คลังเก็บของของกี้ อย่าเข้ามา เดียวกี้จะคลั่ง

ลำดับตอนที่ #51 : การบ้าน-วิชาการต่อสู้

งานที่ 1

ทางด้านอาวุธ :: อาวุธของซาโรที่ซาโรจำได้ว่าใช้เป็นมีอยู่ 3 อย่างค่ะ คือ เคียว มีดสั้น และปืน คุณสมบัติก็ตามที่จะกล่าวต่อไปนี้

เคียว :: เคียวของดิฉันค่อนข้างจะพิเศษเสียหน่อนค่ะ ตรงที่มันสามารถต้านเวทย์ที่รุนแรงหรือเวทขั้นสูงได้เพราะมันลงอาคาเอาไว้ค่ะ ดิฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าใครเป็นคนลงให้ แหะๆๆ และเป็นอาวุธปรสิตค่ะ ยิ่งผู้ใช้มีพลังขนาดไหน เคียวก็จะมีพลังมากเท่านั้นค่ะ แต่ว่าการจะปลดปล่อยประสิทธิภาพจริงๆต้องมีของแลกเปลี่ยนค่ะ เช่นอายุไข เลือด พลัง ความจำ สิ่งมีค่า อาคม ฯลฯ
มีดสั้น :: มีดสั้นของดิฉันสร้างจากอัญมณีติดตามค่ะ ชุดหนุ่งมี 20 ด้าม ดิฉันมี 30 ชุดค่ะ ชุดหนึ่งก็หนึ่งธาตุ หรือหมายคามว่าดิฉันมีครบ 10 ธาตุ ธาตุละ 3 ชุดค่ะ ลงอาคมป้องกันเวทชั้นกลาง-ค่อนข้างสูงไว้เรียบร้อยค่ะ อัญมณีติดตามหมายความว่าแม้ว่ามีดนี้ฉันจะทิ้งยังไงมันก็จะกลับมาหาฉันในชุดของมันอยู่ดีละค่ะ รับรองความคมเลยล่ะค่ะ^^
ปืน :: ปืนของดิฉันเป็นปืนสำหรับบรรจุกระสุนเวทโดยเฉพาะค่ะ สามารถรับรองเวทได้ทั้ง 10 สาย แต่ก็มีข้อเสียคือ แม้จะรับรองเวทได้ทั้งสิบสาย แต่ในหนึ่งตลับต้องมีกระสุนเวทเพัยงเวทเดียวเท่านั้นค่ะ หากอยากเปลี่ยนธาตุต้องรอเปลี่ยนตลับใหม่ค่ะ แม้การยิงลูกจะรุนแรงและร็วดเร็วแต่แรงดีดนี้สุดทนจริงๆค่ะ^^;

