ลอมฟาง

ลำดับตอนที่ #2 : สายไป -โดยพุดดี้

    สายไป   

“เอ...เมื่อไหร่แทนจะมาซักทีนะ  รอตั้งนานแล้ว”  ฉันชื่อดารณี  หรือ  ดา  ฉันเป็นเด็กบ้านนอก  อยู่กับท้องนาท้องไร่  ฉันมีเพื่อนเล่นชื่อว่าพี่แทน  เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว  ในละแวกนี้มีแค่ฉันกับพี่แทนที่อายุไล่เลี่ยกัน  เพราะพวกพี่ ๆ  พอโตแล้วก็จะเข้ากรุงเทพ ฯ  หางานทำ  แล้วก็ส่งเงินกลับมาให้พ่อแม่ใช้  ฉันมักจะไปนั่งรอพี่แทนที่ลอมฟางใหญ่กลางหมู่บ้าน  เรามักนั่งที่นั่นเสมอ ๆ  ปีนี้ฉันย่างเข้าอายุสิบหกปีแล้ว  ส่วนพี่แทนก็กำลังจะอายุสิบแปด  เราทั้งสองนัดพบกันเหมือนเคย  แต่ตอนนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง  เพราะพี่แทนเป็นคนนัดฉันมา  ฉันยืนรอพี่แทนเหมือนเดิม  ไม่รู้ว่าความรักที่เรามีให้กันมากว่าเพื่อนนั้นมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่  ฉันรู้แต่ว่าพี่แทนบอกรักฉันเมื่อสามอาทิตย์ก่อน  แล้วฉันก็ตอบตกลง  เรารักกันและไม่เคยทำอะไรเสียหาย  เราอยู่ใยสายตาของผู้ใหญ่ตลอด  ตอนนี้ในหมู่บ้านมีประเพณีลงแขกเกี่ยวข้าว  ชาวบ้านทุกคนไปช่วยกันหมด  ในหมู่บ้านจึงดูร้างพิกล  ฉันกำลังยืนคิดอยู่เพลิน ๆ  พี่แทนสวมกอดฉันทางด้านหลัง  “อย่าสิคะ  เดี๋ยวมีคนมาเห็น”  “ดา  พี่มีเรื่องจะมาบอก  ดาก็รู้นะว่าหมู่บ้านเรายากจนแค่ไหน  พี่ทดส่งจดหมายมาว่าทางกรุงเทพกำลังขาดคนงานให้พี่ไปช่วย”  พี่ทดบอก    “แต่ดาไม่อยากให้พี่ไป”  “ดาฟังพี่นะ  พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมา”  แต่ฉันยังไม่พอใจ  อะไรกัน  เรารักกันยังไม่ทันไรก็ต้องพรากจากกันซะแล้ว  “ถ้าดายังไม่พอใจ  งั้นเราไปสาบานกันไหม”  ทั้งสองเดินไปสาบานที่ต้นไทรใหญ่ท้ายหมู่บ้านว่าหากคนใด  ผิดคำสาบานมีใจเป็นอื่นแล้ว  ก็ขอให้คนนั้นต้องมีอันเป็นไป  ตอนนี้  ดาสบายใจแล้ว  ทั้งคู่เดินคลอเคลียกันไปจนถึงลอมฟาง  นี่ก็ค่ำแล้ว  บรรยากาศช่างเป็นใจเสียจริง ๆ  ดากับแทนสุขสมอารมณ์หมายกันที่ลอมฟาง  แห่งนั้นเอง  รุ่งขึ้น  แทนมาลาดา  พร้อมกับเดินทางไปกรุงเทพ  เมืองฟ้าอมร  หรือที่ใคร ๆ  ก็เรียกกันสวรรค์บนดิน  ช่วงแรก ๆ  แทนทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำ  ได้เงินมาก็ส่งไปให้พ่อแม่ใช้  พร้อมกับของขวัญเล็ก ๆ  น้อย ๆ  สำหรับดาด้วย  