คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 / ตอนที่ 1 - ห้องเรียน [1]
(วันศุกร์ที่ 13 กรกฎาคม คริสตศักราช 1988…)
“นี่ตื่นได้แล้วนะ!!!!! จิโยะจังเขามารอเป็นชาติแล้วรู้มั้ย!!!!!” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังมาจากชั้นล่าง แม้ประตูห้องจะปิดสนิท แต่น้ำเสียงอันทรงพลังของเธอทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มคนหนึ่งที่กำลังนอนคุดคู้สลบไสลอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นจากนิทราโดยฉับพลัน เขารีบจัดแจงล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว และรีบเข้ามาเปลี่ยนชุดนักเรียนในห้อง…โดยที่เขายังไม่รู้ตัวว่า…ลืมตอบรับคำของคุณแม่ที่ดังขึ้นมา
“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึง…!!” คุณแม่ที่ไม่รับเสียงขานตอบจึงต้องเดินขึ้นมาตามถึงห้องนอน เธอเปิดประตูห้องของลูกชายเข้าไปโดยพลการในขณะที่เขากำลังจะดึงกางเกงขายาวสีดำตัวเก่งของเขาขึ้นมา
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!” เสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของคุณแม่ที่กำลังส่ายหน้าด้วยความระอา
(จิโยะมาเห็นเราในสภาพนี้เข้าซะ…แล้ว…) เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือด แต่ก็ยังรีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย
“เอจิคุงทุเรศที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของเด็กสาวนามจิโยะลั่นจนบ้านแทบจะทรุด…
*-*-*-*-*-*
ระหว่างทางไปโรงเรียน…สองข้างทางเต็มไปด้วยสีเขียวของต้นไม้และท้องทุ่งให้บรรยากาศชนบท บ้านแต่หลังปลูกอยู่ห่างกันเป็นระยะไม่ยาวนัก แต่ก็ไม่อัดติดกันแน่นแบบในตัวเมือง แดดของอรุณใหม่ให้ความรู้สึกอบอุ่น สายลมยามเช้าโชยเบาๆให้ความรู้สึกเย็นสบาย เหล่าดอกไม้ที่ชูช่อสวยงามและต้นหญ้าน้อยใหญ่โบกสะบัดเบาๆไปตามแรงลม ก้อนเมฆหลายรูปร่างเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ
“เอจิคุงบ้าที่สุดเลย…” จิโยะทำปากจู๋พร้อมทั้งหันหน้าที่ขึ้นสีแดงยังไม่จางหนี ผมสีฟ้ายาวเพียงไหล่ของเธอสะบัดไปมาน้อยๆ นัยน์ตาสีดำของเธอมองไปทางไหนก็ได้ที่ไม่มีเอจิอยู่
“โถ…จิโยะ…เลิกคิดมากซะทีเหอะ…ฉันยังไม่เห็นคิดอะไรเลย” เอจิเกาขมับด้วยนิ้วชี้ เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าจะพูดกับจิโยะยังไง เรื่องเมื่อเช้านี้ยังไงก็ไม่มีทางลบเลือนไปจากสมองของจิโยะง่ายๆแน่
(แม่นะแม่…ให้จิโยะขึ้นมาทำม้ายยยยย!!!!!) นั่นคือเสียงของเอจิที่กู่ก้องอยู่ในใจร้องอย่างสุดเสียง
“เอจิคุง……” เสียงของเด็กสาวดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งอย่างแผ่วเบา
“หา!?”
“คือ…แบบว่า……” เสียงของจิโยะยิ่งแผ่วลงไปอีก
“นี่จิโยะพูดมาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก” เด็กหนุ่มยืดอกขึ้นอย่างสมชายและใช้กำปั้นขวาทุบหน้าอกสองป้าบ
(จิโยะเนี่ยน้า อายอยู่นั่นแหละ พูดมาเท้อออ…ฉันไม่คิดมาก) เอจิพูดในใจอีกแล้ว
“คือ…เอจิคุง…เธอ……” คราวนี้จิโยะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ก่อนจะรีบสะบัดหน้าไปในทิศที่เธอคิดว่ามันอยู่ตรงข้ามกับเอจิแล้วจึงพูดขึ้น ด้วยเสียงที่เบาลงไปอีก
“เธอลืมรูดซิปกางเกง”
…
สองฝีเท้าของเด็กหนุ่มหยุดชะงักลง หน้าของเขาซีดเผือด เขาก้มลงมองไปที่ที่จิโยะบอกอย่างช้าๆ และเนิบนาบ ก่อนที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงยิ่งกว่าจิโยะ
(ตายๆๆๆ ใครเห็นแล้วมั่งเนี่ย) เอจิรีบมองซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว…ไม่มีใคร…นอกจากเขากับจิโยะ เห็นดังนั้น เขาจึงถอนหายใจแล้วรีบก้มลงและจัดแจงกางเกงขายาวตัวเก่งของเขาให้เรียบร้อย โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า…มีเงาดำร่างหนึ่งทับอยู่บนร่างของเขาแล้ว
(อุ…ซิปติด…เดี๋ยว…ใจเย็นๆ) เด็กหนุ่มพูดกับตนเองในใจ
“มาทำอะไรที่นี่จ้ะ เอจิ…” เสียงที่ไม่ใช่ของจิโยะดังขึ้น เด็กหนุ่มชะงักทันที ถึงจะยังพอมีสติอยู่บ้างที่จะดึงซิปขึ้นมาจนสุดก็เถอะ แต่ที่แน่ๆ…คนที่อยู่ข้างหน้าของเขาเห็นเข้าแล้ว…ว่าเขา…ลืมรูดซิปกางเกง
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ สบตากับคนข้างหน้า…เขารู้สึกราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง เพราะคนข้างหน้าคือ!!
