คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KISS GOODBYE [Prologue]
Dedicated to Love and Dream
Prologue
เด็กหนุ่มนอนฮัมเพลงเบา ๆ และยิ้มจาง ๆ ให้กับสายฝนที่ไหลเป็นเม็ดบนบานหน้าต่าง และสักพักเขาก็หันกลับไปมองคนที่นอนอยู่เคียงข้างกัน เด็กหนุ่มมองด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า ร่างขาวจัดกดจูบแผ่ว ๆ ที่ไหล่เปลือยของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ จูบที่ไม่อยากรบกวนให้อีกฝ่ายตื่น วันนี้เด็กหนุ่มอารมณ์ดี อารมณ์ดีเพราะสายฝน เขารักวันฝนตกเพราะมันทำให้นึกถึงวันแรกที่ได้รู้จักกับคนที่นอนอยู่ข้างกาย
.
.
.
.
.
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงถามไถ่เป็นห่วงเป็นใยจากคนที่อยู่บนรถยนต์สีขาวคันใหญ่ เรียกให้อี้ชิงต้องเงยหน้ามอง น้ำตาที่ไหลรวมกับสายฝนทำให้คนร่างขาวจัดมองใบหน้าคนถามไม่ชัดจนต้องปาดน้ำตาออกจากหน่วยตา
“ใครทำอะไรเธอหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะแทนคำตอบ ตอนนี้อี้ชิงเห็นวงหน้าของคน ๆ นั้นชัดขึ้นแล้ว ชายหนุ่มในรถใส่แว่นดูคล้ายแว่นสายตา ใบหน้าดูดีสะอาดสะอ้าน จนเรียกได้ว่าหล่อเหลา แต่ที่ดึงดูดสายตา อี้ชิงมากที่สุดคือแววตาเป็นห่วงเป็นใยที่ทอดมาให้
“จะไปไหน”
จางอี้ชิงยืนนิ่งไม่ได้ตอบอีกฝ่าย
ที่ไม่ตอบก็เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหน
“ขึ้นมาก่อนไหม” ชายคนนั้นถามด้วยแววตาห่วงใยยิ่งกว่าเดิม พูดไม่พูดเปล่าหากแต่เขากดปลดล็อกประตูรถคันหรู ซึ่งแสดงเจตจำนงค์ชัดเจนว่าที่ชวนขึ้นรถมานั้นเป็นความจริง
อี้ชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูรถคันนั้น ประตูที่กำลังจะพาจางอี้ชิงมาสู่อีกโลกหนึ่งตลอดไป
คุณคนนั้นไม่ได้ขับรถไปไหนไกล เขาขับรถมาจอดเลียบริมทางไม่ไกลจากที่อี้ชิงเคยยืนอยู่นัก ข้างทางมีคนเดินไปมาขวักไขว่เพราะบริเวณนั้นเป็นแหล่งรวมสถานบันเทิงในยามค่ำคืนที่เป็นที่รู้จักกันดี
เด็กหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตาและพยายามที่จะกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ อี้ชิงอยากหยุดร้องไห้ แต่มันไม่ได้ทำได้ง่ายๆ เลย
ยิ่งโดยเฉพาะตอนที่มือนั้นค่อยๆ ลูบเบา ๆ มาที่หลังของคนตัวเล็ก
“ร้องออกมา ร้องออกมาให้หมด ร้องจนรู้สึกว่าไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว แล้วเธอจะดีขึ้น” คนใจดีบอกอี้ชิงเช่นนั้น อี้ชิงจึงปล่อยโฮออกมา
ร่างขาวจัดร้องไห้อยู่นานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เหลือเพียงแต่ลมหายใจที่ติดขัดหลังจากที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก คน ๆ นั้น ไม่ได้ลูบหลังอี้ชิงแล้ว เขาเพียงแต่ยิ้มบางๆ ให้กับคนที่เพิ่งร้องไห้มาอย่างหนัก
“จะให้ฉันไปส่งเธอที่ไหน” ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงอาทร แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน
จางอี้ชิงเงยหน้ามองคน ๆ นั้น พลางกรอกตาใช้ความคิด โดยที่เขายังจับจ้องมองคนตัวบางอยู่
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปเจอกับอะไรมา แต่เอาอย่างนี้ คืนนี้เธอไปกับฉันไหม”
“ไปกับคุณ?” นี่เป็นคำพูดคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของจากอี้ชิง
“อืม ไปกับฉัน ปรกติฉันไม่ค่อยชอบพาเด็กผู้ชายแถวนี้ไปด้วย แต่ไม่รู้ซิฉันอยากพาเธอไป ปรกติเธอคิดเท่าไหร่ล่ะ”
