คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สอง -- รุ่นพี่อนยู Vs. เตี้ยเนี่ย แฟนผม ^^
ผมเดินเข้าไปในห้องแบบสงบเสงี่ยมนิดนุง -.- เพราะเพื่อนๆผมที่เห็นผมวิ่งขึ้นบันไดมาแบบลัลล้ามองผมเหมือนผมเป็นคนบ้าเลยอ่ะ -3-
พอผมเดินเข้าห้องไปได้แปปเดียว เป็ด?ที่ไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามารัดคอผมอย่างแรง
“โว้ยๆๆๆ ไอ่จง เมิงปล่อยกูนะเว้ยย กูหายใจไม่ออก -o-" ดูเล่นรัดคอกันเลยเนี่ย
“อุ่ย แหะๆ ก็เมิงหายไปไหนมาเนี่ย ทุกทีเมิงมาเร็วกว่านี้อีก” มันว่าพลางปล่อยคอผม เฮ้ออ
“อืม ไม่มีไรอ่ะ บังเอิญว่าเช้านี้ตื่น(เกือบ)สาย แถมยังไปมีเรื่องกะเปรต (เปรตบ้านแป๊ะ ไอ้เตี้ย - - //มินโฮ) กูก็เลยมาช้านิดนึง -.-"
“เออๆๆ ไปนั่งที่ได้แล้ว เดี๋ยวจารย์ยุนสุดโหด(แก่ด้วย)จะเข้าล่ะ เดี๋ยวโดนด่าอีก -3-"
ผมกะไอ่จงเดินไปที่นั่งสุดริมหน้าต่างแถวกลางๆ ผมสองคนเลือกที่จะนั่งตรงนี้เพราะอาจารย์มักจะมองข้ามไปเสมอ เวลาเรียกตอบคำถามก็จะถามคนข้างหน้ากับหลังห้อง โฮะๆๆ
“เออ แล้วเมื่อกี้เมิงวิ่งลัลล้าขึ้นตึกมาไมว่ะ - -“ จงฮยอนมันถาม
“อ่อ ปล่าวหรอก กูก็แค่....อารมณ์ดี ฮี่ๆ ^[+++]^” ผมว่าพลางยิ้มแฉ่งใส่มัน
“= = คีย์อย่ายิ้มเหอะ”
“- - ไมว่ะ”
“เหมือนแป๊ะ -o-“
“อ้าว ชิบหอก เดี๋ยวปั๊ดเหอะ” ผมกะลังจะเอื้อมมือไปปั๊ดกะโหลกมันซักทีสองที อาจารย์ยุนเจ้าเก่าก็เดินเข้าห้องมาก่อน เหอะ รอดตัวไปนะเมิง เป็ดเตี้ย -o- อ๊ะ จริงซิ ผมมีผู้ร่วมขบวการเตี้ยแล้ว ไอ่จงมันก็เตี้ยเหมือนกันนี่หว่า หุหุหุ ^o^ ค่อยยังนึกว่ายังมีคนอื่นที่เตี้ยกว่าไอ้เปรตนั่น กร๊ากกก
กริ๊ง งง งงง งงงงงงงงงงงงง...!!
เย้! เสียงออดหมดเวลา อาจารย์ยุนสั่งการบ้านนิดๆหน่อย ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ทำบ้างมิทำบ้าง ฮ่า พอหมดคาบอาจารย์ยุนแล้วก็ว่างทั้งคาบเช้าเลยนี่นา เพราะอาจารย์ทั้งสองคนที่สอนวิชาต่อไปก็เข้าประชุมที่ต่างจังหวัดด้วย แล้วก็ไม่มีคนสอนแทน เพราะคาบมันเต็ม เอ? ทำไรดีหว่า
“จง ทำไรดีอ่ะ ว่างตั้งหลายคาบ” ผมลองถามมันดูเผื่อมันมีความคิดดีๆบ้าง
“จ๋า น้องแทมทำไรอยู่อ๊ะ คริคริคริ พี่ไปหาได้ปล่าว?”
