คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [KaiLu Shot Fiction] Kamjong Bear
“ตุ๊กตาหมีเหรอ?” ลู่หานจับพวงกุญแจตุ๊กตาหมีสีช็อกโกแลตตัวเท่าฝ่ามือที่เพิ่งได้รับจากแฟนคลับที่หน้าตึกออฟฟิต พลิกไปพลิกมา ด้วยความสงสัย
“ทุกทีส่วนใหญ่มีแต่คนให้ตุ๊กตากวาง ทำไมถึงเป็นตุ๊กตาหมีแบบนี้นะ” คนได้รับของขวัญยังไม่หายข้องใจ และประโยคบ่นงุ๊งงิ๊ง มันก็ทำให้คนที่นอนเหยียดกายหลังจากที่เพิ่งซ้อมเต้นเสร็จต้องหันมาสนใจ
“อะไรของฮยอง”
“ดูตุ๊กตาหมีนี่ซิ ไม่รู้ทำไมเขาถึงให้ฉัน แฟนๆ ชอบให้ตุ๊กตาฉันเหมือนฉันเป็นเด็กเลย”
คนฟังถึงกับกลั้นยิ้มที่เห็นใบหน้าของคนอายุ 22 แต่หน้าเท่าอายุ 15 ยู่ปากจนกลม และพลิกเจ้าตุ๊กตาเจ้าปัญหานั่นไปมา
“ก็เขาคงเห็นฮยองชอบห้อยตุ๊กตาที่แฟนๆ ให้มาจนเต็มกระเป๋านั่นแหละ พวกแฟนๆ ถึงได้ชอบซื้อตุ๊กตาห้อยกระเป๋าแบบนี้ให้ฮยอง”
“ก็ส่วนใหญ่มีแต่ตุ๊กตากวาง ฉันเข้าใจไงว่าทำไมเป็นกวาง แต่นี่ตุ๊กตาหมี”
“หรือฮยองไม่ชอบ ถ้าไม่ชอบก็เอามานี่” คนอายุน้อยกว่า แต่ตัวไม่ได้เล็ก ลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือยาวๆ หมายไปคว้าตุ๊กตาในมือของรุ่นพี่หน้าเด็ก แต่อีกฝ่ายก็รีบยื้อเอาไว้
“ใครบอกล่ะว่าไม่ชอบ”
“อ้าวก็เห็นบ่นโน่นนี่” คนหมายจะแกล้งก็ยังไม่วายดึงเจ้าหมีน่าสงสารตัวนั้น โดยที่ลู่หานก็ยังพยายามยื้อไว้อยู่
“ปล่อยนะจงอินเดี๋ยวมันขาด!!” พอโดนขึ้นเสียงเข้าหน่อยรุ่นน้องผิวเข้มก็หัวเราะลั่น แล้วก็ปล่อยมือจากตุ๊กตาตัวนั้นทันที
ลู่หานรีบจัดการพลิกดู จัดเสื้อผ้า และลูบขนเจ้าหมีตัวนั้นให้เข้าที่เข้าทาง หากแต่อยู่ดี ๆ บางอย่างก็สะดุดขึ้นมาในใจ
คนตัวเล็กจ้องมองเจ้าหมีตัวนั้น ก่อนจะยื่นมันไปเทียบกับใบหน้ากลมๆ ของคิมจงอินที่นั่งพิงกระจกอยู่
“มอง ๆ ไปเจ้านี่มันก็เหมือนนายนะจงอิน”
“ห่ะ?”
