รักสกิดหัวใจ นายขี้เก๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : (เพื่อน) บ้านใหม่

               (เพื่อน) บ้านใหม่

"โถ่…พ่อจะไปจริง ๆ อ่ะ จะทิ้งหนูหรอ……"

"เออ…….."

"ใจร้าย พ่อกล้าทิ้งลูกสาวที่น่ารักอย่างหนูได้ไงเนี่ย เชอะ! ไม่เห็นคุณค่าลูกที่แสนดีกันเลย แล้วจะเสียใจ"

"ก็แม่ฝากเราไว้กับป้าแพรแล้วไง"

"ก็มิ้นไม่อยากไปอยู่กับป้าอ่ะ มิ้นอยากไปด้วยนี่ ทีพ่อกับแม่ไปเที่ยวกันได้แต่ทิ้งลูกไว้กับคนอื่นเนี่ยนะ

ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน คอยดูนะมิ้นจะฟ้องเป่าบุ้นจิ้นแน่ ! " มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย พูดอะไรให้มันน่าสงสารจะดีกว่านะ    โธ่ .ไอ้มิ้นเอ้ย

"แม่กับพ่อไปทำงานนะมิ้น โตแล้วนะอย่าทำตัวเป็นเด็กน่า ไหนบอกเป็นลูกที่แสนดีไง"

"มิ้น 17 นะ ไม่ใช่ 25 ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยช้ำ"

ขอขั้นนีส..ส…ส…นึงค่ะ ขอแนะนำตัวเองก่อนค่ะ อะ..แอ่ม ดิฉันหม่อมราชวงศ์ อ๋อไม่ใช่ เหรอนึกว่าบ้านทรายทองซะอีก ขอแนะนำชื่ออันแสนไพเราะเหมาะกับหน้าตาอันน่ารักคนนี้ นามว่า มิ้น หรือ มินตรา ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้านค่ะ พ่อกับแม่ฉันกำลังจะทำธุรกิจท่องเที่ยวค่ะ เลยต้องไปทัวร์เที่ยวกันเองซะก่อน แล้วก็ทิ้งฉันไว้กับป้าค่า ทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง หญิงไม่ยอมค่ะ เสด็จพ่อเสด็จแม่ใจร้ายที่สุด

"ก็ได้…..แต่ระหว่างนั้นมิ้นขอค่าขนมเพิ่มอีกหนึ่งเท่า ไม่งั้นมิ้นจะฟ้องตาจริง ๆ ด้วย"

อิ..อิ….ต้องงัดไม้เด็ดมาใช้ จะอะไรซะอีกก็พ่อกลัวตาจะตาย ถ้าตารู้ว่าพ่อเอาเงินไปลงทุนเยอะแบบนี้ล่ะก็ไม่รอดแน่…….เสร็จมิ้นซิค่ะ

"ก็ได้….ต่อรองจริง ลูกใครว่ะ"

"เออใช่….พ่อมันเป็นใครว่ะ ต้องพามาดูหน้ากันซะหน่อยแล้ว"

"ไอ้มิ้.น…น….."

"โอ้ย….ไม่เล่นก็ได้ ก็พ่อถามหนูเองอ่ะ" บทสรุปจบด้วยการที่ฉันเกือบโดนพ่อเตะ  แต่ก็ยังโชคดีที่วิ่งขึ้นห้องได้ก่อน  ก็อย่างงี้แหละผู้ใหญ่รังแกเด็ก
            วันอาทิตย์ต่อมาพ่อก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้านป้าแพรแทนเพราะแม่ต้องไปทำธุระเรื่องเอกสารการเดินทาง จะว่าไปบ้านป้าฉันก็อยู่ใจกลางเมือง ห้าง เห่องอะไรก็เยอะแยะแต่ป้าแกก็ดั๊นมาสร้างบ้านอยู่ในซอยซะลึกเลย จะเข้ามาแต่ละทีก็ต้องนั่งรถสองแถวเข้ามาที โ-ค-ต-ร รันทดสุดยอดเลย พอมาถึงพ่อก็บอกให้ฉันไหว้ป้า แล้วพ่อก็นั่งคุยกับป้ากันสองคนโดยที่ไม่สนใจหลานสาวตัวน้อย ๆ ที่นั่งอยู่ตรงนี้บ้างเลย นี่ฉันกลายมาเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้วหรอเนี่ย  ฮือ…..ฮือ ออกมาเดินเล่นข้างนอกดีก่า ปล่อยให้เขากล่าวความเก่าเล่าความหลังกันไปสองคนแล้วกันนะ

