คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : I LIKE YOU
ปิเพลหน้าบทวาม้วยนะรับเ
เฮ้ย! เล่นเพลแบบ่อนนี่หว่า ั้นปิหน้าบทวามไป่อนนะ
I LIKE YOU
สิบปี่อน
“แทยอน หนูออมาทำไมัน” เ็หิวัยแปวบ เินออมายัห้อโถอบ้านพร้อมับุ๊าในมือ ผู้เป็นพ่อหันไปมอแล้วส่ายหัว ่อนที่ะเินเ้าไปหาลูสาวอน
“ไ้ยินเสียรถุพ่อ หนูเลยลมาหา นั่นใรเหรอะ” แทยอนอบพ่ออเธอแล้วมอเลยไป้านหลั ภาพอเ็ายที่น่าะอายุเท่าๆับเธอ ยืนอยู่นอประูบ้าน
“อ๋อ ลูายอเพื่อนพ่อหน่ะ” แทยอนไม่ไ้สนใำอบอผู้เป็นพ่อเท่าไหร่นั เธออุ๊าัวโปรอเธอไว้แน่น แล้วเินไปหาอีน
“นายหล้มมาเหรอ” นิ้วมือเล็ๆอแทยอนี้ไปยัราบเลือที่ิอยู่ามเสื้อผ้า แน า และบริเวใบหน้าออีน
“แทยอนึ้นนอนเถอะลู เี๋ยวพ่อะพาแบฮยอนไปแล้ว” พ่อเินเ้ามาลูบหัวแทยอน แ่เธอลับไม่ไ้สนใ สายายัับ้อับบุลรหน้า
“แบฮยอน ันื่อแทยอนนะ” แทยอนยื่นมือเล็ๆไปับมือที่เ็มไป้วยราบเลือออีนเอาไว้ สายาออีนยันิ่ ไร้สึวามรู้สึ เธอัสินใยื่นุ๊าัวโปรที่เธอ้อนอนอทุืนไปรหน้า
“เรามาเป็นเพื่อนันเถอะนะ”
ผมหยิบุ๊าัวเ่าที่ไ้มาานนหนึ่เมื่อสิบปี่อนึ้นมาู ใบหน้าทีู่สใสอเธอยัอยู่ในวามทรำอผมลอ ผมำไ้ว่า วันนั้นเป็นวันที่ีวิผมเปลี่ยนแปลมาที่สุ พ่ออผมโนยิ ไม่สิ บ้านอผมโนถล่มมาว่า อ้อมออพ่อที่อผมไว้่อนที่ะหมลมหายใ วามรู้สึนั้นยัอยู่ับผมเสมอ ผมำไ้แม่นเลยล่ะ ว่าวันนั้นเสื้อผ้าผมเ็มไป้วยราบเลือ เสียปืนัสนั่นไปหม สภาพบ้านอผมมันูไม่ไ้เลย้วย้ำ และหลัาที่พ่อผมาผมไป นายท่าน็มารับัวผมไป บ้านอท่านมันให่มาเหมือนับวัเลยล่ะ และทันทีที่ผมลารถเ็ผู้หินหนึ่็เินรมาหาผม ูเธอะไม่รัเียราบเลือที่ิอยู่ามัวผมเลย้วย้ำ แถมเธอยัใหุ้๊าัวนี้แ่ผมอี้วย
“อีสิบนาทีออมาเอันที่ลาสนาม!” ผมวาุ๊าล้าัวแล้วลุึ้นาเีย ใ่แล้วล่ะ อนนี้ผมมาฝึ ฝึอะไรั้นเหรอ ผม็ไม่รู้เหมือนัน แ่นายท่านส่ผมมาที่นี่ไ้เือบสามสี่ปีแล้ว อยู่ที่นี่ผมไ้ฝึเหมือนับว่าัวเอะ้อออรบลอเวลา ทั้ฝึารป้อันัว ฝึารใ้อาวุธ เรียว่าทุอย่าที่สามารถใ้ป้อันัวและใ้่าผู้อื่นเลย็ว่าไ้
ผมวิ่ออมาลาสนาม ลืมบอไปอีอย่า ที่นี่มีผมฝึอยู่แ่นเียว ทุๆวันรูฝึะเปลี่ยนันมาสอนผม ผมพัอยู่ในห้อเหล็เล็ๆ้าสนาม เวลาสามสี่ปีที่ผ่านไป ีวิพบไ้เอแ่ รูฝึ สนามห้า ห้อเหล็ และ...ุ๊า
“ผ่านไปี่ปีแล้วล่ะแบฮยอน” ผมยืนัวรอยู่รหน้ารูฝึ
“สี่ปีสอเือนรับ!” ผมเห็นรูฝึพยัหน้าแล้วเินเ้ามาบไหล่อผม
“อืม มันถึเวลาอนายแล้วล่ะ”
ผมมอารูฝึที่ยืนอยู่รหน้า ถึเวลาอผมั้นเหรอ....
