คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I LIKE YOU
I Like You
“ยอูอลอารบ้านหน่อย”
“ยอูอลอารบ้านหน่อย”
ยอูยมือึ้นเาหัวอัวเอเบาๆ ่อนะมอไปที่เพื่อนอเาทั้สอนที่ำลันัุ่เ่าอยู่รหน้า
“สมุมันมีเล่มเียว”
“ยอูอ่า...นายให้ันลอเถอะนะ ไม่ั้นันไม่มีสิทธิ์สอบวิานี้แน่ๆเลย” ยอูหันไปทาแทยอน เพื่อนสนิทอเาที่รู้ัันมาั้แ่เ็ ่อนที่ะัริมฝีปาอัวเอ
“ไอ้ยอู มึ้อใหู้ลอ่อน” แบฮยอนเพื่อนสนิทอยอูอีนพูึ้น เมื่อเห็นว่ายอูเริ่มใอ่อนให้ับแทยอน
“เอาไี....”
ยอูลูบปลายาอัวเอเหมือนับำลัใ้วามิ ่อนที่ะีนิ้วออมาแล้วยิ้ม เหมือนับิอะไรบาอย่าออ
“พวเธอเอาไปแบ่ันลอแล้วัน านนี้ส่วันศุร์ มีเวลาสอวัน ็แบ่ๆันแล้วันนะ”
“ไอ้ยอู ูะ่ามึ!”
ผมะโนออมาเสียั หลัาที่ยอูเินออไปไ้สัพัแล้ว อนนี้เหลือแ่ผมและแทยอน
“เอามาให้ันลอ่อน เี๋ยวะรีบเอามาให้ลอ่อ” เธอลุึ้นมานั่บนเ้าอี้แล้วเท้าามอผม
“เรื่ออะไรล่ะ เพราะอนนี้้นบับมันอยู่ในมือัน”
ผมหยิบารบ้านอยอูึ้นแล้วโบไปมา แทยอนพ่นลมออาปาเหมือนำลัอารม์เสียสุๆ่อนที่ะลุึ้นแล้วถีบเ้าอี้นมันล้มลไป
“นี่! ยอูบอให้แบ่ัน หูหนวหรือไ!”
“็ำลัแบ่ันอยู่นี่ไ ันเอาไปลอ่อน เธอ่อยลอ!”
ผมยยิ้มึ้นที่มุมปา แทยอนอ้าปาเหมือนะ่าอะไรบาอย่า แ่็ไม่ไ้หลุอะไรออมา เธอมอมาที่ผมแล้วี้หน้าเหมือนับาโทษเอาไว้ ่อนที่ะผลัไหล่ผมแล้วเินออาห้อไป
“ไปแล้เาแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ะไ้บอรัวะ”
ผมที่ำลัะหย่อน้นนั่ลบนเ้าอี้ ถึับสะุ้เลยรับ ่อนที่ะปรับสีหน้าให้เรียบเย แล้วมอไปยัยอูที่ยืนอยู่รประูห้อ
“บอใรันวะ” ผมยัารบ้านอยอูไว้ใ้โ๊ะ แล้วเอนหลัพิเ้าอี้ ยอูเินเ้ามาในห้อแล้วนั่ล้าๆผม
“ูเป็นเพื่อนมึมาี่ปีแล้วรับุแบฮยอน”
“มึบ่นอะไรวะยอู เียบไปเลย ูะนอนแล้ว” ผมแล้ฟุบหน้าลับโ๊ะ
“เอาเหอะ ามใมึแล้วัน ปาแ็ระวัแห้วแ”
“นี่นาย!”
ผมับยอูที่ำลัะวิ่ไปยัสนามฟุบอล หันไปมอเ้าอเสียพร้อมันในทันที
“แทยอนมีอะไรล่ะ” ยอูถามึ้น เธอเลยส่ยิ้มให้ยอูแล้วส่ายหน้าไปมา
“เอาารบ้านมาให้ันลอ่อน”
ยอูหันมายิ้มให้ผมในทันที ่อนที่ะอัววิ่ไปยัสนามฟุบอล่อน แ่็ยัไม่วายระิบบอผมให้รีบบอรั - _ -
“อะไรอเธออี”
“็นายะไปเล่นฟุบอลไม่ใ่ไ เอามาให้ันลอ่อนสัั่วโมสอั่วโมไม่ไ้เลยเหรอ!”
