ลอมฟาง

ลำดับตอนที่ #1 : เมียของผม -โดยพุดดี้

   
      เมียของผม    


                                ผมแอบรักผู้หญิงคนหนึ่ง  เธอชื่อว่า  “ฟาง” ทุก ๆ  เช้าเธอมักจะไปนั่งเล่นที่ลอมฟาง  ผมเฝ้ามองดูเธอทุกวัน ๆ  แต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวนะ  เพราะผมเห็นเธอเขินอาย  และลอบยิ้มมาทางผม  และแล้วความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มงอกเงย เวลาผ่านไป  เราทั้งสองกลายเป็นคู่รักกัน  แต่เรื่องของเรื่องก็คือ  พ่อของเธอไม่ยอมรับผม    ด้วยเหตุผลง่าย ๆ  ผมมันจน  มีแต่จะพาลูกสาวเขาไปลำบาก  นั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับผมและฟาง  เราตัดสินใจหนีตามกันไป  ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน  ก่อนไปเราให้คำมั่นสัญญาต่อกันว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคิดทรยศ  ขอให้มีอันเป็นไปด้วยประการต่าง ๆ  ตั้งแต่เราหนีไปด้วยกันชีวิตผมก็ราบรื่นดี  ตอนนี้ฟางของผมไม่เหมือนเดิม  ดูอ้วนขึ้นเสียด้วยซ้ำ  ไม่รู้ว่าผมเลี้ยงดูเธอดีหรือว่าเธอกำลังจะมีลูก  แต่ผมว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า  ที่ที่เราหนีมานี้ค่อนข้างจะไกลผู้คนสักหน่อย  ผมไม่อยากให้ใครเอาเราไปนินทาน่ะ  เรามีแค่ที่นาไม่กี่แปลงที่เราเช่าเขาทำนา   กะต๊อบหลังเล็ก ๆ  ที่เราทั้งสองเรียกมันว่า   “บ้าน”  แปลงปลูกผักขนาดย่อม  และที่ขาดไม่ได้ก็คือ  ลอมฟาง  แน่นอนเมียของผมสั่งว่าต้องมีให้ได้  หลายเดือนต่อมา  เมียผมเจ็บท้องใกล้คลอด  สัญชาตญาณ  บอกให้ผมวิ่ง  วิ่งไปตามชาวบ้านมาช่วยเมียผม  ลำพังตัวผมเองคงทำอะไรไม่ได้  ผมวิ่งไปถึงบ้านน้าผาดที่ให้ผมเช่านา  ผมบอกแกว่าเมียผมกำลังจะคลอด  แกตกใจมาก  ตะโกนลั่นบ้านให้ไอ้จุกคนใช้รีบไปตามยายแม้นหมอตำแย  (สมัยก่อนยังไม่มีรถราแบบทุกวันนี้นี่)  ส่วนผมแกบอกให้รีบกลับไปดูเมียแล้วต้มน้ำไว้  แน่นอนผมแทบจะเหาะกลับบ้านมาเลยล่ะ  แม้ว่าทางที่ผมวิ่งผ่านมานั้นจะเต็มไปด้วยหลุม  บ่อ  โคลน  ทรายและต้นหนามกระสุนที่ยื้อแย่งที่ว่างบนขาผม  สงสัยมันคงเป็นห่วงเมียผมเลยขอติดไปบ้านผมด้วย  พอถึงบ้าน  ผมแทบสิ้นสติ  คุณพระช่วย !  นั่นมันตัวอะไรน่ะ  ภาพตรงหน้าคือภาพผู้หญิงแก่ ๆ  คนหนึ่งผมเผ้ายุ่งเหยิงและขาวโพลน  ใบหน้าขาวซีด  ตาสีแดง  ตามแขนและลำตัวเกรอะกรังไปด้วยรอยเลือด  ที่ปากมีเลือดสด ๆ  ไหลออกมา  ผมยืนนิ่ง  ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น  แต่เหมือนนังผีร้ายจะรู้ตัว  มันหันมามองทางผม  แสยะยิ้ม  เลือดไหลออกมาตามเขี้ยวที่ยาวโง้ว  แล้วกระโดดหายไป  ผมแทบทรุด  แต่แล้วสติก็กลับคืนมา  แล้วเมียผมล่ะ !  ไม่รอช้าผมรีบวิ่งเข้าบ้าน  ภาพที่ปรากฏ  ทำให้ผมเข่าอ่อน  สภาพเมียผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ที่ถูกชำแหละ   เนื้อถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ  ตรงบริเวณพื้นนองไปด้วยเลือดและตับไตไส้พุงที่ไหลออกมากองรวมกัน  ส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่ว  ที่ท้องเมียผม  ศพทารกตัวน้อย  ที่เหลือเพียงส่วนหัวอยู่บนกองลำไส้  ส่วนแขนและขากระจายไปรอบ ๆ  เสื้อผ้าเมียผมหลุดเป็นชิ้น ๆ  ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก  และดวงตาเบิกโพลง  ผมทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่นั่งทรุดลงตรงนั้น  ไม่นานผมก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้น  แขนเมียผมกำลังขยับ !  