คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +รองหัวหน้าแกงค์คนใหม่ และการกลับมาของแชร์!!
++วันเปิดเทอม++
ตอนนี้ฉัน โรสและแพท ได้เลื่อนขึ้นไปชั้นม.6 และเป็นปีการศึกษาสุดท้าย ส่วนนายเล่ยรอดมาอย่างฉิวเฉียด พี่เซิ่นได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์ด้วยคะแนนเป็นอันดับ 1 ในคณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาเคมี และโดนปลดออกจากตำแหน่งรองหัวหน้าแกงค์มังกรแดงเป็นที่เรียบร้อย ส่วนพี่ปริ้นซ์กับพี่ฟ้าไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ดในประเทศอังกฤษด้วยกัน
“ฉันคิดถึงที่นี่จัง” โรสพูดพรางสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด
“โรส//แบม ฉันมีอะไรจะบอกพวกแกวะ” แพทตะโกนมาแต่ไกล
“เรา 3 คน รวมทั้งเล่ย อยู่ห้องเดียวกันหมดเลย” แพทบอกอย่างตื่นเต้น
“เออดี” โรสพูดแค่นั้น
วันนี้ช่วงเช้ามีพิธีเปิดการศึกษาใหม่ และจัดกิจกรรมสำหรับนักเรียนได้ร่วมสนุกด้วยกัน
“แบม ไปดูการคัดเลือกรองหัวหน้าแกงค์คนใหม่มั้ย” เล่ยวิ่งตรงมาหาฉันและถามคำถามนี้
“ไปสิ” ฉันตอบแล้วก็ลากยัยโรสกับแพทมาด้วย
เมื่อฉันไปถึงที่กบดานหลังโรงเรียนของแกงค์มังกรแดง
“ยินดีต้อนรับครับ...เจ๊ใหญ่” ลูกน้องของเล่ยทำความเคารพฉัน
“เธอว่าใครดี” เล่ยหันมาถามฉัน และมีเด็กหนุ่มประมาณ 2-3 คน เดินออกมา
“นี่คัดมาแล้วนะเนี่ย” เล่ยหันมาบอกฉันอีกรอบ
“แล้วจะให้เลือกจากอะไรอะ” ฉันถามเล่ย
“ก็ทั่วๆไป”
“ลองให้ต่อยกับแพทมั้ย” ฉันเสนอความคิดเห็น ที่บอกอย่างนี้ไม่ใช่ง่ายนะ เพราะไอ้แพทมันไม่เหมือนผู้หญิงอื่นทั่วไป มันอะโคตรอึด ถึก
“ก็ดี”
คนแรกโดนไอ้แพทต่อยจนหงายเก๋งเลย 55+ ส่วนคนที่ 2 เกือบชนะอะ แต่ไหงกลายเป็นแพ้ จบด้วยหมัดพิฆาตของไอ้แพท ส่วนคนที่ 3 ไม่ได้ต่อยแพทแม้แต่นิด ส่วนแพทก็ไม่ได้ต่อยนายนั่นเลยแม้แต่นิด ก็นายนั่นเล่นหลบไปหลบมา ไอ้แพทมันก็ต่อยไม่โดนสักที
“พอแล้ว...พอแล้ว” เล่ยตะโกนสั่ง
“นายหลบใช้ได้นี่” เล่ยเอ่ยชมนายนั่น
“ขอบใจ” นายนั่นพูดแล้ว นึกว่าใบ้กิน
“คนนี้ดีมั้ย” เล่ยหันมาถามฉัน
“ก็ดี ดีกว่าคนอื่นๆ” ฉันตอบกลับไป
“รองหัวหน้าแกงค์คนใหม่ของเรา” เล่ยบอกพวกลูกน้อง แล้วพวกนั้นก็โค้งให้นายนั่น พร้อมกับบอกว่า “ยินดีต้อนรับครับ ลูกพี่รอง”