ออกมาเดินเล่นลมชมสวนนี่สบายจัง อากาศมันดีอะไรยังนี้นะ      แต่...........

"เฮ้ย ใครมันมาเล่นสงกรานต์ตอนนี้ฟ่ะ" อารมณ์กำลังดีใครหน้าไหนบังอาจมาบันทอนความสุขฉันได้ เจอดีแน่ ให้มันรู้ซะบ้างว่าลูกใคร (แล้วพ่อฉันเป็นใครว่ะ)

"เอ้า เป็นไรรึเปล่าล่ะ ฉันไม่เห็นว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้" ยืนหัวโด่อยู่นี่มันไม่เห็นหรือไงว่ะ ตาก็ไม่ได้บอดหน้าตาก็ออกจะหล่อ

"ไม่เป็นมั้ง โดนสาดน้ำใส่หัวนี่คงสบายดี ฉันไม่ใช่แพมเพอสนะโว้ยจะได้ซึมซับความเปียกชื้นได้ภายใน1นาทีน่ะ" ดูมัน ด่ามันขนาดนี้มันยังยิ้มอยู่อีก ขอโทษอ่ะ ขอโทษเป็นม่ะ ไม่มีปากอีกน่ะซิ อมทีนอยู่รึไงว่ะ

"เธอนี่ตลกจัง ฉันถามคำเดียวเธอตอบมาสักยาวเป็นวาเลย พูดได้แสดงว่าไม่เป็นไรแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนบ้านใหม่นะ ฉันไปล่ะ แล้วเจอกัน"

ไอ้บ้า! จะด่ามันก็ด่าไม่ทัน ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนบ้านกับแกสักหน่อย   แย่…. มารยาทแย่ที่สุด เจอคราวหน้านะแม่จะเอาน้ำสาดทั้งกะละมังเลย คอยดูซิ !

เดินเข้าบ้านมาด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด ยังมาเจอไอ้พี่งี่เง่าลูกชายของป้าแพรอีก โอ้ย…..จะบ้าตาย ฉันจะทนอยู่บ้านนี้ได้อีกนานไหมว่ะเนี่ย……หนีหมาปะควายป่าชัด ๆ เลย….. มิ้นอยากตายเจ้าค่า ท่านพญายม

"อ้าว….. ไอ้มิ้น ไม่เจอกันตั้งนานหน้าเหมือนคนขึ้นเยอะเลยนะ แล้วทำไมมาอยู่บ้านคนอื่นเขาอย่างนี้ล่ะ ไม่มีบ้านอยู่รึไง หรือว่าพ่อเอามาทิ้งบ้านพี่ไม่ได้เลี้ยงหมาอดอยากหน่อยนะคงไม่มีเพดดีกรีให้กินหรอก ….ฮ่า..ฮ่า..

ดูทำดิ ทำหน้าเป็นหมางงเลยอ่ะ " ฉันยืนไอ้พี่โจ้มันหัวเราะอย่างเมามัน ส่วนฉันก็ทำหน้าเป็นหมางงจริง ๆ อย่างที่ไอ้พี่นี่มันพูดนั่นแหละ

พี่โจ้ หรือ พี่โจ้ขา..ข..า หรือ โจ้..จ๋..า.. อย่างที่พวกผู้หญิงที่คงมีแต่ความสวย ส่วนสมองโง่ยิ่งกว่าควายเรียกกัน แต่สำหรับฉันที่รู้ธาตุแท้ของไอ้พี่นี่เข้าใจดีในนิสัยหลายขี้ของมัน ไม่ว่าจะเป็นขี้เก็ก ขี้เกียจ ขี้คุย ขี้โม้ ขี้เหนียว