เอิ่มมม - - เผลอแปปเดียว มันโทรคุยกับแทมินลูกรักผมซะงั้น แล้วน้องเค้าว่างรึเปล่าน่ะ โทรไป ไม่เรียนเร้อะ
“เห้ย จ๊งงง แกฟังชั้นมั๊ยเนี่ยย !” ลองอีกที คราวนี้ตะโกน เพิ่มเลเวลแสบหูอีกนิด
“ห๊ะๆๆ อะไรๆ บ้างเมิงไฟไหม้เหรอ คีย์ น้ำๆๆ”
“= = ไฟไหมบ้างเมิงอ่ะดิ กูเรียกเมิงไม่ฟังใช่มั้ย”
“แหะๆ ก็กูคุยกะแทมอยู่อ่ะ”
“เมิงโทรคุยกะน้อง แล้วน้องว่างมั้ย เรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ - -“
“มันก็...มันก็..ก็”
“ก็อะไร - - วางเดี๋ยวนี้นะ”
“กูลูกเขยเมิงนะ T^T” ไอ้นี่อ้าง เดี๋ยวเหอะๆ
“แล้วไงว่ะ กูบอกให้เมิงวางไง”
“เชอะ ก็ได้ น้องแทมครับ พี่วางก่อนนะ แล้วจะโทรไปหาใหม่ อิอิ” ประโยคหลังนี่มันหันไปคุยกะน้อง
“ว่างตั้งหลายคาบ ทำไรดีว่ะ?”
“สวิงกิ้งดิ -.,-“ ดูมันตอบ
“ไอ้บ้า สมองคิดแต่เรื่องงี้รึไงว่ะ”
“เออ! เมิงก็ไปนั่งแกร่วๆแถวนี้ก็ได้นิ” มันว่าพลางลุกขึ้น ผมเงยหน้ามองมัน
“แล้วเมิงจะไปไหน เป็ด - - ลุกทำไม”
“ไปส่องแทม ><” ไอ่นี่โรจิต -o-
“เออ เอาเหอะ ไปไหนก็ไป ไป๊ ! ชิ่วๆๆ” ผมไล่มัน ซึ่งมันก็ทำตามแต่โดยดี โดยการวิ่งเหมือนเป็ดออกไปทางประตู หายแว้บไปซะแล้ว
เง้ออ ทีนี้ก็เหลือแต่ผมคนเดียวอ่ะดิ ลงไปนั่งข้างล่างหลังตึกดีกว่า ตรงนั้นมีสวนหย่อมเย็นๆ บางทีผมก็แอบโดดไปนอนหลับที่นั่น ฮ่าๆ ผมลุกขึ้นหยิบเอาหนังสือนิยายเล่นนึงติดมาด้วยเพื่ออ่านเพลินๆ
เงียบแหะ แต่ก็ยังมีคนเดินอยู่ประปราย สงสัยเค้า เข้าเรียนกันหมดละมั้ง ผมเดินหักเลี้ยวลงบันได แต่จู่ๆ ผมก็เห็นหลังใครแวบๆ มันเหมือน...เหมือน...เหมือน พี่อนยู!! ตายห่า ชิบหอกแล้ว พี่อนยูหนีก่อนละกัน คิดได้ดังนั้นผมก็หันหลังเตรียมก้าวเท้ากลับทันที
“อ๊ะ น้องคีย์ย์ย์ย์ย์ ><” นั่นไง - - กูว่าล่ะ แมร่งไม่รอด T^T วิ่งก่อนะละกัน เกียร์หมาละโว้ยยยย
“คี๊ย์!! หนีพี่ทำม๊ายยย” ฮือๆๆ ไอ้พี่บ้า ตามมาทำม๊ายยย ผมวิ่งๆๆลงตึกกระโดดก้าวข้ามขั้นบันไดหลายๆขั้น ในครั้งเดียวเป็นว่าเล่น โอยย เหนื่อย
“แฮ่กๆๆ ไปยังหว่า โอ๊ยย เหนื่อย” ในที่สุดผมก็หลบพ้น........ซะที่ไหน T^T
หมับ ! มือใครบางคนจับไหล่ผมไว้จากด้านหลัง พี่อนยู ชัวร์ๆ
ผมหันหลังกลับไปช้าๆ ช้าๆ และช้าๆ เฮือก! =[]= มะ..มันไม่ใช่พี่อนยู แต่มันเป็นอิโย่งอ๊อด T^T ระหว่างเจอพี่อนยูกะไอ้อ๊อดนี่(ที่เมื่อเช้าผมเพิ่งเอากรวดปารถมันบุบ-.-) อย่างไหนมันดีกว่ากานนน
“เป็นอะไรน่ะนาย วิ่งหนีอะไรมา - -“ มันถามผม
“ยุ่งน่า ปล่อยได้ล่ะ” รำคาญวุ้ย
“บอกมาก่อนดิ ว่าวิ่งหนีอะไรมา”
“เรื่องของกูน่า” ผมบอกปัด พลางชะเง้อ มองพี่อนยูไปด้วย
“อ่า พูดไม่เพราะอีกล่ะ อย่างนี้มันต้อง..” มินโฮดึงผมเข้าไปใกล้อีกแล้ว ไอ้บ้านี่ ปล่อยนะโว้ย
“อะไรเนี่ย ปล่อยนะเว้ย ปล่อยกู ปล่อยๆๆ” ผมร้องโวยวายอยู่ในอ้อมกอดไอ้เปรตนี่ -//-
“ก็พูดไม่เพราะอีกแล้วนี่ หืมม” ไอ้บ้า T^T ขณะที่ผมดิ้นไปด้วยคิดคำด่ามันไปด้วย อยู่ๆก็มีใครคนนึงมาหยุดอยู่หน้าเราสองคน ที่ไอ่อ๊อดมันยืนกอดผมแล้วผมดิ้นไปดิ้นมาอย่างนี้ อนาถ TT
“เห้ย! แกเป็นใครวะ ปล่อยน้องคีย์นะเว้ย” พี่อนยูว่า พลางดึงผมออกจากไอ่อ๊อดเฮงซวยนี่ แต่มันไม่ยอมปล่อยอ่ะดิ = =
“แล้วแกอ่ะ เป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้น”
“ไม่มี! แต่แกปล่อยน้องคีย์ก่อน!”
