คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : +การตะลุมบอนครั้งยิ่งใหญ่ จ๊ากก..ทัพหน้าถูกตีแตกแล้ว!!
++วันรุ่งขึ้น++
เมื่อเรามาถึงโรงเรียนอาจารย์ก็ประกาศว่า อีก 2 อาทิตย์ เราจะออกเดินทางไปเข้าค่ายที่ทะเลกัน เมื่อพวกเรา ฉัน แบม โรส ได้ยินคำว่า ทะเล แล้ว ก็ทำให้หวนคิดถึงอดีตที่ครั้งนั้นซากุระจมน้ำตายและพวกเราก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย..
++คาบพละ++
“แบม รองเท้าในล็อกเกอร์แกป่านี้เน่าแล้วมั้ง ไม่ได้หยิบออกมาตั้งชาตินึงแล้ว” โรสพูดขึ้น ในขณะที่พวกเราเดินลงไปยังโรงยิม
“คงงั้น” สาเหตุที่ไม่ได้ใส่คือ ฉันมักจะโดดวิชานี้เสมอ ก็คนมันเกลียดอะ ทำไรไม่รู้ปัญญาอ่อน
เมื่อฉันเดินไปถึงล็อกเกอร์ถัดจากริมสุดมา 2 อัน ก็เปิดมันออก เมื่อเปิดออกแล้วสิ่งที่ทะลักออกมา คือ จดหมายจำนวน ทุกซองล้วนเป็นซองสีขาว ซองผ้าป่าเปล่าวะเนี่ย
“โฮ้...แบม ใครวะส่งจดหมายให้แกเยอะเลย” โรสพูดขึ้นและทำหน้าอิจฉาตาร้อน
“ไม่รู้ดิ แต่บ้าไงวะ ส่งมาตั้งเยอะ กองเป็นภูเขา” ก็มันน่ามั้ยหล่ะ ทำยังกะล็อกเกอร์ฉันเป็นตู้ไปรษณีย์ ฉันพูดพร้อมกับหยิบจดหมายซองนึงขึ้นมาแล้วเปิดออกอ่าน ภายในเขียนไว้ว่า “ฉันจะฆ่าแก” อีกฉบับเป็น “แกต้องตาย” อีกฉบับเป็น “แกตายซะนังบ้า” ทุกฉบับล้วนมีเนื้อความคล้ายคลึงกันแบบนี้
“อะไรวะเนี่ย” แพทพูดพร้อมกับหยิบซองต่อไปขึ้นมาอ่าน
“เอาไปทิ้งเถอะ” ฉันพูดและหยิบจดหมายขึ้นมาและเอาไปใส่ถังขยะ
++หลังเลิกเรียน++
และก็เป็นอีกวันที่เล่ยบอกว่าไม่ว่าง ให้ฉันกลับเอง แพทชวนฉันไปซื้อหนังสือที่ร้านหนังสือใกล้ๆนี่ ส่วนโรสขอกลับก่อน เพราะมันเป็นโรคแอนตี้ หนังสือ(เรียน) เห็นมากแล้วจะเป็นลม
“แกว่าเล่มไหนเข้าใจง่ายกว่ากันวะ” แพทถามฉันขณะที่หยิบหนังสือชีวะน่ารู้ 2 เล่มมาให้ฉันเลือก
“เล่มไหน ฉันก็ไม่เข้าใจทั้งนั้นแหละ” ฉันตอบมันไป แกพามาผิดคนแล้วไอ้แพท ฉันตกชีวะ แกอย่าลืมดิ
“หรอ” แล้วมันก็เลือกหนังสือต่อไป
หลังจากที่เราซื้อหนังสือเสร็จก็ไปกินน้ำแข็งใสเจ้าเดิม อร่อยนะ แต่เดินโคตรไกลอะ
“แกมาผิดทางเปล่าวะ ทำไมไม่ถึงสักที” ฉันถามแพท เพราะรู้สึกเหมือนว่าเดินมาแล้วสัก 6 กิโลเมตร
“ไม่ผิดหรอก ฉันมากับไอ้โรสบ่อย” แพทบอก และฉันก็ต้องเชื่อมัน
เราเดินมาเรื่อยๆมันก็ไม่เห็นร้านขายน้ำแข็งใสที่มันว่าสักที
“กลับเหอะ” ฉันบอกแพท
“ไปอีกหน่อยคงถึงมั้ง” แพทบอกเป็นรอบที่ 100 แล้วมั้ง ไอ้ไปอีกหน่อยเนี่ย แต่ก็ไม่ถึงสักที
“แกไปคนเดียวเหอะ ฉันไปและ” ฉันหันหลังกลับ แต่ไอ้แพทก็เอามือมาอุดปากฉันแล้วลากไปหลังพุ่มไม้
“แอ...อำ..ไอ..อ๊ะ” ฉันพูดกับมัน
