ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมวันแรก
ตอนที่ 1
เปิดเทอมวันแรก
“ ตายแล้วตื่นสายทุกทีเลยเรา… เอ 0_0? พี่กังฟูตื่นรึยังนะ ” แต่ก็แอบดีใจ ที่จะได้พบกับเพื่อนสนิท โอ้เย!
“ หยุด !!! ตื่นสายแล้วยังจะมาดีใจอีก ” พี่ชายสุดหล่อก้าวเข้ามาในห้องของฉันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่งชุดนักเรียนซะเต็มยศเชียว
“ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว สายแล้ว คุณพ่อ คุณแม่รออยู่ ” พี่ชายสุดหล่อของ
ฉันตวาดเข้าใส่ก่อนจะเดินลงไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
.................. 20 นาที ผ่านไป .....................
“ เสร็จแล้วค่ะ ” เสียงของฉันดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวสุดสวยของฉัน
“ กว่าจะลงมาได้ เล่นเอาคนอื่นไม่ต้องเป็นอันทำอะไรเลยนะ ” พี่กังฟูดุฉัน
“ เฮ้ยยย..ถึงโรงเรียนซักที ดีใจจังเลย.. ” ฉันพึมพำก่อนที่จะลงรถมา
“ เออ..วุ้น เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ ” อาการหวงน้องสาวเริ่มกำเริบอีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะหวงไปถึงไหน ตอนนี้ก็เรียนอยู่ ม.2 และยังไม่มีใครมาจีบเลย ก็จะกล้าได้ยังไงกันเล่า พี่กังฟูออกจะดุซะขนาดนั้น
“ ค่ะ ” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องเรียนใหม่พร้อมกับพี่ชายสุดหล่อ
“ พี่กังฟู ” เสียงนี้ดังขึ้นตลอดทางที่พี่ชายเดินมาส่งฉันที่ห้อง มันก็แน่อยู่แล้วอะนะ ก็พี่ชายฉัน ทั้งเก่งทั้งน่ารัก และยังเป็นที่ปลื้มของสวๆทุกคนในโรงเรียน
“ หวัดดี วุ้น ” เพื่อนของฉันทักฉันพร้อมชื่นชมความหล่อของพี่ชายฉัน เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดมีอยู่ด้วยกันสี่คน
คนแรกชื่อ “ น่าน ” คนนี้ฉันสนิทที่สุดในบรรดาเพื่อนทั้งสี่คนเลยนะ
คนที่สองชื่อ “ แนน ” เธอคนนี้ขี้แยที่สุดในกลุ่มแล้วแหละแถมยังหนีไปมีแฟนก่อนใครๆในกลุ่มเลยอ่า
คนที่สามชื่อ “ ไหม ” เธอคนนี้น่ารักใช่เล่นใส่เหล็กดัดฟันด้วย
คนที่สี้ชื่อ “ เพลง ” เธอคนนี้เป็นสาวแว่นเป็นตัวป่วนของกลุ่มก็ว่าได้
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง(ออดคาบแรกดังขึ้น)
คาบแรกนี้เข้ามาก็ต้องมาเจอกับอาจารย์เจ้าระเบียบซะแล้ว ก็อาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่เด็กๆทุกๆคนขนานนามว่า “ มารุโกะ ” เป็นอาจารย์ที่ติดท๊อปไฟว์ความโหดที่สุดของโรงเรียนเลยแหละ
ทุกครั้งที่ฉันเข้ามาในห้อง ฉันจะต้องมีเรื่องกับนายหน้าหื่น ที่สาวๆทุกคนชื่นชอบกันนักหนา ไม่รู้ว่าสาวๆเหล่านั้นชอบไปได้ยังไงนายนั่นก็แค่เล่นบาสเก่งก็แค่นั้น