ถึงตอนนี้อี้ชิงรู้แล้วล่ะว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร คน ๆ นี้คงคิดว่าเขาเป็นเด็กขายตัว ซึ่งยืนหาลูกค้ากันอย่างเปิดเผยบริเวณนี้ และยิ่งอี้ชิงอยู่ในสภาพเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์แบบนี้ มันก็ยิ่งดูเหมือนคนพวกนั้นเข้าไปใหญ่ จะต่างก็แค่ไม่มีใครมายืนร้องไห้เหมือนกับเขา
“ว่ายังไงล่ะ เธอจะไปกับฉันหรือเปล่า แสนหน้าหมื่นวอนพอไหมสำหรับคืนนี้” จำนวนเงินที่อีกฝ่ายเพิ่งยื่นขอเสนอให้ มันทำให้เด็กหนุ่มประหลาดใจ มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ โดยเฉพาะกับเด็กหนุ่มหลงทางอย่างเขา
คนตัวเล็กอาจไม่พอใจที่อีกฝ่ายมองว่าเขาเป็นเด็กขายตัว หากแต่ก็ไม่นึกโกรธ เพราะคน ๆ นี้ไม่รู้ และถึงแม้เขาอาจจะต้องการร่างกายของอี้ชิง หากแต่ท่าทางของคนๆ นี้ก็ดูใจดี
ในเมื่อตอนนี้อี้ชิงก็ไม่มีใคร ไม่มีหนทางที่จะไป ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียอีกแล้ว จะเป็นอะไรไปที่จะรับข้อเสนอนั้น ข้อเสนอที่อย่างน้อยจะได้ต่อเวลาที่จะอยู่กับคนใจดีคนนี้เพิ่มขึ้นอีกเพียงนิด
จากคืนนั้นจนถึงวันนี้มันผ่านไปกว่าหกเดือนแล้ว ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยความเข้าใจผิด หากแต่อี้ชิงก็ไม่คิดที่จะแก้ไข ทุกคืนวันเสาร์คน ๆ นี้จะโทรหาอี้ชิง เราพบกัน แล้วเมื่อถึงเช้าวันอาทิตย์อี้ชิงจะตื่นมาเจอซองเงินจำนวนหนึ่งบนโต๊ะหัวเตียงในฝั่งที่เด็กหนุ่มนอนอยู่ ในคืนแรกที่พบกันนั้น ชายหนุ่มพาอี้ชิงไปที่โรงแรมใกล้ๆ บริเวณที่เจอกัน และในตอนเช้าคนๆ นั้นก็ยื่นเงินให้อี้ชิงในจำนวนมากกว่าที่บอกไว้แต่แรก เด็กหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธเงินนั้นเพราะคิดว่าปล่อยให้คนๆ นี้คิดว่าอี้ชิงยอมนอนกับเขาเพราะเรื่องเงิน คงจะง่ายที่จะเข้าใจมากกว่า ผู้ชายใจดีคนนั้น ขอเบอร์โทรศัพท์เด็กหนุ่มไว้ อี้ชิงให้ไปโดยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะติดต่อมาอีก แต่เขาก็ติดต่อกลับมาหลังจากคืนนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ และจากโรงแรมตอนนี้มันก็เปลี่ยนเป็นคอนโดมีเนียมส่วนตัวของอีกฝ่าย คอนโดมีเนียมที่อี้ชิงรู้ว่าเขาไม่ได้ใช้มันเป็นที่พักในชีวิตประจำวัน
เงินก้อนแรกที่เด็กหนุ่มได้รับจากคนๆ นี้ จางอี้ชิงใช้มันไปกับการหาที่อยู่ และพยายามหางานทำ ส่วนเงินก้อนอื่น ๆ ที่ได้รับในทุกอาทิตย์ เขาเก็บมันเอาไว้ ถ้าไม่จำเป็นเด็กหนุ่มจะไม่หยิบมันออกมาใช้ อี้ชิงหวังไว้ว่าสักวันเขาอาจจะได้คืนให้เจ้าของๆ มัน
อี้ชิงเขี่ยปลายนิ้วเล็กๆ กับแนวไหล่ของคนที่ยังหลับอยู่ในระหว่างที่คิดย้อนไปในอดีต จนเจ้าของไหล่กว้างเริ่มขยับตัวจางอี้ชิงถึงหยุด เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง และหยิบซองเงินที่วางไว้บนหัวนอน คนตัวเล็กก้มลงกดจูบที่ริมฝีปากสีแดงสดของคนที่หลับอยู่ จูบที่ไม่รู้อนาคต ว่าอี้ชิงจะได้มีโอกาสกลับมาจูบคนๆ นี้อีกไหม เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น นั้นล้วนแต่ขึ้นอยู่กับอีกฝ่ายจะเป็นคนกำหนด
จูบที่อี้ชิงทำเช่นนี้ทุกครั้งในทุกเช้าก่อนที่จะจากกัน จูบที่อี้ชิงเลือกจะจูบให้เหมือนกับครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้จูบคนใจดี จูบเพื่อจะลา ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ลา
>>>KISS GOODBYE<<<
ความคิดเห็น