“หมีตัวนี้ไง เหมือนนายเลย สีช็อกโกแลตเหมือนสีผิวนาย ตาก็เหมือนนาย แล้วดูซิมันแต่งตัวเหมือนนายวันนั้นเลย”
“ฮยองเพ้อหรือไง” คิมจงอินทำหน้านิ่ง กลบเกลื่อนอาการร้อนๆ ที่หน้า ก่อนจะหยิบไอ้หมีเจ้าปัญหาไปจ้องมอง เขาไม่คิดว่ามันจะเหมือนเขาตรงไหน เขาไม่ได้ดำแบบไอ้เจ้านี่หรอก แถมเขาก็หล่อไม่ได้ดูน่ารักเหมือนหมีสักหน่อย
“เพ้ออะไร มันเหมือนนายจริงๆ นะ มันแต่งตัวเหมือนนายวันที่นายไปลอนดอนเลย”
“วันนั้นฮยองไม่ได้ไปกับผมแล้วจำได้ไงว่าวันนั้นผมแต่งตัวยังไง” พอเจอสวนแบบนี้ ลู่หานก็ไปไม่เป็น เจ้าตัวรีบดึงหมีตัวนั้นออกจากมือของจงอิน ที่ตอนนี้ยิ้มหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ แต่มีหรือที่จงอินจะยอมปล่อยง่ายๆ คราวนี้คนอายุน้อยแต่ตัวโต รวบจับทั้งหมีทั้งมือของรุ่นพี่หน้าหวานไว้ทันที แถมยังดึงอีกฝ่ายมาเสียชิดกับตัวเองเสียด้วย
“ตอนอยู่จีนแอบเข้า weibo แล้วเซฟรูปผมไว้ซินะ”
“ใครจะเซฟรูปนายกัน” ลู่หานเถียงหากแต่ไม่ยอมมองหน้าคนที่เถียงด้วย จนอีกฝ่ายแกล้งยื่นหน้ามาจนชิดแก้ม ลู่หานจึงเอามือที่ยังเป็นอิสระอีกข้างดันหน้าหล่อเข้มของจงอินไว้
“ฮยองไง ไม่งั้นจะจำชุดของผมแม่นขนาดนี้ได้ยังไง”
“ใครๆ ก็จำได้วันนั้นนาย ใส่กางเกงประหลาดจะตาย” ลู่หานหันมาเถียง และมันก็ทำให้อีกฝ่ายยิ่งยิ้มกว้าง
“จำได้เพราะผมหล่อก็บอกมาเหอะ อย่าให้ผมแอบดู weibo ของฮยองได้นะ ผมจะเช็คว่าฮยองตาม ฟอลโล่แฟนแอคเคาท์ของผมไปเยอะแค่ไหน”
“ใครตามดูนาย ฉันตามดูเซฮุนต่างหาก” เรียกว่าเป็นประโยคไม้ตาย คิมจงอินที่ยิ้มร้ายถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทัน แถมยังกระตุกทั้งหมี และคนให้เข้ามาจนแทบหล่นลงบนตัก
“ผมอนุญาตให้พูดใหม่ ฮยองก็รู้ผมไม่ชอบแฟนเซอร์วิสฮุนฮัน” ลู่หานถึงกับไปไม่ถูก ไอ้ที่ถูกดึงมาจนหล่นบนตักนี่ก็ตกใจจะแย่แล้ว แถมยังมีไอ้อารมณ์ขุ่นมัวของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นมานี่อีก ก็รู้เหมือนกันว่าไม่ชอบ แต่ก็ไม่เคยเห็นจะหงุดหงิดถึงขนาดนี้
“โอเค ฉันไม่ได้เข้าเนตเพื่อดูรูปเซฮุนหรอก”
“แล้วดูใคร?” ถามไม่ถามเปล่า คิมจงอินเล่นเอาแขนรวบเอวอีกฝ่ายจนลู่หานแทบจะจมลงไปในร่างหนาๆ นั่น คนตัวเล็กแอบคิดว่าถ้าตอบว่าดูจุนมยอน ไอ้คนหน้ามึนข้างหน้านี่จะจับเขากดลงกับอกจนหมดลมหายใจตายไหมนั่น
“แล้วนายจะกอดฉันทำไมเนี่ย” ลุ่หานบ่นงุ๊งงิ๊งก่อนจะพยายามช่วยเหลือตัวเองด้วยการเอามือดันตัวเองออกจาก เด็กหนุ่ม แต่ดูเหมือนคิมจงอินดูจะไม่ยอมง่ายๆ
นี่เขาอึดอัดจะแย่ แก้มก็ร้อนไปหมด เขินก็เขิน กลัวก็กลัว เพราะอีกฝ่ายยังทำหน้านิ่งอยู่ นี่เขาต้องยอมตอบตามใจไอ้เด็กบ้าจงอินจริงๆ เหรอเนี่ย
คนตัวเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกรอกสายตาหลบสายตาเข้มๆ นั่น “ดูนาย พอใจหรือยัง”
ยิ่งกว่าพอใจอีกล่ะ คิมจงอินยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายวิบวับ ก็แค่แกล้งทำเป็นหงุดหงิดหน่อย ลู่หานก็ไปไม่ถูกแล้ว และยังไงก็ต้องยอมเขา
