คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ ๘: เพื่อน (ภาคอาเธอร์)
ผมําใไปเยานพาหนะ เพื่อหารถในารเินทา รูทและผมไปถึเนั้นในเวลาเพียไม่นาน พวเราไปแถวๆย่านาร้าบาแห่ อนแรผมมีเินิัวอยู่เล็น้อย แ่าารที่สู้ับลุ่มนัพนัน ทําให้มีเินิัวมหาศาล ผมที่เหม่อลอย ิถึเรื่อุพ่อที่หายัวไป ไ้นับผู้ายนหนึ่ แน้ายอเา...เป็น...เป็น...เป็นาบ...! พุธรู้สึใในะเียวับเรลัว ผู้ายนนั้นมอลมาแ่้วยรอยยิ้ม
“ะสสัยเรื่อแนอผมสินะ ผมน่ะเป็นแบบนี้ั้แ่่วแรๆที่เิแล้วล่ะ พระเ้าอบแล้ผมริๆนั่นแหละ แ่ในถานะนัพนันแล้ว มัย็เป็นอาวุธที่ีเลยล่ะนะ” ผู้ายแนาบพู
“นาย...นาย—เป็นนัพนันถูหมายหรือ?” ัวผมเฮนริ์อบ
“...” เานิ่เียบ
“...” ผมนิ่เียบ
“ะว่าไป นาย็เป็นนัพนันถูหมายนิ มาทําอะไนที่เนี้?” เาเปลี่ยนเรื่อ
“พวเรามาหารถเพื่อเินทา ันื่อรูท ส่วนนี่เฮนริ์ นายื่ออะไร?” รูทอบ่อนผมยับปา
“ันื่ออาเธอร์ ฝาัว้วยรูท แล้ว็...เฮนริ์สินะ...” อาเธอร์พูสะุผิปิ ราวับเป็นนละนับเมื่อรู
“ื่อันมันสะยาหรือ?” ผมถามึ้น ้วยวามสสัย เพราะไม่เยมีใรอ่านื่อผมผิเลย
“เปล่าๆ แ่เป็นื่อที่เหมือนเยไ้ยินมา่อนน่ะ”
“อื้อ อาะเย็ไ้” ผมเริ่มสสัยในัวายลุลี้ลุลน แ่เา็ูไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไรเท่าไหร่ อย่าใส่ใเลย ผมิมาไปเอ ผมแ่เสียวแนที่ยาวผิปิที่เป็นใบมีน่าลัวนั่นทํานั้น เสียวไปถึทรวเลย าผม็สั่นเล็น้อย้วย
“เอ๋! เป็นอะไรไหมเฮนริ์ สีหน้าูไม่ีเลย” รูทพูึ้น อาเธอร์็หันมามอผมะยืนออ
“ไม่เป็นไรหรอ ทั้สอนอย่าห่วไปเลย” ผมพูแล้ว็หัวเราะแบบืๆ ืพอๆับนํ้าื่มเลย็ว่าไ้
“ะว่าไป เรื่อวรถ ถ้าเป็นรถล่ะ็ ันมีอีให้น่ะ” อาเธอร์พูึ้น
“เป็นรถแบไหนันน่ะ” เฮนริ์ถาม
“รถพอทัล”
“พอทัล?!” รูทพูแทรผม “สุยอไปเลย! มันไม่ใ่อที่หาไ้่ายนะ นายมีรถพอทัลไ้ยัไ?”
“รอบรัวอันพอมีถานะน่ะ ็เลยมีเินพอที่ะื้อรถพอทัลไ้”
“มีถานะหรือ...อย่าๆอย่าๆ ้อบอว่าเศรษี่าหา...เศรษี!” รูทพูอย่าื่นเ้น เธอูไม่เหมือนรูทที่ผมรู้ัเลย เธอนิสัยเหมือนเ็มาทีเียว
อาเธอร์ำืๆเหมือนผม รู้สึว่าผมะิมาไปริๆ เา็นธรรมาเหมือนผมนี่แหละ
“เ้าหนู...” เสียอนาฟ้าัึ้นาใผม
“อะไร?” ผมอบในหัว
“ใ้พลัอันสิ” นาฟ้าพูึ้น
“พลัอ...แม่น่ะหรอ?”
