A TALE: ความเหงา - A TALE: ความเหงา นิยาย A TALE: ความเหงา : Dek-D.com - Writer

    A TALE: ความเหงา

    ตัวฉันที่กำลังเหงาอย่างไม่รู้ตัว ฉันต้องการอะไรกันแน่

    ผู้เข้าชมรวม

    242

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    242

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  กลอน
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  5 มิ.ย. 50 / 10:52 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      จริงๆแล้วฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฮิซุย มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ข้างนอกหิมะกำลังตกอย่างหนัก

      เสื้อคลุมขนสัตว์ตัวใหญ่ ตอนนี้ถูกคนนำมาใส่ไว้บนบ่าของ ฮิซุย

      ท่านคงหนาวมากใช่ไหม อากิสวมเสื้อคลุมขนสัตว์นั้นให้ฮิซุย แล้วกอดให้ความอบอุ่น

      ข้านี่โชคดีจังนะ อากิ แต่ตอนนี้ข้าไม่ได้หนาวขนาดนั้น ฮิซุยถอดเสื้อคลุมออกยื่นให้กับอากิ แล้วเดินหายไปในความมืด

      ข้าไม่อาจเชื่อใครได้อีกแล้ว แม้นแต่ตัวข้าเอง ขอโทษนะอากิ

       

      กลับมาแล้วครับ

      .......................

      ใช่ กลับมาแล้ว เซย์  เดินไปว่างกระเป๋าอย่างเงียบเหงา  หลายปีแล้วที่เป็นแบบนี้ ไม่มีใครไม่มีคน

      ฉันเหงา หรือเปล่านะ ว่าแล้วเซย์ก็ลุกขึ้นไปเปิด ทีวีดู

      ข่าว...ก็มีแต่เดิมๆซ้ำไปซ้ำมา เซย์ปล่อยทีวีไว้แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมา เปิดไปที่เบอร์ที่บันทึกไว้

      ตื้ด......เลขหมายนี้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะ..ตื้ด

      ชิ แล้วจะมีโทรศัพท์ไว้ทำบ้าอะไรว่ะเซย์ โยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างหัวเสีย

      ออกไป ข้างนอกดีกว่า

      ………………………..

      วันนี้วันคริสมาส หรือเนี้ย เซย์เฝ้ามองไปที่ต้นไม้ที่ประดับประดาอย่างสวยงาม ท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมาอย่างคับคั่ง

      อะไรกันเนี้ยคริสมาสทั้งที ทำไมฉันต้อมานั่งอยู่คนเดียวด้วยล่ะ เซย์หยิบบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อโค้ช ขึ้นจุดสูบแล้วปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิด

      ครอบครัว ครอบครัวเหรอ คำๆนี้มันหายไปจากหัวสมองของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ จริงๆแล้วทุกคนก็ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น

      ใช่แล้ว ทุกคนก็ทำเพื่อตนเองทั้งนั้นเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกความคิดนั้นเข้ามา เธอสวยมาก ไม่สิจะเรียกว่าสวยก็ไม่ใช่ เธอดูเหมือนไม่ใช่ทั้งคน ทั้งนางฟ้า และปีศาจ แล้วเธอเป็นใคร

      เธอเป็นใครเซย์ถาม น่าแปลกที่เค้าไม่รู้สึกกลัวในตัวเธอเลย

      ก็....แล้วแต่เธอจะคิดสิเธอตอบออกมาอย่างเรียบๆ

      เธอรู้ความคิดของชั้นได้ไง

      ความคิดของมนุษย์ชั่งสับสนและวุ่นวาย มันเหมือนเป็นเสียงที่เรียกร้องตัวข้า จนข้าไม่สามารถหยุดนิ่งดูดายอยู่ได้

      แล้วเธอต้องการอะไร

      เปล่าเลย... ข้าไม่ต้องการอะไรจากตัวของเจ้า เพียงแต่......

      เพียงแต่...อะไร

      เธอไม่ตอบแต่ ยื่นมือออกไป กอดเซย์เอาไว้ ไม่รู้ทำไมตัวเค้าเองไม่ขัดขื่น และกลับรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก เค้าเหมือนกลับไปเป็นเด็กตัวเด็กที่ไม่มีความกังวลต่อสิ่งใดๆ สบายจนเหมือนจะไม่มีความคิดอีกแล้ว และสติของเซย์ก็ดับลง

      เพียงแต่.....เจ้าก็เป็นเหมือนข้า

      ***********************Fin***********************

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×