“นี่แบมแฟนฉัน เจ๊ใหญ่ของแกงค์เรา” เล่ยแนะนำฉันกลับนายนั่น ก็มันไม่ยอมบอกชื่อสักทีอะ
“ยินดีต้อนรับจะ” ฉันพูดแล้วยิ้มให้เค้า
“พลั้งครับ” นายนั่นแนะนำตัวเอง และยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร แพทก็มาเรียกฉันไปซะก่อน
“รีบไปเหอะแบม”
“ไปก่อนนะ แล้วค่อยเจอกัน” ฉันหันไปบอกเล่ย
เมื่ออาจารย์ใหญ่เทศฯเสร็จ จนฉันกับโรสจะหลับ ก็ถึงเวลาที่ประธานนักเรียนคนใหม่ขึ้นรับตำแหน่ง ฉันถึงสะดุ้งตื่นจากภวังค์และหันไปปลุกโรส
“นักเรียนดีเด่นประจำปีที่จะได้รับตำแหน่งประธานนักเรียนในปีการศึกษานี้ นางสาวนิศาชล โยธินวัฒนะ” เมื่อแพทขึ้นไปบนเวที เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องทั่วทั้งโรงเรียน
หลังจากที่จบพิธีการต่างๆลง นักเรียนต่างทยอยกันไปทำกิจกรรมในซุ้มต่างๆ
++ซุ้มชมรมบาส++
ชมรมบาสจัดกิจกรรมขึ้นคือ เมื่อซู้ดลงห่วง 1 ลูก ได้ลูกอม 3 เม็ด ซู้ดลง 2 ลูก ได้พัด 1 อัน ซู้ดลง 3 ลูก ได้แก้ว 1 ใบ ซู้ดลง 4 ลูก ได้ตุ๊กตา 1 ตัว และถ้าซู้ดลง 5 ลูก ได้สร้อยคอพร้อมจี้รูปหัวใจไปเลย
“เล่ยลองเล่นมั้ย” บิ๊กหัวหน้าชมรมบาสคนใหม่ถามเล่ย
“อือ” เล่ยตอบแล้วบิ๊กก็โยนลูกบาสมาให้เล่ย
“ดีใจด้วยนะที่ได้รับตำแน่งนี้” โรสพูดแสดงความยินดีกับแพท
“เออ...รู้แล้ว”
“เราไปทางโน่นกันเหอะ” แพทพูดพรางถอยหลังเดิน นึกว่าตัวเองมีตาหลังไงยะ
“โอยย!!.....” แพทสะดุดล้มลงไปกับพื้น
“เฮ้ย!....เดินดูทางมั้งดิ” แพทโวยวายขณะที่กำลังลุกขึ้นยืน
“เธอแหละ เดินไม่ดูทาง” และคนที่ตอบกลับมาคือ พลั้ง
“อ๋อ...พูดอย่างนี้ กวนใช่มั้ย”
“แล้วแต่จะคิด”
“อยากตายใช่มั้ย” แพทถามพรางกระชากคอเสื้อ
“นึกว่าตัวเองเป็นประธานนักเรียนแล้วจะทำวางโตได้งั้นหรอ”
“แล้วนายคิดว่าเป็นกะอีแค่รองหัวหน้าแกงค์จะทำอะไรฉันได้”
“พอเหอะแพท” โรสเข้ามาห้ามไว้ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่
“นายเจอดีแน่ ไอ้หน้าจืด” แพทพูดก่อนจะถูกโรสลากตัวไป
“ขอโทษด้วยนะ เพื่อนฉันก็แบบนี้แหละ” ฉันขอโทษนายพลั้ง ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นคนทำผิดสักหน่อย
“ซวบ...//ซวบ...//ซวบ...// เฮ้ยย..เล่ย อีกแค่ 2 ลูก นายได้สร้อยคอไปให้แบมแน่” เสียงบิ๊กตะโกนบอกเล่ย ขณะที่กำลังยื่นลูกอม 3 เม็ดให้นักเรียนชายม.ต้นคนหนึ่ง
“ซวบ...//ซวบ...//” ในที่สุดก็ซู้ดลงหมดทุกลูก
