คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : +แผนรอบสังหาร 1
++และแล้วก็ถึงวันนี้วันที่เราจะได้ออกเดินทางไปเข้าค่ายที่ทะเล ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าที่เหมือนจะไปอยู่สัก 2 เดือน ไอ้นางเอกชอบทำไรเว่อร์ๆ
ฉันมาถึงโรงเรียน รถเกือบออกไปแล้วแน่ะ ถ้าตกรถ ฉันก็ไม่ผ่านต้องไปซ่อมคนเดียว อันนั้น แบม ไม่ปลื้มเลย รถบัส 1 คัน จะมีนักเรียนห้อง A-C นั่งคันเดียวกัน ส่วนอีกคัน D-E ทำไมคันแรกมันต้องมาเบียดกัน 3 ห้องด้วยฟะเนี่ย
“มากันครบรึยัง” อาจารย์ประจำรถถาม
“เดี๋ยวสักครู่ค่ะ” แพทบอกพลางไล่รายชื่อนักเรียนดู และสะดุดที่ชื่อนายพลั้งคนเดียวที่ยังไม่โผล่หัวมา ทีนี้ฉันจะได้เอาคืน แพทคิดในใจและติ๊กชื่อนั้นว่าขึ้นแล้ว ก่อนบอกอาจารย์ประจำรถว่า
“ครบแล้วค่ะ ออกรถได้เลย” แพทบอก
“ออกรถเลย” อาจารย์หันไปบอกคนขับรถอีกที
ส่วนนายพลั้งที่พึ่งมาถึง...
“เฮ้ย..รอด้วย” นายพลั้งวิ่งตามรถ กำ แต่มันไม่มีใครได้ยินเลยอะ ถ้าได้ยินก็เว่อร์และ
“......”
“เฮ้ย....รอกรูด้วย”
“……”
“บ้าเอ๊ย” พลั้งสบถ พรางทุ่มกระเป๋าลงพื้น
ปิ๊นๆๆๆ....----
“ใครวะ มาบีบแตรใส่กรู” พลั้งหันไปมองด้านหลัง
“ทำไมไม่ขึ้นรถหล่ะ” ก๊ากก...โชคดีของนายจริงๆ
“พ่อ ผมตกรถ” พลั้งตะโกนบอกท่าน ผ.อ ผู้ซึ่งเป็นพ่อ
“ขึ้นมา” แล้วนาทีต่อมานายพลั้งก็ขึ้นมานั่งบนรถford mu 7 คันงาม และขับตามรถบัสของโรงเรียนไป
ในที่สุดก็ถึงทะเล นักเรียนต่างทยอยลงมาจากรถบัสและนำสัมภาระออกมา เดินไปยังเคาน์เตอร์ เพื่อรับกุญแจที่พักเป็นบังกะโล หลังละ 3 คน และแน่นอน ฉัน แพท โรส ต้องอยู่หลังเดียวกัน
“นี่ ยัยถึก ทำไมเธอไม่รอฉัน” พลั้งเดินมาหาแพท ในขณะที่พวกเรากำลังเดินลากกระเป๋าไปห้องพัก
“อะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” แพทของเราทำหน้าตาใสซื่อ(บื้อ)บริสุทธิ์มาก
“อย่ามา..เธอเป็นคนเช็คชื่อไม่ใช่หรอ” นายพลั้งบอก
“ใช่..สงสัย ฉันคงตาลายมั้ง” สะใจโว้ยยย
“เธอนี่มัน.....” 55+ พูดไม่ออกเลยดิ
หลังจากนั้น ฉันก็เดินออกมาพร้อมโรสกะแบม มุ่งหน้าสู่บังกะโลหลังที่ 6 สะใจ จริงๆ ได้แก้แค้นไอ้นายพลั้ง 55+ ชั่วร้าย
เมื่อโรสไขกุญแจและเปิดเข้าไป สภาพอันน่ากลัวภายในห้องก็ถูกเปิดออกสู่สายตา 3 สาว ที่แสนจะโคตรกลัวผีขึ้นสมอง
“เฮ้ย...แพท แกเข้าไปก่อนดิ” โรสผลักแพทเข้าไป
“เออ..รู้แล้วน่า แค่นี้ ฉันไม่กลัวหรอก” แพทพูดแล้วลากกระเป๋าเข้าไปในห้อง
“จ๊ากก...” จู่ๆแพทมันก็วิ่งออกมาแล้วกระโดดกอดคอฉัน กำ ไหนบอกไม่กลัวไอ้ปอดแหก // ไปว่าคนอื่น แกก็พอๆกันแหละ
“มีไรวะแพท” โรสหันมาแพท
“ฉันเจอแมลงสาบ” กำ กลัวแมลงสาบ กลับไปเกิดใหม่ไป
“มัวยืนปัญญาอ่อนอยู่ได้ เข้าไปกันได้แล้ว” และคราวนี้โรสเป็นคนนำขบวน