ทางด้านเวทย์มนตร์ :: ซาโรใช้เวทย์มนตร์ได้ 7 สายค่ะ ได้แก่ ธาตุมืด ธาตุแสง ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุดิน ธาตุมายา ธาตุน้ำแข็ง ดังจะกล่าวต่อไปนี้ค่ะ
ธาตุมืด :: สายมืดที่ฉันเน้นจะใช้ส่วนใหญ่จะเป็นไปทางเปิดมิติค่ะ แต่ฉันก็ใช้ดูดกลืนคนได้เหมือนกันนะคะ แย่เอ่อ...ออกจะเหนื่อยนิดหน่อย แหะๆๆ^^;
 ธาตุแสง :: ปกติฉันจะใช้ธาตุนี้ไปทางรักษาตัวเองน่ะค่ะ แล้วก็ใช้ชำระพิษในร่างกายน่ะคะ อ้อ!แต่ธาตุแสงเนี่ย! ฉันเองก็ถนัดใช้ในการจำกัดพวกผีด้วยนะค่ะ^^
ธาตุน้ำ :: อันนี้ฉันได้มาจากท่านแม่ค่ะ ฉันสามารถควบคุมน้ำเป็นลักษณะต่างๆได้ค่ะ เวทน้ำของฉันค่อนข้างไม่เป็นภาระค่ะ ใช้สบายๆค่ะ อ้อ!ฉันใช้โจมตีได้น้า~
ธาตุลม :: ธาตุนี้ก็เป็นอีกหนึ่งในสามธาตุเบาสบายไม่เป็นภาระค่ะ ฉันสามารถควบคุมทิศทางลมได้และเปลี่ยนลมเป็นคมดาบได้ค่ะ แต่การบังคับทิศทางเนี่ย...ทำได้แปปเดียวเองค่ะ แหะๆๆ หมายถึงถ้าควบคุมในบริเวณกว้างนะค่ะ
ธาตุดิน :: ธาตุดินเนี้ยฉันจะเน้นไปทางควบคุมต้นไม้ดอกไม้น่ะค่ะ ฉันสามารถควบคุมมันได้ ควบคุมการเติบโต ทิศทางการโต การออกดอก การโจมตี ชนิดของมัน และเป็นธาตุที่ใช้ง่ายสุดด้วยค่ะ><
ธาตุมายา :: อา....นี้ล่ะคะหนึ่งในธาตุหลักของฉัน...ฉันใช้คล่องมากเลย^^ สามารถสร้างมายา ดึงคนอื่นมาในโลกมายา หรือแม้แต่เปลี่ยนตัวเองเป็นมายาค่ะ^^
ธาตุน้ำแข็ง :: ก็ฉันจะใช้ธาตุน้ำแข็งในการโจมตีค่ะ มันยอดมากเลยที่สามารถสร้างน้ำแข็งโดยฉับพลันเป็นรูปร่างอะไรก็ได้ตามแต่ใจอยาก ตามปกติดิฉันจะใช้สร้างอาวุธโดยเฉียบพลันเพื่อโจมตีศัตรูค่ะ

---------------------------------------------------------------------------------------------

งานที่ 2

         'นี้เอาจริงหรอค่ะ?^^;;'ฉันอยากถามคำนี้มากเลยค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะคะ ว่ามาบอกตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว....ค่ะ ไม่ทันแล้ว ตั้งแต่ตาดิฉันเดินเข้ามาในสนามประลองแห่งนี้ อาจารย์อาคาเซียเมื่อเห็นนักเรียนคนต่อไปเดินเข้ามาในสนามก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเรียบร้อยดี ...ถ้าฉันส่ายหน้าบอกไม่พร้อมจะทันไหมค่ะ?^^;;...

          เพล้ง!!!

          เสียงของลูกแก้วที่แตกป็นลูกที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวันเป็นสัญญาณบ่งบอกได้อย่างดีว่าการต่อสู้ได้เริ่มแล้ว ควันมากมายพวยพุ่งออกมาจากลูกแก้วที่แตกไป อาจารย์เองก็เดินไปอยู่ที่ริมสนามแล้ว นี้ฉันคงต้องสู้อย่างเดียวแล้วสินะคะ? ใจร้ายจัง ให้คนที่จำวิธีใช้เวทย์มนตร์แทบไม่ได้มาสู้แบบนี้^^;;; แต่บ่นตอนนี้ก็คงไม่ทันจริงๆนั้นละค่ะ

         "เอลเรน เฟรกอน"สิ้นเสียงเรียกชื่อ เจ้าของนามที่พึ่งเอ่ยไปก็ออกมา ผมสีทองของแฝดผู้ติดตามทั้งสองสยายกับกับลมก่อนจะ...

         "กริ๊ด~คุณหนู~มีอะไรเหรอค่ะ><"โผกอดฉันซะเต็มรักเลยค่ะ!! เป็นปกติค่ะ ที่พวกเธอจะทำแบบนี้ พวกเธอติดฉันมากค่ะ มากจนบางที่ฉันก็รำคาญมากเ----

         แปร๋น!!!ตุ้บ!!!

         "คุณหนูค่ะ!!!เป็นอะไรไหมค่ะ!!"เสียงของเอลเรนและเฟรกอนดังขึ้น ตอนนี้พวกเธอลอยอยู่บนท้องฟ้าเพราะหลบจากการโจมตีเหมือนครู่อย่างรวดเร็ว

        เจ็บค่ะ!!ช้างบ้านั้นมันอาศัยจังหวะที่ฉันเผลอมุดดินมาโผล่ข้างล่างเล่นเอาฉันปลิ้วเลยค่ะ เจ็บจัง U_Uนั้นสินะคะ นี้ไม่ใช่ในละครสักหน่อยที่ศัตรูจะรอจนกว่าตัวเอกจะพูดจบแล้วค่อยโจมตี เฮ้อ~ ฉันนี่มันแย่จริงๆค่ะที่ดันไปชะล่าใจซะได้ แย่จริ---

         แปร๋น!!ตุ้บ!!!