“ไหนสร้อยของฉันหล่ะ” เล่ยแบมือยื่นไปตรงหน้าบิ๊ก
“เออๆๆ” เค้าพูดพร้อมกับเดินไปหยิบสร้อยเงินมีจี้รูปหัวใจติดอยู่
“ขอบใจวะ” เล่ยพูดขึ้น
ตอนนี้ฉัน โรสและแพทเดินมาที่ซุ้มของชมรมบาส โดยมีลูกน้องคนหนึ่งเดินมาบอกฉันว่า “เจ๊ครับ ลูกพี่ใหญ่เรียกหา” ฉันก็เลยต้องเดินมา
“มีอะไร” ฉันถามเค้า
“ฉัน....” เล่ยหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แต่เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น
“เล่ย” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกเล่ย ทำไมพวกเราทั้งหมดหันไปตามต้นเสียง
“แชร์....” ดูเหมือนเล่ยจะอึ้งไปพักใหญ่ แล้วเค้าก็เรียกชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมาเบาๆ
“ฉันกลับมาแล้วดีใจมั้ย” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น พร้อมกลับเดินเข้ามากอดเล่ยไว้แน่น (จ๊ากกก..ตายซะเถอะ นั่นมันแฟนฉันนะยะ แฟนฉัน)
“แชร์ เธอมาได้ไง ไหนบอกไปเรียนต่อที่ออสเตรเรียไง” เล่ยถามขึ้น
“สร้อยเส้นนั้นของฉันใช่มั้ย” แชร์เอื้อมมือไปหยิบกล่องที่ใส่สร้อยมาจากมือของเล่ย
“คือ ไม่ใช่...”
“แล้วของใครหล่ะ”
“สร้อยเสั้นนั้น เล่ยตั้งใจให้แบม รู้ไว้ซะ” ก๊ากกเลย...ไอ้โรสพูดออกไปไมเนี่ย
“แบมหรอ” แชร์ทวนคำ
“ใช่ นี่ไง เค้าเป็นแฟนเล่ย” โรสพูดพรางดันตัวฉันออกมาข้างหน้า
“ฉันไม่ค่อยชอบเครื่องประดับหรอก” ฉันพูดขึ้น ถึงในใจจะอยากได้แทบตาย
“เล่ย เย็นนี้เราไปเที่ยวกันดีมั้ย” แชร์พูดพร้อมกับเอาแขนคล้องแขนเล่ย และฉันก็ทำได้แต่ยืนมองเท่านั้น
“เออ..วันนี้ฉันต้องไปส่งแบม คง....” เล่ยพยายามพูด
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยววันนี้ฉันกลับเองได้” ฉันพูดแล้วเดินจากไปพร้อมกับแพทและโรส
“ยี๋ ยัยนั่นหรอแชร์ ดูท่าร้ายไม่เบา” โรสพูดขึ้นขณะที่เรากำลังเดินขึ้นห้องเรียน
“บ้าชะมัด สร้อยนั่น เล่ยตั้งใจให้แกนะแบม ทำไมพูดอย่างนั้นหล่ะ” แพทหันมาพูดกลับฉันบ้าง
“ช่างมันเหอะ ฉันมีเยอะแล้ว” ฉันพูดปัดไป
“เฮ้ย...เดี๋ยวฉันต้องรีบไปรายงานตัวก่อน เดี๋ยวตามไปนะ” แพทพูดแล้ววิ่งจากไป
เมื่อฉันกับโรสเข้าไปในห้องเรียนห้องใหม่(สำหรับพวกเรา) ก็ไปหาที่นั่งกัน ปีที่แล้วฉันไม่มีเพื่อนนั่งด้วย เลยซวยได้นั่งกะนายเล่ย ปีที่แล้วมันยังไง ปีนี้ก็ยังงั้นไม่มีผิด
“แบม ไปไหนมา รอตั้งนาน” เล่ยพูดกับฉัน