สุดท้ายเราก็เข้ามายืนอยู่ในบังกะโลหลังที่ 6 มีเตียง 3 เตียง น่ากลัวเป็นบ้า เวลานั่งมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดด้วยอะ ไรวะเนี่ย ไม่ลงทุนเลย ไอ้โรงเรียนเฮงซวย
“เก็บของ แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ เค้าเรียกกันแล้ว” ฉันพูดขึ้น
เมื่อเรา 3 คน เปลี่ยนเป็นชุดลำลองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมาจากบังกะโลพร้อมกัน ออกสู่สายตาประชาชี
“นักเรียนทุกคน โปรดจับกลุ่ม กลุ่มละ 5 คน ชาย 2 หญิง 3 ปฏิบัติ” นี่ ‘จารย์ ไม่ได้มาเกณฑ์ทหารออกศึกกรุงศรีนะ
และเราก็ได้กลุ่มที่สามัคคีกันยิ่ง โดยมี ฉัน (แฟนหัวหน้าแกงค์มังกรแดง และเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึง) แพท (ประธานนักเรียน สวย//เพชฌฆาต) โรส (น่ารักน้อยกว่านางเอก ก๊ากก..) ขำตรงไหนวะ เล่ย (หัวหน้าแกงค์มังกรแดง ที่โหดเหี้ยม งานอดิเรก ชอบกรีดหน้าคนเป็นรูปมังกร)และพลั้ง (รองหัวหน้าแกงค์มังกรแดง ที่สุดกวนตรีน และเฮงซวย)
“เราจะทำกิจกรรมกันเป็นทีมเมื่อไปถึงเกาะ” อาจารย์พูดพรางชี้ไปที่เกาะแก้วพิสดารที่อยู่ไกลริบ
นักเรียนต่างทยอยกันขึ้นไปบนเรือ เมื่อพร้อมแล้ว เรือค่อยๆแล่นออกมาจากฝั่ง ไกลออกไปทุกที
“น้ำใสจัง” แพทพูดกะโรส และจ้องมองลงไปในน้ำ
“ไม่เคยเห็นไง” นายพลั้งโผล่หน้ามากวนประสาท
“มันเรื่องของฉัน” แพทพูดแล้วผลักหน้านายพลั้งออกไป
“ดูนั่นสิ ถึงเกาะแล้ว” มิเกวตะโกนขึ้นทำให้เรียกความสนใจของนักเรียนหลายคนหันมองไปด้านหน้า ที่เป้าหมาย
“ตูม.......” เฮ้ย...ใครมาวางระเบิดฟะ ไม่ใช่งั้น
“กรี๊ดๆๆ....มีคนตกน้ำ” นุ่นเพื่อนร่วมห้อง B กรี๊ดเสียงดัง
“หยุดเรือก่อน มีคนตกน้ำ!!” พลั้งตะโกนบอกคนขับเรือ เมื่อรู้ว่าแบมตกลงไป
“แบม” โรสพูดขึ้น ซึ่งตอนนี้แบมตกน้ำ ตะเกียกตะกาย เพราะเจ้าหล่อนว่ายน้ำไม่เป็น ในขณะที่แพทกำลังจะกระโดดลงไปช่วยนั้น เล่ยก็กระโดดลงไปก่อนแล้ว เล่ยพาร่างของแบมขึ้นมาบนเรือ เธอไม่หายใจ แล้วเล่ยก็จัดการผายปอด สักพักแบมก็สำลักน้ำออกมาจากทางปากเป็นจำนวนมาก เล่ยค่อยๆพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง
“แบม แกตกลงไปได้ไง” โรสถามพร้อมกับทรุดลงนั่งข้างๆฉัน
“เช็ดตัวก่อน เดี๋ยวเป็นหวัด” แพทเอาผ้ามาเช็ดหัวให้ฉัน
“เธอตกลงไปได้ไง” เล่ยถามฉัน
“.......” แต่ฉันไม่พูดอะไร ฉันรู้ว่าใครมันทำแต่ไม่อยากบอก ตอนนั้นฉันยืนอยู่ริมขอบเรือคนเดียว ในขณะที่แพทกับโรสยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามมองลงไปในน้ำ ส่วนเล่ยกับพลั้งก็ยืนคุยกันอยู่ และช่วงนั้นเองที่บุ๊คเดินมาทางฉัน และผลักฉันตกลงไปในน้ำ และตามด้วยแชร์ที่ส่งยิ้มและสายตาอาฆาตมาให้ฉัน แชร์...เธอจะฆ่าฉันหรอ!!
