คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่สี่ --- เป็นแฟนกัน ^^
“เห้ย จง เมิงจะไม่สนใจกูเลยใช่มะ กูเป็นคนชวนนะเว้ย ไม่ใช่ให้เมิงมานั่งสวีทกันสองคนกะแทมิน”
“ไมอ่ะ เมิงอิจฉาอ่ะดิ๊ -.-“ น่าน รู้ทันอีก = =
“เออ กูอิจฉา T^T” ยอมรับก็ได้วะครับ -o-
“ฮ่าๆๆ อิจฉาก็หาซักคนดิ”
“ก็มันไม่มีอ่ะดิ”
“แน่ใจนะ - - กูเห็นตั้งหลายคน ทั้งผู้ชายทั้งผู้หญิง แหม ไม่มีบ้านเมิงเหอะ”
“ก็มันไม่มีใครถูกใจเลยนี่หว่า -3- ดูแต่ละคน พี่อนยูก็ดูจะเต็มแหล่มิเต็มแหล่ = =”
จริงๆนะครับ พี่อนยูน่ะ เหอๆ บ๊องจะตาย -.- (จริงมั้ย? รีดเดอร์ // ผัวะ ! >> อนยูตบ)
“เออว่ะ - - แต่คนอื่นก็มีนี่ ทำไมเมิงไม่เอาซักคนอ่ะ” นั่นไง คิมจงมันยังเห็นด้วย = =^
“เหอๆ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวถ้าวันไหนมันเจอมันก็มีเองแหละน่า”
“เออ ให้จริงละกัน เหี่ยวตายกูไม่รู้ด้วยนะ” หนอยย ไอ้นี่นิ เหี่ยวเหิ่วอะไรกัน
“พอเหอะ จบเรื่องนี้ สวีทกันไปเหอะ กูอิ่มละ ไปห้องสมุดดีกว่า”
ที่ว่าไปห้องสมุดน่ะ ไม่ได้ขยันหรอกครับ จะไปนอน - - (นอนทั้งเรื่องนะเธอ//ไร้เตอร์)
ก็คนมันขี้เกียจ ฮู่วววส์ 55555 ฮิๆๆๆ บ้าละๆ
“แล้วคาบบ่ายอย่านอนเพลินนะเว้ย เข้าเรียนด้วย” น่ะ มีเตือนๆ
“รู้แล้วน่า จะพยายามตื่นมาละกัน -.-“ อ่า กะจะหาอะไรอ่านก่อนนอน 55
ผมเดินออกมาจากโรงอาหาร ผ่านอาคารเรียนไปเรื่อยๆ ใครใช้ให้สร้างห้องสมุดอยู่ซะหลังโรงเรียนเนี่ย โรงเรียนไหนเขาสร้างงี้บ้างน่อ? -*- เอาเหอะ เพื่อความสบาย เงียบ และสงบ เอ้ววว - -
อ่า ในที่สุดก็ถึงซักที โรงเรียนผมนี่ก็กว้างเอาการแหะ อยู่มาตั้งกะ ม.ต้น เพิ่งมาสังเกต = =
ผมเปิดประตูเข้าไปสู่ความเงียบ (ก็ห้องสมุดมันเงียบนี่นา) อ่า แอร์เย็นแหะ >< ผมก้มหัวให้อาจารย์บรรณาลักษณ์พอเป็นพิธีก่อนจะหาที่นั่งเหมาะๆ กะจะอ่านหนังสือ(การ์ตูน)ซักหน่อย อิอิ เดี๋ยวจะหาว่ามาห้องสมุดทำไม (มานอนไง - - )
ผมเดินไปตามชั้นหนังสือเรื่อยๆ อ่า หนังสือเยอะจังแหะ แต่ละหมวดนี่หนังสือเยอะจริงๆผมไม่เคยเดินดูห้องสมุดอย่างจริงจังแบบนี้เลยนะเนี่ย อ๊ะ เจอล่ะ เล่มนี้แหละที่หา ไม่ใช่การ์ตูนหรอกครับแต่เป็นนิยาย กิ๊บกิ้ว ~ >< ว่าแต่ใครเอาไปไว้ซะสูงลิบวะเนี่ย = = ผมกำลังจะเอื้อมมือไปดึงหนังสือตัวการลงมา ทำไมมันเอื้อมยากเอื้อมเย็นจังวะ ผมกำลังจะพยายามต่อไป แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกว่า มีอะไรซักอย่างยืนอยู่ข้างหลัง เหวยๆ >< แถวนี้มืดๆอยู่น้า ผีห้องสมุด(?)รึเปล่าเนี่ย อ่า คีย์บอมกลัวผี T^T ( อย่าบอกใครเชียวนะ ว่าผมกลัวผี )
“จะเอาเล่มนี้เหรอ ^^”
เสียงนี้มัน ? ผมหันกลับไปมอง ว่าละ ไอ้ชเวมินโฮ๊ววว ตามหลอกหลอนกันอีกแล้วววว TT
“หืม? ว่าไง ^^ เล่มนี้น่ะเหรอ?”