“เปล่านี่” ฉันพูดและนั่งลงข้างๆเล่ย
“เล่ย แล้วนายจะเอาไงต่อ” โรสถามขึ้น
“อะไรเอาไง” เล่ยดูเหมือนงง
“แชร์ กิ๊กเก่านายไง”
“ไม่รู้”
“อยากให้ยัยบุ๊คกะยัยแชร์ฆ่าหั่นศพแบมไง”
“เว่อร์ไป” ฉันพูดขึ้น
“เหอะน่า เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง”
“โรสไปนั่งที่ได้แล้ว” ฉันบอกมัน มัวยุ่งเรื่องชาวบ้าน
และเมื่อประตูห้อง 6-b เปิดออก ก็ปรากฏร่างของอาจารย์ประจำชั้นหน้าโฉด พร้อมกับตามมาด้วย....แชร์ แชร์ Oo
“นักเรียนทุกคนเงียบ” อาจารย์ประจำชั้นหน้าโฉดคนใหม่ตะโกนลั่นห้อง
“เรามีเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ที่โอนมาจากออสเตรเรีย” แล้วแชร์ก็มายืนหน้าชั้นพร้อมกับเริ่มแนะนำตัวเอง
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน อักษราภัค บูรณะศุภกิจ” เมื่อแนะนำตัวจบ แชร์ก็โค้งให้เพื่อนๆในห้องเล็กน้อย มีเสียงนักเรียนชายหลายคนโห่ร้อง
“ไปหาที่นั่งได้จะ” อาจารย์บอกแชร์
เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วใช้สายตานางมารร้ายมองฉัน ก่อนจะเดินไปนั่งหลังฉัน 1 ที่นั่ง
ระหว่างทางที่แพทจะไปห้องอาจารย์ใหญ่นั้น...
“ควันอะไรวะเนี่ย” แพทสบถ และเดินตามควันนั้นไป จนกระทั่งไปหยุดอยู่หน้าห้องน้ำชายหลังโรงเรียน ฉันเดินเข้าไปในนั้น ควันลอยออกมาจากห้องน้ำห้องริมสุด
“แอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำงั้นหรอ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” แพทตะโกนใส่ไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำนั้น แต่มันก็ยังไม่ยอมเปิดประตูอยู่ดี ประธานนักเรียนสาวของเราตรงเข้าถีบประตูห้องน้ำอย่างแรง (เสียตังอีกกรู)
“เฮ้ย...นาย ไอ้คนเมื่อเช้านี่หว่า” แพทพูดเสียงดังเพราะไอ้คนตรงหน้าคือนายพลั้ง
“อ้าว...เธอน่ะเอง ยัยถึก” นายพลั้งพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
“ยัยถึกงั้นหรอ” แพทพูดพร้อมกับตรงเข้าไปจับตัวพลั้งและลากออกมาจากห้องน้ำ
“จะพาฉันไปไหน” นายนั่นพูดแต่ก็ยังเดินตามมาอยู่ดี
“เป็นเด็กใหม่ คิดจะซ่างั้นหรอ ฉันจะสั่งสอนนายเอง”
“เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“แล้วคอยดู”