         รีเพลย์ค่ะ!!ให้ตาย!!ดิฉันจะไม่คิดแล้วโจมตีเลยก็ได้ค่ะ!!!

         "คุณหนู!!ไอ้ช้างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแกตาย!!!"ดิฉันควรพูดเจริญไหมค่ะ?ระหว่างที่เอลเรนและเฟรกอนตโกนมันก็มุดดินใหม่แล้วค่ะ เฮ้อ~

         "คุ้มกันค่ะ!!"สิ้นคำสั่ง ผู้ติดตามแฝดก็ริบล่อนลงมายืนข้างฉัน หมายถึง ถ้าทันอะนะคะ

         แปร๋น!!!

         "กริ๊ด~~~><"รอบสามค่ะ!!นี้ฉันช้ำแล้วนะค่ะ!!อาจารย์อาคาเซียก็ส่ายหน้าระอาแล้วด้วย อย่าพึ่งหมดหวังกับลูกศิษย์สิค่ะอาจารย์~T[]T ให้ตายค่ะ ต้องโจมตีจริงๆแล้วด้วย แต่ถ้าเกิดให้ยืนบนพื้นคงลำบาก ตอนนี้ฉันเลยอาศัยตอนปลิ้วเบรคตัวกลางอากาศไปซะเลย แต่เอ๋!?พอมองจากด้านบนแล้วเห็นชัดเลยค่ะว่าตอนนี้เจ้าช้างนั้นอยู่ไหน ยอดเลย! ถ้าแบบนี้ก็ไหวค่ะ!ใช้เวทเลยก็แล้วกัน กับช้างแบบนี้ใช้เวทมิติคงดีกว่าสินะคะ!

         ...เดียวสิ?แล้ว...เวทมิตินี้?ร่ายยังไงละคะ?ยะแย่แล้ว!ดิฉันจำได้ว่าใช้เวทอะไรเป็นบางแต่ความทรงจำส่วนที่ใช้มันยังไม่กลับมา ทำไงดีคะ?

         "เอาละนะ เฟร!!!"เอลเรนหันไปพูดกับแฝดน้องของตัวเอง จริงด้วย!ฉันยังมีผู้คุ้มกันอยู่!พวกเขาเก่งสุดๆเลยละค่ะ!แค่นี้ก็ว่างใจได้แล้ว~><

         "โผล่มาแล้ว!"เฟรกอนพูด จากนั้นทั้งสองคนก็รีบดิ่งลงไปที่ที่ไกอา แมมมอทโผล่ขึ้นมาพอดี มันดูงงๆที่โผล่ขึ้นมาไม่เจอใคร แน่ละค่ะ พวกฉันอยู่บนฟ้านี้ค่ะ>< 

         ทั้งสองคนรีบจัดการมันทันทีเอลเรนอ่านใจดูความเคลื่อนไหวของมันส่วนเฟรกอนเป็นคนจัดการค่ะ จิตของสองคนนี้เชื่อมกันได้อยู่แล้วจึงไม่ต้องเสียเวลาสื่อออกมาเป็นคำพูดค่ะ เอลเรนถนัดด้านจิต ส่วนเฟรกอนถนัดด้านโจมตีค่ะ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จริงๆเอลเรนก็โจมตีโหดสุดๆเลยเหมือนกันนะคะ เฟรกอนด้วย เธอก็ใช้จิตเก่งเหมือนกัน ฉันชักอย่างรู้แล้วสิคะว่าก่อนความจำเสื่อมฉันไปทำยังไงถึงได้คนเก่งขนาดนี้มาทำสัญญาผู้ติดตามกันนะคะ^^;