“ใ่ ารมอทะลุิในไปถึสภาพแวล้อมทาสัม”
“สภาพแวล้อม...ทาสัม?”
“ใ่แล้ว พลัในารอ่านอี และเ้าใผู้อื่นไ้ีที่สุ ลอใ้มันับายนนั้นสิ”
“อาเธอร์น่ะหรือ?”
“ใ่แล้วล่ะ ผู้ายนนั้นมีอีที่ับ้อน เา็เหมือนับเธอนั่นแหละ สายเลือพระราา”
“เหมือนับผมหรอ?”
“ไม่เหมือน 100% หรอ เพราะายนนั้นไม่ไ้มีให้ถูเลี้ยูโยสามันน แ่เาลับถูทิ้อย่าหน้าเศร้า ้วยร่าที่แปลประหลาไป”
“ถูทิ้...ไม่เห็นะเหมือนผมเลย...ผมไม่ไ้ถู—“
“แน่ใหรือ ลอพิาราูีๆ” เสียปีศาแทร่อนผมะพูบ
“ผมมั่นใแล้ว” ผมอบอย่ารไปรมา
ทั้ 3 เสียเถียันในหัวนผมสับสนและล้มลับพื้น ผมรีร้อ้วยวามเ็บปว รูทับอาเธอร์รีบเร่มาประอัวผม รูทใ้เวทย์บาอย่า แล้วผม็ไม่เ็บหัวอี่อไป ทั้ 3 เสียหยุอาละวา
“เมื่อี้เธอทําอะไรน่ะ?” ผมถาม ้วยวามมั่นใมาึ้น
“็—เวทย์—บรรเทาน่ะ” เธออบ สะุผิปิ
“เวทย์บรรเทาหรือ?”
อาเธอร์พูแทรรูที่อว่า “เี๋ยวระผมอธิบายเอ เวทย์แบ่ออเป็น 5 สายหลั เวทย์โมี เวทย์ป้อับ เวทย์สมุล เวทย์สนับสนุน และเวทย์พิเศษ เวทย์บรรเทาเป็นเวทย์ที่อยู่ในหมวหมู่เวทย์สนับสนุน แ่เป็นเวทย์ที่่วยเรื่อารลวามเ็บปว ไ้ผลีับส่วนที่เป็นวามเ็บเพราะโรเรื้อรั แ่มี้อเสียรที่ทําให้เหนื่อยไ้่าย เธอึพูสะุๆไล่ะ”
“อย่านี้นี่เอ อบุนะ เธอไม่เป็นไรใ่ไหมรูท” ผมถาม
รูทพยัหน้า
พวเราเินทา่อนมาเอรถพอทัลออาเธอร์และึ้นรถทั้ 3 นไปยัเอันราย
“นี่นายไปส่หรอ?” รูทถาม
“เปล่าๆ ันะมาอยู่ับพวนาย” อาเธอร์พู
ผมับรูทพูพร้อมัน “หา!” โยลาเสียยาวทีเียว แ่อาเธอร์็ูะมีอะไรน่าสนใเยอะ เป็นเพื่อนร่วนทาที่ีอย่าแน่นอน
“เ้าหนู...ไม่ฟัันเลย...เ้าหนู” เสียอนาฟ้าัึ้น
“อะไรอี” ผมพูในหัว
“มอทะลุิใเาสิ”
ผมมอไปที่อาเธอร์ และาอปม็เรือแสสีรุ้ ผมเ้าไปอยู่ในโลินนาาร ที่ินนาารถึเรื่อราวเรื่อหนึ่...อีออาเธอร์ อีที่น่าสับสนและระลึถึเป็นอย่ายิ่ นี่ือสภาพแวล้อมทาสัมออาเธอร์
ความคิดเห็น