เธอรักฉันจริงหรือแค่….พนัน.....!

เนื้อเรื่อง

หวัดดีครับ ผมชื่อ หนุ่ม ครับ วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อน นี้ก็ถึงเวลานัดแล้วผมต้องรีบแล้ว

                "แม่ครับ ผมไปก่อนนะ หวัดดีครับ" ผมวิ่งลงจากบันไดพร้อมกับตะโกนบอกแม่ แล้วแม่ก็โผล่มาแค่ครึ่งตัวจากห้องครัวพร้อมกับตะโกนตอบกลับ อย่างนี้แหละครับแม่นะชอบอยู่ในครัวตลอดไม่รู้ว่าทำอะไรนักหนา- -

                "อย่ากลับดึกมากนะลูกวันนี้คุณยายจะมาเยี่ยม"

          "ครับแม่เดี๋ยวผมจะรีบกลับ" ผมนั่งผูกสายรองเท้าผ้าใบคู่โปรดคู่เก่งของผม แล้วก็รีบออกจากบ้าน เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบกับวัยรุ่นสามสี่คนนั่งบนรถมอไซค์ที่จอดอยู่หน้าบ้านของผม แล้วก็ส่งยิ้มให้ผม

                "ช้าจังว่ะ ไอ้หนุ่ม" ดูไอ้นิคเพื่อนผมมันทักสิครับ มันน่านัก

          "เออน่า  มาแล้วไม่กี่นาทีเอง" ผมพูดด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายคงไม่มีใครสังเกตเห็นก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งซ้อนท้ายไอ้เซฟเพื่อนอีกคนของผม ใช่ว่าผมจะไม่มีรถเป็นของตัวเองนะครับแค่ตอนนี้รถผมมันไม่ว่าง และอีคนที่ซ้อนท้ายไอ้นิคก็คือไอ้อั๋น ไอ้นี่มันหล่อแถมสาวยังติดมันเยอะเลย มีคนบอกว่าผมก็หล่อนะแต่ไม่หล่อเท่าไอ้อั๋นมันเท่านั้นเองบางครั้งผมก็อาศัยเพื่อนช่วยพาไปจีบสาวแต่ก็ต้องเสร็จมันเกือบทุกราย ทั้งหล่อทั้งรวย ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงเลือกมันเหมือนกัน

                แล้วรถทั้งสองคันก็ออกตัวไปทันทีเรานัดกันว่าจะไปดูหนังต่อด้วยการเล่นเกมกันและไอ้อั๋นมันก็นัดแฟนมันไว้ก่อนที่จะเข้าไปดูหนังกัน  พอไปถึงจุดนัดแฟนก็ได้มายืนรอกับเพื่อนของเธออีกสองคน

                "ทำไม นัทมาเร็วจัง"เสียงไอ้อั๋นร้องทักแฟนมันตั่งแต่รถยังจอดไม่สนิท ก่อนที่พวกเราจะลงจากรถไอ้นิคกับไอ้เซฟก็เอารถไปจอด แล้วพวกมันก็เดินมาสมทบ "ไปกันหรือยัง"ไอ้อั๋นร้องถามทุกคนก่อนที่จะหันไปมองหน้าแฟนมันเป็นแนวว่าพร้อมหรือยัง

                "เดี๋ยวดิ นัทยังไม่ได้แนะนำเพื่อนให้รู้จักเลย"เสียงนัทพูดตัดบทไอ้อั๋น

                ซึ่งผมก็รอคำนี้มานานเหมือนกัน(ก็ผมคิดว่านานนะ) เพราะผมคิดว่าผมเริ่มจะชอบเพื่อนของนัทแล้ว ก็ตอนที่พวกเรามาถึงเธอก็ยิ้มให้ผมด้วย(คิดว่างั้นนะ)

                "นี่ฟ้าแล้วนี่ก็แยมจ๊ะ ส่วนนี่หนุ่ม เซฟ แล้วก็นิค รู้จักกันไว้เพื่อเจอกันจะได้ทักกันถูก"พูดจบเธอก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทุกคน

                                โอ้ ! ชื่อน่ารักแถมคนก็น่ารักด้วย

                "ไปกันได้หรือยัง" อั๋นร้องถามเพื่อนอีกครั้งดูท่ามันจะรีบน่าดู ก่อนที่จะเดินนำเพื่อนๆ ไปพร้อมกับนัทและเพื่อนของเธอ แล้วพวกเธอก็บ่นอะไรกันก็ไม่รู้เพราะผมฟังไม่ถนัด

                ที่นั่งในโรงหนังเรียงแถวยาว ทั้งฝ่ายหญิงและชายถูกนั่งคั่นโดยนัทและไอ้อั๋น   ผมบอกได้คำเดียวเลยว่าดูหนังไม่รู้เรื่องจริง ๆ  ในหัวของผมตอนนี้มีแต่เรื่องของฟ้า คิดไปเรื่อยเปื่อยว่าเธอจะชอบผมจริงหรือเปล่าหรือว่าแค่ยิ้มทักทายเฉย ๆ แต่มันก็มีอิทธิพลกับพบมากเพิ่งเคยเจอน่ะว่ารักแรกพบเป็นยังไง ผมยิ่งคิดหนักเข้าไปอีกเมื่อผมรู้สึกว่าฟ้าจะแอบมองผมบ่อย ๆ (ผมไม่ได้หลงตัวเองน่ะก็มันรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ง่ะ)

                สุดท้ายหนังจบประมาณ 5 โมงเย็น พวกเราก็เลยก็เลยไปหาอะไรทานก่อนที่จะแยกกัน ฟ้าเป็นคนที่ร่าเริงมากทีเดียวเธอเป็นคนคุยสนุก ผมสังเกตจากที่เธอคุยกับเพื่อน ๆ ของเธอรวมทั้งไอ้อั๋นด้วย สำหรับพวกเราเธอคุยด้วยน้อยมาก อาจเป็นเพราะเพิ่งรู้จักกัน  ที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่รู้ว่าไอ้อั๋นไปจีบนัทได้ยังไง คุยกันไปกันมาผมถึงกับช็อคเพราะผมกับฟ้าเราอยู่แขวงเดียวกัน และอยู่ห่างกันไม่กี่ซอย

                ประมาณหกโมงครึ่งเราก็แยกทางกัน  ส่วนไอ้อั๋นก็ไปต่อกับแฟนมัน ส่วนพวกเราห้าคนก็ไปเล่นเกมกันต่อและพวกเราก็แยกทางกับบ้านกันตอนสามทุ่มเกือบจะถึงบ้านผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าวันนี้เป็นวันที่ซวยที่สุดเพราะผมทำกระเป๋าสตังค์หาย ซวยไหมล่ะ

          "เฮ้ย กูทำเป๋าตังค์หายว่ะ"

                "อ้าว แล้วมึงทำหายที่ใหนว่ะ"ไอ้เซฟพูดพร้อมกับสีหน้าแกมตกใจของมัน

                "ไม่รู้ว่ะ งานนี้ซวยแน่ๆ เงินค่าขนมทั้งเดือนด้วย"

                ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดัง

                "ฮัลโล" ผมพูดกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ

                "เอ้อ เมื่อกี้ฟ้าโทรเข้าเครื่องของนัทว่ะบอกว่านายลืมเป๋าตังค์ ไว้ที่ร้านเกม แล้วถามว่านายเอาคืนวันไหน"

          "วันนี้ซิว่ะถามได้ ยิ่งไม่มีเงินอยู่"

                "งั้นโทรคุยกันเองก็แล้วกัน นี่เบอร์ฟ้า 087-967xxxx"

          "ไหงเป็นงั้นง่ะ"

                "หรือว่านายไม่เอา"

                "ก็ได้ ok"

                แล้วผมก็กดวางสาย อย่างน้อยวันนี้มันก็ไม่ซวยเกินไปเนอะ หลังจากนั้นผมก็โทรหาฟ้าทันที