          "Wind  Cutlass"พูดจบสายลมทั้งสายก็พัดไปที่ไกอา แมมมอทอย่างรุนแรง ทุกทีที่ลมสัมผัสโดน ผิวกายอันหนาของมันก็จะเกิดแผลขึ้น ตามชื่อของเวท'เวทมีดสั้นแห่งสายลม'แต่ดูถ้าหนังจะหนาจริงค่ะ แผลเลยดูตื้นเกินไป...เสียดายแหะ

          แย่แล้ว!คุณช้างมุดดินหนีอีกแล้ว!แล้วทำไมพวกเธอระงบขนาดนั้นกันละคะ!?อะอ้อ!จริงด้วยตอนนี้เอลเรนอ่านใจมันอยู่ เธอจะรู้ทุกเมื่อว่ามันโผล่มาตรงไหน

           ตู้ม!!แปร๋น!!!

          รอบนี้มันโผล่ขึ้นมาด้านหลังเธอค่ะ แบบนั้นจะโจมตีทันไหมน่ะ!!! แต่ดูฉันจะห่วงเกินไปเมื่อเฟรกอนหันหลังไปยังรวดเร็วพร้อมทั้งรวบรวมเวทไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว

          "Fire  Tornado"เวทประสานธาตุลมกับไฟนี้ค่ะ ว้าว!! *^* เฟรกอนสุดยอดเลยจริงๆนั้นละคะ รอบนี้เกิดพายุไฟขนาดใหญ่มหึมาก่อนมันจะเข้าโจมตีไกอา แมมมอท เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงอาจารย์แว่วๆค่ะว่า'ระวังลมด้วย เดียวฝุ่นจะเข้าตาเพื่อน' แหะๆๆลืมเลยค่ะ

          สำเร็จ!คุณช้างล้มลงไปแล้วค่ะ!อะเอ๋!?แต่ทำไมยังไม่หายไปละคะ? และแล้วฉันก็พบคำตอบเมื่อคุณช้างตัวนั้นลุกขึ้นมาอีกค่ะ อะอ้าว!ทำไมละค่ะ ทั้งสองคนพลาดเหรอ!บ้าน้า!ก็พวกเขาเก่งมากเลยนะคะ เก่งขนาด....ขนาด...เอะ?ขนาดไหนกันนะ?

          ในขณะที่ดิฉันกำลังคิดถึงสิ่งที่หายไป ทั้งสองคนก็พยักหน้าให้กันก่อนจะบินกลับมาหาฉัน ในระหว่างนั้นไกอา แมมมอทก็มุดกลับดินอีกครั้ง ฉันได้แต่มองทั้งคู่งงๆ พยักหน้าให้กัน?แสดงว่าตั้งใจจะให้ไม่ตาย แต่ทำไมละ?

          "ทั้งสองคนมีอะไรหรือเปล่า?ทำไมไม่ฆ่าให้ต---"ยังไม่ทันพูดจบดีอีกฝ่ายกลับพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน...อา...วันนี้ทำอะไรไม่ได้ดังใจสักอย่างเลยค่ะ

          "พวกเราเหลือรอบสุดท้ายไว้ให้คุณหนูค่ะ ยังไงนี้ก็เป็นการทดสอบของคุณหนูนะคะ ดังนั้นคุณต้องเป็นคนจัดการค่ะ ไม่ใช่ให้พวกเราทำทั้งหมดโดยไม่มีผลงานของคุณอยู่เลย"ทั้งสองคนประสานเสียงกัน ทำให้ฉันแทบสะอึกไปเลยค่ะ ให้ฉันสู้?ทั้งๆที่รู้ว่าฉันจำเวทแทบไม่ได้เนี่ยนะคะ!?จะเยาะเย้ยกันหรือไงน่ะ!!

          "อย่าล้อเล่นสิคะ! จะให้ฉันทำอะไรแบบนั้นน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอกนะค่ะ!! อีกอย่างพวกคุณเป็นผู้ติดตามของฉัน การที่ผู้ติดตามโค่นลงได้ก็แสดงว่าผู้เป็นนายมีคุณสมบัติที่จะควบคุมคุณให้นำชัยชนะมาสู่นายโดยไม่ต้องลงมือเองไม่ใช่หรือไงค่ะ!!"ดิฉันพูดไปอย่างมีน้ำโหเล็กน้อย แน่ละค่ะ สิ่งที่พวกเธอพูดน่ะ แย่ที่สุด!ทั้งๆที่รู้แท้ๆว่าฉันความจำเสื่อมน่ะ!!!ทั้งที่รู้ว่าฉันจำวิธีสู้ไม่ได้แต่ให้ไปสู้!!!ไม่มีทั้งสอนทั้งอะไรทั้งนั้น!!อยากให้ฉันขายหน้ามากเลยรึไงกันค่ะ!!!

