ และยูฮยอน็พยัหน้าเป็นเิยอมรับและไร้ึ่ำพูใๆออมาาปาอเาอี เาหันหลั… และเินไปาเธอทันทีอย่าไม่เหลือเยื่อใย
ในทุรั้ที่ยุนอาิถึเรื่อนี้… มันทำให้น้ำาอเธอ้อไหลออมาอีแล้ว พี่ยูฮยอนอเธอือนที่เธอหลรัเา้าเียวมานานแสนนาน… เมื่อสามปี่อนเธอัสินใสารภาพรัับเาและ้อยอมสูเสียสิ่มี่าอัวเอ ทั้ๆที่รู้อยู่แ่ใว่าเามีนที่เฝ้ารออยู่แล้ว… แ่เธอ็ยัามื้อทำทุวิถีทาเพื่อที่ะไ้บับยูฮยอนทั้ๆที่รู้อยู่เ็มอว่าลอเวลาเาไม่เยรัเธอเลยัรั้…
หลัาลับาารทานอาหารลาวันอฮยอน็ลับมาหมมุ่นอยู่ับารทำานเหมือนเิมอีรั้
้านยฮวา็เพิ่ลับาารทานอาหารลาวัน… เาใเินผ่านห้อทำานออฮยอน และไ้พบับอินที่หน้าห้อ
“ุอฮยอนลับมารึยั?” ยฮวาถามทันทีที่ไ้พบหน้าอิน
“เธอลับมารเวลาพอีเลยรับ” อินอบพร้อมทั้ยิ้ม
“เธอไปทานที่ไหน… นายพอะรู้ไหม?” ยฮวาถาม้วยวามอยารู้
“เธอทานที่ห้ออาหารสำหรับพนัานับุอิมยุนอารับ” อินอบ
ำอบออินทำให้ยฮวารู้สึแปลใไม่น้อย… ุหนูอฮยอนทาน้าวที่ห้ออาหารสำหรับพนัาน… เธอ่าแปลริๆแทนที่ะทานอาหารสุหรูามานะแ่นี่เธอลับทำัวรัน้าม
หลัาั่วโมแห่ารทำานผ่านไปอย่าเนิ่นนานและอนนี้เป็นเวลาห้าโมเย็นึ่เป็นเวลาเลิานแล้ว แ่ยฮวายัทำานอยู่ามปริเหมือนับในทุๆวันที่เาะทำานนึื่นในานะผู้บริหารไฟแร… นทำให้เาไ้รับารยอมรับาพนัานทั้หมาวามั้ใและวามทุ่มเทอเา…
้านอฮยอน… ถึแม้วันนี้ะเป็นารทำานในวันแรอแ่เป็นเพราะวามมุ่มั่นั้ใที่มีเินร้อย ทำให้เธอลืมเวลาไปั่วะเหมือนับอนที่เธอำลัเล่นเปียโนโนที่ไม่ให้วามสนใสิ่แวล้อมภายนอเอาะเลย…
ยฮวามอูนาฬิา้อมืออัวเอ… อนนี้เป็นเวลาสอทุ่มแล้ว แ่เาลืมอฮยอนไปะสนิท เาึ้อรีบออาห้อทำานอัวเอเพื่อไปูอฮยอนทันทีและทันทีที่เาเปิประูออมา็พบว่า… ไฟในแผนอื่นๆมืลหมแล้วเพราะพนัานทยอยลับันไปหมเหลือเพียแสไฟสลัวๆเท่านั้น โ๊ะทำาน้านหน้าเป็นออินึ่อนนี้เาไม่อยู่ะแล้ว ยฮวาึ่อยๆเปิประูเ้าห้อทำานออฮยอนอย่าเียบๆเพื่อะูให้แน่ใว่าเธอลับไปรึยั… แ่สิ่ที่เาเห็นรหน้าืออฮยอนยัทำานอเธออย่า่อเนื่อ้วยวามั้ใและไม่รู้สึเลยว่ามีใรเินเ้ามาหรือไม่
“ุ” ยฮวาถึับ้อเรียเพื่อให้อฮยอนหันมามอเา
“ลับไป่อนเลยนะะ” อฮยอนหันมาพูสั้นๆและไม่ยอมผละออาอเอสารรหน้า… ยฮวาไ้แ่ยืนมอูพฤิรรมอสาววัยยี่สิบที่เพิ่เรียนบาวิทยาลัยนรีหมาๆ้วยวามอ้ำอึ้
