คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +ฝันปัญญาอ่อนของนางเอ๊ก..นางเอก
++เช้าวันใหม่...น้องพี่แบงค์ ตื่นได้แล้ว ตื่นๆ เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือที่ฉันบันทึกเสียงเองดังขึ้น
“เออ..รู้แล้ว เดี๋ยวขอน้องพี่แบงค์นอนต่อแปป” นางเอกเราเนอะ
น้องพี่แบงค์ ตื่นได้แล้ว ตื่นๆ ไอ้นาฬิกาบ้า ยังไม่เลิกใช่มั้ย
“ตื่นแล้วๆๆ” ฉันพูด(คนเดียว) และเอื้อมมือไปหยิบมือถือและกดปิดซะ
จากนั้นก็อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว และมุ่งหน้าไปโรงเรียน++
ทำไมรถมันติดงี้วะเนี่ย มนุษย์ต่างดาวร่วมมือกับตัวตุ่นใต้ดินบุกโลกมนุษย์ไงวะ อย่างงี้ก็ต้องให้ยอดมนุษย์อุลตร้าแมนปล่อยลำแสงใส่ดิ แล้วก็ให้นารูโต๊ะใช้คาถานินจาพันร่าง แยกร่างรุมต่อย แล้วเราก็ปกป้องโลกมนุษย์ได้อีกครั้ง...โฮะๆๆๆ
เมื่อฉันลงจากรถไปเพื่อไปดูว่า การสู้รบไปถึงไหนแล้ว ปรากฏว่าอุลตร้าแมนพลังหมด สังเกตปุ่มตรงหน้าอกเป็นสีแดง อย่างงี้ต้องดื่มไวพามิลล์แชมป์ ไม่ใช่ๆๆ ต้องขอพลังจากอุลตร้าแมนเจ้าแม่ดิ ตุ๊บบบ.......
ฉันตื่นขึ้นจากโลกแห่งจินตนาการอันล้ำเลิศเพราะกลิ้งไปกลิ้งมาจนตกเตียง ว๊ากก...ตอนนี้มันปาเข้าไปเกือบ 8 โมงแล้ว ไปสายแน่เลย ไปสายๆๆ
ฉันรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแบบเร็วสุดขีด แบบเข้าไปแล้วออกมาเลย ไม่ใช่และ แต่งตัว และคว้าขนมปังบนโต๊ะที่สั่งให้แม่บ้านเขียนเป็นตัวอักษรว่า Clash Forever ด้วยแยมบูลเบอร์รี่ เปิดตู้เย็นหยิบหนองโพ นมโคแท้ๆ ออกมาและกระโดดขึ้นรถ
“ซิ่งเลยลุง” ฉันบอกลุงสม ขณะที่กำลังงาบขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปาก ก็มีอยู่ชิ้นเดียวแหละ แต่นางเอกเรามันกินทั้งแผ่นเลย เพื่อความรวดเร็วทันใจ
เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ประตูกำลังปิดโดยอัตโนมัติ เสี้ยววินาทีนั้นเองที่ฉันเสี่ยงภัยอันตราย ทำตัวให้โคตรผอมที่สุดและ กระดึ๊บ ผ่านไปได้อย่างฉิวเฉียด เกือบโดนหนีบเป็นจิ้งจกตากแห้งถูกประตูหนีบซะและ แล้วฉันก็ติดเทอร์โบที่รองเท้าแบบโคนัน (มีเปล่าวะ) วิ่งไปที่ห้องเรียนและทันเวลาพอดีเด๊ะ เพราะฉันเข้ามาก่อนอาจารย์ประจำชั้นหน้าโฉดเพียง 0.0013 วินาทีเอง
“เกวลิน เธอแจกจดหมายซิ” อาจารย์ส่งกระดาษสีขาวจำนวนมากให้เมย์ไปแจก 55+ ซวยเลย เจือนั่งใกล้อาจารย์ โดนใช้เลย ก๊ากกๆ
“ค่ะ” เมย์รับมาและเดินแจกทั่วห้อง