“วันนี้แบฮยอนะลับมาริๆใ่ไหมะ” ันหันไปถามพ่อที่นั่อยู่ในบ้าน พ่อพยัหน้าแล้วยิ้มให้ัน
“หนููื่นเ้นมาเลยนะ” ันยิ้มแล้วหันออไปมอยัประูทาเ้าอบ้าน ะไม่ให้ื่นเ้นไ้ยัไันนะ ็แบฮยอนเป็นเพื่อนนเียวอันั้แ่เ็เลยนี่นา เาเป็นนที่ามใันทุอย่า แ่เมื่อสามสี่ปีที่แล้วพ่อบอว่าะพาแบฮยอนไปเรียนที่นอเมือ หลัานั้นัน็ไม่ไ้เอับแบฮยอนอีเลย แบบนี้ันวรื่นเ้นใ่ไหมล่ะ
“มาแล้ว!!” ันี้ไปยัรถเ๋สีำที่ับมาออยู่รหน้า้วยวามเร็ว พ่อเินออมายืนอยู่้าัน อนนี้ันื่นเ้นไปหมแล้วล่ะ เาะเปลี่ยนไปนาไหนนะ...แบฮยอน
“สวัสีรับนายท่าน” แบฮยอนลมาารถแล้วโ้หัวให้พ่ออัน พ่อเินเ้าไปบที่ไหล่อเาแล้วพยัหน้าให้
“แบฮยอน! ันิถึนายที่สุเลยนะ!” ันรีบเินเ้าไปับมือแบฮยอนแล้วเย่าัวอเาแรๆ แบฮยอนหันมาสบาอัน้วยสายานิ่ๆแล้วโ้หัวให้ันในแบบที่ทำให้ับุพ่อ
“สวัสีรับ ุหนู” แบฮยอนพูออมาในะที่้มหัวอยู่
“ทำไมนายเรียันแบบนั้นล่ะ เรียแทยอนเหมือนเิมสิ” แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอแล้วส่ายหน้าไปมา้าๆ
“ไม่ไ้หรอรับุหนู” ันมอแบฮยอนที่มีท่าทาที่เปลี่ยนไป้วยสายาไม่เ้าใ พ่อเินเ้ามาโอบไหล่อันเอาไว้แล้วยิ้มให้ับแบฮยอน
“่อไปนี้แบฮยอนะมาเป็นบอี้าร์อลูนะ” ันอ้าปา้าแล้วหันไปมอหน้าอพ่อ
“ผมะูแลุหนูให้ีที่สุรับนายท่าน”
“นี่มันอะไรัน่ะ!”
“็แบฮยอนเาะมาเป็นบอี้าร์ ไม่สิ เป็นไ้ทั้นับรถ นใ้ เป็นอะไร็ไ้ที่หนูอยาให้เป็น” ผมยืนมอภาพรหน้า แทยอนัสีหน้าไม่พอในเห็นไ้ัในะที่เธอำลัถามพ่ออเธอ
“หนูอยาให้เาเป็นเพื่อนอหนู่ะ” หัวใผมระุวูบ เมื่อแววาใสๆอแทยอนมอมาที่ผม ่อนที่เธอะเินลบันไมาแล้วลาผมให้เินามไปที่สวนเล็ๆหลับ้าน
“เอ่อ.ุหนูรับ” ผมึมืออแทยอนออา้อมือผมอย่าสุภาพที่สุ เธอหันมามอผมแล้วมวิ้ว
“นาย็เป็นไปับเา้วยั้นหรอ!” แทยอนออแล้ว้อมอ ผมสบาเธอเพียรู่เียว ่อนที่ะรู้ัวแล้ว้มหน้าล
“พ่อส่นายไปทำอะไรันแน่ ทำไมนายถึเป็นแบบนี้” ผมยั้มหน้าอยู่ ผมำำอนายท่านไ้ี ท่านบอว่าห้ามผมบอเรื่อที่ผมถูส่ไปฝึให้แทยอนรู้เ็า เพราะท่านบอเธอว่าผมไปเรียน่อนอเมือ
“อโทษริๆรับุหนู แ่่อไปนี้หน้าที่อผมือูแลและปป้อุหนู...”
