~ War With Love ~

ลำดับตอนที่ #1 : อาณาจักรอันแสนสงบสุขของโอมาลเนสแห่งเมืองโอมาลเลส แต่กลับมีการแย่งชิงและศึกสงคราม

บทที่ 1

อาณาจักรอันแสนสงบสุขของโอมาลเนส แห่งเมืองโอมาลเลส
แต่กลับมีการแย่งชิงและศึกสงครามบัลลังก์และธิดากษัตริย์

          ณ เมืองโอบาเลส อาณาจักรอันแสนสุขของปวงประชา และประชากรนับมากมายที่อยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริ ย์โอมาลเนส ผู้แกร่งกล้า ผู้ปกครองเมืองให้มีแต่ความสงบสุข ให้เกิดความอุดมสมบูรณ์ ด้วยการใส่ใจความเป็นอยู่ความสุขของราษฎร ปกป้องเมืองพ้นจากการความยากลำบากในการทำศึกสงคราม ด้วยหน้าที่ของผู้เป็นกษัตริย์ และสายเลือดแห่งนักรบผู้ยิ่งใหญ่

         อุทยานดอกไม้อันแสนงามภายในกำแพงเมืองโอบาเลส กลิ่นหอมจากดอกไม้ และสีสันอันสวยงามประดับประดารอบสวน
ซาฟีร่า ธิดาแห่งกษัตริย์โอมานเนส ผู้เลอโฉมด้วยเชื้อสายของกษัตริย์ แต่จิตใจของเธอนั้นกลับแข็งแกร่ง และกล้าหาญเหมือนผู้เป็นบิดา ด้วยความสวยงามทั้งโฉมและจิตใจของเธอเธอเป็นที่หมายป องของเจ้าชายและกษัตริย์นับอาณาจักร รวมทั้งศัตรูที่ต้องการแย่งชิงบัลลังก์ของกษัตริย์มา กมาย
“เบทีส ท่านคิดว่าอย่างไรที่ท่านพ่อจะประกาศศึกสงครามกับศัต รูต่อบ้านเมืองของเราที่มีทั้งทหารและพลกำลังมากมายอ ย่างนี้” เธอเรียกเบทีส ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆตัวของเธอ หญิงสาวที่เป็นเพื่อนของเธอมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็ก น้อย
“เหตุไฉนองค์หญิงจึงคิดหนักมากนักล่ะเพคะ เมื่อการทำศึกสงครามที่ผ่านมา พระองค์ก็ทรงประกาศชัยชนะกลับมาทุกครา”เบทีสกล่าวกับเธอ ด้วยใจที่กังวลกับการคิดของซาฟีร่า
“เราก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าเหตุไฉนเราถึงคิดมากเช่นนี้ ในทั้งๆที่ท่านพ่อก็ได้ชัยชนะกลับมาทุกครา แล้วการศึกครั้งนี้...”เธอกล่าว พร้อมกับเหมอมองไปกับลงไปกับลานดอกไม้ที่สวยงามนั้นเ รียงลงจากตัวสวยเหมือนเชิงเขา ด้วยสายตาที่มีความกังวลและการคิดหนัก

“กลับมาแล้วเหรอลูกพ่อ ไปเดินเล่นมาเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ายังไม่หาจากอาการเจ็บไข้ ควรจะรักษาด้วยเองให้หายอาการก่อนไม่ดีหรือ ?”โอมาลเนส ผู้เป็นบิดาถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง
“ท่านพ่ออย่าเป็นห่วงลูกเลยเพคะ เดี๋ยวเดียวอาการเจ็บไข้ก็หาย แต่การประกาศศึกของท่านพ่อครานี้ทำให้ลูกเป็นกังวลยิ ่งนัก”เธอกล่าวกับผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าที่เหมือนกับคิดหนัก มาหลายวัน
“โธ่ ลูกพ่อไฉนเจ้าจึงทำหน้าคิดหนักอย่างนั้นเล่า ศึกสงครามที่ผ่านมาพ่อก็ประกาศชัยชนะกลับมา พร้อมกับบริวารมากมายเช่นนี้ไงเล่า”
“ลูกเข้าใจเพคะท่านพ่อแต่...”เธออยากจะบอกความรู้สึกกังวลให้ผู้เป็นบิดา
“เอาล่ะ เจ้าอย่าคิดมากเลยนะลูกพ่อ ทุกอย่างจะสำเร็จถ้าพ่อมีลูก และพ่อต้องทำให้สำเร็จเพื่อบ้านเมืองของเรา” ผู้เป็นบิดากล่าวกับเธอพร้อมกับกอดลูกของตนเองให้คลา ยกังวล
เธอบอกกับตนเองว่าจะต้องไม่เกิดการพ่ายแพ้และหลายสิ่ งหลายอย่างที่เธอคิดไว้จนเป็นกังวล

