คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 เจ้าชายขนมหวาน (30%)
ตอนที่3 เจ้าชายขนมหวาน
วันนี้ไม่มีคลาสเรียนตอนเช้า จึงสามารถวิ่งวุ่นไปไหนก็ได้ ถ้าให้คิด ฟ่างก็อยากจะไปงานเกมส์ที่พี่มีมี่เป็นพิธีกรให้(มาแคสด้วยรึเปล่าวะ) ถ้าไม่ใช้เพราะไอ้เพื่อนซี้แต่เด็กของเค้า ที่ขึ้นชื่อว่าอาร์ตแบบเลเวลสูงเลยทีเดียว พูดอีกอย่างก็เหมือนมารชีวิตอ่ะนะ
“ฟาง...พี่ไปหาไอ้จินก่อนนะ”
หกโมงสิบห้านาที เมื่อพี่แสนดีจัดแจงภาระของตัวเองเสร็จ แถมจัดแจงอาหารเช้าให้น้องแล้วก็เข้ามาหาคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง บอกก่อนที่จะตื่นมาแล้วไม่เห็นใคร
“พี่จิน....”
“เออ...พี่ไปหาไอ้จิน...นั่งมอ’ไซค์ไปโรงเรียนเองนะ”
“...อือ...”
บทสนทนาสั้นๆจบลง ฟ่างยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของน้องสุดเกรียนไป
RRRRRRRrrrrrrr…..
เสียงโทรศัพท์ฟ่างดังขึ้น จึงหยิบขึ้นมาดู จริงๆไม่ต้องมองชื่อที่โทรมาก็ได้นะ แค่นี้ก็รู้และ ไอ้คุณชายแดกท็อฟฟี่
“เออๆ...กูกำลังไป...อย่าเร่งดิ๊”
“กูจะบอกมึงว่า ซื้อซูกัสมาให้ด้วย ขี้เกียจลงไปซื้อ”
กูพูดผิดละกัน ไอ้คุณชายแดกซูกัส!
แล้วมึงถามกูมั้ยว่ากูก็ขี้เกียจ?
“ดอก”
พูดจบก็ตัดสายอย่างรวดเร็ว อยากจะแดกยังขี้เกียจไปซื้อเองเลย เชื่อดิ ซื้อไป ไอ้เพื่อนแม่งก็แดกคนเดียวหมด รีบยัดมือถือใส่กระเป๋าแล้วตรงดิ่งไปขึ้นรถมินิคู่ใจสีขาวที่พ่อซื้อให้ สตาร์ทรถแล้วรีบบึ่งออกไปอย่างความเร็วแสง เพราะคอนโดของไอ้เพื่อนรัก(แบบโดนยัดเยียด)อยู่ไกลกว่าคอนโดของเค้ามากๆ(แม่งอยู่นอกโลก?)คือเหตุผลที่ต้องไปแต่เช้า แล้วก็ต้องแวะซื้อซูกัสฝากมันอีก
.
.
.
“เฮ้ย! พวกมึงๆ”
เสียงดีใจขององค์ชายธันวา(?)เรียกเพื่อนประมาณห้าคนที่กำลังมองซ้ายมองขวาอยู่หน้างานอย่างลนๆเหมือนไม่เคยมางานแบบนี้อย่างนั้นแหละ เมื่อได้ยินเสียงกวนๆของคนชวน ทั้งหมดก็วิ่งไปหาจับกลุ่มกันไว้ พร้อมกับพูดคุยเรื่องพวกที่ไม่มากันเกือบครึ่ง
“ไอ้นิวกับไอ้เนสมันมาไม่ได้ว่ะ แม่มันไม่ให้มา”
เพื่อนร่างท้วมคนหนึ่งพูดถึงสองแฝดนรกกับเหตุผลที่น่ากลัว เพราะแม่ของพวกเขาไม่ให้มา ก็รู้กันอยู่ว่าแม่ของสองคนนั้นกฎเยอะจะตาย แถมเทอมที่แล้ว ไอ้สองตัวนี้ก็ยังทำคะแนนได้ไม่ดีซะด้วย คงไม่แปลกที่ไม่ได้มา
“ส่วนไอ้กล้ามันดันเป็นไวรัสตับอักเสบเอ คิดว่าจบจากตรงนี้ก็จะไปเยี่ยมมันหน่อย”