                "สวัสดีดีค่ะ ฟ้าค่ะ"

                                ฮู้  พูดเพราะซะด้วย

                "หวัดดีครับ ผมหนุ่มครับไม่ทราบว่ากระเป๋าเงินผมอยู่ที่คุณหรือเปล่าครับ"

                "อ๋อ! ค่ะและคุณจะเอาคืนวันไหนดีค่ะหรือจะให้ฝากอั๋นไปค่ะ"

                   ถ้าฝากไอ้อั๋นเราจะได้เจอกันสองต่อสองหรอครับ

                "งั้นเพื่อความปลอดภัยของฟ้า ผมจะไปเอาที่เซเว่นหน้าปากซอยทางเข้าบ้านคุณก็แล้วกัน ok ไหมครับ"

                "งั้นก็....ตกลงค่ะ"

                "ครับ"

                และฟ้าก็กดวางสายตอนนี้ไอ้สองคนนั้นก็กลับไปแล้วไปเอารถก่อนดีกว่า

                "กลับมาแล้วหรอลูก เนี้ย...คุณยายมาแล้วเข้าไปทักทายท่านก่อน"

          "แม่ครับตอนนี้ผมจะไปเอาของกับเพื่อนก่อนนะครับ"พอพูดจบผมก็ตรงไปเอากุญแจรถแล้วก็ขับออกไปทันที ตอนนี้ก็คงประมาณเกือบสี่ทุ่มแล้วพอไปถึงเซเว่นผมก็เห็นฟ้ามาถึงแล้วผมก็ขับรถไปจอดต่อหน้าเธอทันที ดูเธอจะตกใจเล็กน้อย มันทำให้ผมรู้สึกอยากหัวเราะแต่ผมก็ต้องพยามเก็บอาการเอาไว้ เมื่อฟ้าเห็นดังนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้นมาทันที มันยิ่งเพิ่มความน่ารัก ผมมองหน้าเธออยู่นานจนทำให้ฟ้างงกับสีหน้าของผม เธอก็ยื่นกระเป๋าให้ผมทันที

                "ฮื่อ ไล่กันเลยหรอครับ"ผมพูดแกมหัวเราะกับท่าทีเขิน ๆ ของเธอ

                "เปล่านี่ค่ะ ก็หนุ่มมาเอากระเป๋าไม่ใช่หรอ"

                "งั้นไปนั่งรอที่เก้าอี้นั้นก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะเลี้ยงขอบคุณที่เก็บกระเป๋ามาให้ผม"

          แล้วเธอก็เดินไปนั่งอย่างว่าง่าย แล้วผมก็ลงจากรถเดินเข้าซื้ออะไรเล็กๆ น้อยๆ เพื่อมาเลี้ยงตอบแทนสาวน้อยผู้น่ารัก

                สักครู่ผมก็เดินออกมาพร้อมขนมปังสองสามก้อนกับน้ำอัดลม เมื่อฟ้าเห็นผมถือออกจากถุงเธอก็หน้ามุ่ยทันที

                "น่าอร่อยดีนะค่ะ ^^!"

                "แต่สีหน้าของฟ้าไม่เข้ากันเลยนะครับ" ผมพูดพร้อมกับยิ้มน้อย "หรือว่าฟ้ากลัวอ้วน"

                "เปล่านะค่ะ ฟ้าไม่กลัวอ้วนซะหน่อย ( _ _ )" โอ้พระเจ้าทำไมเธอถึงได้น่ารักอย่างนี้ ดูดิเหมือนกับว่าเธอจะงอนผมด้วย

                "งั้นถ้าไม่กลัวก็กินสักหน่อยนะ นี่มันก็ดึกแล้วลองท้องสักนิดก็ดีนะ"

                แล้วฟ้าเธอก็กินอย่างกล้าๆ กลัวๆ มันทำให้ผมอดที่จะหัวเราะเธอไม่ได้ ก็เธอทำอะไรก็น่ารักไปหมดนิครับ สรุปได้คำเดี๋ยวว่าผมตกหลุมรักเธอแล้วซิ พวกเราคุยกันจนลืมเวลานี่ก็ปาเข้าไปเกือบจะหกทุ่มและด้วยความสุภาพบุรุษของผมก็ต้องรับผิดชอบไปส่งเธอที่บ้าน

                หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นไปไหนก็จะต้องพ่วงใครคนหนึ่งไปด้วยก็บ้านเราใกล้กันจนไม่นานเราก็ตกลงเป็นแฟนกันแต่เราก็ไม่ได้ตกลงด้วยการพูดแต่อย่างใดมันอาศัยความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย ตอนนั้นทุกอย่างในชีวิตผมดูดีไปหมดไปไหนก็มีความสุขตลอดเฉพาะเวลาเราอยู่สองต่อสองเท่านั้น แต่พออยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มดูเธอจะไม่ค่อยสนใจผมด้วยซ้ำ เธอจะสนใจเพื่อนเธอมากกว่าผม และช่วงหลังเวลาเพื่อนเธอชวนไปไหนเธอก็จะไปตลอดบางครั้งวันไหนที่เรานัดกันว่าจะไปดูหนังหรือไปกินข้าวด้วยกันเธอก็จะเลื่อนนัดทันที ผมเข้าใจน่ะครับว่าเธอเป็นคนติดเพื่อนแต่บางครั้งเราควรจะให้ความสำคัญกับผมที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนบ้าง ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ร่าเริงและก็มีเพื่อนมากมันทำให้ผมพยายามเข้าใจเธอและทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนกับเราคบกันครั้งแรก 

                และวันนี้มันเป็นวันเกิดของฟ้า เธอก็จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่รวมเพื่อนของเธอ รวมถึงผมด้วย และมันก็เป็นที่ที่ทำให้ผมเจอกับเพื่อนเก่าสมัยตอนเรียนมัธยมต้น (ตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.5 ครับ) เธอชื่อมาย เธอสนิททั้งผมและก็ฟ้า แต่ตอนเจอในงานรู้สึกว่าเธอจะมองผมตลอด มันเป็นสายตาที่ไม่ปกติมันเป็นสายตาแห่งความสงสาร  ผมก็คิดเหมือนกันว่าผมมีอะไรให้น่าสงสาร  และดูเหมือนมายเองก็ทนไม่ไหวตอนนั้นผมเดินออกมาสูดอากาศข้างนอก เธอก็เดินตามออกมา

                "เฮ้ย ! หนุ่มขอคุยอะไรสักอย่างสิ"

ผมสงสัยเหมือนกันว่าเธอมีอะไรจะคุยกับผมและสีหน้าของเธอก็ไม่สู้ดีนักผมจึงตอบไปว่า"อืม ได้ ว่ามาสิ"

"ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนก็เลยมาบอก"

"ดูมันจะเป็นเรื่องสำคัญน่ะ ซีเรียสเชียว"ผมหัวเราะอย่างฝืนๆเพราะผมคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่

"ตั้งใจฟังดี ๆ น่ะ" มายสูดหายใจเข้าอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องที่พูดยาก ผมก็ตั้งใจฟ้งเธอพูดอย่างมาก "คือว่า ฟ้าเค้าพนันกับเหล่าเพื่อนไว้ว่าถ้าใครสามารถหาแฟนได้ก่อนก็เป็นฝ่ายชนะและก็จะได้เป็นหัวหน้ากลุ่มที่มีอำนาจเหนือทุกคนในกลุ่มและอาจจะรวมคนนอกกลุ่มด้วยก็ได้"

โอ้ ! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด  พนันหรอ O๐O!

"และนี่ก็ไม่ใช่งานวันเกิดของฟ้าหรอกแต่เป็นงานเลี้ยงฉลองที่ฟ้าเค้า ชนะ!!!"

คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกเลย

"และคนที่ทำให้ฟ้าชนะก็คือ หนุ่ม"

แล้วมายก็เดินมาตบบ่าผมเบา ๆ เป็นเชิงว่าเห็นใจและเสียใจ ตอนนี้หัวผมทื่อไปหมดคิดอะไรไม่ออกไม่มีอะไรอยู่ในหัว ขาผมเริ่มอ่อน คิดได้อย่างเดียวว่าคนที่ผมรัก กล้า ทำกับผมถึงขนาดนี้ และความสงสัยต่างๆนานาก็ถาโถมเข้ามาในหัวผม

"ละ..แล้ว....มายมาบอกฉันทำไม"

"ก็ถ้าบอกช้ากว่านี้ หนุ่มก็จะกลายเป็นคนโง่ในสายตาของเพื่อนๆ ของฟ้า"

"งั้นก็รวมเธอด้วยนะสิ"ตอนนี้ผมอยากจะต่อยมายขึ้นมาทันที

"ฟังให้จบก่อนสิ  มันไม่เท่านั้นนะถ้าผู้ชายที่จะทำให้ชนะนะจะต้องตกเป็นทาสของผู้ชนะโดยไม่รู้ตัว เพราะพวกเค้าคิดว่ายังไงผู้ชายคนนั้นก็คงไม่รู้ความจริงว่าพวกหล่อนกำลังทำอะไรอยู่ อย่างงี้ไงทื่มายนำมาบอกกับหนุ่มก่อนที่จะเป็นไปมากกว่านี้"

"ก็แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้"ผมตะโกนใส่หน้ามายอย่างจัง ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงผมคงต่อยเธอไปนานแล้ว

"มายเข้าใจความรู้สึกของหนุ่มนะ ที่แรกมายก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นหนุ่ม"

แล้วมายก็เริ่มปลอบผม ผมร้องไห้ตอนไหนก็ไม่รู้ และรู้สึกว่าฟ้าจะไม่รู้เลยว่าผมรู้ความจริง เพราะเมื่อผมเข้าไปในงานทุกอย่างก็เป็นปกติ ฟ้าเทคแคร์ผมทุกอย่างเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันผมรู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนนี้มากๆ มากถึงมากที่สุดเมื่อผมเห็นหน้าเธอผมอยากต่อยเธอแต่ต้องห้ามใจเพราะมายอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วในที่สุดผมก็ขอตัวกลับบ้านบอกว่ารู้สึกปวดหัวเลยอยากไปพักผ่อน

หลังจากนั้นมาผมก็ไม่ติดต่อเธออีกเลยแต่กลับเป็นเธอที่ติดต่อผมทำเหมือนกลับว่าผมโกรธเธออย่างไม่รู้สาเหตุทำเป็นงอนให้ผมง้อ แต่อย่าหวังว่าผมจะง้อเธอ เธอร้องไห้หาว่าผมมีกิ๊กบ้างล่ะ และตามความเข้าใจของกลายเป็นมายเพื่อนของผมที่ทำให้ผมไม่รักเธอแล้ว

แต่ใจผมคิดว่าผมคงทำให้เธอแพ้เพราะมายเล่าให้ผมฟังว่าเพื่อนของเธอไม่รับผลที่ออกมาเพราะมันยังไม่ถือว่าจบเกมผมรู้สึกดีใจที่เอาคืนเธอได้ แต่มันก็ไม่เท่าที่เธอทำกับผมหรอก ความแค้นนี้ผมจะเก็บไว้ไปจนตาย

ท้ายที่สุดผมก็หันมาชอบมายแล้วล่ะ เมื่อเธอคอยปลอบผม และที่เธอบอกผมว่าที่จริงแล้วเธอแอบชอบผมมาตั้งแต่อยู่ม.2 แต่ตอนนี้เธอไม่ได้เล่นพนันกับพวกหล่อน ๆ ทั้งหลายแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันว่ามายจะหลอกผมเหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านมาหรือเปล่าแต่มันคงทำให้ผมลืมเธอไม่ได้เมื่อมันเป็นรักแรกพบครั้งแรกของผม และเป็นรักที่ทำให้ผมเจ็บปวดที่สุดเท่าที่ผมเกิดมารู้จักกับโลกสวยงามใบนี้