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงสีทองจากดวงอาทิตย์ที่เจิดจรัสบนท้องนภา กระทบกับเปลือกตาคู่สวยและใบหน้าที่เข้ารูปนั้น ทำให้เธอลืมตาขึ้นมา และเดินเกาะออกไปทางหน้าต่างบานกว้างที่อยู่ในห้องขอ งเธอ สายตาคู่นั้นมองออกไปยังธรรมชาติหมู่มวลพฤกษา ฝูงนกหลายตัวที่บินอยู่บนท้องฟ้า และสูดอากาศอันบริสุทธิ์ในยามเช้าให้สดชื่น
“เช้าวันนี้ ช่างสดใสจริงๆเลยนะ เบทีส”เธอพูดกับหญิงสาวที่กำลังหลับตาอยู่ทำให้เบทีสตื่นขึ้นมา
“เพคะ อากาศสดชื่นดีเพคะ”เบทีสคื่นขึ้นมาด้วยอาการสลึมสลือ เพราะดูจากใบหน้าก็รู้ว่าอดหลับอดนอนมาตั้งแต่เมื่อค ืน
“เรารู้ว่าท่านยังไม่อยากตื่น หลับต่อเถิด หากเราจะเรียกงานท่าน เราก็จะเรียกหาอีกคราก็แล้วกันนะ”เธอบอกกลับเบทีส ด้วยความสงสารที่ต้องอดหลับอดนอนเพื่อที่จะต้องรอให้ เธอหลับก่อนเพื่อความสบายใจจากความกัลวลของเธอเอง

          ในห้องถวายการใช้งานเพื่อชำระร่างกาย เธอเปลื้องผ้าออกจากกาย แล้วหย่อนตัวลงไปในอ่างไม้ใบใหญ่ พร้อมกับอิงหลังไปกับอ่าง กลิ่นจากน้ำมันหอม ทำให้เธอผ่อนคลายมากขึ้นจากการคิดและความกังวลเรื่อง ศึกสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอไม่รู้เลยว่าทำไมต้องคิดมากและกังวลมากมายถึงขนาด นี้ ในทั้งๆที่ศึกครั้งที่ผ่านมาก็ไม่เคยได้รับความพ่ายแ พ้กลับมาเลยสักครั้ง อีกทั้งยังมีข้าราชบริพานมากมายจากข้าศึกกลับมา เธอสูดกลิ่นหอมนั้นให้คลายใจ นอนอย่างนิ่งๆในอ่างน้ำใหญ่นั้น และหลับตาลง ลืมเรื่องราวที่ได้คิดไว้
“องค์หญิง ยังไม่ออกมาหรือ ?”เสียงเบทีสดังเจื้อยแจ้วออกมาจากข้างนอกห้องถวายการใ ช้งาน ทำให้เธอรู้สึกตัว
“เบทีส ท่านเข้ามาก็ได้ ช่วยหยิบผ้าให้เราด้วยนะ”เสียงของเธอดังออกไปข้างนอก
เบทีสเดินเข้ามา พร้อมกับผืนผ้าที่เธอกล่าวให้นำเข้ามา
“ขอบใจ”เธอกล่าวพร้อมกับนำผ้านั้นมาพันตัวแล้วเดินไปยังห้อง แต่งตัว เพื่อที่จะไปหาพ่อของเธอ โดยที่มีเบทีสตามหลังไปเพื่อถวายการใช้งาน