“พอเถอะ… พอ่อน ุลับบ้านับผมไ้แล้ว… ไว้พรุ่นี้่อยมาทำ่อ” สิ่ที่ยฮวาบอไม่ไ้ทำให้อฮยอนรู้สึสนใำพูอเาเลยแม้แ่น้อย… เธอยัทำาน่อไป ยฮวาึัสินใเินเ้าไปว้า้อมืออฮยอนเอาไว้เพื่อให้เธอหยุทำานไ้แล้ว
“วันนี้แ่วันแรเอนะ… ถึุูทั้ืน็ไม่หมแน่ๆ ผมรู้… ว่าุั้ใแ่ไหนแุ่็วรที่ะเป็นห่วัวเอ้วยนะรับ” ยฮวาพู้วยน้ำเสียแสวามห่วใย นอฮยอนถึับยอมหยุมอหน้าเานิ่ๆแทน
หลัาใ้เวลาเลี้ยล่อมนอฮยอนยอมลับบ้านับเาไ้แล้วและพวเาทัู้่็ำลัะลับไป้วยัน… แ่อยู่ีีอฮยอน็นึถึบาสิ่ึ้นมาไ้
“เี๋ยว่ะ ที่ั้นาฟ้า่ะ ันอยาไปที่นั่น่อน่ะ” อฮยอนพูพร้อมทั้ลิฟท์ึ้นไปทันที และยฮวา็ไ้แ่ยอมามไปโยที่ไม่รู้เหมือนันว่าเธอำลัะไปที่ไหน… ในที่สุลิฟท์็เปิออที่ั้นบนสุอโรแรม อฮยอนและยฮวาเิน้าวออมาาลิฟท์พร้อมๆัน
บนั้นาฟ้าเป็นสวนสวยนาให่อีทั้ยัมีสระว่ายน้ำ… ึ่ในอีเป็นส่วนที่ผู้บริหารใ้เป็นสถานที่พัผ่อนส่วนัว นอาในส่วนอสวนสวยแล้วยัมีห้อพัผ่อนนาให่ที่ไม่มีใรสามารถเปิประูเพื่อเ้าไปูแลหรือทำวามสะอาไ้มาเป็นเวลาหลาย่อหลายปีแล้ว
“ทำไมุถึมาที่นี่ล่ะ? ไม่มีใรมาที่นี่นานแล้วนะ” ยฮวาถามทันที
“หรอะ… มันถูทอทิ้แล้วใ่ไหมะ?” อฮยอนพู้วยวามเศร้าใและอนนี้ทัู้่พาันมาหยุอยู่ที่หน้าประูบานให่บานหนึ่
“ไม่มีใรเปิมันไ้… ผมรู้มาเท่านี้็เลยไม่มีใรเ้ามาที่นี่นานแล้วน่ะ” ยฮวาบอับอฮยอนที่ำลัยืน้อมอประูบานนั้นเหมือนับำลัใ้วามิบาอย่า
“ันิว่าันรู้รหัสนะะ… ” อฮยอนพูพร้อมทั้ลอรหัสที่เรื่อล๊ออัโนมัิ และแน่นอนรหัสอเธอสามารถเปิประูบานให่นั้นไ้ ยฮวาถึับทึ่ในสิ่ที่เาไ้เห็น
“ุรู้รหัสไ้ยัไ?” ยฮวาถาม้วยวามสสัย
“รหัสือวันเือนปีเิอัน่ะ ุพ่อเยพาันมาที่นี่… ท่านเยบอันไว้่ะ” อฮยอนอบ และอนนี้นทัู้่ำลัเินเ้าไป้านใน… ภายในถูลุม้วยผ้าสีาวและูเหมือนะเ็มไป้วยฝุ่นที่เาะสะสมมานานเป็นเวลาหลายปีโยที่ไม่เยมีใรเ้ามาทำวามสะอา… ที่าเาไ้แน่ัือเปียโนัวให่ที่ถูลุมไป้วยผ้าสีาว ภายในห้อมีเฟอร์นิเอร์แ่ที่แสถึวามหรูหรา รบรันทั้ส่วนห้อรับแ ห้อน้ำ รวมไปถึห้อนอน… และที่สำัยัสามารถมอเห็นวิวทิวทัศน์อโรแรมไ้ทุุาห้อนี้… ยฮวาไ้แ่มอแบบทึ่ๆเพราะนี่เป็นรั้แรที่เาไ้เ้ามาห้อนี้…