“ามไปลอที่สนามฟุบอลแล้วัน”
ผมเินนำแทยอนออไปอย่าเร็ว ไ้ยินเสียัามหลัมา้วยแหะ - _ - ท่าทาะมาทั้สัว์บ สัว์น้ำเลย้วย
“้อรออีนานป่ะ”
ันเยหน้าถามแบฮยอนที่วิ่เ้ามาื่มน้ำอยู่รหน้าัน อนนี้ันมานั่รอเาเล่นฟุบอลไ้เือบสามสิบนาทีแล้ว ไหนอนแรบอให้มาลอที่นี่ยัไล่ะ นี่มันหลอลวันัๆ!
“พัรึ่แล้วะให้ลอ” แบฮยอนอบแล้วโยนวน้ำ้ามหัวัน แล้ววิ่ลับลไปในสนามอย่ารวเร็ว ันไ้แ่มอามเา ่อนที่ะึ้นห้าเล็ๆึ้นมาปาไป้าหน้าอย่าอารม์เสีย
“แทยอน ระวัยุันะ” ยอูนั่ล้าๆัน แล้วเอามือปัไปมาบริเวาให้
“อือ ไอ้บ้านั่นมันหลอันัๆเลย เี๋ยวัน็ลับแล้วล่ะ”
“มันเย็นแล้วนะ เธอะลับยัไ”
“รถเมล์ไ ั้นันลับ่อนนะ ฝาบอไอ้บ้านั่น้วยว่าหลอลว” ันลุึ้นแล้วปัเศษห้าออาระโปร ยอูทำท่าะเินมาส่แ่ันห้ามเอาไว้ ่อนที่ะรีบเินออมาอย่าเร็ว
“ไอ้แบฮยอน! มึมานี่เลย!”
ผมะโนเรียแบฮยอนที่วิ่ไปมาอยู่ในสนาม ่อนที่เ้าัวะทำหน้าๆแล้ววิ่มาหาผม
“มีอะไรมึ อ..อ้าว แทยอนล่ะ” มันหันไปมอรอบๆแล้วหันมาถามผม
“ูถึเรียมึไ แทยอนบอว่าะลับบ้านแล้ว มึรีบามไปเลย ผู้หิลับบ้านนเียวอนเย็นๆแบบนี้มันอันราย” ผมสาธยายใส่มันเป็นุ แบฮยอนที่ำลั้มเปลี่ยนรอเท้าเยหน้าึ้นมามอผม
“มึเ็บรอเท้าลับบ้านใหู้้วยแล้วัน” แบฮยอนหันไปหยิบระเป๋าเป้ึ้นมาสะพาย ่อนที่ะหันมามอที่ผม
“อบใมา ูรัมึ!”
“ไอ้สั! ไปบอแทยอนไม่ใู่!”
ผมะโนไล่ามหลัแบฮยอนที่วิ่ออไปอย่าเร็ว ็ไม่รู้เหมือนันว่ามันะปาแ็ไปถึไหน ผมมอแว็บเียว็ูออแล้วว่ามันเริ่มอบแทยอนมาั้แ่อนึ้น ม.ปลายปีแร ไม่ั้นป่านนี้มันมีแฟนไปนานแล้วล่ะ เพราะมันเอ็เป็นหนุ่มฮอนหนึ่ในโรเรียนอยู่เหมือนัน
ผมิว่านี่มันเป็นารวิ่สุีวิอผมเลยริๆ ถ้าะรรมารโอลิมปิมาเห็นผมวิ่อนนี้รับรอว่า้อให้ผมเ้าร่วมแ่ันโยไม่้อผ่านรอบัเลือแน่นอน ผมพ่นลมหายใออมาเหมือนเป็นารปรับัหวะารหายใ และเมื่อเห็นร่าเล็ยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ผม็ถึลับยิ้มออในทันที
“มายืนเหม่อลอยไร้สิอะไรรนี้” ผมเินเ้าไปเบาๆ แทยอนสะุ้เล็น้อย่อนที่ะมวิ้ว
“แล้วนายมาเร่ร่อนอะไรแถวนี้ไม่ทราบ” แทยอนยมือึ้นออ
“ยอูล่ะ” เธอมอไปรอบๆ่อนที่ะถามึ้นอีรอบ
“ถ้ามา้วย็เห็นแล้วล่ะ”
“วนีน”
แทยอนยมือึ้นมาถูันเหมือนับว่าอนนี้เธอำลัหนาว เออใ่ นี่มันหน้าหนาวนี่หว่า ลมำลัเย็นเลย้วย
“หนาวเหรอ”
“ันบอว่าหนาวป่ะล่ะ” ผมสูลมหายใเ้าไปลึๆ พยายามที่ะไม่เถียับเธอ