“เดี๋ยวเราจะไปหาท่านพ่อ แล้วจะออกไปจับจ่ายซื้อของนอกกำแพงสักหน่อย จะได้คลายความกังวลของเราได้บ้าง”
“ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันจะสั่งให้บาลีเตรียมสัมภาระให้น ะเพคะ”เบทีสน้อมคำรับสั่งให้กับบาลี และเดินตามเจ้าหญิงของเธอไปยังห้องโถง
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านพ่อกำลังปรึกษาอะไรกับเหล่าทหารร บด้วยนะเบทีส”เธอเดินไปถึงประตูพร้อมกับหันหน้ามาพูดคุยกับเบทีส
“เหตุฉะนั้นเราจึงต้องเปิดกำลังไปทางตอนเหนือของฝั่งแ ม่น้ำพรายก่อน แล้วจึงยกกำลังบุกกับศัตรู”เสียงของพ่อเธอดังกังวาลออกมาจากห้องโถงใหญ่นั้น
“เบทีส ท่านพ่อกำลังวางแผนเรื่องราวที่จะต่อสู้กับศัตรูอย่า งนั้นหรือ?”เธอถามเบทีสด้วยความสงสัยและเริ่มกัลวลขึ้นมาอีกครั้ ง
“หม่อมฉันก็ไม่อาจจะแน่ใจได้ แต่คงจะเป็นอย่างนั้นกระมังคะองค์หญิง”เบทีสบอกกับนายของเธอเมื่อเสียงของเบทีสจบ เสียงเปิดประตูบานใหญ่ก็เปิดออกมาพร้อมกับโอมาลเนส
“อ่าว ลูกพ่อเจ้ามีกิจอันใดกับพ่ออย่างนั้นหรือ ถึงได้มาถึงที่นี่”เสียงของโอมาลเนสถามเธอ
“ลูกจะมากล่าวกับท่านพ่อเพคะ ว่าจะไปจับจ่ายซื้อของตามเขตกำแพงเมืองของเราสักหน่อ ยไม่รู้ว่าย่านค้าขายเมืองของเราจะเป็นอย่างไรบ้าง”
“อย่างนั้นหรือ ได้สิลูกจะได้คลายความกังวลวันที่ผ่านๆมาได้บ้าง เดี๋ยวพ่อจะสั่งให้องครักษ์ตามลูกไปด้วย”
“ไม่ต้องก็ได้หรอกเพคะท่านพ่อ ลูกไปกับเบทีสกับบาลีได้”
“จำเป็นอย่างมากในเวลานี้ เพราะเราไม่รู้ว่านอกเมืองที่ไกลออกไปจะมีเหล่าผู้คน ต่างเมืองหรือไม่ อย่างไรเราก็ต้องระวังไว้ก่อน หากไม่จำเป็นลูกก็จับจ่ายซื้อของตามเขตเมืองเรานะลูก”โอมาลเนสกล่าวกับเธอเพราะความเป็นห่วงลูกของตนเองด้ว ยหลายต่อหลายคำ
“เพคะท่านพ่อ”เธอรับคำกล่าวของผู้เป็นพ่อ
“ไปเถิดเบทีส เวลานี้ก็คงจะให้บาลีรอพวกเรานานแล้ว”เธอหันไปบอกกับเบทีสแล้วเดินออกากห้องโถง เพื่อมุ่งหน้าไปยังย่านค้าขายของโอมาลเลส

            หลังจากที่เธอและเบทัสได้ก้าวออกจากประตูกำแพงเธอก็ไ ด้พบเห็นกับความสวยงามที่แสนสวยงามในเขตเมืองของเธอ เธอไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดที่แม้แต่ข้าศึกและกษัตริย์ เมืองอื่นๆถึงประกาศศึกสงครามและต้องการเมืองของเธอน ัก เพราะความอุดมสมบูรณ์ของบ้านเมืองและปัจจัยรอบเมืองส ำหรับการค้าขายที่จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง แต่ สิ่งที่จะนำความเดือดร้อนแก่เจ้าเมืองก็คือศัตรูรอบด ้าน

“เบทีส ท่านอยากได้ของชิ้นนั้นหรือ เห็นท่านจ้องมองมันนานเลย”เธอบอกกับเบทีสที่ได้แต้องมองสิ่งของนั้นคือกำไลรูปด อกไม้มีเม็ดพลอยประดับ
“เพคะ แต่...”
“เราจะซื้อให้ท่าน นานทีเราจะได้ออกมาเยี่ยมชมสิ่งของอย่างนี้”เธอบอกกับเบทีสและออกปากกับแม่ค้า
“กำไลคู่นี้ เรามอบให้ท่านนะ เราไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไร เพราะท่านเป็นสหายเราแต่เล็กน้อย เราไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไร”
“เพคะ องค์หญิง ทูลหัวของเบทีส”เธอรับของจากซาฟีร่า พร้อมกับยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ
“เราไปดูของกันต่อเถิด เบทีส ใกล้จะสายแล้ว เราจะได้ซื้อของไปฝากท่านพ่อด้วย”เมื่อกล่าวเสร็จเธอก็ก้าวต่อไปเพื่อซื้อของให้แก่ เหล่าผู้ดูแลเธอที่ไม่ได้ตามออกมาเพื่อซื้อของตามย่า นกำแพงเมือง

เธอเดินจับจ่ายซื้อของด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายเหล่าแม่ค่าพ่อค้าที่ขายของ เธอไม่ถือตัวเลย ต่างทำให้ประชากรรัก และเคารพต่อกษัตริย์ พร้อมกับองค์หญิงของเมืองด้วยอันรักอย่างยิ่ง