“แบฮยอน...” เสียอแทยอนแทึ้นมา่อนที่ผมะพูบ อนนี้ผมยั้มหน้าอยู่เหมือนเิม
“...ยิ่ว่าีวิอผม”
“นับรถนใหม่เธอเหรอ” ำถามอมินอาทำให้ันเยหน้าึ้นมาาหนัสือ แล้วมอไปยันที่ำลัเินเ้ามา
“ไม่ใ่ นั่นเพื่อนัน” มินอาหันมามอันแล้วทำสายาเหมือนไม่เื่อเท่าไหร่นั แบฮยอนเินมาหยุอยู่้าันแล้วโ้ให้ัน นมินอามออย่าใ
“ั้แ่วันนี้ไป ผมมีหน้าที่มารับุหนูนะรับ” แบฮยอนพูึ้น้วยน้ำเสียที่สุภาพมาๆ มินอาเยิบัวเ้ามาใล้ๆัน แล้วมอไปที่แบฮยอนอย่าสสัย
“เหมือนบอี้าร์ส่วนัวเลยอ่ะแทยอน ูสูทำที่เาใส่ิ” มินอาระิบเบาๆ มันเป็นแบบที่มินอาพูริๆนั่นแหละ
“เธอลับับันเลยไหมมินอา” ันหยิบหนัสือมาอรวมันแล้วหันไปถามมินอาที่ยัมอไปที่แบฮยอน
“ไม่ล่ะ เธอลับ่อนเลย” ันพยัหน้าลแล้วลุึ้นาเ้าอี้
“ผมถือให้รับ” แบฮยอนึอหนัสืออันไป ันถอนหายใออมาแล้วหันไปหยิบระเป๋านัเรียน
“ผมถือให้รับ” แบฮยอนพูประโยเิม มินอาแอบหัวเราะออมาเบาๆ ันส่ายหน้าแล้วยื่นระเป๋าไปให้เา
“เิรับ” ันมอแบฮยอน ถ้าเายัมีวามรู้สึอยู่ เาน่าะรู้นะว่าันำลัไม่พอใ
“ุหนูรับ!” ผมหันไปมอแทยอนที่เปิประูรถมานั่้าๆผม ที่ริแล้วเธอวระนั่้าหลั อนนี้สถานะระหว่าผมับเธอมันไม่เหมือนเิมแล้ว
“นี่แบฮยอน! ันเริ่มะหมวามอทนับนายแล้วนะ ทำไมนาย้อเป็นแบบนี้้วย” แทยอนหันมามอหน้าผมรๆ
“เวลาสามสี่ปีมันเปลี่ยนนายนานี้เลยเหรอ ทำไมนายถึเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะ” แทยอนมอหน้าผม ถ้าให้ผมเาาสีหน้าอเธอ อนนี้เธอำลัไม่พอใผมอยู่แน่ๆ
“ุหนูวระไปนั่้านหลันะรับ ถ้านายท่านรู้เ้า ท่านะไม่พอใ” ผมเลี่ยที่ะอบำถาม แทยอนัริมฝีปาอัวเอ ท่าทาอเธอบ่บอว่าำลัไม่พอใ ผมไม่ไ้อยาะทำให้เธอรู้สึไม่ีริๆนะ
“ออรถเถอะ”
“ุหนูรับ”
“นี่ือำสั่!”
อนเวลาสอสามอาทิย์ที่ผมไปรับไปส่แทยอนที่โรเรียน ทุเย็นเธอะ้อมานั่้านหน้าู่ับผมลอ แปลใเหมือนันที่นายท่านไม่ไ้ว่าอะไร ไม่รู้ว่าเธอไปพูอะไรับท่านบ้า อ่อ.อนนี้ผมำลัยืนอยู่หน้าประูบ้าน วันนี้นายท่านับแทยอนำลัะไปานประมูลเรื่อเพร มัน็เป็นแ่านประมูลบัหน้าเท่านั้นแหละ ริๆแล้วเป็นานที่นให่ๆอเรื่อใ้ินมาพบปะัน เหมือนับพ่ออแทยอนที่ะไปานนี้
“แบฮยอน” นายท่านเินลบันไมาแล้วเรียผม
“รับ” ผมโ้ัว นายท่านเินเ้ามาใล้ผม
“วันนี้นาย้อูแลแทยอนให้ี เ้าใใ่ไหม” ผมพยัหน้า นายท่านยิ้มแล้วเอามือบที่ไหล่ผม ่อนที่แทยอนะเินลมา
“วันนี้ลูสาวอพ่อสวยริๆ” นายท่านหันไปยิ้มให้ับแทยอนที่เินลมา ริแบบที่นายท่านพูนั่นแหละ วันนี้แทยอนสวยมา ุเรสสีาวทำให้เธอเหมือนนาฟ้าริๆ
“หนูไม่ไปไม่ไ้เหรอะ” ถ้าเธอไม่มวิ้ว เธอะูน่ารัมาว่านี้ ผมแอบมอเธอแล้วอมยิ้ม
“มรมเรื่อเพรเาำับให้พ่อพาลูสาวไปให้ไ้นี่นา” นายท่านลูบหัวอแทยอนที่ำลัทำหน้ามุ่ยอยู่ เธอหันมามอผม นั่นทำให้ผม้อรีบหลบสายาในทันที
“นาย็ะไปานนี้ใ่ไหมแบฮยอน”
“รับ”
“่อยยัั่วหน่อย นาย้ออยูับันลอเลยนะ” แทยอนยิ้มให้ผม นายท่านมอผมแล้วพยัหน้า ผมโ้ัวให้่อนที่ะรีบวิ่ไปเปิประูรถ
ภายในานเ็มไป้วยนัาวาร่าๆ ผมยืนอยู่้านหลัอาน อนนี้นายท่านพาแทยอนไปแนะนำัวับมรมเรื่อเพร ผมมอไปรอบๆาน ะมีสัี่นที่มาประมูลเรื่อเพรันริๆบ้า
“แบฮยอนินน้ำหน่อยไหม” ผมหันไปมอแทยอนที่ยื่นแ้วน้ำให้ผมอยู่
“ไม่รับ ุหนูื่มเถอะรับ” ผม้มหน้าล แ่มืออแทยอนยัยื่นแ้วน้ำมารหน้าผม
“นายะให้ันื่มทั้สอแ้วเลยหรือไ” ผมเยหน้าึ้นมอแ้วน้ำที่อยู่อีมืออเธอ ่อนที่ะ่อยๆยื่นมือไปรับแ้วน้ำมาถือไว้ แทยอนยืนมอผมแล้วยิ้มออมา เธอำลัพอใอยู่แน่ๆ
“านนี้น่าเบื่อมา นายว่าไหม” แทยอนมอเ้าไปในานแล้วหันมาพูับผม
“รับ”
“พ่อสั่ให้นายพูับันแ่ำว่ารับแ่นั้นหรือไ” ผมเม้มปาแน่นแล้วหันไปส่ายหน้าให้แทยอน
“พ่อสั่ให้นายห้ามเรียันว่าแทยอน้วยหรือป่าว” ผมส่ายหน้าอีรั้
“ั้นนายเรียันว่าแทยอนสิ”
“ไม่ไ้หรอรับุหนู” แทยอนมอผม้วยสีหน้าที่ไม่พอใสุๆ ่อนที่เธอะหันหน้าไปทาอื่น ผมมอนัวเล็ที่ยืนอยู่้าๆ เธอะรู้ไหมว่าผมอยาะลับไปเป็นแบบเิมมาแ่ไหน ผมไม่อยาเป็นแบบนี้เลยริๆ
“เี๋ยวผมไปเอาผลไม้มาให้ทานนะรับ” ผมพูบอแทยอนแล้วเินออมาในทันที ่อนที่ะเินไปยัถาผลไม้ ำไ้ว่าอนเ็เธออบินแโม หวัว่าอนนี้เธออบอะไรเหมือนเิมนะ ผมัแโมสอสามิ้นลในานเล็ๆ่อนที่ะหันไปูผลไม้อย่าอื่น
พรึ่บ!