“อะ..อื้มๆ เล่มนี้แหละ”
“เตี้ยละยังไม่เจียมนะ = = ยังจะพยายามเอื้อมอีก”
“ -o- แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายกัน(ย่ะ)”
“ก็กลัวคนขาสั้น แขนสั้น แถวนี้บ้าตายซะก่อนนะ”
“อะไรก็เตี้ย เหอะ ! มันสูงนี่ -3-“
“นายทำหน้าแบบนั้นน่ะ .....มันน่ารักดีนะ ^^”
“ =o= พูดอะไรออกมาน่ะ”
“พูดความจริงไง ^^” ยังยิ้มๆ แม่จะเอานิ้วจิ้มตาแตกเลย
“อืมๆๆ -//- นี่นาย เมื่อไหร่จะถอยออกไปซักทีเนี่ย จะยืนอย่างนี้อีกนายมั้ย เมื่อยนะ”
ท่าส่อชะมัดเลย ก็หมอนั่นเล่นยืนทาบด้านหลังของผมไว้น่ะสิ
“อ๊ะ เหรอ ขอโทษๆ ก็แค่อยากช่วยน่ะ” แน่ใจนะว่าอยากช่วย - -
มินโฮถอยกลับออกมาพร้อมยื่นหนังสือให้ผม
“นี่ ถามจริงๆเหอะ วันๆนี่ไม่ทำอะไรเลยรึไง ทำไมชั้นไปไหนมาไหนนี่ มันต้องเจอนายทุกทีเลย”
“อืมม..ก็ว่างมั้งนะ ที่นายเจอชั้นน่ะ เพราะว่าเราเป็นเนื้อคู่กันรึเปล่า? ฮ่าๆ”
“นี่ มันไม่ตลกนะ นายชเวมินโฮ เนื้อคงเนื้อคู่บ้าอะไรกัน”
“เอ้า ก็นายบอกว่านายไปไหนก็เจอแต่ชั้นไม่ใช่รึไง ชั้นผิดเหรอ?” มินโฮว่าพลางทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว = = เหมือนกบตาโปนอ่ะนะ
“ผิดสิ จะบ้ารึไงเนี่ย เรื่องเมื่อเช้าน่ะ ไปบอกพี่อนยูว่าชั้นเป็นแฟนนาย รู้หรอกนะว่าช่วยอ่ะ แต่ช่วยวิธีอื่นไม่ได้รึไงทำไมต้องวิธีงั้นด้วย!”