“ได้เวลาเสด็จกลับแล้วเพคะ องค์หญิง”บาลีผู้ซึ่งตามมาโดยตลอด รับสั่งแก่นายของเธอจากคำกล่าวขององครักษ์ที่ตามมา
“ไปกันเถิด เบทีส เดี๋ยวเราจะได้เอาของที่เราซื้อไปตกแต่งแล้วนำไปให้ท ่านพ่อ”เธอยิ้มด้วยความสุขกับของฝากสิ่งนี้ที่เธอตั้งใจซื้อ ให้พ่อของเธอ

              ตะวันลับขอบฟ้า แสงสีทองกระทบกับแม่น้ำ เบื้องหน้าด้วยความสวยงามยิ่งนัก เหล่าบรรดานกน้อยต่างบินกลับรัง และสายลมอ่อนๆที่พัดโชยมาให้หอมกลิ่นดอกไม้นานาชนิด ซาฟีร่า ได้ก้าวเท้าเข้ามาจากประตูกำแพงเมือง และมุ่งหน้าไปสู่ห้องของเธอเพื่อนำของไปเก็บและนำของ ที่ตั้งใจซื้อมาไปตกแต่งเพื่อถวายแก่ผู้เป็นบิดาด้วย ความสุดรัก
“เราจะไปหาท่านพ่อ ท่านช่วยเก็บสัมภาระให้เราด้วยนะ”พอเธอกล่าวเสร็จก็เดินออกจาห้องเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้ องโถงซึ่งเป็นห้องประจำของบิดาเธอ ที่ต้องปรึกษากับเหล่าขุนนาง และทหารชั้นต่างๆ กับเรื่องประกาศศึกสงครามภายในไม่กี่วันข้างหน้า โดยที่เธอไม่ได้รับรู้เรื่องเหล่านี้เลย
“ท่านพ่อ ลูกออกกำแพงมา เลยซื้อของมา...”
“ซาฟีร่า พ่อต้องไปเตรียมการกับเหล่าทหารแล้วล่ะ ไม่ทันการใดแล้ว พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า”ซาฟีร่าได้แต่ทำหน้าเศร้า โดยที่เธอไม่ได้บอกหรือจะนำของฝากที่ตั้งจะนำมาให้ผู ้เป็นบิดา
เธอเดินออกมาจากห้องโถง และกลับเข้าไปในห้องนอนและเข้าไปในห้องถวายการรับใช้ เพื่อชำระร่างกาย
“ท่านพ่อจะทำการศึกสงครามในพรุ่งวันนี้ ในทั้งๆที่เรายังไม่รู้เรื่องอะไรเลยอีกทั้งยังได้แต่มีความสุขไปกับสิ่งต่างๆนานา”เสียงถอนหายใจออกมาจากจมูกของเธอและสีหน้าเฉยเมยอยู่ ในอ่างไม้
“พระองค์ได้กล่าวไว้ว่าอย่าห่วงเลย องค์หญิงของเบทีสก็อย่าได้กังวลไปเลยเพคะ”เบทีสปลอบปละโลมองค์หญิงของเธอ
“เรามั่นใจกับศึกครั้งนี้ แต่เราก็มั่นใจว่าการทำศึกนี้เป็นแค่เพียงการลวงหลอก ที่ทำให้เราคลายกังวลด้วยชัยชนะ แต่จะมีการทำศึกครั้งใหญ่ต่อไป”
หลังจากที่เธอระบายสิ่งต่างๆออกไปแล้ว ก็พันผ้ารอบกายของเธอพร้อมกับเข้าไปแต่งตัวในห้องเพื ่อที่จะไปยังห้องนอนของเธอ

ในค่ำคืนนี้ดาวแจ่มจรัสบนท้องนภา บรรยากาศชวนให้คล้อยไปตามสายลมเย็นอ่อนๆ กล่อมให้หลับใหล แต่เธอ... ซาฟีร่า
กลับลืมตา และพยายามข่มตานอนหลับให้จนได้ ในสายตาของเธอมีเรื่องราวมากมายให้เธอได้คิด

... เสียงนกตัวน้อยบินโบกโบยตามกระแสลมมอยู่นั้น ทำให้เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับเดินไปยังหน้าปราสาทที่กษ ัตริย์โอมาลเนสแห่งโอมาลเนสกำลังจะออกจากประตูกำแพงเ มืองออกไป ด้วยม้าสีขาวตัวใหญ่ ลักษณะแข็งแกร่งและเกราะเหล็กที่สวมใส่นั้น
“ลูกขอให้ท่านพ่อรับชัยชนะกลับมา ทุกครา...” สายตาของเธอมองไปยังประตูกำแพงเมืองที่ขบวน และเหล่าทหารออกศึกกำลังเคลื่อนออกไป