ฉันน่ะอริกับนายนั่นมาตั้งแต่ตอน ม.1 แล้ว แต่พอถึงคาบของอาจารย์มารุโกะหละก็จะหยุดทะเลาะกันไปโดยปริยาย
แต่วันนี้น่ะสิมันไม่เหมือนกับทุกๆวัน เพราะคราวนี้ฉันนั่งปั้นกระดาษกะว่าจะปาใส่หัวของนายบอมแต่ดันพลาดไปโดนหัวของอาจารย์มารุโกธซะอย่างจัง แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับนายบอมที่กำลังปั้นกระดาษเหมือนกัน ฉันก็เลยโบ้ยความผิดใส่นายบอมซะ ทำให้นายบอม โดนลงโทษจนหมดคาบเรียน แต่ฉันหนะไม่ได้รู้สึกสำนึกเลยว่าตัวเองผิด ^^ แต่กลับดีใจโลดโผนที่นายบอมถูกลงโทษ ^^
สนุกจริงว้อยยย... ^_^ ถึงเวลากลับบ้านแล้วสินะ คิดแล้วยังสะใจไม่หายที่นายบอมถูกลงโทษ
~ ตกหลุมรักเฉยเลยไม่ทันได้ตั่งตัว กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เธอหาย โบราณว่าไว้ให้จำคำนี้ให้ขึ้นใจ เกียจอะไรก็คงจะได้อย่างงั้น ~ เสียงเรียกเข้ามือถือของฉันดังขึ้น ฉันดูเบอร์ที่แสดงหน้าจอมือถือก่อนจะรับสาย
“ ฮัลโหลมีอะไรหรอพี่กังฟู ” ฉันรับสายพี่ชายของฉันที่หวงน้องสาวที่สุดในโลก
“วุ้น เดี๋ยววันนี้พี่ไปรับที่ห้องนะ แต่ต้องรอพี่ไปส่งมิโกะก่อนนะ”
พอพี่กังฟูพูดจบก็วางสายไป
สรุปว่าฉันต้องรอพี่ชายของฉันไปส่งแฟนก่อน แล้วค่อยมารับฉันใช่ไหมเนี่ย เซรงชะมัดเลย -*-
“ น่าน วันนี้อยู่เป็นเพื่อนวุ้นหน่อยสิ พี่กังจะมารับวุ้นอะ วุ้นไม่อยากอยู่คนเดียว วุ้นกลัว อยู่เป็นเพื่อนวุ้นหน่อยนะ ”
“อืมฉันอะอยู่ได้ แล้วพวกแกหละ จะอยู่เป็นเพื่อนวุ้นมันไหม”
“จ้า/จ้า/จ้า” ไหม เพลง และ แนนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
พวกเรานั่งคุยกันซักพักก็ได้ยินเสียงของเด็กนักเรียนสาวพูดขึ้นมาว่า
“เฮ้ยแก ปีนี้อะฉันได้ข่าวมาว่าพี่บอมลงแข่งบาส ม.ต้น ด้วยแหละ” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้น
“จริงหรอแก งั้นก็พรุ่งนี้แล้วสินะ” หญิงอีกคนเอ่ยขึ้น
“หรอ งั้นเราไปดูกันนะ” หญิงสาวคนแรกกล่าว
“ฉันหนะไม่พลาดอยู่แล้วหยะ” หญิงสาวคนที่สองตอบกลับ^^
ฉันรอพี่ชายอยู่นาน จากคนในห้องเต็มไปหมด ก็เริ่มหายไปจนเกือบหมดแล้ว
“เฮ้ย! พี่กังฟูมาโน่นแล้ว” เสียงของยัยแนนดังขึ้น
“วุ้น พี่ขอโทษนะมาช้าไปหน่อย” พี่ชายของฉันวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบพร้อมขอทาที่มาช้า
“รู้ตัวก็ดีนิ กว่าจะมาได้นานชะมัดยาก” ฉันกล่าวขึ้น
~ ใจหนึ่งก็รัก อีกใจหนึ่งก็เจ็บ เจ็บที่ยังรักเธอข้างเดียวอยู่ร่ำไป ใจหนึ่งก็คิดจะเดินไปให้ไกล แต่อีกใจไม่กล้าพอ ก็รู้ว่ายังขาดเธอไม่ได้...~ เสียงโทรศัพท์ของพี่กังฟูดังขึ้น
“ฮัลโหล ครับคุณพ่อ....ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” พี่กังฟูรับโทรศัพท์คุณพ่อ