ปั! ปั!
ไฟในานับละทันหัน ทุอย่ามืมิไปหมพร้อมับเสียร้ออแในานามัวเสียปืนที่ัึ้น ผมรีบทิ้านผลไม้แล้วหยิบปืนที่อยู่ที่เอวึ้นมาถือไว้ นเียวที่ผมิถึในอนนี้...แทยอน!
ผมรีบเินลับไปยัที่เิม วามมืและวามวุ่นวายทำให้ทุอย่าูลนลานไปหม เสียปืนภายในานยััึ้นเรื่อยๆ ผมรีบวิ่ไปยั้านหลัอาน หวัว่าเธอยัอยู่ที่เิม!
“แบฮยอน!!” ผมหลับาลแล้วใ้สมาธิฟัเสียเรียอแทยอน ่อนที่ะหมุนัวไปทา้านวามือแล้วรีบวิ่รไปยัมุมเล็ๆอำแพ้านหลั
“แทยอน เธอเป็นอะไรไหม” แทยอนนั่ลที่พื้น เธอเยหน้าึ้นมามอผม่อนที่ะโผเ้าอผม
“ฮือ แบฮยอน ันลัว” ผมอร่าสั่นๆอแทยอนไว้แน่น เสียปืนัถี่ึ้นเรื่อยๆ ผมมอไปยัประูเล็ๆ้าน้า ่อนที่ะึัวอีนให้ลุึ้น
“แทยอน เรา้อออไปาที่นี่ เธอไม่้อลัวนะ” ผมลืมทุอย่าไปแล้วริๆ ลืมว่าเธอเป็นใร ผมเป็นใร อนนี้ผมรู้แ่ว่าผม้อทำให้ผู้หินนี้ปลอภัย
“ันะปป้อเธอเอ” ผมับมืออแทยอนแน่น ่อนที่ะพาเธอวิ่ไปยัประูเล็ๆ
แบฮยอนับมือันไว้แน่น อนนี้เราำลัวิ่ไปยัประูเล็ๆที่น่าะเป็นทาออไปไ้ อนนี้ภายในานวุ่นวายไปหม หลัาที่ไฟับแล้วมีารยิันเิึ้น ทุอย่าูสับสนมา ันวิ่ามแบฮยอนไป มืออี้าอเาำลัถือปืนเอาไว้พร้อมับหันมามอันเป็นระยะ
“แบฮยอน...พ่อล่ะ” ันึมือแบฮยอนไว้ อนนี้เราอยู่รประูแล้ว
“นายท่านะ้อปลอภัย”
“ไม่! ันะไปหาพ่อ!”
“แทยอน! เื่อใันไหม” แบฮยอนยมือทั้สอ้าึ้นมาับแ้มอันเอาไว้ ันเม้มปาอัวเอแล้วพยัหน้าให้เา
“เรา้อรีบออไปาที่นี่่อน” แบฮยอนันันให้มุัวผ่านประูเล็ๆ ัน่อยๆลานออมา พอออมาแล้ว้านนอลับเป็นป่า
“ไปันเร็ว!” แบฮยอนที่ออมายืนอยู่้าันหันมาับมือันแล้วึันให้วิ่ามเาไป
ปั!
เสียปืนที่ัึ้นทำให้ันล้มล แบฮยอน้มลมาู่อนที่ะึันเ้าไปอ เสียฝีเท้าอใรบานำลัเินมาใล้ๆ
“ไม่เป็นไรนะ” แบฮยอนอันไว้แน่นมา โีที่ที่รนี้มีพุ่มไม้ึ้นหนามา หวัว่ามันะทำให้พวเาเินเลยไปนะ
ันหลับาแน่นในอ้อมออแบฮยอน เสียฝีเท้าที่เหยียบใบไม้ามพื้นัอยู่ใล้ๆับพวเรามาึ้น
ปั!