หลัาลับออมาาั้นาฟ้า… อนนี้ทัู้่พาันลับมาถึบ้านแล้วและเป็นเวลาทีุ่ปู่ออฮยอนเ้านอนแล้วเหมือนัน ยฮวาึอแยัวไปอาบน้ำในะที่อฮยอนยืนยันว่าะไปูุปู่อเธอ่อน
ายราที่นอนหลับสนิทอยู่รหน้า… บ่บอว่าทำานอย่าเหน็เหนื่อยมาลอทั้ีวิ อฮยอนไ้แ่ยืนมอูเียบๆ พร้อมทั้น้ำาที่ำลัรินไหลออมาอีรั้
“หนูะทำให้ีนะะุปู่ หนูะไม่ทำใหุ้ปู่้อผิหวั่ะ” อฮยอนพูเบาๆพร้อมทั้ปาน้ำา่อนที่ะเินออาห้อไป…
อฮยอน่อยๆเปิประูห้อนอนอัวเออออย่า้าๆ เมื่อมอเ้าไปภายในห้อไม่พบยฮวา… เธอถึับถอนหายใออมาอย่าโล่อ เพราะมันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยที่เธอะ้อพบับเาในทุวันแถมห้อนอน็ยั้อใ้ร่วมันอี และอนนี้อฮยอนัสินใะไปอาบน้ำ… เธอึ่อยๆเลื่อนประูห้อน้ำอออย่า้าๆ
“รี๊!” อฮยอนถึับร้อออมาอย่าสุเสีย นยฮวาที่นั่หลับอยู่ภายในอ่าอาบน้ำในสภาพเปลือยเปล่าถึับใสะุ้ื่นนอนทันทีเพราะเสียหวีร้อนั้น
“ุ เ้ามาไ้ยัไเนี่ย!” ยฮวาถาม้วยวามใแ่เา็ไม่ล้าลุออาอ่าอาบน้ำเพราะอฮยอนยัยืนอยู่พร้อมทั้หลับาปี๋
“ทำไมไม่ล๊อประูล่ะะ?” อฮยอนพูพร้อมทั้ยัไม่ลืมา ยฮวาึ่อยๆลุออาอ่าอาบน้ำและสวมเสื้อลุม้วยวามรวเร็วทันที
“สสัยผมะลืมอ่ะ” ยฮวาอบ้วยวามเินอาย
“เอ่อ ะ… ันะออไป่อนนะะ” อฮยอนพูหลัาที่สิอเธอ่อยๆลับมา… เธอ่อยๆหมุนัวเพื่อะออาห้อน้ำทั้ๆที่ยัไม่ลืมา… แ่ว่าเธอ็ลับลื่นเพราะยฮวาทำพื้นห้อน้ำเปียไปหม
“ว้าย!” อฮยอนถึับร้อออมา้วยวามใและยฮวา็รีบามมาว้าัวอฮยอนเอาไว้ไ้อย่ารวเร็ว… อนนี้เธออยู่ในอ้อมออเา
“ุลืมาไ้แล้วน่า… ” ยฮวาพูพร้อมทั้ยิ้ม… หิสาวในอ้อมออเาในเวลาที่เธอเินอาย… มัน่าูน่ารัะริๆในสายาอเา
“ริหรอะ?” อฮยอนย้อนถามเพื่อวามแน่ใ
“อือ” ยฮวาอบสั้นๆพร้อมทั้หัวเราะ
“หัวเราะทำไมะ? ันเือบะลื่นล้มเพราะุนะะ” อฮยอนถึับแย้้วยวามเินอาย… เธอแย้เาทั้ๆที่ใบหน้าัวเอมีสีแระเรื่อทำให้นทีู่อยู่รู้สึีไม่น้อย
“เอาล่ะๆ ผมอโทษ… ุไม่เป็นไรใ่รึเปล่า?” ยฮวาถาม้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรแล้ว่ะ อบุนะะ… ปล่อยไ้แล้ว่ะ” อฮยอนพู้วยวามเินอายและมัน็ูน่ารัมาๆ แ่อนนี้เา้อปล่อยเธอแล้ว…
ืนที่สออารนอนร่วมห้อัน ยฮวาที่นอนัวอยู่บนโฟา็ยัไม่อา่มาหลับลไ้เหมือนเิม และอฮยอน็เ่นันอนนี้เธอยัอยู่ในอาาระลึับภาพที่เพิ่เห็นนแทบไม่สามารถ่มาหลับลไ้… อนนี้นทัู้่ไ้แ่นอนฟัเสียหัวใอัวเอเ้นัโรมรามอยู่ภายในใอยู่อย่านั้น