“ปาสั่นหมแล้ว แถวบ้านันเรียว่าหนาว” ผมล้วมือไปในระเป๋าเป้่อนที่ะหยิบเอาถุมือและผ้าพันออมา
“ให้ยืม”
แทยอนมออที่ผมยื่นไปอย่าๆ
“ลัวหนาวาย ันลัวผี” ผมึมือเธอออมาับไว้แล้วพยายามใส่ถุมือให้ับเธอ อนที่ผมับมืออเธอมือเธอเย็นมาๆ แล้วยัมีหน้ามาเถียผมอี - -
“แล้ว็พันอไว้ะ” ผมัารหยิบผ้าพันอพันไปที่ออแทยอนอย่ารวเร็ว
“นายไม่สบายหรือป่าว เล่นบอลนเบลอหรอ”
“ันปิี เธอไม่เยมอเห็นเอ” ผมยู่ปาเล็น้อย ่อนที่ะมอไปยัถนน รถแม่ไม่มีสัันเลย
“รถมันหายไปไหนหมนะ” แทยอนมอออไปยัถนนแล้วพูึ้นเบาๆ
“ไปนั่รอ่อนเหอะ” ผมัารลาแนแทยอนให้เินไปนั่ที่ป้ายรถเมล์อย่า้าๆ
สิบนาที...
ยี่สิบนาที.....
“ฮัิ้ว!”
ผมหันไปมอแทยอนในทันที อนนี้หน้าเธอีมา แถมยัามอี ผมว่าเธอ้อไม่สบายแน่ๆ
“นี่ไม่สบายหรือป่าว” แทยอนส่ายหน้าให้เป็นำอบ
“เธอไ้ินยาแ้แพ้มาป่ะ” แทยอนส่ายหน้าอีรั้
“รู้ว่าัวเอเป็นภูมิแพ้ ยิ่อนอาาศเปลี่ยนแปลเร็วแบบนี้เธอยิ่มีอาารไ้่าย ทำไมไม่รู้ัูแลัวเอ”
“นายรู้้วยเหรอว่าันเป็นภูมิแพ้”
ผมอยาัลิ้นัวเอริๆรับ ไม่น่าหลุออไปเลย
“ันรู้ัเธอมาี่ปีแล้ว”
“นั่นสิเนอะ นายับยอูนี่รู้ใันแทบทุเรื่อเลย”
แทยอนยิ้มออมานิๆ นี่เป็นรั้แรหรือป่าวที่ผมเห็นรอยยิ้มอเธอแบบนี้อนที่อยู่้วยันสอ่อสอ เพราะั้แ่ึ้น ม.ปลายมา ผม็หาเรื่อทะเลาะับเธอไ้แทบะทุวัน
“รถมาแล้ว รีบไปัน” ผมับแนแทยอนให้ลุึ้น่อนที่ะรีบพาันึ้นรถ
อนนี้ผมับแทยอนำลัแทยอนำลัเินเ้าไปในหมู่บ้าน ลืมบอไป ผมับแทยอนและยอูอยู่หมู่บ้านเียวัน ั้นอย่าแปลใว่าทำไมเราถึไ้สนิทันมามายนานี้นะรับ
“เรื่อารบ้านอ่ะ นายลอเสร็แล้ว่อยเอามาให้ันแล้วัน”
“ทำไมพู่ายั” ผมถามึ้นเบาๆ แปลใเหมือนันที่นื้อๆอย่าแทยอนะยอมอะไร่ายๆแบบนี้
“ี้เียเถีย”
“ริๆัน็ไม่ไ้อยาเถียับเธอนัหรอ”
“อ๋อเหรอออออ” แทยอนลาเสียยาวเหมือนับะประผมยัไ็ไม่รู้
“็ไม่รู้ะเริ่มพูีๆยัไ -_-” รู้สึเหมือนัหวะหัวใมันเ้นเร็วึ้นเลยรับ
“นายะมามุไหนอีล่ะ”
“มุไหน็ไ้ที่ะไ้ใเธอล่ะ”
แทยอนหันหน้ามามอผมแล้วทำาโ ่อนที่ะผลัไหล่ผมแรๆ
“ไม่ล”
“นี่็ริั”
ผมที่รีบเินไปอยู่้าน้าอแทยอน อนนี้เธอำลั้มหน้าอยู่ ไม่รู้ริๆว่าเธอิอะไร แล้วผมวรทำอะไร่อไปวะ - _ -
“ท่าทานายะเบลอมาแล้วล่ะ”
“เบลอว่ารัแถบไ้ป่ะ”
แทยอนพ่นลมหายใออมาแรๆ่อนที่เธอะใ้สายานิ่ๆ้อที่ผม
“นี่แบฮยอน!” แทยอนหันมาวา ่อนที่เธอะเะเ้าที่าอผม
“โอ้ย อ..อะไรอเธอเนี้ย”
“หยุเพ้อเ้อไ้แล้ว!”