            กษัตริย์โอมาลเนสและเหล่าทหารต่างเตรียมกำลัง และตั้งกาศเพื่อรับกำลังของฝ่ายศัตรูตรงข้าม นั่นก็คือ กาลาส ศัตรูที่มีเล่ห์เหลี่ลมแพรวพราวกับการต่อสู้อย่างมีเ ชิง โดยที่ไม่อาจรู้เลยว่าจะมาด้วยการต่อสู้แบบใด และเป็นกษัริย์เมืองลีบูทาสที่ต้องการซาฟีร่าองค์หญิ งแห่งกษัริย์โอมาลเนสมาเป็นคู่ครองด้วยเพราะความใคร่ เสน่ห์หา
“ข้ากษัริย์แห่งลีบูทาส จะเอาชนะให้เจ้าโอมาลเนส ด้วยฝีมือและกำลังทหารของเรา ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะร่า ดังกึกก้อง ด้วยร่างกายกำยำ น่ากลัว แต่ก็เป็นที่เกรงกลัวของโอมาลเนสไม่
“เราก็จะดูว่า ชั้นเชิงของเจ้ามันจะมีสักเพียงใด ทหาร !!! เข้าไปเอาชัยชนะมาให้ได้ !!!”เสียงดุเดือดน่ากลัวของกษัริย์โอมาลเนสดังราวกับเสีย งคำรามของราชสีห์ที่กำลังโกรธจัด พร้อมกับการฟาดฟันบนหลังม้าด้วยความว่องไวและแม่นยำ
กาลเวลาในการทำศึกสงครามครั้งนี้เป็นไปอย่างดุเดือด เหล่าทหารต่างล้มและนอนทับกองเลือดบนสนามรบ กลิ่นคาวเลือดเริ่มคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ เหล่าทหารเริ่มลดน้อยลงจากสนามรบ แต่นอนล้มทับกันเป็นจำนวนมากมาย
“เป็นเวลาของท่านแล้วล่ะโอมาลเนส ชะ”เสียงของกาลาสดังกระหึ่มมาทางด้านหลังของกษัตริย์โอม าลเนส โดยดาบที่ถืออยู่ในมือชุ่มไปด้วยเลือดของทหารฝ่ายตรง ข้ามหลายต่อหลายคน
โอมาลเนสกลับหลังม้าและฟาดดาบปะทะกับ กาลาสที่มือข้างซ้ายกำลังชักดาบมากด้านหลังอีกข้าง แล้วฟาดกับไหล่ของโอมาลเนส เข้าไปทำให้เป็นแผลลึกลงไปมาก ตกลงจากหลังม้าตัวแกร่งนั้นลงมาพร้อมกับความเจ็บปวดท ี่แสนจะทรมาน ขณะนั้นขุนนางแห่งโอมาลเลสฝ่ายขวาของโอมาลเนสเข้ามาพ ร้อมกับยิงธนูอาบพิษงูผสมยาพิษทำลายผิวเนื้อพุ่งตรงไ ปยังกลางหัวของกาลาสดัง ฉึก !!!
กาลาสตกจากบนหลังมา พร้อมกับพุ่งดาบไปยังกลางท้องของขุนนางฝ่ายขวาแห่งโอ มาลเนส ลมหายใจสุดท้ายของขุนนางผู้นั้นได้กลั้นเอาไว้และกล่ าวกับกษัตริย์ด้วยความจงรักภักดีว่า “ไม่ว่าจะเกิดชาติใด ขอให้ข้าได้เกิดมาเป็นผู้รับใช้กษัตริย์มเมืองของข้า เอือก !” หลังจากสิ้นลมหายใจ กษัตริย์แห่งโอมาลเลสลุกขึ้นมาและฟาดฟันกับกาลาสที่ล ุกขุ้นมาถอดศรธนูออกากศีรษะออกมา และส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น
“ข้าจะฆ่าเจ้า ไอ้กษัตริย์แห่งโอมาลเลส ตายซะ!!!”กาลาสวิ่งเข้าไปหมายะเอาดาบที่ปักอยู่บนพื้นดินพุ่งไ ปหาโอมาลเนส แต่กลับพลาดเพราะการหลบหลีกของโอมาลเนส ทำให้เสียหลักล้มลงไปกับพื้น และโอมาลเนสได้ชักดาบเล่มใหญ่ออกมาจากด้านหลัง พร้อมกับปักลงไปกลางหน้าอกของกาลาส ทำให้เลือกไหลและทะลักออกมาเป็นสาย “เราไม่ได้จะตั้งตนเป็นศัตรูกับผู้ใด แต่ถ้าใครมาเช่นไรด้วยการเป็นศัตรู เราก็ตอบแทนด้วยสิ่งที่ให้เราเช่นนั้น”
สิ้นลมหายใจของกาลาส เหล่าทหารของเมืองลีบูทาสต่างพากันปล่อยดาบลงจากมือแ ละคุกเข่าคำนับกษัตริย์แห่งโอมาลเลส เพื่อเป็นทาสรับใช้ให้กับผู้กุมชัยชนะที่ได้ ด้วยความขัดขืนไม่ได้ เพราะทหารแห่งโอมาลเนสได้หลายล้อมรอบสนามรบแห่งนี้
“เราจะกลับบ้านเมืองของเรา ชัยชนะครั้งนี้พวกท่านอย่าได้พึงพอใจ เพราะยังมีศัตรูอีกมากมายที่เราต้องสู้รบเพื่อเมืองข องเราต่อไป จงจำไว้ !!!”เสียงกล่าวของกษัตริย์โอมาลเนสดังไปทั่วสนามรบเพื่อเ ป็นการบอกให้สู้และอย่าได้พอใจกับกานะครั้งนี้ เพื่อให้เหล่าทหารเตรียมใจกับการทำศึกครั้งต่อไป
หลังจากที่กษัตริย์โอมาลเนสได้กล่าวกับเหล่าหทารแล้ว ก็ตั้งขบวนและเคลื่อนทัพเพื่อกลับไปยังโอมาลเลส พร้อมกับข้อศึกที่ต้องมาเป็นทาส