ขี้หลงตัวเอง ขี้ตืด ขี้ไม่เคยล้างตูด เอ้ย อันหลังไม่ใช่ยกเว้นแต่วันที่น้ำหยุดไหล แต่ถ้าหากใครมีปัญหาอะไรก็มักจะมาระบายกับมันนั่นแหละ เพราะมันมักจะมีอะไรมาขำ ๆ เวลาเพื่อนเครียดได้เสมอ อย่างว่าแหละนะก็มันหน้าเหมือนโถส้วมนี่หว่า….

"เหมือนพี่นั่นแหละน่า ไม่เจอกันตั้งนานเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย" ฉันแซวกลับบ้าง

"พี่เข้าใจไม่ต้องพูดหรอกมิ้น ว่าพี่หล่อขึ้นน่ะ ก็มีแต่คนทักพี่เหมือนกันแหละว่าทำไมถึงหล่อขึ้นอย่างนี้ พี่ก็ไม่รู้จะตอบเขายังไง" พี่โจ้พูดแล้วทำท่าแบบรับไม่ค่อยได้ในความหล่อของตัวเอง แหมสงสัยบ้านจะไม่มีกระจก

"มิ้นว่าไม่ใช่นะ" ฉันเดินเข้าไปชี้ที่หัวพี่โจ้ "เขาหายไปไหนอ่ะ แล้วก็…หางด้วย ไปให้สัตวแพทย์ตัดออกหรอ"

"ไอ้มิ้น….แกอย่าทำตัวเป็นบิ๊กแอ็ดหน่อยเลย เดี๋ยวได้ตายเป็นศพไม่มีญาติหรอก"

"เออ..เออ พักยกก่อน พี่โจ้ไปจัดการให้มิ้นเลย" ฉันเริ่มฟ้อง "ไอ้บ้าบ้านนั่นน่ะมันเอาน้ำมาสาดมิ้นเปียกโชกเลย เนี่ยเห็นป่ะ" ฉันโชว์เสื้อเปียก ๆ ให้พี่โจ้ดู กะว่าพี่โจ้จะต้องสงสารแล้วก็โกรธไอ้หมอนั่นที่มันมาแกล้งน้องสุดที่รักอย่างฉันได้

"สมน้ำหน้า อยากเซ่อไปยืนให้เขาสาดทำไมล่ะ แล้วจะบอกอะไรให้นะ ไอ้บ้าที่แกเรียกนั่นน่ะอยู่บ้านหลังนั้นใช่มั้ย"

พี่โจ้ชี้ไปที่ข้างบ้านตรงที่ฉันโดนน้ำสาด ฉันพยักหน้ารับ

"นั่นมันบ้านไอ้ทิว เพื่อนพี่ จะจัดการอะไรมันก็ไปจัดการเอาเองเหอะ บอกไว้ก่อนอย่าไปทำซ่ากับมันก็แล้วกัน"

อะไรว่ะผิดคาด นี่ไอ้พี่โจ้กลัวมันหรอ แค่นี้ก็ปอดเดี๋ยวคอยดูฝี(ที่)มือไอ้มิ้น อยากรู้นักว่านายนั่นจะแน่สักแค่ไหนกัน หน้างี้ยังกับลิงแสมตูดแดง (เคยเห็นตูดเขารึไง) ท่าทางก็ขี้เก๊ก แม่จะเล่นให้หน้าหงายเลย นายทิว………..

............................................................................................................

ช่วย ๆ กันอ่านหน่อยเหอะนะ ถือว่าสงสารเราที่อุตสาห์พิมพ์มาอ่านะ

ดีไม่ดียังไงก็ช่วยบอกด้วย พึ่งลองแต่งเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละอาจจะยังไม่ดีเท่าที่ควร
จะพยายามต่อไปค่..า.า......  สู้ สู้..เว้ย