แบฮยอนอันแน่นึ้น เมื่อมีเสียปืนัึ้น ่อนที่เสียฝีเท้าะเริ่มไลออไป
“แทยอน เธอโอเไหม” แบฮยอนระิบถามัน ันพยัหน้าอยู่ในอ้อมออเา
“พวมันไปทาอื่นแล้ว เรา้อรีบไป” แบฮยอนึแนให้ันลุึ้น่อนที่ะับมือันแล้วเริ่มเินนำออไป ันเินามแบฮยอนโยที่ไม่ไ้พูอะไร อนนี้เาพาันเินลึเ้ามาในป่าเรื่อยๆ ่อนที่เาะหยุเิน แล้วหันหน้ามาหาัน
“เรา้อพัที่นี่่อน เธอพัไ้ใ่ไหม” ันมอไปรอบๆ มันไม่ใ่เวลาที่ันะมาเลืออะไรมามาย ันพยัหน้าให้ เาเลยับมือันแล้วพาไปนั่ใ้้นไม้
“เี๋ยว่อน” แบฮยอนหันมาบอัน ่อนที่เาะหันไปหัอะไรบาอย่าแล้วมาปูรอให้ันนั่
“นายมานั่้วยันสิ” ันนั่ลแล้วเยหน้าึ้นบอแบฮยอนที่ยืนอยู่ เาำลัมอมา้วยสายาที่สับสน
“ัน...ลัว”
“ัน...ลัว”
ผมเม้มปาอัวเอแล้ว่อยๆนั่ล้าแทยอน เธอนั่อเ่าแล้ว้มหน้าล ผมมอร่าเล็ที่ำลัสั่นอยู่้าๆ เหมือนว่าผมะลืมทุอย่าไปแล้วริๆ เพราะอนนี้ผมำลัึเธอเ้ามาอ
“พ่อะปลอภัยไหมแบฮยอน” เสียอแทยอนอู้อี้อยู่ที่ออผม
“ปลอภัยสิ นายท่าน้อปลอภัย”
“เธอ็ะปลอภัย” ผมพูึ้นเมื่อเห็นแทยอนเียบไป เธอพยัหน้าลแล้วันัวออาผม
“นายพูแบบเิมับันแล้ว” แทยอนยิ้มออมา ผมรีบ้มหน้าหลบสายา
“..อโทษรับ”
“พูแบบเิมับันเถอะนะ ทำให้ันรู้ว่านายยัเป็นเหมือนเิม นายยัเป็นแบฮยอนนเิม” ผมยันิ่
“เวลานี้มีแ่แบฮยอนับแทยอนเท่านั้น เ้าในะ” แทยอนเอียหัวลมาบไหล่อผม้าๆ หัวใผมเ้นรัว มือเล็ๆอเธอเลื่อนมาับมืออผมไว้
“ถ้ามันะทำให้เธอรู้สึี ันะทำ” แทยอนยหัวึ้นแล้วหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มอเธอยัเหมือนเิม รอยยิ้มที่สใส รอยยิ้มที่มาเิมเ็มหัวใอผม
“แบบนี้่อยเหมือนแบฮยอนอันหน่อย” อเธอั้นเหรอ ทำไมเวลาเธอพูว่าผมเป็นอเธอ ผมถึรู้สึีแบบนี้นะ แทยอนยิ้มให้ผมพร้อมับยมือึ้นลูบแนอัวเอ ผมเลยรีบถอเสื้อสูทอผมแล้วยื่นไปให้เธอ
“ใส่ะ ะไ้ไม่หนาว” แทยอนยิ้มแล้วรีบใส่เสื้ออผม พอสูทอผมไปอยู่ที่เธอ มันูัวให่มาเลย เธอยมือึ้นมาปัแ้มอัวเอทำให้ผมเห็นสร้อย้อมืออเธอ
“อะไรเหรอ” แทยอนถามึ้นแล้วมอไปสร้อย้อมืออัวเอ
“ุนายโฮท่านให้ันอ่ะ บอว่าเป็นเินแท้เียวนะ” แทยอนยิ้มออมาแล้วแล้วยื่นแนอเธอมารหน้า ผมมอสร้อย้อมือนั้นอย่าสสัย ่อนที่ะ้อใเมื่อพบเลรหัสเล็ๆ้าน้า นี่มันรหัสใบผ่านทาสิน้าอพวใ้ินนี่! ผมเ้าใในทันทีเลยว่าทำไมนายท่านถึพาแทยอนมาที่นี่
“มันเหมาะับเธอนะ” ผมละสายาออาสร้อยแล้วหันไปสบาแทยอน เธอมอสร้อยแล้วยิ้มให้ผม
“ที่โรเรียนนายเป็นไมั่”
“็เรียนหนั หนัมาเลย” ผมอบามวามริ แ่แทยอน็ะเ้าใว่าผมเรียนหนัเหมือนับเธอ
“แ่นายูโเป็นผู้ให่ึ้นมาเลยนะ”
“แบบนั้นเหรอ”
“หลัาที่นายไป ันร้อไห้อยู่สี่ห้าวันแน่ะ” เรื่อนี้ผมพอะรู้บ้า เวลาที่นายท่านมาหาผมที่ศูนย์ฝึ นายท่านะพูลอว่าแทยอนร้อไห้เพราะิถึผม
