ยามที่สายลมพัดอ่อนๆ ฉันและเธอยืนคุยกันอยู่ที่ระเบียงริมแม่น้ำ เธอเอื้อมมือจับปอยผมที่ปลิวมาปิดหน้าของฉันขึ้นมาทัดหู ฉันกับเธออมยิ้มเล็กๆ และฉันพยายามหลบสายตาลงต่ำด้วยความอาย
เราคุยกันในเรื่องที่ไม่รู้ว่าตลกหรือเปล่า แต่ฉันก็หัวเราะออกมาเพราะรอยยิ้มของเธอ และท่าทางกระตือรือร้นนั้น ฉันหัวเราะซะจนต้องสูดลมหายใจเข้าไปเพื่อพยายามจะหยุดมัน
ฉันไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่รู้ว่าพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้านี่ชั่งสวยงามจับใจ
รอยยิ้มของเธอ ดวงตาอันเปล่งประกายนั้น ทำให้ฉันไม่ได้ยินเสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมา ไม่ได้ยินเสียงลม และแม้นกระทั่งเสียงของเธอ ฉันได้แต่มองหน้าของเธออย่างหลงใหล
แสงของดวงไฟริมระเบียงเริ่มสว่างขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าได้ถึงเวลาของยามราตรีแล้ว ฉันขมวดคิ้วอย่างขัดใจ เพียงเพราะรู้ว่าเวลากำลังจะหมดลง
ฉันใช้นิ้วชี้จรดลงบนริมฝีปากของเธอ
"ที่รัก! มันถึงเวลาที่เราต้องจากกันแล้ว และความหวังอันน้อยนิดของฉัน นั้นคือการที่คุณจะมอบจูบพิตอันแสนหวานเพื่อแสดงความรักต่อกัน"
ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเธอ อ้อนวอนขอความรัก เธอขมวดคิ้วเล็กๆครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนที่จะค่อยๆโน้มตัวลงมา จูบพิตไปที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนจูบออกมา
ฉันกลั้นหายใจ เหลือบตามองเธอนิดๆ ก่อนที่จะฝืนยิ้มออกมา "ขอบคุณ ลาก่อน" ฉันพูด ก่อนที่จะซุกมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อพร้อมทั้งหันหลังเดินจากไป
~ ลาก่อนความรัก~
แด่ T.H. (05/09/2013) - blue green eyes
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น