“ยะ…ยัยปากโป้ง ซานะ!!!! โอ้!!! ไม่นะ!!!!!” เอจิชี้ไปข้างหน้า สาวผมเหลืองซอยสั้นประบ่า ตัวสูงไล่เลี่ยกับเขาซึ่งต่างกับจิโยะที่สูงเพียงไหล่ของเด็กหนุ่ม ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในท่าเท้าเอว
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ ซานะจัง”
“อื้อ อรุณสวัสดิ์ จิโยะ แล้วก็……หวัดดี เอจิ ว่ากันแต่เช้ายังงี้มันไม่ดีนะ” ซานะยกมือทักทาย ภายในนัยน์ตาของเธอนั้นเหมือนจะฉายประกายประหลาดแวบหนึ่ง
“ยังไงก็ช่างเถอะ เมื่อกี้ไม่เห็นมีคนเลย เธอมาจากไหนกัน!!!!”
“หา!!? ถามแปลกๆ ฉันก็ออกมาจากบ้านฉันสิ” เด็กสาวผมเหลืองมองเอจิอย่างประหลาดใจ “ก็นายน่ะ มายืนอยู่หน้าบ้านฉันเองนะ”
“เอ๋!!?” เด็กหนุ่มหน้าซีดก่อนจะแลไปทางขวาอย่างช้าๆและเนิบนาบ (อีกแล้ว)…
บ้านไม้ที่ยกพื้นสูงขึ้นเล็กน้อยสองชั้นซึ่งตั้งอยู่ในรั้วหิน และถูกล้อมรอบด้วยสวนสีเขียวขนาดเล็ก ดวงไฟกลมๆสองดวงที่อยู่ขนาบประตูเข้าอาณาบริเวณบ้าน…มองผ่านบ้านไปข้างหลังไม่ไกลนักเห็นภูเขาลูกโตที่มีบันไดหินทอดยาวขึ้นไปถึงศาลเจ้าด้านบน…
(นี่มันบ้านยัยซานะนี่หว่า!!!!!!)
“เอาน่ะ!!! ไปโรงเรียนกันดีกว่านะ…ถ้ามัวโอ้เอ้เดี๋ยวจะสายเอา” ซานะกลับหลังหันและเดินนำไปอย่างอารมณ์ดี
“ไปกันเถอะจ้ะ เอจิคุง” จิโยะพูดขึ้น แต่เธอก็ยังไม่ยอมหันไปมองเอจิอยู่ดี
“เดี๋ยวซานะ!!!!” เด็กหนุ่มอุทานขึ้น ทำให้สองคนที่เดินนำออกไปชะงักและหันกลับ
“อย่าไปบอกใครเรื่องนี้นะ”
ด้วยคำพูดของเอจิ ทำให้นัยน์ตาของซานะเหมือนจะฉายประกายแววใหญ่ขึ้นมาในคราวนี้ เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทำตาเจ้าเล่ห์และพูดพร้อมสะบัดมือซ้ายไปมา
“ไม่ได้หรอก…เพราะฉันเป็น…ยัยปากโป้ง” ว่าแล้วซานะก็รีบออกวิ่งไปอย่างรวดเร็วทันทีพร้อมกับตะโกนกลับมา
“ฉันไปบอกคนในห้องก่อนน้าาาาาาา!!!!!!!!!! ว่า นายลืมรูดซิปกางเกง!!!!!!!!”
“ไม่มีวันหรอกน่า!!!!!” เอจิตะโกนไล่หลังพร้อมทั้งออกวิ่งตามเด็กสาวผมเหลืองไป
“เอจิคุง!!! ซานะจัง!!! รอฉันด้วยสิ!!!!!!!!” จิโยะรีบตามไปอีกเป็นคนสุดท้าย
*-*-*-*-*-*
ความคิดเห็น