“ันิถึนายมาเลยนะ นายิถึันมั่ไหม” แทยอนหันมาสบาผม แม้ในวามมืผมยัเห็นแววาที่สใสอเธอ แววาู่นี้ทำให้หัวใอผมมีวามรู้สึอีรั้
“ันนอนอุ๊าทุืน” ผมอบเลี่ยๆ แทยอนยิ้มออมาแล้วยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ
“นายยัไม่ทิุ้๊าที่ันให้ั้นเหรอ” ทำไมผม้อทิ้อที่ล้ำ่าแบบนั้น้วยล่ะ ผมส่ายหน้านั่นยิ่ทำให้แทยอนยิ้มว้ามาว่าเิม
“ุ๊าัวนั้นันรัมาเลยนะ” แทยอนพูออมาพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วทำไมเธอถึให้ันล่ะ” แทยอนทำหน้ารุ่นิเมื่อไ้ยินำถามอผม แ่สัพัเธอ็มอาผมแล้วอมยิ้มเล็ๆ
“็เพราะว่าัน็รันายไแบฮยอน” แทยอนพูออมาแล้ว้มหน้าเินๆ ผมมอนรหน้า้วยวามรู้สึที่มามายพร้อมับ่อยๆเลื่อนมือไปประอใบหน้าอเธอเอาไว้ แล้ว้มลูบที่ริมฝีปาเล็ๆอเธอในทันที ่อนที่ะถอนริมฝีปาอออย่าอ้อยอิ่แล้ว้อาพร้อมับพูบอนรหน้า
“ูบนี้แทนวามรู้สึอันนะ”
“ื่นแล้วเหรอ” ันหรี่ามอแบฮยอนที่นั่อยู่รหน้าัน เ้าแล้วเหรอเนี้ย ันมอไปรอบๆ นี่เมื่อืนันนอนในป่าทีบนานี้เลยหรือไ
“รนู้นมีถนนให่” แบฮยอนมอไปทา้ายมือ ันรีบลุึ้นาม่อนที่ะมอามเาไป
“ั้นเรารีบไปันเถอะ ันอยาลับบ้านไปหาพ่อแล้ว” แบฮยอนหันมาับมือันแล้วเินนำไปยัเส้นทาที่เาบอ ไม่้าเรา็เินออมาอยู่ริมถนน
“เฮ้ย! นั่นไ” แบฮยอนระาให้ันไปหลบอยู่้านหลัอเาในทันที อนนี้ที่ถนนมีลุ่มนสิบว่านำลัยืน้อมา ที่เรา แบฮยอนับมืออันแน่น มืออี้าอเา็ถือปืนแล้วเล็ไป้านหน้า
“สร้อยนั่นอยู่ไหน” เสียอผู้ายวัยลานที่ยืนอยู่้านหน้าะโนึ้น ยอมรับเลยว่าอนนี้ันลัวมา รหน้ามีนถือปืนและเล็มาทาันับแบฮยอนเือบสิบน
“สร้อย...เาพูอะไรอ่ะแบฮยอน” ันระิบถามแบฮยอน แ่เาไม่อบอะไร สายาอเายัมอไป้านหน้า
“เอาสร้อย้อมือเส้นนั้นมาให้ันีว่า” ันยสร้อย้อมือึ้นมามอ สร้อยเส้นนี้ั้นเหรอ
“แทยอน!!!” ันหันไป้าน้า พ่ออันำลัเินเ้ามา แ่้อหยุอยู่ับที่เพราะอนนี้อีฝ่ายำลัเล็ปืนไปที่ท่าน
“พ่อ!” ันร้อออมา้วยวามีใ อย่าน้อยพ่อ็ปลอภัย แบฮยอนบีบมือที่ับันอยู่ไว้แน่น เาหันมามอันแล้วส่ยิ้มมาให้น้อยๆ สำหรับันในอนนี้ัน็รู้สึว่ามีนที่ปป้อันไ้เหมือนัน
“เฮ้! นายพลิม ยอมให้สร้อยเส้นนั้นับผมีว่ารับ” ายวัยลานหันไปพูับพ่ออัน
“ถ้าไม่อยาให้เรื่อมันบานปลายไปว่านี้”
“อยาไ้สร้อยมานานั้นเลยเรอะ!” พ่อะโนออมา อีฝ่ายมอมาทาันแล้วแสยะยิ้ม
“ให้ลูสาวท่านเินมารลาีว่ารับท่าน แล้วผมะเป็นนไปเอาสร้อยเส้นนั้นเอ” ันุหน้าลที่ไหล่อแบฮยอน เมื่อไ้ยินำพูนั่น
“ไม่ไ้! ันะเป็นนเอาสร้อยไปให้แ!” พ่อะโนออมา แ่อีฝ่ายับส่ายหน้า ปืนนับสิบระบอถูเล็ไปที่พ่อและอีส่วนเล็มาที่ัน
“ให้ลูสาวท่านเป็นนเอามาให้เท่านั้น!”