          "หึ"เสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันดังขึ้นมาจากร่างของทั้งสองคน เย้ยหยัน?พวกเธอ?ทำไมพวกเธอทำแบบนั้นละคะ?แถมสายตา....สายตาของทั้งคู่ที่มองมาที่ฉัน...มองมาแบบ....เหยียดหยาม? เอาจริงเหรอ?ทำไมละ?

          "คุณหนูคะ สิ่งที่คุณสั่งเราไม่ใช่ให้โจมตีค่ะ คุณสั่งให้เราคุ้มกันค่ะ อย่าคิดอะไรง่ายๆสิคะคุณหนู"เสียงของเอลเรนดังขึ้นทำให้ฉันสะอึก ใช่...ฉันสั่งให้พวกเธอคุ้มกันฉันค่ะ ฉันจำได้ดีว่าพูดอะไร ฉันพูดว่า...'คุ้มกันค่ะ!!' แล้วถ้าแบบนั้น ทำไมทั้งสองคนถึง? ไม่ใช่ว่าจะเอาชนะให้เพราะรู้ว่าฉันลืมวิธีใช้เวทหรอกหรอ?

          "สิ่งที่พวกเราทำนั้นเพราะพวกเราต้องการทำเอง ดังนั้นกรณีนี้ไม่ใช่การควบคุมหรือสั่งงาน ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิใช้ชัยชนะในครั้งนี้ในการบอกว่าคุณควบคุมพวกเราค่ะ"นั้น...มันก็จริง สิ่งที่เฟรกอนพูดถูกทุกอย่าง ไม่สิ สิ่งที่ทั้งคู่พูดมาน่ะถูกแล้ว...ตะแต่ว่า!...ฉันรีบหันไปหาอาจารย์เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ต้องเสียใจเมื่อสิ่งที่ได้รับคือการพยักหน้ายอมรับและรับรองในสิ่งที่เอลเรนและเฟรกอนเป็นคนพูด

          "แล้ว...จะให้ฉันทำยังไงคะ?"ฉันกัดฟันพูดอย่างยากลำบาก ในอกอันอึดอัดไปหมด ทั้งโมโห โกรธ เสียใจ และแค้น เดียวสิ?ฉันจะแค้นไปทำไม?จริงอยู่สิ่งที่ทั้งคู่ทำเหมือนการตอกหน้าฉันแรงๆ เป็นการย่ำศักดิ์ศรีจริงๆ การที่ให้คนที่รู้ว่าตนเคยใช้เวทเป็นแต่ไม่สามารถใช้ได้แล้วไปจัดการบางสิ่งด้วยเวทย์มนตร์น่ะ ให้คนไปจัดการกับบางสิ่งโดยใช้เวททั้งๆที่คนนั้นใช้ไม่ได้ การกระทำแบบนั้นมันแย่จริงๆนั้นล่ะ แต่การแค้น?เรื่องแค้นน่ะมัน...ไม่เข้าใจเลย อะไรกันความรู้สึกเมื่อกี้?

          พลัก!!!ตุบ!!!

          "อึก!"ฉันสะอึงลอดไรฟันเล็กน้อยเมื่อถูกทั้งคู่ผลักลงมาด้วยแรงที่เรียกได้ว่าเยอะ ร่างของฉันกระแทกกับพื้นค่อนข้างรุนแรงด้วยร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกไกอา แมมมอทโจมตีก่อนเริ่มไปถึงสามครั้งทำเห็นการกระทำครั้งนี้รุนแรงมากจริงๆ ...เจ็บจนจุกเลยละคะ หึ!...