“นี่คือ จดหมายที่พวกเธอต้องเอาไปให้ผู้ปกครองเซ็นรับว่า พวกเธอได้รับอนุญาตให้ไปเข้าค่ายได้ ส่งคืนพรุ่งนี้ ใครไม่เอามาหัก 20 คะแนน” อาจารย์หน้าโฉดบอก
“อาจารย์ค่ะ ถ้าพ่อกับแม่อยู่ต่างประเทศหล่ะค่ะ” แพทยกมือถามขึ้น ดีเลยเพราะฉันจะได้ไม่ต้องถาม
“ทำยังไงก็ได้ให้มีลายเซ็นผู้ปกครองมา” จะให้ฉันบินไปต่างประเทศเพื่อเอาจดหมายไปให้ผู้ปกครองเซ็นเนี่ยนะ บ้าเปล่าเจ๊
คืนนั้น ฉันคิดหาวิธีที่ว่าจะให้ผู้ปกครองเซ็นได้ไง ในเมื่อพ่อกับแม่อยู่อเมริกา ส่วนไอ้โรสโชคดีเหลือหลาย เพราะพ่อมันพึ่งกลับมาเมื่อวาน และปิ่งป่อง.. ในที่สุด สมองอันน้อยนิดที่มีรอยสักนับเส้นได้ก็บอกให้ฉันเดินไปหาป้าแช่มที่เรือนแม่บ้าน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก ฉันเคาะประตูเรียกป้าแช่มอยู่นาน กว่าป้าแกจะมาเปิดให้
“มีอะไรค่ะ คุณหนู” ป้าแช่มถามฉัน
“คือหนู จะให้ป้าเซ็นอะไรหน่อยนะค่ะ” ว่าแล้วฉันก็ยื่นกระดาษไปให้ป้าแช่ม ป้าแช่มเนี่ยแหละดีสุดและ เลี้ยงฉันกะพี่ปริ้นซ์มาตั้งแต่เด็กๆ ยังไงก็เหมือนแม่คนที่ 2
โฮะๆๆทีนี้ฉันก็มีลายเซ็นผู้ปกครองแล้ว ดีใจไรนักหนาเนี่ย ทำยังแกพี่แบงค์มาหอมแก้ม// ก็ฉันจะได้ไม่ต้องโดนหักคะแนนไงยะ
++วันรุ่งขึ้น++
“ใครที่ให้ผู้ปกครองเซ็นจดหมายเมื่อวานแล้ว เอามาส่ง” อาจารย์หน้าโฉดบอกนักเรียนในห้อง
“เฮ้ย..แบม แกให้ใครเซ็นอะ” แพทที่นั่งคู่กะโรสหันมาถามฉัน
“ก็..ผู้ปกครองไง” ฉันพูดและเดินไปส่ง
“แล้วแกจะเอาไงแพท” โรสถาม
“ไม่รู้ดิ เมื่อวานส่งเมล์ไปให้พ่อบอกว่า ก๊อปลายเซ็นแล้วส่งมาให้หน่อย ไม่รู้ได้รับยัง” ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“เว่อร์ไปแล้ว”
“เล่ย แล้วนายหล่ะ” ฉันถามเค้าทันทีที่เดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเค้า
“ฉันหรอ ให้ลุงข้างห้องเซ็นให้” กำ มีงี้ด้วยหรอเนี่ย
++พักกลางวัน++
เรา 3 คน ฉัน แพท โรส มานั่งใต้ต้นไม้ข้างสนามบาส โดยฉันอ่านการ์ตูน โรสนั่งฟังเพลง ส่วนแพทอ่านหนังสือเรียน ไอ้นี่เด็กเรียนจริง สอบทีไรมันได้ 4.00 ทุกที
“กรี๊ดด...ดูนั่นสิ พี่พลั้งซู้ดลงห่วงด้วย เก่งจัง” เด็กนักเรียนหญิงม.ต้น ร้องวีดวายกัน
“เท่สุดๆไปเลย” ตามมาด้วยเพื่อนของเจ้าหล่อน
“ชายในฝันของฉัน” และประโยคสุดท้ายพวกเธอพูดพร้อมกันพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน
“เฮ้ย..เงียบกันหน่อยได้มั้ย แหกปากอยู่ได้ ไม่เห็นหรอคนกำลังอ่านหนังสืออยู่” ไอ้แพทที่เครียดอยู่กับการอ่านหนังสือวิชาฟิสิกส์ตะโกนบอกยัยพวกนั้น