ฉันไม่ต้องเสียเวลาเลยเพราะ ห้องอาจารย์ใหญ่ก็อยู่ในห้องฝ่ายปกครองอีกที เลยมาทางเดียวและที่เดียวกัน เมื่อเรามาถึงหน้าห้องฝ่ายปกครอง ฉันกับนายพลั้งก็เดินเข้าไปพร้อมกัน ทีนี้แหละนายเสร็จฉันแน่ โฮะๆๆ
“อาจารย์ค่ะ นักเรียนชายคนนี้ได้ทำผิดกฎระเบียบของโรงเรียนข้อที่ 38 คือ สูบบุหรี่ในโรงเรียนค่ะ” ฉันรายงานความประพฤติเลวๆของนายพลั้งให้อาจารย์ฝ่ายปกครองฟัง
“ขอเบอร์โทรศัพท์พ่อแม่เธอด้วย” อาจารย์ฝ่ายปกครองพูดกับนายพลั้ง
“พ่อผม อยู่ในนั้นครับ” แล้วนายพลั้งก็ชี้นิ้วไปที่ห้องผู้อำนวยการโรงเรียน ก๊ากก...อย่ามาอำเลยยะ
“นายหมายความว่ายังไงอยู่ในนั้น” ฉันหันไปถามนายพลั้ง
“อ้าว..นั่นลูกชายท่าน ผ.อ ใช่มั้ย” เสียงอาจารย์ใหญ่ดังขึ้น
“สวัสดีครับ อาจารย์ใหญ่” ก๊ากก..นี่มันไรวะ มีการรู้จักกันกับอาจารย์ใหญ่เป็นการส่วนตัวด้วยหรอเนี่ย
“แล้วมาทำอะไรที่นี่หล่ะ” อาจารย์ใหญ่ถามนายพลั้ง
“คือ..ผม” อำอึ้งทำป๋าไรฮะ บอกไปดิว่าแกอะ ดูดบุหรี่ในส้วม
“เค้าแค่มาเข้าแถวสายนะค่ะ” อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกไปหน้าตาเฉย ทำไมกลัวโดนเด๋งไงเจ๊
“อาจา.....” ฉันกำลังจะพูดแต่ถูกนายพลั้งขัดซะก่อน
“ทีหลัง ผมจะมาให้ตรงเวลาครับ” ดูมันหน้าไม่อาย บอกได้เต็มปาก
“งั้นพวกเธอไปเรียนเถอะ อ๋อ...ประธานนักเรียนคนใหม่เข้ามา” อาจารย์ใหญ่พูดแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“........” ก่อนไป นายนั่นยังหันมายิ้มหน้าระรื่นอีก หมั่นไส้นัก
“เธอชื่ออะไรนะ” อาจารย์ถามฉัน ขณะที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
“นิศาชล โยธินวัฒนะค่ะ” ฉันตอบด้วยเสียงดังฟังชัด
จากนั้น อาจารย์ใหญ่ก็แนะนำฉันเกี่ยวกับ การทำตัวให้สมกับตำแหน่งประธานนักเรียน และหน้าที่ต่างๆที่จะได้รับมอบหมาย จนถึงพักกลางวัน...
“ทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละ หวังว่าคงไม่ยากเกินความสามารถของเธอใช่มั้ย”
“ค่ะ” จบประโยคสุดท้าย ฉันก็เดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครองและเดินไปที่โรงอาหาร คาดว่าตอนนี้ยัย 2 คน (แบมกะโรส) คงอยู่นั่น
“ว่าไงยัยถึก” รุ้มั้ยว่านั่นคำพูดของใคร ไอ้นายพลั้งนี่เอง
“มีไร” เจ็บใจที่ไม่ได้จดชื่อมันลงBlack list
“ฉันบอกแล้วไงว่าเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก วันหลังจำไว้” มันพูดแล้วเดินไป ฮึ้ย!!เจ็บใจนัก
