คลังเก็บของของกี้ อย่าเข้ามา เดียวกี้จะคลั่ง

ลำดับตอนที่ #60 : EPISODE1

                อัลลาห์เรียแอบลอบกลืนน้ำลายทันทีที่บาทหลวงพูดจบ ร่างเล็กแอบสั่นเล็กน้อยแต่ไม่ทันจะได้รับรู้อะไรต่อ ร่างทั้งร่างกลับรู้สึกหน่วงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หนังตาเองก็เริ่มจะปิดลงอย่างยากจะฝืนโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันหนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร อัลลาห์เรียพยายามเลิกเปลือกตาขึ้น สิ่งสุดทายที่เห็นคือเงาของคนปริศนากลุ่มหนึ่ง และทุกอย่างก็ดับไป

‘สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคืออดีต...อดีตที่พี่สาวเคยโดนคนอื่นทำร้าย’

                “อัล!น้องอยู่ไหนจ๊ะ?”เสียงหวานไพเราะดังขึ้นพร้อมกับร่างบางของเด็กสาววัย 13 ปี เรือนผมลอนสีทองพลิ้วไสวไปตามทิศทางที่ร่างบางขยับ ดวงตาสีมรกตกวาดตามองหาร่างเล็กผู้เป็นน้องสาวอย่างเป็นห่วง เมื่อไม่เห็น‘เอล’จึงออกวิ่งอีกครั้งเพื่อตามหาผู้เป็นน้อง เพียงแต่ยังไม่ทันจะได้ออกวิ่งดีกลับมีน้ำหนักถาโถมมาจากด้านหลังเสียก่อน เล่นเอาเอลแทบจะล้มหน้าทิ่ม

                “พี่จ๋า!ไปเล่นกันดีกว่า>_<”เสียงสดใสของร่างเล็กวัย 8 ปีดังขึ้นพร้อมทั้งกระโดดกอดผู้เป็นพี่สาวจากด้านหลังอย่างออดอ้อนและซุกซนสมอายุ เรือนผมสีเงินที่ดูบริสุทธิ์ผุดผ่องเปรอะเปื้อนไปด้วยดินและหญ้าจนเอลต้องถอนหายใจอย่างเอือมๆและระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา มือเรียวค่อยๆเอื้อมไปหยิบและปัดเศษดินและหญ้าออกจากผมของน้องสาว ในขณะที่ตัวซนก็เอาแต่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีตามฉบับเด็กติดพี่ ดวงตาสีไพลินหยียิ้มจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

                “ไม่ต้องเล่นเลยนะอัล กลับบ้านได้แล้ว!คุณตาท่านคงเป็นห่วงแล้ว”เอลพูดก่อนจะจิ้มแก้มที่พองออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างนึกสนุก เมื่อเอลเห็นว่าอัลไม่มีท่าทีจะขยับจึงเปลี่ยนมาเป็นจับมือน้องสาวเพื่อลากกลับบ้านแทนโดยเจ้าตัวเองก็ให้ความร่วมมือโดยดีเพราะอีกฝ่ายเป็นพี่สาวสุดเลิฟ

เอลมองภาพแผ่นหลังของพี่สาวที่เดินนำไปยิ้มๆแต่กลับต้องสะดุ้งเมื่อภาพตรงหน้าเกิดรอยร้าวราวกับว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นกระจก ภาพที่เกิดรอยร้าวคอยๆร่วงหล่นลงไป อัลมองตามเศษกระจกที่ตกลงไปและก็ต้องเบิกตากว้าง พื้นหญ้าที่ยืนอยู่เหมือนครู่กลับกลายเป็นสีดำสนิทตอนไหนไม่รู้และดูราวกับไร้จุดจบ เศษกระจกที่ร่วงลงไปก็ค่อยๆจางลงเพราะความไกลที่เพิ่มมากขึ้นทุกทีๆจนถูกความมืดกลืนกิน ไม่ว่าจะมองไปด้านไหนสิ่งที่อัลรับรู้ได้ก็มีแต่ความมืดมิด

                “”