“ไปเร็วคุณพ่อมารอนานแล้ว” พี่กังฟูพูดพร้อมดึงมึอฉันไป
“ทำไมมาช้านักหละลูก” คุณพ่อถามพี่กังฟูอย่างสงสัยเพราะปรกติพี่กังฟูไม่เคยช้าขนาดนี้
“เออ....”พี่กังฟูกระอักกระอ่วนไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรฉันจึงตอบแทนไปว่า
“พอดีวันนี้วุ้นจัดการเรื่องบาสของสีอยู่หนะค่ะคุณพ่อ พี่กังฟูมาช่วย ก็เลยลงมาช้า” ฉันรีบแก้ตัวแทนพี่กังฟู ก่อนที่พี่กังฟูจะโดนคุณพ่อว่า ว่าไปส่งสาวเลยมาสาย เรื่องมีแฟนคุณพ่อไม่ว่าหรอก แต่ถ้าถึงขั้นจับมือถือแขนหละก็อย่าให้คุณพ่อรู้เป็นอันขาดเลยแหละ เพราะไม่งั้น อาจจะถูกตัดออกจากกองมรดกเอาก็เป็นได้
“อืม... อย่างงั้นหรอลูก พ่อคิดว่ากังไปส่งแฟนซะอีก” พ่อพูดหยอกล้อพี่กังฟูเล่นจนทำให้พี่กังฟูหน้าเสียไปชั่วขณะ
“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นหละกัง พ่อพูดเล่นหรอกน่า”เมื่อพ่อหันมาเห็นหน้าพี่กังฟูจึงกล่าวขึ้น แล้วสตารท์รถกลับบ้าน
นึกๆดูแล้วพรุ่งนี้เราไปดูบาสสีเราแข่งดีกว่า อยากจะรู้นักว่านายบอมจะเล่นเก่งซักแค่ไหนกัน
เมื่อถึงที่บ้านฉันก็ไปบนห้องนั่งทำการบ้านได้สักพักก็นึกได้ว่าวันนี้เป็นวันประชุมกลุ่มเล่น msn ฉันจึงเปิดคอมเพื่อจะเล่น เมื่อเข้าไปในโปรแกรมปรากฏว่ามีคน add เมลมาแล้วก็ทักฉัน
เปนนางฟ้าในจัยคัยฉันไม่ว่า เปนยัยบ้าในจัยคัยฉันไม่หวั่น จะติ๊งต๊องหรือเอ๋อไม่สำคัน ขอเพียงเทอเปนแฟนฉันเท่านั้นพอ Say: (ใครก็มะรุ)
สวัสดีครับ
ตอนเรียนเลขอาจารย์สอนให้คิดในใจ พอโตขึ้นมาเลยคิดนอกใจใครไม่เป็น Say: (ฉันเอง)
สวัสดีค่ะ ใครหรอคะ
เปนนางฟ้าในจัยคัยฉันไม่ว่า เปนยัยบ้าในจัยคัยฉันไม่หวั่น จะติ๊งต๊องหรือเอ๋อไม่สำคัน ขอเพียงเทอเปนแฟนฉันเท่านั้นพอ Say:
ผมบอมครับ
ตอนเรียนเลขอาจารย์สอนให้คิดในใจ พอโตขึ้นมาเลยคิดนอกใจใครไม่เป็น Say:
บอมไหนอ่ะอย่าบอกนะว่าบอม 2/3 น่ะ
เปนนางฟ้าในจัยคัยฉันไม่ว่า เปนยัยบ้าในจัยคัยฉันไม่หวั่น จะติ๊งต๊องหรือเอ๋อไม่สำคัน ขอเพียงเทอเปนแฟนฉันเท่านั้นพอ Say:
คุณรู้จักผมด้วยหรอ เอ.. อย่าบอกนะว่าคุณคือวุ้น
ตอนเรียนเลขอาจารย์สอนให้คิดในใจ พอโตขึ้นมาเลยคิดนอกใจใครไม่เป็น Say:
ใช่ฉันวุ้น ว่าแต่นายเอาเมล์ฉันมาจากไหน
เปนนางฟ้าในจัยคัยฉันไม่ว่า เปนยัยบ้าในจัยคัยฉันไม่หวั่น จะติ๊งต๊องหรือเอ๋อไม่สำคัน ขอเพียงเทอเปนแฟนฉันเท่านั้นพอ Say:
ไม่บอก ฉันต้องบอกเธอด้วยหรอ มันไม่ใช่ประเด็น พรุ่งนี้สีฟ้ามีแข่งบาสเธอไม่ไปเชียร์หน่อยหรอ
ตอนเรียนเลขอาจารย์สอนให้คิดในใจ พอโตขึ้นมาเลยคิดนอกใจใครไม่เป็น Say:
ไม่ไป ทำไมฉันต้องไปด้วย ในเมื่อฉันไม่มีส่วนเกียวข้องอะไรกับบาส