ไม่จริง  เป็นไปไม่ได้  ดวงตาเบิกโพลงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง  ใบหน้าเหยเกค่อย ๆ  หันมาทางผม  แสยะยิ้มกว้าง  เนื้อตัวผมแข็งทื่อ  ขณะเดียวกันนั้น  หัวทารกน้อยก็ค่อย ๆ  ลอยขึ้น  ลอยขึ้น  ตรงหน้าผมเลือดแดงฉานทะลักออกทางปาก  จมูก  ดวงตาแดงก่ำ  ใบหน้านั้นจ้องมองผม  แล้วพุ่งเข้ามาหา......อ๊าก .....!!  ผมตะโกนสุดเสียง  ทำให้เมียผมสะดุ้งตื่น  “ฝันร้ายอีกแล้วเหรอคะ”  แม้อากาศจะไม่ร้อนแต่ผมก็เหงื่อออกโชก  นี่ก็ผ่านมาจะยี่สิบแล้ว  ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น  ไม่รู้เป็นอะไรช่วงนี้ผมมักฝันร้ายอย่างนี้บ่อย ๆ  หรือว่า  ฟาง  ต้องการมาทวงสัญญา  ผมผิดเองที่แต่งงานใหม่  ชีวิตที่ต้องอยู่กับความทุกข์  ขมขื่นใจตลอดเวลามันก็น่าเศร้ามิใช่หรือ    ดา  เมียใหม่ของผม  เธอดีทุกอย่าง  จะมีข้อเสียอยู่นิดหน่อยก็ตรงที่เธอไม่ชอบอาบน้ำแปรงฟันเท่าไร  เธอบอกว่ามันเปลืองและเสียเวลาทำมาหากิน  ตอนนี้ผมก็ยังคงอยู่ที่เดิมในที่นาที่เช่าเขา  แต่บ้านใหญ่ขึ้นมาหน่อย เป็นบ้านชั้นเดียวมีใต้ถุน  ทุกเช้าผมจะออกไปเลี้ยงควาย  และนั่งเล่นใต้ลอมฟาง  ที่ที่ผมฝัง  “ฟาง”  เมียเก่าที่ล่วงลับ  วันนี้อากาศร้อนผิดปกติ  ดูเหมือนฝนกำลังจะตก  แต่นี่มันหน้าหนาวนะ  สมัยนี้ฝนไม่ค่อยตกต้องตามฤดูกาลสักเท่าไร  ผมตัดสินใจกลับบ้านนอนพักดีกว่า  เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ  วันนั้นผมหลับตั้งแต่หัวค่ำ  ดาเองก็แปลกใจ  ทั้งที่ผมบอกเธอว่าคืนนี้ผมจะออกไปดักปลา  ขณะที่ผมกำลังหลับอยู่นั้น  พลันผมก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ต้นแขนผม  พร้อมกับกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง  ผมตกใจมาก  ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามอง  ความเย็นเริ่มแผ่ขยายขึ้นมาเรื่อย ๆ  พร้อม ๆ กับกลิ่นที่ทวีความรุนแรงขึ้น  ผมจะทำยังไงดี  ผมรู้สึกว่ามีมือมือหนึ่งมาจับแขนผม  ผมพยายามดิ้น  แต่มือนั้นก็ยิ่งจับแน่นขึ้น  พร้อมกับเสียง  “เป็นอะไร”  เท่านั้นแหละผมแทบช็อค  หรือสิ่งที่ผมกลัวกำลังจะเกิดขึ้น  ฟางคนรักเก่าจะกลับมาทวงสัญญา  ผมไม่กล้าลืมตา  ยังไงผมก็จะไม่ลืมตาเด็ดขาด  ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับผม  หรือว่าผีอำ  ต้องใช่แน่ ๆ  โอ๊ย  ผมจะรอดมั๊ยเนี่ย  ดาอยู่ที่ไหนทำไมไม่มาช่วยผม  ยิ่งอยู่นานกลิ่นก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น  มากขึ้น  จนผมแทบทนไม่ไหว  ใช่สิถ้าเราไม่อยากได้กลิ่น  เราต้องกลั้นหายใจ  ผมคิด  ผมไม่กล้าหายใจทางปากเพราะกลัวถูกล้วงตับไตไส้พุง  ทางที่ดีต้องป้องกันไว้ก่อน  ตอนนี้ล่ะ  ไม่ว่ากลิ่นจะแรงแค่ไหน  ผมก็ไม่กลัวแล้ว  แม้ว่าผมจะทรมานที่หายใจไม่ออก  แต่ผมยอม  ดีกว่าให้ผมได้กลิ่นนั่น  ผมหลับตาปี๋  ไม่ลืมตาเด็ดขาด  ไม่หายใจเด็ดขาด  ในสมองผมมีอยู่แค่นี้  ร่างกายผมเริ่มแน่นิ่ง  ผมได้ยินเสียง  ดา  ภรรยาที่รักของผมตะโกนเรียก  แต่ผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว  ตอนนี้ผมยืนหัวเราะมองภาพตัวเองนอนอยู่บนเตียง  มีดานั่งอยู่บนตัวผมมีถังใส่ผ้าสำหรับเช็คตัวอยู่ข้าง ๆ    เธอพยายามปลุกให้ผมตื่น  ผมมองเธอแล้วยืนหัวเราะอยู่อย่างนั้น  สักพักตำรวจก็มาที่บ้าน  ดาร้องไห้ไม่หยุดที่ผมจากไปกะทันหัน  ตำรวจบอกว่าผมตายเพราะขาดอากาศหายใจ  ไม่ใช่มีผีมาเอาตัวผมไปอย่างที่ดาบอกกับตำรวจ  แต่ดาก็ยังปักใจเชื่ออย่างนั้น  การตายของผมยังเป็นปริศนาสำหรับทุกคน 
แม้แต่คุณเองก็สงสัยใช่ไหมครับ...

“อ้อ   ผมได้บอกคุณหรือยังว่าดาเมียผมน่ะ  ปากเหม็นแค่ไหน” 


by ... puddy