เมื่ออาจารย์ทราบข่าวว่าฉันตกน้ำก็ให้ลงเรือเล็กแล้วกลับที่พักโดยมีแพทไปเป็นเพื่อน
“แบม ตกลงแกโดดลงไปเองหรอ” แพทถามฉัน ในขณะที่เรือเล็กค่อยๆแล่นเข้าใกล้ฝั่งขึ้นเรื่อยๆ
“อือ” ไอ้นางเอกบ้าแกทำไมไม่บอกวะ ว่าแชร์เป็นคนทำ
“แล้วแกจะโดดลงไปเพื่อ” ไอ้นี่ไม่เลิกถาม
“ก๊ะ..ก็ ฉันเห็นปลาโลมา ฉันก็เลยก้มลงไปดูใกล้ๆไง” ไปเรื่อย
“บ้าเปล่า ทะเลที่ประเทศไทยเนี่ยนะมีปลาโลมา งั้นสระว่ายน้ำบ้านฉันคงมีม้าน้ำวะ” กำ
เมื่อเราเข้าถึงฝั่งแล้ว แพทก็พาฉันที่ห่อด้วยผ้าเช็ดตัวไปบังกะโลหลังที่ 6 ไปอยากจะเข้าไปเลย บังกะโลไรวะ ยังกะบ้านผีสิง บรึ๋ย~
“นอนพักก่อน” แพทพยุงฉันมาที่เตียง นั่นแกจะปล้ำฉันหรอ อ๊ากก...อย่าน้า
“แบมแกอย่าทำอย่างวันนี้อีกนะ ฉันนึกว่าแกจะเป็นเหมือน...ซากุระ ฉันตกใจแทบแย่” แพทพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว ฉันเห็นแพทนั่งอ่านหนังสือวิทยาศาสตร์น่ารู้ 2 อยู่บนเตียงข้างๆ
“แพท” ฉันเรียกมัน
“ตื่นแล้วหรอ ฉันกำลังอ่านถึงตอนที่ทำไมคริสเตียน บาร์นาร์ด ถึงผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจได้อยู่เลย” แล้วแกมาบอกฉันทำไมเนี่ย เรื่องพวกนี้ฟังแล้วปวดเฮดวุ้ย
“โรสหล่ะ ยังไม่กลับมาอีกหรอ” ฉันถามถึงโรส
“มันไปหาของกินมาตุนกลางดึก”
“แล้วเล่ยมามั่งมั้ย”
“ออกไปเมื่อกี้เนี่ย”
เมื่อโรสมาถึงก็เอาขนมกับข้าวกล่องมากองบนเตียงฉัน
“ขอบใจนะ” ซึ้งในน้ำใจมัน แต่มันกลับบอกว่า
“ของแกอะกล่องนั้นอันเดียวเว้ย ที่เหลือของฉัน เข้าใจมั้ย” โรสชี้ไปที่ข้าวกล่อง ไอ้เพื่อนบ้า
“วันนี้ไปที่เกาะทำอะไรบ้างอะ” ฉันถามโรส
“ทีมมันไม่ครบ อาจารย์เลยให้คอยดูแลเพื่อน และบำเพ็ญประโยชน์” โรสพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
“ยังไง” ฉันยังงง
“ก็ทำพวกเก็บขยะ แล้วก็เสริ์ฟข้าวกับน้ำให้เพื่อนไรเงี้ย”
“พรุ่งนี้อาจารย์ก็บอกต้องออกเรืออีกแล้วนิ” แพทพูดขึ้น
“แล้วแกอย่าตกน้ำอีกหล่ะ” โรสทำท่าเป็นห่วง แค่ทำท่านะ ที่จริงมันสมน้ำหน้าฉันด้วยซ้ำ
ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ข้างนอก ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มันเป็นเงาดำตะคุ่มๆ มันมากับความมืด จ๊ากก..แกอย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ ฉันจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ ฉันคิดว่า จะเดินกลับไปที่เตียงแล้วนอนคลุมโปง หรือว่าจะเดินออกไปดูดี แต่ฉันกลัวผีอะ เดินออกไปดูหน่อยก็ได้ กำ กลัวแล้วเสือกจะเดินออกไป บ้าเปล่า ฉันค่อยๆเปิดประตูออกไป เดินไปหลบที่หลังต้นกล้วย ต้นนี้มันจะมีนางตานีเปล่าหว่า ว่าแต่ตัวแกเหอะ เล็กนักไงถึงไปหลบหลังต้นกล้วย ไม่รู้เรื่องเลย ไอ้บ้า
“พรุ่งนี้ทำตามแผนเข้าใจมั้ย” บุ๊คสั่งนักเรียนหญิงคนหนึ่ง
“เข้าใจค่ะ” มันสั่งไรกันหว่า ไอ้พวกนั้นมันต้องมีแผนชั่วแน่เลย หรือมันจะผลักฉันตกลงไปอีกรอบ
ฉันเดินกลับเข้าไปในบังกะโลผีสิง และล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ฉันต้องระวังตัวมากกว่าเดิม..
*-
-*
ความคิดเห็น