“อะไรเจ๊ ทำตัวเป็นหนอนหนังสือไปได้” อ้าว พวกน้องไม่รู้จักยัยแพทซะแล้ว เดี๋ยวได้โดน
“เจ๊งั้นหรอ พวกแกเรียกใครเจ๊” แพทลุกขึ้น
“ก็เจ๊ไง” ไอ้นี่วอนซะและ
“เฮ้ย…แพทอย่าไปหาเรื่องพวกนั้นเลย เสียแรงเปล่า” โรสบอกพร้อมกับจับแพทให้นั่งลง
“เป็นหนอนนั่งหนังสือ แถมยังขี้แพ้อีก เป็นรุ่นพี่ยังไงกลัวรุ่นน้อง” อ้าว...ไอ้น้องปากหมา ฉันอุตส่าห์ช่วยพวกแกให้พ้นจากเงื้อมมือยัยแพทสุดโหดประจำโรงเรียนนะยะ
“พูดให้มันดีๆ อยากเจ็บตัวไง” โรสลุกขึ้นบ้าง
“ก็ลองกันสักตั้งจะเป็นไร” ไอ้น้องหน้าจืดมันท้า
“มีอะไรกันหรอ” นายพลั้งที่เดินออกมาจากสนามถามพวกเรา
“พี่พลั้งค่ะ ดูยัยพวกนี้สิ อะไรก็ไม่รู้” ยัยหน้าจืดทำท่าดัดจริต
“ทำไมกันหรอ” นายพลั้งพูดแล้วมองมาทางพวกเรา
“ถามได้ ก็พวกแฟนคลับนายสิ ตะโกนโหวกเหวก น่ารำคาญ” โรสพูดขึ้น
“แล้วที่นี่มันเป็นที่ของพวกเจ๊ไง” ไอ้นี่ไม่เลิก
“เป็นชะนีร้องหาผัวกันไง วันๆไม่ทำไรกัน ถึงเอาแต่กรี๊ดให้ผู้ชายหน้าโง่ ไม่เกรงใจคนอื่นเค้าบ้าง แหกตาดูสิว่าคนอื่นเค้าก็รำคาญเหมือนกัน” ไอ้แพทเริ่มเดือด ด่าทีเดียวกระทบ 2 ก๊ากก
“กรี๊ดดๆๆ..ชะนีหรอ แกว่าใครชะนี นังเจ๊หนอนหนังสือ” รุ่นน้องหน้าจืด กรี๊ดใส่หน้าแพท
“กรี๊ดดๆๆ..พี่พลั้งขา ช่วยด้วยสิค่ะ” แพททำท่าล้อเลียนยัยรุ่นน้องหน้าจืดคนนั้น
“พอได้แล้วแพท ไปกันเหอะ” ฉันที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนจนจบเล่มพอดีลุกขึ้นและเดินออกไป ตามมาด้วยโรสกะแพท
“สักวัน ฉันจะจับยัยพวกนั้นไปฆ่าซะ” แพทพูดขึ้น
“แล้วแกอย่าลืมชวนฉันหล่ะ แพท” โรสบอก
++หลังเลิกเรียน++
“แบมวันนี้กลับเองนะ ฉันไม่ว่างไปส่ง” เล่ยบอกฉันพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นสะพายหลัง แล้วเดินออกไปอย่างรีบร้อน
“แบม แกว่าเดี๋ยวนี้เล่ยเป็นไรวะ ถึงไม่ยอมไปส่งแกเลย นี่มันก็ 3 อาทิตย์แล้วนะ” โรสถามฉัน
“สงสัยต้องมีไรปิดบังแน่เลยวะ” แพทบอก กำ ไอ้นี่ชอบยุให้คนอื่นเค้าเลิกกัน
“อยากรู้มั้ย” โรสถามขึ้น
“ทำไงอะ”
“ถามพลั้งดิ” แล้วมันจะรู้ได้ไง ตัวไม่ได้ติดกันเป็นปลาท่องโก๋สักหน่อย
เราเดินไปที่หลังโรงเรียนที่กบดานแกงค์มังกรแดง...
“สวัสดีครับเจ๊ใหญ่” พวกลูกน้องของเล่ยทำความเคารพฉัน
“พลั้งหล่ะ” ฉันถามพวกนั้น
“ลูกพี่รองออกไปพร้อมลูกพี่ใหญ่ครับ” ลูกน้องคนนั้นบอก
“แล้วทำไมนายยังไม่กลับอีกหล่ะ” มีพิรุธแฮะ
“ผมต้องอยู่เฝ้าที่นี่ครับ”
เมื่อเราไปถึงที่แล้วไม่ได้ข้อมูลอะไรก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
*-
-*
ความคิดเห็น