          "เฮ้ยๆ"อาจารย์อาคาเซียเริ่มมองมาทางฉันอย่างเป็นกังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าเริ่มไม่ดี ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกนะคะว่าอาจารย์จะไม่ปล่อยให้นักเรียนตายน่ะ ไม่สิอาจจะปล่อยให้ตายก็ได้ เพราะนี้มันการทดสอบง่ายๆคนที่ไม่ผ่านการทดสอบง่ายๆก็คงไม่สมควรที่จะเป็นนักเรียนที่รร.ชื่อดังแห่งนี้ก็ได้ละมั้ง? แต่มันคงแย่น่าดูนะคะหากจะให้มีข่าวว่า'ปล่อยให้คนใช้เวทไม่เป็นไปต่อสู้ในการที่ต้องใช้เวทสู้จนตาย'คงดูแย่สุดๆเลย 

          "แต่โจมตีแค่ครั้งเดียวมันก็ตายแล้วนะคะคุณหนู"แฝดสองลอยลงมาดูฉัน ยืนมองดูฉันที่ล้ม ตัวคลุกฝุ่นอย่างน่าสมเพชโดยฝีมือพวกเธอเอง ฉันกัดฟันแน่น มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ละคะ?ไม่ใช่ว่าพวกเธอติดฉันมากหรอกหรอ?

          "พวกคุณ...ต้องการอะไรจาก..."ยังไม่สิ้นคำดี คำพูดของฉันกลับต้องถูกกลืนลงไปเสียก่อน....ดวงตาของฉันเบิกโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เอาจริงหรอคะ?เหตุการณ์ตรงหน้าฉันนี้มัน....

          แปร๋น!!!ฉึก!แหมะๆๆๆ

          "เฮ้ย!!!!"ราวกับภาพตรงหน้าค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆช้ามากจนดูราวกับยาวนานเป็นนิรันดร์ ทั้งอาจารย์อาคาเซียที่มองมาทางนี้ด้วยท่าทีตกใจเนื่องจากความไม่น่าเป็นไปได้ ทั้งเสียงกริ๊ดร้องระงมของนักเรียนบางส่วน บางส่วนก็มองมาด้วยใบหน้าตกใจเฉยๆ บางส่วนก็มองมาด้วยใบหน้านิ่งๆ หรือ บางส่วนก็มองมาด้วยรอยยิ้มถูกใจ

          ...นี้มัน?เป็นไปไม่ได้....ฉันมองร่างสองร่างของผู้ติดตามที่ตอนนี้ถูกแทงทะลุด้วยงาของไกอา แมมมอทจากด้านหลัง เลือดของสองสาวสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณโดยเฉพาะกับร่างของผู้เป็นนาย ไกอา แมมมอทนี้มันเป็นภาพมายาเสมือนจริงนี้!!ร่างของผู้ติดตามน่ะเป็นร่างเนื้อแห่งเวท ดังนั้นถ้านี้เป็นภาพมายาเสมือนจริงทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ!!!มันไม่น่าจะแทงทะลุร่างของผู้ติดตามสองคนนี้ได้ด้วยซ้ำ!!ดูเหมือนอาจารย์อาคาเซียเองก็จะรู้ถึงข้อเท็จจริงนี้ จึงเดินเข้ามาในสนามแต่ทว่า....

          "นี้น่ะ...เพราะความบิดเบี้ยวของเธอนั้นล่ะ..."เสียงแผ่วเบาจนได้ยินกันเพียงสามคนดังขึ้น ดวงตาของฉันเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำนั้น...บิดเบี้ยว?...อาการปวดหัวเองก็เริ่มแล่นเข้ามา พร้อมกับคำพูดคำหนึ่ง...

          ...'ความเถรตรงแห่งโศกนาฏกรรมของความบิดเบี้ยว'...