“ไม่ปล่อยอ่ะ -o- มีปัญหาป๊ะ” ไอ้อ๊อดซังกะบ๋วย ปล่อยกูเหอะ ทั้งมันทั้งพี่อนยูต่างดึงผมคนละข้างเนี่ย เจ็บเว้ยย!!
“ไอ้นี่ ปล่อยนะเว้ย !” พี่อนยูดึงผมเกือบจะหลุดละ แต่ก็ต้องชะงักเพราะ...
“ทำไมชั้นต้องปล่อย ก็เตี้ยนี่มันแฟนชั้นอ่ะ” ห๊ะ ! แป๊ะซิ แฟนเมิง ใครแฟนเมิ๊งง หอกแล้ว แล่วๆๆ
“ -o- หมายความว่าไงว่ะ” พี่อนยูค้างไปครึ่งวิ - - ปล่อยแขนผมให้เข้าไปหาไอ่อ๊อดอีกครั้ง เจริญ!
“ก็หมายความว่าเตี้ยเนี่ย ‘แฟนชั้น’ ไง” ฮือๆๆ ผมไปเป็นแฟนมันตอนหนายย เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าเนี่ย
“ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่นะ พี่อนยู ผมไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ ปล่อยกูดิเว้ย” ประโยคหลังนี่ผมหันไปพูดกะมัน
“ที่รักอายเหรอครับ ^^” ดูมานนนน ผมจะฆ่ามานนนน TT
“อายบ้านเมิงดิ๊ T^T” ฮืออออออออออ
“แล้วที่รัก ดิ้นทำไมละครับ”
“......” T^T ผมหันไปหาพี่อนยูเพื่อจะช่วยผมได้ แต่ผมคงคิดผิด เพราะพี่อนยูยืนนิ่งค้างเหมือนโดนเจ้าเข้า อ้าปากน้อยๆ เหมือนรับไม่ได้ - -
“นี่ นี่น้องคีย์ มีแฟนแล้วเหรอ”
“มะ..ไม่”
“ใช่แล้วครับ ! ^^” ไอ้ชเวโฮฮฮฮฮ
“=[]= ไม่จริงๆๆๆ แก ไอ้สูง แกแย่งน้องคีย์ชั้นไป แกอย่าหวังเลยว่าแกจะรักกับน้องคีย์อย่างมีความสุข น้องคีย์ต้องเป็นของชั้นคนเดียว!”
“ก็เอาซิครับ ^^”
“ -o- ฝะ..ฝากไว้ก่อนเห้อะ!”
“แล้วมาเอาเร็วๆนะครับ ^^ ป๊ะ ที่รักเราไปสวีทกันดีกว่า” ประโยคหลังนี่มันหันมาพูดกับผม ขนลุกอ่ะ อี๋ ที่ร๊งที่รัก เหอะ! เมื่อเช้ามันยังด่าผมอยู่เลย
“เห้ยๆๆ ไปไหน” ผมร้องโวยวายเมื่อมันลากผมไปลงบันไดไปด้วย
“น้อง...น้องคีย์!” เสียงพี่อนยูตามหลังมา
ไอ้นี่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย โอ๊ยย ช่วยผมด้วย ผมเกลียดมานนนนนน .!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TALK : จบไปอีกตอน เย้วๆ แต่งไปรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า 55
หนุกรึเปล่า? ติชมกันบ้างนะค้า
เม้นๆกันด้วยน้า ^^
ความคิดเห็น