“เงียบก่อน” แพทพูด
“แกจะเอาไง ไอ้เล่ย เมื่อวันก่อนที่แกซ้อมลูกน้องฉันซะเละ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“แล้วแกมีสิทธิอะไรเก็บค่าคุ้มครองยายที่ตั้งแผงลอยอยู่ข้างถนน”
“จะทำตัวเป็นนักเลงใจบุญไง”
“อย่ามัวพูดมาก มาเริ่มกันเลยดีกว่า”
“ถ้าฉันชนะ ฉันจะได้อะไร”
“แถบนี้ ฉันจะไม่มาเหยียบอีก”
“แล้วถ้าแกแพ้ ฉันจะกันแผงลอยให้แกที่นึงแล้วกัน ไม่เก็บค่าคุ้มครองด้วยโว้ย”
แล้วต่อจากนั้น ฉันกะแพทก็โผล่หน้าออกมาจากที่ซ่อน เห็นพวกอันธพาลทั้ง 2 แกงค์ กำลังตะลุมบอนกัน และถ้ามองดีๆ....
“แพท นั่นใช่เล่ยรึเปล่า” ฉันถามมัน
“เออ..หน้าเหมือนเลยอะ สงสัยญาติกันมั้ง” แพทตอบ
“แล้วนั่นพลั้งนี่” ฉันชี้ไปทางพลั้งที่กำลังต่อยลูกน้องของอีกแกงค์หน้าหงาย
“หน้ากวนบาทาอย่างงั้น ใช่เลย” แพทพูด
“เราไปช่วยเล่ยกันเหอะ” ฉันพูดและลุกขึ้นยืน
“ไอ้บ้า อยากตายไง”
“แล้วจะให้นั่งดูอย่างงี้หรอ” ฉันถามแพท
“เออ..ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ลุกขึ้น และเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด” แพทพูดและคว้าข้อมือฉันเตรียมเผ่น และจังหวะนั้นเองที่ฉันเห็นเล่ยจะโดน แทงงง..... จากทางด้านหลัง ฉันสะบัดคว้ามือจากมือของแพทและวิ่งไปจะช่วยเล่ยทันที
“เฮ้ย..แบม” ฉันเรียกฉัน และวิ่งตามมา
“เล่ยระวัง ข้างหลัง” เล่ยมองตามเสียงนั้นไป และหลบปลายแหลมของมีดนั้นทันพอดี อย่างฉิวเฉียด
“แบม ออกไป” เล่ยตะโกนมา
“กรี๊ดดๆๆ...” ฉันกรี๊ดลั่น เมื่อไอ้ลูกน้องของอีกฝั่งมันมาจับถูกหน้าอกของฉ้าน
“ว่าไงจ๊ะหนู” ไอ้หื่นมันส่งยิ้มแบบหื่นๆมาให้ฉัน และพลั่ก...มันโดนไอ้แพทสอยล่วงจากทางด้านหลัง
“แบม ก็เป็นอะไรรึเปล่า” แพทถามฉัน
“ไม่ ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันตอบแพทและก็มีไอ้ลูกน้อง 2 คน วิ่งมาทางเรา 2 คน
“แพทททททท” ฉันตะโกนลั่น ไอ้แพทหันไปเสยปลายคางไอ้หน้าหักและกระโดดถีบขาคู่ไอ้จมูกบาน พร้อมกับซัดไอ้พวกนั้นไปคนละ 2 หมัด และจบท่าสวยงาม ต่อด้วยศอกนายตาตี่ และแพทก็โดนต่อยหน้าหัน
“แพท” ฉันเรียกแพท ที่ตอนนี้เลือดไหลออกมาที่มุมปาก
“ยัยถึกรับ” นายพลั้งเรียกแพทและโยนไม้หน้า 3 มาให้ แพทรับอย่างสวยงามและฟาดกลางกระบาลนายตาตี่ จนเลือดออกซิกๆ
ต่อจากนั้น แพทก็ไปช่วยเล่ยต่อสู้กลางสมรภูมิรบ ชายแดนพม่าที่มีเล่ยเป็นแม่ทัพใหญ่ และสุดท้ายไอ้พวกนั้นก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป เย้ๆๆ..เราไม่เสียกรุงแล้ว กำ
เล่ยเดินตรงไปที่ไอ้หัวหน้าของอีกแกงค์ และพลั้งก็ส่งมีดให้เล่ย เล่ยรับมันมาและ...