แล้วยิ่งตอนนี้เห็นอีกฝ่ายแก้มแดงระเรื่อ ใบหูเล็กๆ นั้นขึ้นสีชมพู คิมจงอินก็ยิ่งพอใจเข้าไปใหญ่ ดูซิฮยองเขินจนหู แก้ม ตัวแดงไปหมดแล้ว ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก
คิมจงอินยิ้มเจ้าเล่ห์ และโน้มใบหน้าไปจนชิดใบหูร้อน พ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยกระซิบ “พอใจมาก”
ลู่หานหันขวับแล้วอาศัยทีเผลอ เด้งตัวเองออกมาจากพื้นที่อันตรายกับหัวใจนั่น
คิมจงอินมองคนที่ยู่ปากแสนงอน แล้วหัวเราะเสียงต่ำ และเขาก็รู้สึกถึงสัมผัสนิ่มๆ ในมือ พอยกมาก็เห็นเจ้าตุ๊กตาเจ้าปัญหาตัวนั้น
จริง ๆ มันก็ดูเหมือนเขาจริงด้วย หรือแฟนที่ให้จะเป็นแฟนคลับไคลู่กันนะ คิมจงอินยิ้มอย่างมีความสุข พลางคิดอยากตบรางวัลให้กับแฟนคลับเจ้าของหมีสีช็อกโกแล็ตตัวนี้
“ฮยอง”
“อะไรอีกล่ะ” คนขี้อายที่นั่งก้มหน้าก้มตา ทำเป็นรื้อของขวัญอยู่ ถามเสียงห้วน
“หยิบกระเป๋าที่ฮยองซื้อใหม่นั่นมาหน่อย”
“หือม?” ลู่หานหันมามองจงอินตาแป๋ว ด้วยความไม่เข้าใจกับคำสั่งนั่น
“นายจะเอาไปทำไม”
“หยิบมาเหอะ”
“อย่าเอาไปเล่นนะฉันเพิ่งซื้อมาใหม่” ลู่หานบ่นเบาๆ แต่ก็ยื่นกระเป๋า MCM สีเขียวมะนาวส่งให้ไอ้รุ่นน้องช่างสั่ง และชอบใช้อำนาจ โดยที่มือยังคงเกี่ยวสายกระเป๋าไว้ เพราะกลัวคิมจงอินจะเล่นอะไรแผลงๆ
ก็กระเป๋าเพิ่งซื้อมาใหม่ ถึงมันไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งของเขาร่วงเท่าไหร่ แต่มันก็แพงอยู่
คิมจงอินหัวเราะเบาๆ กับคนหวงของ ก่อนจะหยิบเจ้าตุ๊กตาหมีขึ้นมา เขากดริมฝีปากหนัก ๆ ที่เจ้าตุ๊กตาตัวนั้น ก่อนจับมันเกี่ยวไว้กับกระเป๋า สีเขียวมะนาวของลู่หาน เจ้าของกระเป๋ามองสิ่งที่จงอินทำมาตลอด พอเห็นว่าเจ้าตุ๊กตาตัวนั้นเกี่ยวห้อยกับกระเป๋าของเขาแล้ว แก้มของลู่หานก็ยิ่งแดงหนักขึ้นไปอีก
ไอ้เด็กบ้าเอ้ย ทำไมนะถึงชอบทำอะไรให้เขาใจเต้นเสมอ ๆ
“แขวนมันไว้แบบนี้แหละ อย่าแกะออกด้วย ก็ในเมื่อฮยองบอกว่ามันเหมือนผม ผมก็จะให้มันเป็นตัวแทนของผมตามไปกับฮยองทุกที” คิมจงอินกล่าวเสียงนุ่ม ก่อนจะโน้มใบหน้าไปใกล้ๆ กับแก้มของลู่หาน
“พรุ่งนี้ที่ฮยองจะกลับปักกิ่งก็ต้องพามันไปด้วย เพราะไม่อย่างนั้นผมคงคิดถึงฮยองแย่”
และยังไม่ทันที่ลู่หานจะตอบอะไร สัมผัสอุ่นๆ ก็แตะเข้าที่ปรางแก้มชมพูแล้ว.......
จะเอาอะไรไปค้านเด็กบ้าชอบใช้อำนาจได้กันล่ะ แต่จริงๆ ถึงจงอินจะไม่ขอ เขาก็ตั้งใจจะพาเจ้าหมีกัมจงนี่ไปปักกิ่งกับเขาอยู่แล้ว......
เพราะเวลาคิดถึง ก็จะได้มองเจ้าหมีกัมจงนี่แทน คนตัวดำ ๆ นี่ไง
เป็นฟิคที่มาจาก ความเวิ่น 555 แต่แรกตอนเห็นหมีที่กระเป๋าเป็นสีน้ำตาลเข้ม(มาก)ก็คิดว่าเหมือนกัมจง แ่ต่พอเห็นแฟนจีนเอารูปกัมจงตอนไปลอนดอนมาเทียบกับหมีก็ยิ่งฟิน มันเป็นหมีกัมจงจริงๆ ด้วย น่าร๊ากกกกกกกก เลยขอเวิ่นมาเป็นฟิคสักหน่อย
ความคิดเห็น