คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +ทำไมฉันถึงไม่รู้
++วันรุ่งขึ้น++
“เฮ้ย..แบม เมื่อวานเห็นที่ห้อยกระเป๋ารูปหมีน้อยของฉันมั้ย” แพทตะโกนถามมาจากหลังห้อง ในขณะที่มันกำลังหาที่ห้อยกระเป๋ารูปหมีน้อยของมัน ทุกซอก ทุกมุมในห้องเรียน
“ไม่อะ” ฉันตอบกลับไป
“แล้วแกอะโรส”
“ฉันหรอ ไม่เห็นเหมือนกัน”
หลังจากที่แพทมุดๆเงยๆ หาสิ่งของอันล้ำค่านั้น...
“อันนี้ใช่มั้ย” จู่ๆที่ห้อยกระเป๋ารูปหมีน้อยก็ลอยมาอยู่ตรงหน้า
“เออ..อันนี้แหละ หาตั้งนาน” แพทคว้าที่ห้อยนั้นไว้ แต่ไม่ง่ายขนาดน้าน
“เมื่อวานทำตกไว้หลังโรงเรียนหรอ” ไอ้นายพลั้งนี่เอง มันพูดแล้วแสยะยิ้ม
“เฮ้ย..แพท ของแก ฉันเห็นทำตกไว้ที่บ้านฉันนี่ ที่เมื่อวานแกไปบ้านฉันไง” โรสกะแพทใช้กระแสจิตสื่อถึงกัน และโรสก็พูดประโยคเมื่อกี้
“เออ...ใช่ ลืมไป” แพทพูดพรางเดินหนีไปที่อื่น
“งั้นอันนี้ก็ไม่ใช่ของเธอสิ ยัยถึก” นายพลั้งถาม ฉันหล่ะอยากจะกระโดดขาคู่เตะปากมันจริง
“เออ...ไม่ใช่” เสียดาย นั่นมันของขวัญที่แฟนคนที่ 16 ให้เลยนะ
“เสียดายจัง งั้นเอาไปให้หมาที่บ้านกัดเล่นดีกว่า” นายพลั้งพูดและเดินออกไปจากห้อง
“ไอ้บ้าเอ๊ย...” แพทพูดพึมพำคนเดียว และนายพลั้งก็โผล่หน้าทุเรศๆเข้ามาอีกครั้ง
“นี่ ยัยถึก มอ’ไซด์ คันนั้นเสียใจด้วยนะ มันไม่ใช่ของฉัน” เค้าพูดและเดินจากไป
“หมายความว่าไง ไม่ใช่ของมัน” โรสถามแพท
“ของใครก็ช่างแม่ง” แพทพูดแล้วเดินไปนั่งที่
“โรส ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” ฉันพูดขึ้น
“แล้วแกมาบอกฉันทำไมอะ ว่าจะไปฉี่” โรสถาม
“บอกให้โลกรับรู้ว่า น้องพี่แบงค์ กำลังจะเสด็จไปส้วม” ฉันพูดแล้วเดินออกไป มุ่งหน้าสู่ส้วม
“แพท//โรส แบมยังไม่มาอีกหรอ” เล่ยถามขึ้น
“ไปส้วม” โรสหันมาตอบ
ออด...ออด...ออด (ออดเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้น)
“เล่ย วันนี้ ฉันนั่งข้างเธอนะ” แชร์ที่พึ่งมาถึงเอ่ยขึ้น และที่นั่งตรงนั้นมันก็ว่างพอดีเด๊ะ เพราะไอ้นางเอกเซ่อซ่ามัวไปล้างส้วมอยู่ เฮ้ย..ไม่ใช่
“แต่นี่ที่แบมนะ” เล่ยบอก
“หรอ เสียดายจัง ฉันน่าจะมาให้เร็วกว่านี้ จะได้เลือกที่นั่งใกล้เธอ” แชร์พูดแล้วส่งยิ้มหวานให้เล่ย
“เธอไปไหนมา ช้าจัง” เล่ยถามฉัน ทันทีที่ฉันเดินมานั่งที่เก้าอี้
“พอดีไปห้องน้ำน่ะ”
“วันนี้ว่างมั้ย” เล่ยถามฉัน
“ทำไมหรอ”
“ไปกินข้าวกัน”
“อือ..ก็ได้”
++พักกลางวัน++
เราทั้งหมด อันได้แก่ ฉัน โรส แพท เล่ย และ นายพลั้ง มาสุมหัวกันที่กบดาน โดยให้ลูกน้องไปซื้อข้าวให้กิน และเปิดแอร์ชุ่มฉ่ำ
“พลั้ง นายหาตัวคนที่พังมอ’ไซด์ ฉันเจอยัง” เล่ยถามขึ้น ขณะที่นอนหนุนหัวอยู่บนตักฉัน
“ยังเลย ไม่รู้หมาตัวไหนมันทำ” พลั้งพูดพรางเหล่ไปทางแพท
“เรื่องอะไรหรอนายเล่ย ใครทำอะไร” แพทพูดขึ้น ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เนียนมาก ก๊ากก...