“เจ๊ใหญ่ คุณแพท หันหลังด้วยครับ” ลูกน้องของเล่ยบอก และฉันก็ทำตามแต่โดยดี
เล่ยกรีดหน้าไอ้หัวหน้าแกงค์นั่นเป็นรูปมังกรและเลือดก็ไหลออกมาตามรอยกรีดนั้น ฉันได้ยินแต่เสียงร้องโอดครวญแต่ไม่เห็นอะไรสักอย่าง ก็หันหลังอยู่อะจะเห็นได้ไง บ้าเปล่า ถ้าแกมีตาหลังก็ไม่แน่
“ไปกันได้แล้ว” เล่ยบอกและคว้าข้อมือฉันให้ตามไป
เรามาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่ตอนนี้ไม่มีคนสักคน และเล่ยก็นั่งลงบนม้านั่งยาวตัวหนึ่ง
“ปากนายเลือดออกแน่ะ” ฉันบอกเค้าและยื่นมือไปจับ
“ก็ทำแผลให้ฉันสิ” เหมือนสั่งได้ ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งมาหาพวกเราและยื่นกล่องยาขนาดเล็กมาให้ฉัน
“ขอบใจจะ” ฉันบอกและรับกล่องยามา
แล้วจากนั้น ฉันก็เริ่มบรรจงทำแผลให้เค้า ครั้งแรกตอนที่เล่ยโดนพี่ไอซ์ต่อยฉันก็เป็นคนทำแผลให้
“คุณแพทครับ” ลูกน้องของเล่ยยื่นกล่องยามาให้แพท
“ฉันไม่บาดเจ็บหรอก” แพทตอบไป
“ทำให้ลูกพี่รองด้วยสิครับ” ลูกน้องคนนั้นบอก
“อะ..อ่อ” ฉันรับกล่องยามาอย่างไม่เต็มใจ
“อะ” ฉันยื่นกล่องยาไปให้นายพลั้ง
“........” แต่นายนั่นก็ไม่ตอบ แถมไม่รับอีก กำ คนอุตส่าห์เอามาถวายให้ถึงที่
“โอยย” นายพลั้งร้องขึ้นมา
“นายเจ็บขนาดนั้นเลยหรอ ไหนขอดูหน่อย” ฉันเอื้อมมือไปจับแขนนายพลั้ง แต่นายนั่นกลับดึงออก กำ หน้าแตกเลยกรุ
“ฉันไม่ชอบให้ฉันแตะตัว” นายพลั้งบอก
“ทำยังกะ ฉันอยากจับตาย” ฉันพูดแล้วลุกขึ้น แต่นายพลั้งคว้าข้อมือไว้ซะก่อน
“อย่าจับก้นฉันแล้วกัน” เวร ฉันไม่พิศวาสหรอกยะ ต่อจากนั้น ฉันก็ทำแผลให้เค้า
“โอยย...ยัยถึกเบาๆหน่อยสิ” นายพลั้งครางหงิง เฮ้ย..มันไม่ใช่หมา
“อย่าทำเป็นสำออยหน่อยเลยน่า” ฉันพูด
“ก็เบาๆสิ ผู้หญิงอะไรมือหนักเป็นบ้า” ไอ้นี่มันยังไง คนเค้าอุตส่าห์ทำแผลให้ พูดมากเดี๋ยวแม่ตบปากแตกเลย เอิ๊กๆๆ
“ทำเองเลยป่ะ” ฉันพูดแล้วโยนกล่องยาให้นายพลั้ง
หลังจากนั้น เล่ยก็พาฉันมาส่งบ้าน ส่วนที่เหลือตัวใครตัวมัน กลับกันเอง..
“เล่ย ทำไมนายไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นหล่ะ” ฉันถามเค้า
“เธอไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้” เค้าพูดแล้วสวมหมวกกันน๊อค
“แต่...ฉันเป็นห่วงนาย” เค้าไม่พูดอะไรแต่สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เค้ามีเรื่องชกต่อย ทำตัวเป็นอันธพาล ฉันก็แค่รู้ว่าเค้ามีอิทธิพลในโรงเรียนก็จริง แต่ไม่น่ามีเรื่องชกต่อยกับคนนอกโรงเรียนนี่นา ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้หล่ะ ทำไม
*-
-*
ความคิดเห็น