“จะว่าเรื่องเมื่อเช้ามันก็ไม่ได้ด้วยซินะ หึหึ ^^” รอยยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว ให้ตาย ผมเกลียดยิ้มนั้นชะมัดเลย - -
“ทำไมจะว่าไม่ได้อ่ะ” ถามมันลองเชิง ดูตามันดิ ทำมามีเลศนัย -o-
“ก็นายยังทำรถชั้นบุบเลย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ซ่อม ถึงมันจะบุบๆไปบ้าง ไม่มากมาย แต่ค่าซ่อมคงแพงน่าดู”
“แล้วจะให้ชั้นทำยังไงเล่า ให้ชั้นจ่ายให้เลยเอามะ” เหอๆ ไม่รู้อะไรซะแล้ว ผมน่ะรวยจะตาย ป๋าบอมกะมี๊ด๊องผมน่ะ นักธุรกิจร้อยล้านเชียวนะ *o* อร๊ายย คิมคีย์อวดรวย กร๊ากๆ = =
“อืมม ที่จริงมันก็น่าสนนะ แต่....ชั้นอยากให้นายชดใช้อย่างอื่นมากกว่า^^” ยิ้มอีกแล้วๆ
“อะไร ชดใช้อะไร”
“ก็เมื่อเช้าชั้นโกหกพี่อนยูไปว่า นายกับชั้นเป็นแฟนกันใช่มั้ยล่ะ นายก็มาเป็นแฟนชั้นจริงๆเลยซิ”
“ -o- เห้ย! บ้าไปแล้วน่ะนายน่ะ จะให้ชั้นเป็นแฟนนายชดใช้ที่ชั้นทำรถนายบุบ อุ๊ย อยากตาย เป็นแฟนกะหมายังดีกว่าอีก”
“นี่กล้าเปรียบชั้นกะหมาเลยเหรอ - - ถ้านายไม่ยอม งั้น..ชั้นไปบอกพี่อนยูละกันว่านายน่ะ ชอบพี่อนยูม๊ากกกมากกกก มากมายที่ซู๊ดดของหัวจายยยย ^^”
“มามุขนี้อีกแล้วคิดว่าชั้นจะยอมเหรอ - -“
“^^+”
“เออ! ก็ได้ๆ ตกลงๆ”
“55 งั้นเอาเป็นว่านายกับชั้นเนี่ย เป็นแฟนกันละนะ ที่รัก”
“ -w- นี่ แต่ชั้นมีข้อแม้นะ” เพิ่งคิดออกหมาดๆนะเนี่ย ข้อแม้นี่ อิๆ
“หืม? ข้อแม้ข้อแม้อะไรกัน”
“ก็นายกับชั้นเป็นแฟนกันแค่ 2 อาทิตย์แค่นั้นน่ะ” ผมต่อรองข้อแม้ของผม อย่าน้อยก็ยังรู้สึกว่าเหนือกว่า ฮ่าๆๆๆๆ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ๆ 52 เดือนละกันนะ”
“ไม่ๆ 2 อาทิตย์”
“ไม่เอาๆ 1 เดือนครึ่งอ่ะ”
“ No no no 3 อาทิตย์เอา สุดๆละนะ”
“ไม่ๆๆ 1 เดือนครึ่งๆๆ *o*”
“โอเคๆๆ 1 เดือน ขาดตัว! ห้ามต่อ! ห้ามขอแล้ว! จบ!”
“อ่า อย่างน้อยก็ยังดี ^^”
“เฮ้ออ เหนื่อยใจกะนายเหมือนกันนะเนี่ย”
“แต่ชั้นว่าชั้นเหนื่อยใจกะนายมากกว่านะ คีย์บอม คนอะไรดื้อชะมัด ขอแค่นี้ก็ไม่ได้ -3-“
“ชเวมินโฮ ขอละ - - อย่าแอ๊บแบ๊ว” มันทำให้คิมคีย์อยากกินกบทอดแดดเดียว -.-
“ = = นายนี่น่ะ ไอ้เตี้ยแสบ ชั้นไปล่ะ บ๊ายบายละ คุณแฟน^^” มินโฮว่าก่อนจะเอามือมาขยี้ผมของผมจนมันเสียทรงหมดแล้วว ไอ้บ้า
“เออๆ ไปไหนก็ไป ชั้นจะไปอ่านหนังสือแล้ว”
“ครับผม ^^+” อ่า ผมเกลียดรอยยิ้มนั้น เพราะมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ให้ตายซิ คิมคีย์บอม -//-
เง้อๆ ช่วงนี้เรียนพิเศษค่ะ เลยหายไปเป็นอาทิตย์เลย ขอโทษอีกครั้งนะคะ ^^
รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะ >3
ปล.2 มันอาจจะดูสั้นๆไปบ้าง นะ TT
ความคิดเห็น