“ไม่ไ้เพ้อเ้อนะ นี่ันริั”
ผมับมืออแทยอนเอาไว้อย่าเร็ว ลัวว่าเธอะยมันึ้นมาีหัวผมะ่อน
“ั้นนายะทำอะไร็เิ ามสบาย” แทยอนสะบัมือผมออแล้วพู่อนที่ะหันหลัแล้วเินหนีผมออไป
“ันีบเธอนะ” ผมร้อถามแทยอนที่เินออไปเสียัแล้วเม้มปาลแน่น
ผมมอามแทยอนที่เินออไปและไม่มีทีท่าว่าะหยุเินแล้วหันหลัลับมามอผม วามหวัผมแม่หมสิ้นแล้วรับ ผมไม่น่าบ้าามแรยุอไอ้ยอูเลย T-T
รืน...
สสัยยอูะโทรฯมาแน่เลย ีแล้วล่ะ วนมันไปื่มให้หายเศร้าีว่า ผมล้วมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ระเป๋าาเแล้วยมันึ้นมาูหน้าอ อ้าว ้อวามเ้ามานี่หว่า แล้วอใรันวะ - _ - ผมรีบเ้าอ่านอย่ารวเร็ว
ันอบำถามนายไปแล้วนะ....
แทยอน
ผมอ้าปา้าในทันทีที่อ่าน้อวามบ แทยอน...เธอบอว่าเธออบำถามผมไปแล้ว ! อะไรอนไหนวะ!!! เฮ้ย!
“ไอ้แบฮยอน มึมายืนเอ๋ออะไรรนี้” ยอูเินเ้ามาสะิไหล่ผม พอเห็นหน้ายอูผมรู้สึเหมือนเห็นแสสว่าอยู่ปลายอุโม์เลยรับ!
“มึมา็ีแล้ว” ผมอออยอู่อนที่ะ้อวามให้มันอ่าน
“อะไรอมึ มึบอรัแทยอนแล้วเหรอ”
“ูแ่บอว่าะีบ แล้วแทยอน็ส่้อวามนี้มา”
“แล้วเธออบำถามมึว่าไล่ะ มึ็ทำามนั้นิ” ยอูเอามืออผมที่ออมันอยู่ออ ่อนที่ะระับเป้อมันึ้น
“ูไม่รู้ว่าำอบมันืออะไร”
“อ้าวไอ้สั” ยอูทำหน้าเหวอ ผม็ไม่่าอะไรามันหรอรับ
“มึเ่ที่สุในลุ่มแล้ว ำอบืออะไรวะ” ผมยมือึ้นเาหัว ยอูมอหน้าผม่อนที่ะเอามือออ
“ประโยสุท้ายมึพูับเธอว่าอะไร”
“ันีบเธอนะ” ยอูพยัหน้าลเหมือนับใ้วามิ ผมนี่แม่โรลุ้นเลย เวลามันทำสีหน้าแบบนี้
“่อนหน้านั้นล่ะ” ราวนี้เป็นผมที่ใ้วามิบ้า ่อนหน้าั้นหรอ...
“ั้นนายะทำอะไร็เิ...”
“ไอ้โ่เอ้ย!” ยอูบหัวผมอย่าแร่อนที่ะเินหนีผมไป
“อะไรอมึวะ เฮ้ย! อย่าบอนะว่า........”
สุแสนะเรียนเลยรับ
ไปๆมาๆ เหมือนแบโ้ 5555555
แ่ไปเบลอไป เอ๋อไป ไป
เ้อออออ เพลียัเ
ความคิดเห็น