“ก็ไม่รู้ใครมันมาพังมอ’ไซด์ ฉันซะเละเลยดิ”
“หรอ ไว้ฉันช่วยหาอีกแรงนะ” นั่นต้องอย่างง้าน ไอ้แพทเอ๊ย
“โรส//แบม ฉันต้องไปปฏิบัติหน้าที่อันยิ่งใหญ่ แกขึ้นไปกันก่อนนะ” แพทพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป
“ฉันก็ขอตัวก่อนนะ” พลั้งพูดแล้วลุกขึ้นเดินตามแพทออกไป
“นี่ ยัยถึก เนียนนะ คิดว่าฉันไม่กล้าบอกเล่ยหรอ” พลั้งพูดขึ้น
“เออ” ฉันพูดแล้วพยายามเดินหนีมัน กลัวติดเชื้อ 55+
“เดี๋ยว...” นายพลั้งพูดแล้วมาดักหน้าฉันไว้
“มีไร ฉันต้องรีบไปหาอาจารย์ใหญ่” ฉันพูดและเดินหลีกไปอีกทาง แต่ไม่วายไอ้นี่ก็มาขวาง
“ทำตามที่ฉันบอกสิ” พลั้งพูดและยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อะไรของนาย แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วย ไม่มีวันซะหรอก” แพทพูดแล้วเดินชนพลั้งจนเซไปข้างๆ
“ฮ้าา~ แย่หน่อยนะ สงสัยปากฉันมันคงคันยิบๆ ถ้าไม่ได้พูด” ไอ้นี่กวนประสาท
“อยากบอกก็เชิญ” มีหรือคนอย่างไอ้แพทจะยอมง่าย ไม่มีทาง โฮะๆๆ
++หลังเลิกเรียน++
ฉันเดินออกมาหน้าโรงเรียนพร้อมกับเล่ย แพท ส่วนโรส พ่อมันกลับจากไอร์แลนด์วันนี้มันเลยรีบกลับบ้าน เตรียมไปรับพ่อที่สนามบิน
“เราจะไปไหนกันหรอ” ฉันถามเล่ย
“กินข้าวไง”
“ฉันเลี้ยงอีกสิ” มันก็เงี้ยทุกที ไปไหนกะตานี่ทีไรเป็นต้องเลี้ยงมันทุกที
“วันนี้ฉันเลี้ยงเอง” สงสัยฉันคงได้เป็นน้องพี่แบงค์ จริงๆก็คราวนี้แหละ
เราไปร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งถูกไม่ไกลจากโรงเรียนนัก
“ยินดีต้อนรับค่ะ มากี่คนค่ะ” พนักงานต้อนรับหญิงถามพวกเรา
“จองไว้แล้วครับ” เล่ยพูด
“งั้นเชิญด้านในเลยค่ะ” พนักงานผายมือไปในร้าน
พวกเราเดินตามเล่ยไปจนถึงโต๊ะตัวหนึ่งที่มีผู้หญิงนั่งอยู่ 2 คน และเธอ 2 คนนั้น ก็คือ แชร์กับบุ๊ค แฝดนรก กำ
“เล่ย ทำไม” ฉันกำลังจะตามแต่
“มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ” แชร์ลุกขึ้นและเดินมาควงแขนเล่ยไว้พรางหันมายิ้มให้ฉัน
“นั่งสิแบม//แพท” แชร์พูดขึ้น
เมื่อเรานั่งกินข้าวกัน แชร์กับบุ๊คก็คุยเรื่องเมื่อตอนที่แชร์ยังเรียนอยู่ที่นี่ และที่สำคัญ แชร์มักพูดถึงเรื่องของเธอกับเล่ยซะส่วนใหญ่ ฉันทนนั่งฟังเรื่องของพวกเค้าไป โดยนั่งก้มหน้าอย่างเดียวไม่รู้ว่าจะมาที่นี่ทำไม ทำไมเรื่องที่พวกเค้าพูดกัน ฉันถึงไม่รู้เรื่องหล่ะ แต่แล้วเล่ยก็ยื่นมือมากุมมือที่เย็นยะเยือกของฉันเอาไว้ (อ่า..มือที่ไร้อุ่นไง) ฉันเงยหน้าไปมองเค้าเล็กน้อย แต่เค้าก็ยังคงคุยกับบุ๊คและแชร์อยู่ โดยแชร์นั้นกำลังจ้องมองมือของคนทั้งคู่ที่กุมกันไว้แน่น...หลังจากคุยเรื่องสับปะรังเคเสร็จ
“เล่ย วันนี้ไปส่งแชร์สิ” บุ๊คพูดขึ้น
“......” เล่ยหันมามองฉัน
“เดี๋ยวฉันว่าจะแวะไปบ้านแพทหน่อย” ฉันบอกเค้า
“งั้นกลับดีๆนะ” เล่ยพูดและขึ้นไปนั่งบนแท็กซี่ข้างแชร์ ฉันก็ได้แต่มองตามไป โดยที่ทำอะไรไม่ได้
“ฉันว่าเล่ยเค้าคงสลัดเธอทิ้งเร็วๆนี้แหละ เตรียมใจไว้ได้เลย” บุ๊คพูดขึ้น
“นี่แก มันจะมากไปแล้วนะ” แพทพูดพรางจะต่อยบุ๊ค
“เนี่ยหรอ ประธานนักเรียน มันก็พวกไร้สมองชอบใช้กำลัง” บุ๊คพูดดูถูกแพท
“แก...แก” แพทง้างกำปั้นใส่บุ๊คแต่ฉันห้ามไว้ซะก่อน ไม่งั้นบุ๊คได้ตายข้างถนนแน่ ก็ไอ้แพทใช่ย่อยที่ไหน
ความคิดเห็น