          "อึก!"เมื่อกี้มัน?ความทรงจำเหรอ?มันคือ?อะไรน่ะ?แต่ว่า....ความรู้สึกตอนนี้มัน..."ว่าใครบิดเบี้ยวมิทราบ?"เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นมาจนฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเสียงของฉัน อาจารย์เองก็ชะงักราวกับเห็นการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างก่อนจะยกยิ้มนิดๆ

          "ของแบบนี้..."ยังพูดไม่ขาดคำ เถาต้นไม้ที่ไม่มีที่มาที่ไปก็ตรงดิ่งเข้ามารัดร่างของไกอา แมมมอท พันธนาการที่ไม่มีวันดิ้นหลุดของธรรมชาติรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ก่อนพื้นที่ด้านหลังของไกอา แมมมอทจะเริ่มบิดเบี้ยวนิดหน่อย ผู้เป็นอาจารย์เองก็ขมวดคิ้วมองความผิดปกติตรงหน้าเล็กน้อยไม่ต่างกับฉัน อะไร?ไอ้ตัวนี้เปิดมิติได้?ไม่ใช้แค่มุดดินอย่างเดียวหรือไง?แต่ช่างมันเถอะ เพราะ...

           เพล้ง!!!

           เพียงแค่กำมือ ภาพที่บิดเบี้ยวตรงหน้าพลันแตกออกเหมือนกระจกที่มองไม่เห็น(แต่มีซาวน์ประกอบเนี่ยนะ?=_=)ฉันดีดนิ้วครั้งหนึ่งก่อนไอเย็นจะค่อยๆคืบคลานเข้ามาเกาะกินร่างของสัตว์หน้าขนตัวนี้ไว้ จนมันกลายเป็นแค่รูปปั้นน้ำแข็ง ด้านหลังของฉันปรากฏน้ำแข็งแหลมคมมากมายที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ก่อนมันจะพุ่งไปหารูปปั้นนั้นทำให้มันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

           ปุ้ง!!!

           เสียงของควันดังขึ้นพร้อมกับร่างของสัตว์อัญเชิญที่หายไป แต่ว่านะ....ร่างของผู้ติดตามทั้งสองที่ควรจะหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้กลับโผล่ขึ้นมาหลังฉันพลางตบมืออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ฉันหันหลังกลับไปอย่างไม่รีบร้อน เพียงแต่....

          ชั๊วะ!!!

          เสียงของน้ำแข็งปลายคมถูกเสียบทะลุร่างของผู้ติดตามทั้งสองอย่างไร้ปราณีก่อนที่ฉันจะเอ่ยปากพูด"ใครบิดเบี้ยว?"น้ำเสียงเย็นเอ่ยพูดพลางมองทั้งสองอย่างดูแคลนราวกับขยะ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรต่อน้ำแข็งนั้นก็หายไปพร้อมแผลที่ท้องของผู้ติดตามทั้งสองจนดูราวกับมันไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

           "อะเอลเรน เฟรกอน!ฉะฉันขอโทษค่ะ!!"ฉันรีบพูดออกไปทันที เมื่อกี้ฉันแทงพวกเขา!ไม่จริงนะ!นะนี้ฉันทำอะไรลงไปน่ะ แล้วแผล....เอะ?แผล?แผลของพวกเขาตอนโดนไกอาทำร้ายล่ะ?หาย...ไปแล้ว?เลือดเองก็ไม่มีร่องรอยเลย...นี้มัน?อะไรน่ะ?

           "เอาน่าๆรีบๆออกก่อนเถอะค่ะ คนอื่นเขาจะไดสอบกัน><"เอลเรนและเฟรกอนพูดพลางรับดันหลังฉันให้ออกจากสนามอย่างร่าเริงสดใส แม้ฉันจะหันไปบอกให้รอก่อนแต่ดูพวกเขาจะไม่สนใจเท่าไหร่ สุดท้ายฉันก็เลยได้แต่มานั่งดูการต่อสู้ของคนอื่นอยู่ตรงที่นั่งคนดูแทน ถึงฉันจะไม่มีสมาธิดูเลยเพราะเอาแต่คิดถึงการประลองเมื่อกี้ก็เถอะ....ใช่...ไม่มีสมาธิ...จนไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ติดตามทั้งสองกำลังมองฉันด้วยรอยยิ้มที่วิปริต

          "เพื่อท่าน เราทำได้ทุกอย่าง...แม้แต่เปลี่ยนคุณสมบัติภาพมายาเสมือนจริง เพื่อนายท่านของเรา เพื่อท่านเพียงผู้เดียวผู้เดียวเท่านั้น รักและเทิดทูน จะขังอยู่ในกรงขังตลอดกาล...."

 

---------------------------------------------------------------------------------------------

{ Winter Dark Theme }