“ผมะออไป้วยรับนายท่าน!” แบฮยอนบีบมือันแล้วะโนออไป
“มึไม่เี่ยวไอ้ลูหมา!” แบฮยอนมอนรหน้า เาไม่ไ้มีท่าทีที่เรลัวเลยแม้แ่น้อย
“ั้นุ็ะไม่ไ้สร้อยเส้นนี้ไป” แบฮยอนหันไปมอหน้าอพ่อันแล้วเริ่มพาันเินเ้าไปบนถนน
“ลูน้อนายพลิมนี่นิสัยเ็เี่ยวเหมือนับท่านไม่มีผิ” อีฝ่ายพูึ้นแล้วหัวเราะออมา ันับมืออแบฮยอนไว้แน่นมาในะที่เราเริ่มะเ้าไปใล้ับอีฝ่ายมาึ้น ้าน้าันือลุ่มอพ่อที่เล็ปืนไปยัอีฝ่าย พู่ายๆืออนนี้ันับแบฮยอนยืนอยู่รลาระหว่าสอฝ่าย แบฮยอนหันมามอหน้าันอีรอบแล้วพาันเินเ้าไปเรื่อยๆ ายวัยลานที่ยืนอยู่้านหน้าสุพยัหน้าแล้วส่ยิ้มมาให้ันพร้อมับะโนบาอย่าออมาเมื่อันับแบฮยอนเินเ้าไปใล้มาึ้น
“ไม่มีสัะในหมู่โร!”
ปั!
“แบฮยอน!!!!” เสียปืนัึ้นพร้อมับแบฮยอนที่เไป้านหน้า ปืนอเาเล็ไป้านหน้าและยิออไปสอสามนั ่อนที่เาะหันมาหาันแล้วอันเอาไว้
“ไม่เป็นไรใ่ไหมแทยอน..” ันุหน้าลับไหล่อแบฮยอน อนนี้เสียปืนัสนั่นไปหม ทั้สอฝ่ายำลัยิใส่ัน ันับแบฮยอนล้มลอยู่รลา ันเริ่มรู้สึถึอะไรบาอย่าเลยยมือึ้นมาู
“เลือ! แบฮยอน! นาย...นายโนยิ!” ันร้อออมาเสียั อนนี้แบฮยอนยัอันไว้อยู่ มืออี้าที่ถือปืนอเาำลัยิออไป
ปั!
แรระแทบาอย่าทำให้ัวแบฮยอนสั่น ันหลับาแน่นและลืมาึ้นมาู ไหล่้านวาอเาโนยิ เลือสีแไหลเ็มเสื้อเิ๊สีาว แบฮยอนระุัวเล็น้อย่อนที่ะึแนันให้ลุึ้น
“ไปรับุหนูมาเร็ว!!” เสียอุพ่อัึ้นแล้วลูน้ออท่านสี่ห้าน็วิ่มาทาันับแบฮยอน
“ระวั!!!” เสียเือนนั่นามมา้วยเสียปืน
ปั!
แบอยอนเ้ามาอันา้านหลั มืออเาโอบเอวันอยู่แน่น
“แทยอน...เธอไม่เ็บใ่ไหม...” แบฮยอนพยายามประอัวแล้วยมือึ้นมาับแ้มอันเอาไว้ อนนี้ัวเามีแ่เลือเ็มไปหม
“นายอทนไว้! เรา้อลับบ้านพร้อมันนะ” ันเ้าไปอแบฮยอนไว้ พร้อมๆับที่ลูน้ออพ่อเ้ามาึัวัน
“ไปเถอะรับุหนู” ันสะบัแนออามืออใรบานแล้วเ้าไปอแบฮยอนเอาไว้อีรั้
“รีบไป....เธอ้อรีบออไปาที่นี่” แบฮยอนันัวันออ อนนี้น้ำาันไหลลมาอย่าห้ามไม่ไ้
“ไม่!! นาย้อไปับัน ันะยอมามในายทุอย่าเลย นายอทนไว้นะแบฮยอน ไปับันเร็ว!” ันึแนแบฮยอนให้เินามแ่เาลับยืนนิ่อยู่ับที่ เสียปืนยััึ้นเรื่อยๆ แ่มันไม่ไ้ทำให้ันลัวไปเท่าับารที่ะ้อทิ้นรหน้านี่เลย
“แบฮยอน! ไ้โปร ฮือ นายอย่าทำแบบนี้ไ้ไหม ฮือ” ันร้อไห้ออมาอย่าหนั แบฮยอนยมือึ้นมาเ็น้ำาให้ัน
“ไปเถอะรับุหนู ่อนที่เราะ้านไม่ไหว” เสียอลูน้อพ่อัึ้นอีรอบ ่อนที่ะึแนัน แบฮยอนึันเ้าไปอเอาไว้
“ันะปป้อเธอเอ เธอ้อปลอภัย” แบฮยอนอันไว้แนบอ่อนที่เาะพาันวิ่ออไป
ปั!
ร่าอแบฮยอนระุ
ปั!