เ้าวัน่อมา… อฮยอน้อลุออาที่นอนเ้าว่าปริเพราะเธอนอนไม่หลับ และอนนี้เธอัสินใที่ะทำบาสิ่… ็ือารอแยห้อนอนับยฮวานั่นเอ
ในะที่ยฮวา็ื่นแ่เ้า้วยเ่นัน สืบเนื่อาสาเหุเียวันอีนั่นเอ วันนี้เาเลยัสินใลมาทานอาหารเ้า่อนที่ะไปทำาน้วยวามรู้สึปวร้าวไปหมทั้ัวาสาเหุที่เา้อนอนอยู่บนโฟา ทำให้วันนี้เาไ้ทานอาหารเ้าพร้อมหน้าันับอฮยอนและุปู่อเธอ
“ุปู่ะ ือว่า… ” อฮยอนำลััสินใะเอ่ยออมาอย่ายาเย็น
“ทานอาหารเ้าพร้อมันแบบนี้น่ะีแล้วนะ ทีหลัมาทานพร้อมันแบบนี้ทุวันนะยฮวา” ุปู่พูัึ้นเพราะไม่ไ้ยินในสิ่ที่หลานสาวำลัะบอ
“เอ่อ… รับ ผมะมาทาน้วยทุเ้าเลยนะรับ” ยฮวาอบพร้อมทั้ยิ้ม
“นั่นแหละินเยอะๆนะ หลาน้วยนะ… ินให้เยอะๆ ปู่อยาอุ้มหลานเร็วๆ” าำอุปู่ทำเอายฮวาถึับแทบสำลัออมาทันที อฮยอนเอ็ถึับพูไม่ออ้วยเ่นัน ในะที่ายราไ้แ่หัวเราะอบใับภาพที่เห็นรหน้า
และาสาเหุที่ยฮวารู้สึปวร้าวไปทั้ัว… ึทำให้วันนี้ทำให้เาไม่สามารถับรถไปทำาน้วยัวเอไ้ และอฮยอน็้อผิหวั้วยเ่นันที่วามหวัในารอแยห้อนอนไม่สำเร็… วันนี้พวเาทัู้่ึ้อใ้บริารนับรถ โยารสวมมาท่านายและนายหิไปทำานร่วมันเป็นวันที่สอ
“ปวมาไหมะ?” อฮยอนถาม้วยวามห่วใยในะที่นั่อยู่้วยันภายในรถ
“เอ่อ… ไม่เป็นไร ผมว่า… เี๋ยว็ะีึ้น” ยฮวาอบพร้อมทั้พยายามะบิัวลายล้ามเนื้อ ท่าทาอเาทำให้อฮยอนถึับ้อิหนัเพราะสาเหุที่เาปวล้ามเนื้อะเป็นเพราะยฮวา้อนอนอยู่ที่โฟาลอทั้ืนนั่นเอ
เมื่อทัู้่มาถึบริษัท็่าแยย้ายันเ้าไปทำานทันที
“ุอินะ… เ้ามาพบันหน่อยนะะ” อฮยอน่อโทรศัพท์เรียอิน
“ไ้รับ… ผมะไปเี๋ยวนี้รับ” อินอบและเพียแ่รู่เียวเา็เ้ามาหาอฮยอนทันที
“มันไม่เี่ยวับานนะะ… แ่ันอรบวนุไ้ไหมะ?” อฮยอนพู้วยเสียแผ่วเบาพร้อมทั้ยิ้มให้ับอิน้วยวามรู้สึเรใในสิ่ที่เธอะอให้เา่วย
“ไ้สิรับ… บอมาเถอะรับ ผมทำให้ไ้ทุอย่ารับ” อินอบ้วยวามเ็มใ
“เ้ามาไ้” ยฮวาส่เสียบอหลัาอินเาะประูห้อทำานอเา
“มีอะไรล่ะนาย? ทำไมไม่อยู่ับุอฮยอนล่ะ” ยฮวาเอ็ทันที
“ผมไม่ไ้อยามาหรอนะรับ… อยู่ับุอฮยอนเธอทั้น่ารัแล้ว็แสนี” อินใแล้พูยั่วยฮวา
“เี๋ยวเหอะ… ให้มันน้อยๆหน่อยนะ” ยฮวาสวนลับทันทีเพราะพวเาทั้สอนสนิทันมาเพราะเยเรียนอยู่ที่ี่ปุ่น้วยัน เพียแ่ในที่ทำานพวเาทัู้่มีสถานะเป็นเ้านายับลูน้อ