เปนนางฟ้าในจัยคัยฉันไม่ว่า เปนยัยบ้าในจัยคัยฉันไม่หวั่น จะติ๊งต๊องหรือเอ๋อไม่สำคัน ขอเพียงเทอเปนแฟนฉันเท่านั้นพอ Say:
แล้วเธอก็จะรู้ว่าไม่ไปแล้วอะไรมันจะเกิดขึ้น
พอจบประโยคสุดท้ายนายนั่นก็ offline ออกไปแย่จัง ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรเลย เอ...แต่วันนี้ประชุมกลุ่มกันนี่หน่า แต่ทำไมไม่เห็นมีใครออนเลย มันไปทำอะไรกันวะ เบื่อชะมัดเลย-*-
~ ตกหลุมรักเฉยเลยไม่ทันได้ตั่งตัว กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เธอหาย โบราณว่าไว้ให้จำคำนี้ให้ขึ้นใจ เกียจอะไรก็คงจะได้อย่างงั้น ~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น
“ฮัลโหล มีไรยัยแนน” ฉันรับโทรศัพท์ที่ยัยแนนโทรมา
“วุ้นคือว่าวันนี้ที่แกออนแล้วไม่เจอเราอะ ก็พราะวันนี้เรานัดเล่นเร็วแต่ไม่ได้บอกแก แล้วอีกอย่างบอมน่ะมันขอเมล์แก แล้วก็ขอให้แกไปเชียร์เขาเล่นบาส ดูเหมือนเขาคงจะถอดใจแล้ว และคงอยากจะเป็นเพื่อนมากกว่าคู่กัดน่ะ” แนนพูดยาวเสียจนฉันอึ้ง นายหน้าหื่นเนี่ยนะจะถอดใจ มันต้องมีแผนอื่นแน่ๆ และมันคงเป็นไปไม่ได้ที่หมอนั่นอยากจะเป็นเพื่อนกับฉัน
“แล้วแนนให้เมล์วุ้นกับหมอนั่นทำไม วุ้นไม่เข้าใจ ในเมื่อหมอนั่นเล่าให้แนนฟังแล้วแนนค่อยมาเล่าให้วุ้นฟังก็ได้” ฉันตะคอกใส่แนนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฉันขอโทษแต่บอมเขาต้องการบอกเธอเองอ่ะ” แนนพูดด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด เพราะฉันตะคอกเข้าไปไง ทุกทีฉันไม่เคยโมโหใส่แนนแบบนี้ ก็เรื่องอื่นมันไม่น่าโมโหเท่าเรื่องนี้นี่ ได้ยินชื่อนายบอมทีไรเป็นต้องเลือดขึ้นหน้าทุกที
“คราวนี้วุ้นจะยกโทษให้ แต่ทีหลังจะทำอะไรแนนต้องปรึกษาวุ้นก่อนนะ รู้ไหม” ฉันกลับเปลี่ยนเป็นอารมณ์ปรกติตามเดิม พูดๆไปฉันนี่เปลี่ยนอารมณ์รวดเร็วเหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสีเลยแฮะ -.-”
“งั้นแค่นี้นะ ฉันโทรมาบอกแค่นี้แหละ ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด” พอแนนพูดจบก็วางสายไป
แต่มานึกๆดูแล้วนายนั่นก็รู้ว่าเป็นเมล์เราแล้วทำมยังจะมาถามว่าเราเป็นใคร = = a
ท่าทางจะบ๊อง อีกอย่างนายนั่นก็ทำให้ฉันสงสัยว่าอยากจะสงบศึกจริงๆ เลยต้องมานั่งอ้อนวอนนางฟ้าสาวสวยอย่างเรา แต่สำหรับนางฟ้าอย่างฉันไม่มีวันจะสงบศึกให้อีตาปีศาจนั่นหรอก รอไปชาติหน้าตอนบ่ายๆแล้วกันค่อยมาดีกัน ชิ -*-
เอนี่มันก็ 4 ทุ่ม และเรานอนก่อนดีกว่า ว่าแต่พรุ่งนี้เราต้องเจออะไรอีกนะ บรือ.. = =” ไม่อยากจะคิดนอนดีกว่า และแล้วฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
(>_<)(>_<)(>_<)(>_<)(>_<)(>_<)
ความคิดเห็น