เาสำลัเลือออมา
“น...นายอทนไว้นะแบฮยอน!” ันยมือึ้นไปเ็ราบเลือให้แบฮยอน เายัใ้ัวอเาบัระสุนให้ัน ้าน้าอันือลูน้ออพ่อที่อยยิันให้ันอีทาหนึ่
“อึ แทยอน...” แบฮยอนล้มลับพื้นทำให้ัวันล้มลไป้วย เาสำลัเลือออมาอย่ามา
“ูแลัว...เอ” ันร้อไห้ออมาอย่าหนั มืออันยื่นไปเ็เลืออเาอย่าไม่รัเีย แบฮยอนึันเ้าไปออีรั้แล้วระิบอะไรบาอย่าับัน ่อนที่ะผลััวันออพร้อมๆับที่แนอันถูึึ้นโยลูน้ออพ่อ
“แบฮยอน!!!!! นี่ปล่อยันนะ! ันะไปหาแบฮยอน ้อไป่วยเา!!” ันถูอุ้มพาบ่าและพาวิ่ไปยัรถที่อรอ สายาแบฮยอนยัมอมาที่ัน เาำลัยิ้มให้ัน่อนที่ัวอเาะล้มลแนบับพื้น
“แบฮยอน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ันร้อออมาสุเสีย่อนที่สิอันะับวูบล ภาพทุอย่าูำไปในทันที แ่มีบาอย่าที่ยัอยู่ในวามทรำอันแม้ในะที่ทุอย่าำลัเลือนราไปหม
เสียระิบอแบฮยอน
ำพูอเาที่ทั้ีวินี้ันะไม่มีวันลืม
ำพูาปาอนที่ันรั
แบฮยอน....
“ันรัเธอ....แทยอน”
สิบปี่อน
สนามเ็เล่น
“นี่! พวนายทำอะไรนะ!” เสียอใรบานทำให้นที่ำลัรุม่อยผม้อหันไปมอ ผม็เ่นัน แทยอนำลัวิ่รมาที่ผมในมืออเธอถือไม้เบสบอลเอาไว้้วย
“พวนายมารัแแบฮยอนทำไม!” แทยอนวิ่มายืนบัผมเอาไว้
“เฮ้ย! นี่เธออย่ามายุ่ีว่านะ เรื่อนี้มันเป็นเรื่ออผู้าย”
“แ่แบฮยอนเป็นเพื่อนัน ัน้อปป้อเา นายมา่อยเาแบบนี้ทำไม!” แทยอน้อหน้าอีฝ่าย เธอไม่ไ้มีท่าทีลัวเลยแม้แ่น้อย
“็มันป๊ออ่ะ ให้ทำอะไร็ไม่ทำ”
“็เรื่ออเาสิ นายะมาบัับแบบนี้ไม่ไ้!” อีฝ่ายทำท่าะ่อยแทยอน แ่เธอลับเอาไม้เบสบอลที่ถืออยู่ึ้นมาี้ไปยัอีฝ่าย
“ันฟาหัวนายแน่!”
“ฝาไว้่อนเหอะ!!!” อีฝ่ายรีบพาันวิ่ออไปาสนามเ็เล่น แทยอนทิ้ไม้เบสบอลแล้วหันหน้ามามอผม
“เ็บไหมแบฮยอน พวนั้นมันทำอะไรนายมั่ ถ้าันมา้าว่านี้นาย้อโนเยอะว่านี้แน่เลย” เธอับมือผมแล้วพามานั่ที่ม้าหินอ่อน พร้อมับยื่นหน้ามาูแผลที่ผมโน่อยใล้ๆ
“เธอไม่ลัวเหรอแทยอน” ผมถามออไป เพราะเธอเป็นผู้หิแล้วอีฝ่ายเป็นผู้าย ัวให่ว่าเธอ้วย้ำ
“ลัวสิ” แทยอนมอาผมแล้วอบออมา เธอล้วเอาผ้าเ็หน้าึ้นมาเ็เลือที่มุมปาให้ผม
“แ่ันลัวนายเป็นอะไรไปมาว่านะ” ผมมออีนาโ แทยอนยัเ็เลือที่มุมปาให้ผม่อโยที่ไม่ไ้สนใอะไร
“แทยอน”
“หือ ันเ็แรไปเหรอ” ผมส่ายหน้า เธอเลยเอียอมอผมอย่าสสัย
“่อไปนี้ให้ันูแลเธอนะ”
แทยอนมอผมแล้วยิ้มออมา
“รวมถึอนที่เราโ้วย ให้ันเป็นนที่้อูแลและปป้อเธอนะ”
“นายพูแล้วนะ ห้ามืนำเ็า” แทยอนโผเ้าอผมแล้วหัวเราะออมาอย่าีใ ผมบหน้าลที่ไหล่อเธอแล้วพูับเธอ้วยำพูที่ออมาาวามรู้สึ ำพูที่ออมาาหัวใ
“สัาสิ สัา้วยีวิอันเลย”
โอ้แม่เ้า. มาแนวาร์อีแล้วแหะเ
อย่า่าันหนารับ 555555555
อนนี้ไม่สบายอ่ะ นี่เป็นไ้ อาาศร้อนเลยัวร้อน T-T
เพลนี้ือเศร้ามาเลยนะรับเ แ่แนวเรื่อนี้ไม่ไ้มาาเพลนะ
มาาไหนไม่รู้ 5555555
รัษาสุภาพัน้วยนะรับเ อย่าป่วยล่ะ มันทรมาน TT
ใรสอบอยู่็ั้ใอ่านหนัสือนะรับ นี่สอบเสร็แล้ว็เลยลอยัว 55555
ไปล่ะเ แวะมาลอนห้าทุ่มรึ่ นี่โริวเลย 5555555
ุ๊บรับเ : )
ความคิดเห็น