แทนเป็นคนขยัน  เอาการเอางาน  เขาจึงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างาน  ประกอบกับแทนเป็นคนรูปหล่อจึงมีคนรักใคร่เอ็นดู  และมีสาว ๆ มาชอบพอมากมาย  วันที่แทนได้เลื่อนตำแหน่ง  เพื่อน ๆ  พาแทนไปฉลอง  ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่  บดินทร์  โปรดิวเซอร์ชื่อดังจากค่ายใหญ่   มาเลี้ยงฉลองที่นี่เหมือนกัน  แรกที่เขาได้เห็นแทน  ก็มั่นใจทันทีว่า  คนนี้แหละ  คือคนที่เขาจะปั้นให้เป็นดาว  บดินทร์  จึงติดต่อแทน  แต่แทนไม่สนใจเท่าไร  เพราะต้องทำงานหาเงินให้พ่อแม่  บดินทร์จึ้งเสนอเงินก้อนโตแล้วให้แทนไปคิดดูให้ดี ๆ  แทนไตร่ตรองอยู่นาน  พอแทนคิดถึงเงินก้อนโตนั้นที่เขาจะได้  เขาจึงตัดสินใจไปเทสหน้ากล้องดู  ปรากฏว่า  ทางบริษัทพอใจมาก  จึงตัดสินใจจ้างแทนให้เป็นดาราในสังกัดตน  แทนเองก็ตอบตกลง  แล้วลาออกจากงานเก่า  เขาคิดเพียงแต่ว่า  ยิ่งมีเงินมาก ๆ  ก็จะยิ่งได้ทุก ๆ  สิ่ง แทนกลายเป็นดาราดังมีเงินทองมากมาย  และก็เขาหลงระเริงกับอำนาจ  ลืมบ้าน  ลืมครอบครัว  ไม่แม้แต่จะส่งเงินกลับไป  ลืมแม้กระทั่งดาสาวคนรัก  ดา  เฝ้าแต่คอย  คอย  คอยคนรักกลับมา  จนร่างกายซูบผอบ  ดาตัดสินใจลาพ่อแม่  เพื่อไปตามหาพี่แทนที่กรุงเทพ  ทั้งที่พ่อแม่ต่างก็คัดค้าน  แต่ดาไม่สนใจ  ดาไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว  ขอแค่ได้พบพี่แทนก็พอใจแล้ว  เมื่อดาเดินทางเข้ากรุงเทพ  ดาก็ได้รู้จากพี่ทดพี่ของแทนว่า  แทนไปเป็นดาราดัง  “แทนมันไม่ใช่พี่แทนคนเดิมของเอ็งแล้ว  ตอนนี้มันดังระเบิด  ทีวีก็ถ่ายแต่เรื่องของมัน  มันดังแล้วไม่เห็นหัวพี่น้องหรอก”  “ฉันไม่เชื่อหรอกพี่  พรุ่งนี้ฉันจะไป   ตามหาพี่แทน  พี่พอจะมีที่อยู่ของพี่แทนหรือเปล่าล่ะ”  “โอ๊ย  ...  ที่อยู่ของมันน่ะ  ไม่ต้องหาหรอก  เปิดหนังสือพิมพ์ก็แล้ว  นี่ไงล่ะ”  พี่ทดยื่นหนังสือพิมพ์มาให้ดา  วันถัดมาดาจึงออกตามหาแทน  ดาไปที่บริษัทที่แทนทำงานอยู่  แต่ยามไม่ให้เข้า  ดาไปขอร้องอยู่หลายครั้ง  แต่ก็โดนไล่ออกมาด้วยถ้อยคำที่ทั้งหยาบคายและดูถูกแต่ดาก็ไม่ลดความพยายาม  ดาไปที่บริษัทนั้นทุกวัน  ความจริงแล้วแทนรู้มาตลอดว่าดามาหาตน  แต่แทนแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ  จนวันที่แทนมีงานถ่ายละคร  บังเอิญพบกับดาพอดี  ดาจะวิ่งเข้ากอดแทน  