คราวนี้เด็กแว่นเหมือนจะเรียนเก่ง(ก็เรียนเก่งจริงแหละ) ที่ใส่แว่นเพราะเล่นเกมส์จนสายตาสั้น บอกขึ้นว่าเพื่อนสนิทของเค้าที่ชื่อกล้าเนี่ยมาไม่ได้เพราะเป็นไวรัสตับอักเสบซะได้ แถมยังยื่นข้อเสนอว่าถ้าเสร็จจากงานนี้เมื่อไหร่ก็จะไปเยี่ยม
และคนสุดท้ายก็คงจะเป็นไอ้ฟ่าง ไอ้เตี้ยที่สุดในกลุ่ม ทุกคนก็คงได้ยินอยู่แล้วเมื่อวานนี้ว่าไอ้เตี้ยพูดว่ายังไง เลยไม่มีคนถามถึงเท่าไหร่
จริงๆแล้วงานเกมส์ครั้งนี้มีตั้งแต่วันเสาร์ที่ผ่านมา แต่ที่รู้ๆกันว่าพี่มีมี่เป็นพิธีกรวันนี้ พวกเค้าจึงตั้งใจที่จะมา
“งานมันเริ่มตอนสิบโมงนะ พวกมึงอยากไปไหนก็ไปก่อนได้ แล้วมาเจอกันตรงนี้ อีกตั้งสองชั่วโมง”
ธันวาพูดบอกประมาณว่าไปทำธุรส่วนตัวให้เสร็จก่อนจะเข้างานจะได้เดินในงานให้เต็มที่ แล้วที่ธันวานัดกันมาเช้าๆแบบนี้ ไม่ใช่อะไร เพราะกลัวรถมันติดจนมางานสายอดเจอพีมีมี่น่ะสิ
ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า...
“อ้าว! น้องธันวา มาด้วยเหรอเนี่ย”
ตอนนี้เพื่อนๆก็กระจายหายกันไปแล้ว ก่อนที่ตัวสูงกำลังจะนั่งลงพิงผนังเหมือนเดิมก็มีเสียงหวานๆเสียงหนึ่งเรียกขึ้นก่อน ไม่ใช่ใคร พี่มีมี่นี่เอง...
“...อ...หวัดดีครับพี่มีมี่...ผมมาดูพี่นั้นแหละครับ”
เมื่อตั้งตัวทัน ธันวาลุกขึ้นยืนอย่างไว เอ่ยทักลวกๆซึ่งรุ่นพี่ก็พนมมือรับไหว้ด้วย รอยยิ้มที่หวานเหมือนน้ำผึ้งทำให้ธันวารู้สึกเขินนิดหน่อย ร่างสูงของธันวาเมื่อเทียบกับพี่มีมี่แล้ว ความสูงห่างกันนิดเดียวเท่านั้น ถือว่าพี่มีมี่มีรูปร่างที่สมส่วนเลยทีเดียว
“ขอบคุณจ้ะ...แล้วมาคนเดียวเหรอ?”
“มากับเพื่อนอีก3คนครับ ตอนนี้มันไปเดินเล่นกันอยู่ครับ”
“อ๋อจ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปห้องสต๊าฟก่อนนะ เจอกันจ้า”
สาวสวยโบกมือน้อยๆให้ก่อนจะเดินเข้าห้องเจ้าหน้าที่ไป ใจตอนนี้ของเค้าลอยไปไกลแล้ว แค่ได้เห็นหน้าแค่นั้นแหละ...
สาวสวยของผม!...
30%
Coming soon….
.........................................................................................
หายไปนานอีกแล้วนะพิมมม กำลังเก็บเกี่ยวประสบการณ์การแต่งนิยายจากพี่ๆนักเขียนอยู่ค่ะ ฮ่าๆๆๆ อยากแต่งให้คำสละสลวยขึ้นบ้าง
มาพูดถึงเรื่องเนื้อหาตอนนี้ดีกว่า ก็ยังคงเถื่อนตามประสาแก๊งค์หมาๆเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ เริ่มมีฉากเพิ่มขึ้นมาแล้วค่ะ เจ้าชายขนมหวานจะเป็นยังไง ค่อยติดตามต่อไปนะคะ^^
รักหลีดเดอร์ค่ะ>3<
ปล. ถ้าเขียนผิดตรงไหนบอกด้วยนะคะ ช่วงนี้เบลอบ่อย^^’
ความคิดเห็น