คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๔: พยาบาท (ภาคราชินี)
ผู้หิผมยาวส่าสีทอ เปิประูเ้ามาในห้อ ผมบอไ้ว่าเธอสวยว่าแม่แท้ๆอผม เธอสวมุทีู่เรียบร้อยราวับอเ้าสาวในวันแ่านเลย เธอือนาฟ้าัวริอย่าแน่นอน
“ลูรัอแม่” เธอพูอ่อนๆพรามอมาที่ผม
“ผม—ผมหรือ?—ผมหรือลูอุ...?” ผมพูสะุว่าวิทยุใล้พั
“ใ่สิลู เธอมีสายเลืออพระราา...เธอือ ลารอน (Glaron) รุ่นที่ ๑๔ มีสายเลืออราาและราินีัวริไหลเวียนอยู่”
“ผม—ผมไม่เห็นเ้าใเลย—พ่อับแม่อผมน่ะ—แม่ผมน่ะายไปแล้วนะรับ”
“อารเป็นลูสายเลือพระราา้อที่ ๑๔ ามที่บันทึไว้ในสารานุรมทุอย่าเล่มที่ ๒ และในแห่วามรุ่เรือเล่มที่ ๓ ือ พ่อแม่อลูสายเลือราาะ้อทําให้ลูนเอนรอ และผลัลเหว ให้ลูปีนึ้นมาเอ พ่อแม่ะ้อทอทิ้ลูอนั้แ่แบเบาะ และสามารถรับืนไ้อนอายุ ๑๒ ปีึ้นไป”
“อย่านั้นเอหรือรับ—แล้ว—แล้วรู้ไ้ไว่าผมเป็นลูุ—ุะพิสูน์อย่าไร—อย่าไรัน?”
“เธอน่ะมีออร่าพิเศษอยู่”
“ออร่า—ออร่าพิเศษ?”
“ใ่ มันเป็นัวนที่ถูแยออเป็นหลายส่วน นที่มีพลันี้ั้แ่เิอย่าเธอ ะ้อไ้รับารสืบทอมาาพ่ออเธออย่าแน่นอน”
“ผม—ผมหรือ—ผมน่ะหรือลูอพระราา?”
“ใ่แล้วล่ะ ึ่ัน็ือแม่แท้ๆอเธอ เราไ้ส่เธอให้รอบรัวอนั้นลาธรรมาูแล เพื่อให้เธอเิบโในถานะพระราาน่อไป ที่ะ้อึ้นไปรอบรรลัวันพรุ่นี้”
“พรุ่—พรุ่นี้หรือรับ?”
“ใ่แล้วล่ะลู แม่ิถึลูมาโยลอเลยนะ” แม่พูเบาๆพราเ้ามาอผม แล้ว็ร้อไห้้วยวามีใ
ผมโอบอไออุ่นอแม่เป็นรั้แรเลย็ว่าไ้—และนั่น็เป็นรั้สุท้าย้วย้ำ—เพราะเ้านั่นมันทําลายีวิผมเ่ริๆ
ประูที่เปิอยู่นั้น เ้าารนเิมเินเ้ามา
“สวัสีรับุหิ ราินีแห่รุโอเรน (Orain) ไ้ยินเรื่อีๆเ้าแล้ว เ่านุ่มน้อยนนี้เป็นลูราาหรอหรือ” ารหัวเราะออมา
“เ้า้อารอะไราเรา ที่นี่ไม่อนุาให้มนุษย์ธรรมาเหยียบยํ่า ใสหัวออไปาวัศัิ์สิทธิแห่นี้ะ”
“พูอะไรันรับุหิ ผมมาที่นี่เพื่อมาเอาลอรี่เน (Glory Cane) ยมันมาให้ผม แล้วผมะใสหัวไปามประส์อท่าน”
แม่อผมเปิออร่าออมา มันเป็นนาฟ้าที่ส่าามเหลือเิน เ้าาร็เปิออร่ารูปสิโแล้วํารามอย่าห้าวหา ารพยายามโมีท่านแม่ แ่ท่านสามารถหลบหลีไ้ราวับเวทมน์้วยปีสีาวส่า ารหัวเราะออมา
“เ้าหนู...ูอะไรฮาๆไหม” ารหัวเราะ
ผมสัหร์ใไม่ีเลย ารทําให้ออร่าสิโหายไป และเปิออร่าใหม่ มัน—มัน...มันเป็นออร่าที่มีุพ่อผมอยู่ นัวิทยาศาสร์ที่เป็นพ่ออผม
แม่ผมพยายามโมีใส่ แ่ผมวิ่เ้ามาันเอาไว้ เธอ้อหยุารโมี
“ลู ถอยออไปะ”
“ไม่ไ้หรอรับ...ห้ามโมีพ่อนะ”
“เธอพูอะไรอเธอน่ะ...เฮนริ์ ถอยไปะ”
“ไม่มีทาหรอรับ ถึะเป็นแม่แท้ๆอผม็เถอะ แ่ท่านไม่เยทําีับผมเหมือนับนัวิทยาศาสร์ทีู่แลผมมา”
“นั่นไม่ใ่นริๆนะลู เป็นแ่พลัที่ออมาานั่วนั่น”
“ผม—ผมไม่สนหรอ ผม—ผมะ่วยุพ่อ!”
าวาอผมแึ้น และมีออร่าเหมือนับอมมารออมา ผมโมีท่านแม่อนเอ เลืออเธอไหลออมาไม่หยุ
“แม่รับ—แม่—ผมอโทษ—ผม...”
“ไม่้อพูแล้วลู ลูไม่ไ้เป็นนทําหรอ...วบุม—วบุมออร่าไว้ให้ไ้นะ” ท่านแม่พูแล้วล้มล ท่านาย้วยน้ำมืออผม นํ้าาผมไหลเป็นสายเลือ ผมโอบอท่านแม่ไว้ ะที่ารนั่นหัวเราะ
“มันเป็น—มันเป็นเพราะแ—เพราะแนั่นแหละ” ผมมอไปที่ารูาที่อัแน่น้วยวามับแ้นใ
าอผมหายแ่ำและหน้าอผม็ลายเป็นหัวระโหล ไร้สมอ ไม่มีวามเมาเหลืออยู่ ออร่าผีําลัลืนินัวผม ผมใ้เล็บที่มึ้นอผมึหัวใอนเอออมาและยี้มัน เลือที่ออมาเป็นสีน้ำเิน มันระายไปโนาร เารู้สึไ้ถึวามเย็นเยืออเลือ ผมน่ะ—ผมน่ะลายเป็นสัว์เลือเย็นเสียแล้ว
ความคิดเห็น