แต่ถูกกันออกมา  “พี่แทนไม่รักไม่สงสารดาแล้วเหรอ  ถึงพี่แทนจะไม่รักดา  พี่แทนก็คิดถึงพ่อแม่บ้างซิจ๊ะ  ตอนนี้ท่านกำลังป่วยหนักนะ”  “หยุดพูดไปเลย  คุณเป็นใครเนี่ย  ผมไม่รู้จักคุณ  อย่ามาโกหกนะ”  แทนพูดใส่ดาอย่างสิ้นเยื่อใย  แทนแม้จะพูดออกไปอย่างนั้น  แต่ก็เจ็บปวดมาก  แทนพยายามเดินหนี  “พี่แทน  ฉันจะไปรอพี่ที่เดิม  ที่ของเรา  ถ้าพี่ไม่กลับไป  พี่จะไม่ได้เห็นฉันอีก”  แล้วดาก็วิ่งหนีไป  ดากลับไปอยู่บ้านนอกดังเดิมเฝ้ารอแทนที่ลอมฟาง  ร่างกายซูบผอม  ส่วนแทน  หลังจากเกิดเรื่องดา  เขาก็ตกต่ำลง  ไม่มีทั้งงานและเงิน  หันหน้าไปพึ่งใครก็ไม่มี  เขาจึงตัดสินใจหอบเงินก้อนสุดท้ายกลับบ้าน  ระหว่างเดินทางเกิดอุบัติเหตุ  เมื่อรถทัวของเขาชนกับรถบรรทุก  แต่แทนก็กลับบ้าน  เขาเดินตรง  ไปที่บ้าน  เขาไม่พบใครเลยนอกจากพ่อของเขา  พ่อคิดถึงเขามาก  พ่อบอกว่าพ่อจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าจะได้พบเขา  ยังบอกอีกว่าให้รีบไปหาดา  เธอรอแทนอยู่ที่เดิม  ที่ลอมฟาง  แทนไม่รอช้ารีบไปที่ลอมฟางใหญ่กลางหมู่บ้าน  ที่ลอมฟาง  แทนพบดานั่งร้องไห้อยู่  แทนรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดดาทันที  “พี่แทน  ในที่สุดพี่ก็กลับมา  แต่มันสายไปแล้ว  ฮือ  ฮือ  สายไปแล้วจริง ๆ  พ่อพี่เสียแล้ว  พี่ได้ยินไหม  ทำไมพี่เพิ่งกลับมาล่ะ  ทำไม”  ดาร้องไห้ไม่หยุด  “อะไรกันดา  เมื่อกี้พี่ยังไปหาพ่อพี่อยู่เลยนะ”  “ฮือ  ฮือ..มันสายไปแล้ว  มันสายไปแล้ว”  แล้วดาก็วิ่งหนีไป  แทนวิ่งตามไปพบยายย้อย  แทนจำได้ว่าแกได้ตายไปแล้ว  ตอนที่แทนยังเด็ก  ยายย้อยเรียกแทน “พ่อแทนเอ้ย  วิ่งตามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก  เอ็งน่ะมันบาปหนา  พ่อของเอ็งก็ตรอมใจตาย  อีดามันก็ฆ่าตัวตายเพราะเอ็ง”  พูดจบยายย้อยก็หายไป  แทนยืนตกตะลึงมองไปเบื้องหน้าเห็นพ่อและดายืนมองเขา  แล้วร่างกายก็ค่อย ๆ  มลายไปกับสายลม  แทนร้องไห้  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทุกคนไปไหนกันหมด  ทุกคนกำลังเล่นอะไรกัน  หรือว่าต้องการลงโทษที่เขาทำผิดไว้  แทนทรุดลงมองเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง 
มีข่าวพาดหัวตัวใหญ่  เขาหยิบขึ้นมาอ่าน

“ซิ่งสยองชนยับ  ดับอนาถดาราดัง  “แทน”  สิ้นชื่อ  ก่อนกลับบ้านเกิด”

by ... puddy