              ณ เมืองโอมาลเลส
“องค์หญิงเพคะ พระองค์เสด็จกลับมาแล้ว”เบทีสรีบรายงานให้กับซาฟีร่าได้ทราบ
“จริงหรือเบทีส เราจะไปหาท่านพ่อ” หลังากที่เธอกล่าวเสร็จก็รีบวิ่งไปหาผู้เป็นบิดาของเ ธอด้วยความเป็นห่วงและความรีบเร่ง
“ท่านพ่อ ... เป็นอย่างไรบ้างเพคะ”เธอรีบกล่าวออกมาเมื่อเห็นร่างกายของผู้เป็นบิดามีแต ่รอยเลือดจากไหลด้านขวาพร้อมกับเข้าไปกอด
“พ่อไม่เป็นอะไรมากหรอกลูกเป็นแผลที่ได้รับมาจากการทำ ศึก”โอมาลเนสกล่าวด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
“ท่านพ่อเข้ารับการถวายการรักษาก่อนเพคะ ลูกเป็นห่วงท่านพ่อให้เหล่าทหารไปรับการรักษาก่อนเถิดเพคะ”เสียงของเธอสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงออกมา
“หมออยู่ไหน !!! รีบมาทำแผลให้ท่านพ่อของเราสิ !!!”เสียงของเธอกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นพ่อของ เธอ และน่ากลัว
“ลูกพ่อ อย่าได้กระวนกระวายไปเลย”ยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างของโอมาลเนสก็ล้มลงด้วยพิษของบาดแผล
“พาท่านพ่อไปรักษาเดี๋ยวนี้ !!!” เหล่านางและหมอต่างช่วยพยุงร่างของกษัตริย์โอมาลเนสไ ปยังห้องถวายการรักษา