“นี่รับ… ุอฮยอนฝาให้ผมเอามาให้พี่เอ้ย!… เอามาใหุ้ยฮวาน่ะรับ” อินพูพร้อมทั้ส่ยาลายล้ามเนื้อให้ับเา
“อะไรอ่ะ… อยู่ับันสอนอย่ามาทำสุภาพนัเลย” ยฮวารับยามาูอย่าอสสัยไม่ไ้
“ยาลายล้ามเนื้อน่ะรับ… เธอะเป็นห่วพี่มา็เลยวานให้ผม่วยไปหามาให้… เธอยัสั่ให้ผมทาให้พี่้วยนะ” อินพูพร้อมทั้ยิ้ม
“ไม่้ออ่ะ… ันยัไม่ว่าเลยานยุ่มา… ” ยฮวาพูลาเสียยาว และอิน็รู้ทันในวาม้อารอยฮวาเป็นอย่าีว่าเา้อารอะไร
“ุยฮวาเาทายาแล้วใ่ไหมะ?” อฮยอนถามทันทีที่เห็นอินเินลับเ้ามาหาเธอในห้ออีรั้
“ุยฮวาไม่ยอมให้ผมทาให้น่ะรับ ุยฮวาบอว่าเาำลัยุ่มาไม่มีเวลารับ” อินอบแ่นั้นแล้ว็เินออาห้อไป… ทิ้ให้อฮยอนไ้แ่อ้ำอึ้
ในที่สุ… สิ่ที่อินลทุนทำเพื่อเ้านายสุที่รัอเา็เป็นผล อฮยอนออาห้อทำานอัวเอและรไปที่ห้อทำานอยฮวาที่อยู่ถัไปแ่ประูเียวทันที
“เ้ามาไ้” ยฮวาานรับหลัาที่ไ้ยินเสียเาะประู
“อ้าวุ… มีอะไรรึเปล่าบอผมมาไ้เลยนะ” ยฮวาทำเป็นแล้ทั้วยวามแปลใ… ทั้ๆที่เาเาไ้อยู่แล้วว่าอฮยอนเ้ามาหาเาในห้อทำานทำไม
“ุยุ่มาเลยหรอะ?” อฮยอนถามออมาเบาๆ และยฮวา็ถือโอาสลุึ้นยืนบิัวสำออยว่าัวเอำลัปวหลั
“็อย่าทีุ่เห็นนั่นแหละ ุมีอะไรรึเปล่า?” ยฮวายัรุถาม่อ
“ันะทายาใหุ้่ะ ยาอยู่ไหนะ?… ันะทาให้เอ่ะ” อฮยอนพูออมาโยที่ไม่ล้ามอหน้าับยฮวาเลยแม้แ่น้อย ยฮวาไ้แ่แอบพอใแ่็ทำเป็นเ็หน้านิ่ส่ยาให้ับอฮยอน… สอมือำลัถอเสื้อสูทอัวเอออ
“ะทำอะไระ!” อฮยอนถามทันที้วยวามใ
“ผมปวหลันี่นา… ผม้อถอเสื้อออ่อน… ุถึะทายาไ้น่ะ” ยฮวาพูพร้อมทั้เินไปล๊อประูห้อทำาน… พร้อมทั้ถอเสื้ออเาออ ผู้หิใสื่อไร้เียสาแบบอฮยอนถึับยืนหลับาปี๋ไม่ล้ามอเาในะที่หัวใำลัเ้นโรมรามแทบะไม่เป็นัหวะ
“ุลืมาเถอะ… ผมไม่ถอออหมหรอ… ผม็อายเป็นเหมือนัน… ุ้อถเสื้อที่หลัผมออ้วยนะ” ยฮวาพูพร้อมทั้นั่ลบนโฟาภายในห้อทำานพร้อมทั้หันหลัให้ับอฮยอนเพื่อให้เธอทายาให้ับเาไ้สะวมายิ่ึ้น ในะที่ัวอเา… เหลือเพียเสื้อเิ้สีาวที่เาถอเน็ไทออไปและปลระุมลเพียเล็น้อยเท่านั้น
**********************************************************
อบุทุอมเม้น้วยนะะ
อบุุิ๊ฟท์ (sppzy) ้วยนะะ ที่สละเวลาไปโษาฟิให้ในบ้าน ยอ @ pantip
รอิามอน่อไปันนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น