“เป็นไงจ๊ะ ตำแหน่งประธานนักเรียนสนุกมั้ย” โรสถามฉันเมื่อเดินไปถึงโต๊ะประจำกลุ่ม
“ก็ดี” ฉันตอบกลับไปด้วยใบหน้าเซ็งชีวิต
“แบม//โรส ฉันมีอะไรอยากให้พวกแกช่วยหน่อย”
“อะไร” ฉันถามขึ้น
“ฆ่านายพลั้งหมกหลังโรงเรียน แล้วก็หั่นเป็นชิ้นๆ ยัดใส่ถุงดำ โยนลงน้ำ อ้อ..ก่อนโยนกระทืบซ้ำอีกที” ไอ้แพทอธิบายทีละขั้นตอน พร้อมกับทำหน้าโหดยิ่งกว่าเก่า
“ฉันว่าทำอย่างงี้แจ๋วกว่า” โรสพูดขึ้น แล้ว 3 คน ก็สุมหัวกัน
++หลังเลิกเรียน++
วันนี้ฉันบอกคนขับรถที่บ้านว่าไม่ต้องมารับ เพราะฉันจะกลับเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันจะนั่งรถเมล์ เพราะที่บ้านมีรถคันเดียว (แม่บอกใช้หลายคันเปลืองน้ำมัน เก็บตังค์ไว้ขยายสาขาอื่นที่ต่างประเทศ) และพี่ปริ้นซ์ก็ต้องใช้ไปรับไปส่งพี่ฟ้าที่บ้าน วันนี้เองที่แกงค์เจ้าหญิงทั้ง 3 ต้องปฏิบัติภารกิจอันชั่วร้าย และเรา 3 คน แบม แพทและโรส ก็เริ่มปฏิบัติภารกิจลับสุดยอด
“เอาเลยปะ” โรสถามแพท ในขณะที่พวกเรา 3 คน ยืนล้อมมอเตอร์ไซด์คันเก่งของนายพลั้ง ที่คาดว่าน่าจะใช่
“อย่าให้เหลือซาก” หมั่นไส้เจ้าของมันนัก แพทพูดขึ้น
แล้วเราก็เริ่มลงมือเอาคัตเตอร์ที่เตรียมไว้ในกระเป๋ากระโปรงออกมาคนละอัน และเริ่มลงมือวาดลวดลายไปมาบนมอเตอร์ไซด์ (นั่นมันความผิดนาย ที่ไม่ซื้อมิโอ ถ้าเป็นมิโอหล่ะก็ ฉันอาจจะให้ยัยแพทกะโรส ยั้งมือหน่อย 55+)
แพทกรีดตรงเบาะเป็นรูปหัวกะโหลก ส่วนฉันกรีดเป็นตัวอักษรว่า รักแคลชโว้ย และยัยโรสกรีดเป็นรูปคนยิ้ม และสุดท้ายพวกเราทั้งหมดผลักมอเตอร์ไซด์คันนั้นลงไปกองกับพื้นพร้อมกัน โฮะๆๆ เล่นกะใครไม่เล่นมาเล่นกับแกงค์เจ้าหญิงทั้ง 3 และชิ่งหนีกลับบ้านตัวใครตัวมัน
“เล่ย เราไปที่ไหนกันดีหล่ะ” แชร์พูดขึ้น ในขณะที่ทั้งคู่มุ่งหน้าไปหลังโรงเรียน
“ไม่รู้สิ” เล่ยตอบกลับไป
และทันทีที่เล่ยมาถึง เค้าอึ้งกับภาพตรงหน้าอย่างแรง ภาพของมอ’ไซด์ ที่เคยงาม บัดนี้ลงไปนอนเล่นอยู่บนพื้น
“เฮ้ย..มอ’ไซด์ ฉัน” เล่ยพูดและวิ่งตรงไปยังมอ’ไซด์ที่ยับเยิน
“ฉันว่า วันนี้เธอคงไม่สะดวก ไปพรุ่งนี้แล้วกัน ฉันไปก่อนนะ แล้วจะโทรหา” แชร์พูดแล้วเดินจากไป ทุกคนคงงงว่าทำไมแชร์ถึงทำแบบนั้น เหตุผลคือ นายเล่ยคนนี้รักมอ’ไซด์ ของเค้ามาก ชนิดที่ว่า มอ’ไซด์ข้าใครอย่าแตะ เพราะมันเป็นเครื่องมือหาเงินชั้นเยี่ยมนี่เอง
*-
-*
ความคิดเห็น