ในห้องถวายการรักษา
“ท่านพ่อของเราเป็นอย่างไรบ้าง ?”เสียงของเธอเบาลงจากเมื่อครู่ และสั่นเครือเพราะความสงสารพ่อของเธอ
“พระองค์ได้รับพิษจากอาวุธ แต่หม่อมฉันได้ให้ยากับแผลแล้ว วันรุ่งขึ้นแผลของพระองค์จะหายเพคะ”เสียงของหมอที่ถวายการรักษาตอบกับซาฟีร่า
“ขอบใจท่านมากเลยนะ ไปพักผ่อนกันเถิด แล้วก็เมื่อสักครูเราขอโทษทีที่ต้องส่งเสียงกระวนกระ วายและตะครอกอย่างนั้น เพราะความเป็นห่วงท่านพ่อ”
เธอกล่าวกับเหล่าถวายการรักษาและกล่าวขอโทษด้วยใจ
“ข้ากระหม่อมมีหน้าที่ให้การรักษาเพคะ และยินดีเพคะ”เสียงของหมอเข้าใจในคำขอโทษของซาฟีร่า
“ท่าน และเหล่าถวายการรักษาไปพักผ่อนเถิด เราจะดูแลท่านพ่อเอง”
“เพคะ”
เธอมองร่างของผู้เป็นบิดาที่กำลังนอนอยู่ด้วยพิษของบ าดแผล ทำให้เธอสงสารและ เป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิม เวลาผ่านไปยาวนานเธอนั่งลงข้างร่างของผู้เป็นพ่อและซ ุดตัวลงนอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ซาฟีร่า ลูกพ่อ”เสียงของกษัตริย์โอมาลเนสกล่าวขึ้น
“ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างเพคะ เจ็บแผลมากหรือเปล่าเพคะ?”ซาฟีร่าถามไถ่พ่อของเธอด้วยความเป็นห่วง
“พ่อไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ดีขึ้นมากแล้ว ทำไมลูกไม่ไปนอนให้ดีดีล่ะฮะ”ผู้เป็นพ่อกล่าวด้วยความเป็นห่วงลูกของตนเองเช่นกัน
“ลูกจะอยู่เฝ้าท่านพ่อเพคะ ลูกเป็นห่วงท่านพ่อเหลือเกิน”น้ำตาของเธอเริ่มร่วงรินออกมาอบแก้มขาวนวลนั้นอีกครั ้ง
“โธ่ ลูกพ่อ”ซาฟีร่าเข้าไปกอดร่างของโอมาลเนสด้วยความห่วงใย
“หยุดร้องไห้ได้แล้วลูกพ่อ เข้าแข็งแกร่งก็จริงแต่ไฉนเจ้าต้องงมาร้องไห้กับเรื่ องอย่างนี้ด้วยเล่า”
“ลูกสงสารท่านพ่อ อยากจะแบ่งความเจ็บปวดมาให้กับลูก ไม่อยากจะให้ท่านพ่อบาดเจ็บ”
“เอาเถิด เจ้ารีบไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวพ่อจะมีเรื่องคุยกับเจ้า”
“เพคะท่านพ่อ เดี๋ยวลูกจะไปตามหมอมาดูแลท่านพ่อ”ซาฟีร่าบอกกับพ่อของเธอและออกไปจากห้องถวายการรักษาพ ร้อมกับไปยังห้องของเธอเพื่อชำระร่างกายและแต่งตัวไป ตามคำสั่งของบิดา
“องค์หญิง”เบทีสกล่าวทักองค์หญิงของเธอ
“เบทีส ท่านยังไม่ได้นอนอีกหรือ”ซาฟีร่าถามกับเบทีสเพราะดูใบหน้าของเบทีสแล้วเป็นดวง ตาที่ดำคล้ำ และนัยน์ตาเหลืองๆ
“เพคะ” เบทีสกล่าวด้วยน้ำเสียงเหี่ยวแห้งด้วยอาการอ่อนเพลีย ที่ยังไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“ท่านไปพักผ่อนเอาแรงเถิดนะ เดี๋ยวเราจะไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”หลังจากที่เธอกล่าวก็ก้าวเท้าต่อไปเพื่อแต่งตัวและไป ดูแลพ่อของเธอ

เธอไม่รู้ว่าเรื่องที่พ่อของเธอะพูดคุยนั้นเป็นเรื่อ งอะไร เพราะเป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้คุยเรื่องราวต่างๆก ับพ่อของเธอ เป็นเพราะจะต้องดูแลบ้านเมืองและใส่ใจกับศึกสงครามที ่พึ่งจะประกาศชัยชนะกลับมา
เวลาไม่นานนักเธอก็ชำระร่างกายและแต่งตัวพร้อมที่จะเ ข้าไปดูแลและพูดคุยเรื่องที่พ่อของเธอได้กล่าวไว้กับ เธอก่อนหน้านี้ เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เธอมายังห้องถวายการรักษาเพื่อไป หาโอมาลเนสผู้เป็นบิดา
“มาแล้วเหรอซาฟีร่า พ่อมีเรื่องจะพูดคุยกับเจ้า”ผู้เป็นบิดาถามไถ่เธอและเข้าสู่เรื่องที่ต้องการพูดค ุย
“ท่านพ่อมีเรื่องใดที่จะพูดกับลูกเหรอเพคะ”เธอกล่าวกับบิดาด้วยความสงสัย
“การทำศึกสงครามที่ผ่านมา บ้านเมืองของเราได้รับชัยชนะก็จริง แต่มีศัตรูมากมายที่ต้องการบ้านเมืองของเราไปครอบครอ ง เพราะฉะนั้นพ่อและเหล่าขุนนาง เสนาทั้งหลายได้พูดคุยกันแล้วว่าจะให้ เจ้าชายแห่งซาเบส ซึ่งเป็นโอรสของซาลบาเลส เพื่อนของพ่อเอง ยังจำได้ใช่ไหม?”
“ท่านอาซาลบาเลส”เธอทวนความจำเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“ใช่แล้วล่ะ ท่านอาซาลบาเลส จะให้ความช่วยเหลือเราทางด้านการค้าขายของเมืองเราทา งทิศตะวันออก”
“เพคะท่านพ่อ”
“ในวันพรุ่ง ซาลบาเลสจะเดินทางมายังเมืองของเรา และไม่รู้ว่าการต่อประกาศศึกสงครามอีกเมื่อไหร่ พ่อจึงอยากให้ลูกดูแลตนเองไว้ให้ดี และถ้าไม่มีพ่อแล้วเจ้าจะสามารถดูแลบ้านเมืองของเราไ ด้ และความช่วยเหลือที่ขาดเหลือลูกสามารถขอความช่วยเหลื อจากท่านอาซาลบาเลสได้”
“ทำไมท่านพ่อจึงกล่าวเช่นนั้นล่ะเพคะ ลูกไม่ยอมให้ท่านพ่อของลูกเป็นอะไรไปได้เด็ดขาด ลูกจะทำการศึกกับท่านพ่อ”เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงระแวงและมาดมั่นที่จะทำการศึกสง คราม
“ลูกพ่อ ลูกต้องเข้าใจสิ แล้วการที่ลูกไปทำการศึกต่างๆนานา มันอันตรายยิ่งนัก และเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ” น้ำเสียงตัดขาดกับคำพูดของซาฟีร่า
“ลูกพร้อมทุกเมื่อที่จะต่อสู้เพื่อบ้านเมืองของเราเพค ะท่านพ่อ ใช่ว่าแต่การทำศึกสงครามจะเป็นได้แต่ชาติบุรุษเท่านั ้น”
“เอาเถิดๆ พ่อเป็นห่วงลูก จึงกล่าวเช่นนั้น เจ้าจงระวังและรักษาตัวให้ดีพ่อเป็นห่วงลูก”ผู้เป็นบิดากล่าวด้วยความห่วงใย
“ลูกก็เป็นห่วงและรักท่านพ่อเพคะ ลูกจะไม่ยอมให้ท่านพ่อบาดเจ็บอีกเด็ดขาด”เธอเชื่อมั่นในคำพูดของตนเอง
“เอาล่ะ เจ้าจะออกไปข้างนอกห้องก็ได้นะ เดี๋ยวให้หมอมาดูแลพ่อก็ได้”
“ลูกจะดูแลท่านพ่อจนกว่าท่านพ่อจะหายเพคะ”
“เจ้านี่จริงๆเลยสินะฮ่า”ซาฟีร่าโผเข้ากอดบิดา
“ก๊อกๆๆ”เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก
“เข้ามาสิจ๊ะ”
“อาหารสำหรับพระองค์เพคะ”เบทีสถือถาดอาหารและอาหารบำรุงพร้อมกับสมุนไพรรักษาแ ผลในถาดเข้ามาในห้อง
“ขอบใจนะเบทีส”เธอกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ได้เวลาทานอาหารแล้วล่ะเพคะท่านพ่อ”เธอบอกกับบิดา และถือถาดอาหารเข้ามาวางไว้พร้อมที่จะให้บิดาของเธอไ ด้รับประทาน
“ได้เลย ลูกพ่อเอามาให้กับมือจะต้องอร่อย แล้วแผลของพ่อก็ต้องหายไวแน่นอนฮ่า”
“ฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะด้วยความสุขเล็กๆน้อยๆของซาฟีร่า และผู้เป็นบิดาของเธอ กับเบทีส มีความสุขไประหว่างมื้ออาหารนี้

            หลังจากที่เธอดูแลพ่อของเธอเสร็จแล้ว ก็ออกมาจากห้องถวายการรักษาและเตรียมตัวเข้าห้องนอนข องเธอค่ำคืนวันนี้
เธอนอนเหม่อมองไปยังดวงยาวระยิบระยับบาท้องฟ้า พร้อมกับพระจันทร์ที่สวยเด่นแต่กลับมองเห็นดวงดาวอย่ างชัดเจนได้หลายดวง
“ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ช่างสวยเหลือเกิน และเราอยากให้สวยอย่างนี้ตลอดไป และ... ลูกจะไม่ให้ท่านพ่อบาดเจ็บและทำเพื่อบ้านเมืองของเรา เพคะ”
เธอเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างสักพักก็หยิบของขึ้นมาจา กพื้นข้างๆหมอน คือสิ่งที่เธอต้องการจะมอบให้บิดาของเธอ แต่กลับมีเรื่องที่จะต้องดูแล เธอจึงเก็บไว้และคิดไว้แล้วว่าจะนำให้บิดาหลังจากหาย จากอาการบาดเจ็บแล้วในวันพรุ่งนี้ และเธอก็หลับตาลงไปด้วยความสุขที่มีในวันนี้

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -