คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Night Party
... ถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะเสียชีวิตลงในวันนี้... แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะสามารถหนีความวุ่นวายของวันนี้ไปได้...
...เพราะพี่เมจิคนเดียวเลย!...เขาถึงต้องว่าเผชิญกับความวุ่นวายในโรงเรียนต่อ...ทั้งๆที่คิดว่าจะได้พักแล้วซะอีก...เฮ้อ...
ร่างบางทอนหายใจเบาๆพลางค่อยๆเอนกายลงกับพื้นหญ้า ...กว่าเขาจะหนีพวกผู้หญิงที่คอยตามตื้อยังกะปลิงมาได้ เหนื่อยซะแทบแย่...ต้องมาเดือดร้อนรุ่นพี่ช่วยหาที่ซ่อนให้อีก...กว่าจะได้กินข้าวเล่นเอาเกือบตายแหนะ...
...ชีวิตนี่มันเหนื่อยจริงๆ...
มิเรนสลัดศีรษะเบาๆเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปหัว ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ค่อยๆรับรู้บรรยากาศรอบๆกาย...
.
.
...มันช่าง...เงียบสงบ...
เสียงของใบไม้กระทบกับสายลมอย่างแผ่วเบา ฟังแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด ราวกับว่ามันกำลังขับขานบทเพลงไปพร้อมๆกัน... ความเหน็ดเหนื่อยถูกปลิดทิ้งไปพร้อมๆกับสายลม คงเหลือไว้เพียงความรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด...
...คงเป็นเพราะอย่างนี้ละมั้ง...เข้าถึงได้ชอบที่นี่นัก...
.
.
.
แต่แล้ว...เสียงหนึ่งก็กระชากร่างบางให้หลุดออกมาเผชิญกับความวุ่นวายอีกครั้ง
“มี้จาง ~ ~ พี่มีข่าวดีมาบอกหละ!” ราวกับเสียงฟ้าฝ่าดังเปรี้ยง! นี่ชิวิตอันแสนวุ่ยวายของเขามันยังไม่จบอีกเรอะนี่!
มิเรนเหลือบมองไปยังต้นเสียงอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อวันนี้พี่สาวตัวแสบของเขาไม่ได้มาเพียงคนเดียว ...มีเพื่อนร่วมขบวนการมาอีกรึไงนะ?...
“ปล่อยนะครับพี่!” เมจิกึ่งลากกึ่งกระชากเด็กหนุ่มคนหนึ่งมา ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ค่อยให้ความร่วมมือเสียเท่าไหร่
...ว่าแต่ พี่แกเขาไปลากใครมาอีกเนี่ย...?
เมจิเดินเข้ามาใกล้ๆร่างบางพลาง(แสยะ)ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย เธอค่อยๆนั่งลงช้าๆ ก่อนจะกระชากเด็กหนุ่มในนั่งลงตามมาด้วย
ร่างบางจับจ้องไปยังเด็กหนุ่มด้วยความสงสัย ก่อนจะอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ
“ร...รุ่นพี่คนที่ช่วยผมเมื่อเช้านี่นา”
“...” เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามใดๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาคงไม่สบอารมณ์เสียเท่าไหร่
“ อ้าว รู้จักกันแล้วหรอกเหรอจ้ะ?? ดีเลย งั้นพี่จะได้คุยง่ายๆหน่อย ฮิๆๆ” หญิงสาวแสยะยิ้มกว้าง พลางหัวเราะอย่างร่าเริง ...ร่างที่นั่งฟังอยู่ทั้งสองทำได้เพียงแค่ยิ้มฝืดๆให้...
...พอพี่แกหัวเราะแบบนี้ที่ไร... งานเข้าทุกทีละน้า...
**************************
...นิทาน...มันก็แค่เรื่องหลอกเด็กที่ผู้ใหญ่แต่งขึ้นมา...เล่าเรื่องหลอกลวงให้ฟังแล้วก็เบาหูเด็กๆว่า... โลกนี้มันช่างเต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบ ความสุขสบายและสมหวัง...
...พอเอาแต่เล่นซนไม่ยอมเชื่อฟังก็ชอบพูดว่า ถ้าไม่อยากถูกปีศาจใจร้ายจับกิน จะต้องทำตัวเป็นเด็กดีนะ...
...ก่อนจะถึงเวลาเข้านอนก็จะอ่านนิทานให้ฟัง และทุกๆเรื่องก็จะจบลงด้วยประโยคที่ว่า ‘แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็แต่งงานกันและใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขชั่วนิรนดร’
...เรื่องโกหกทั้งเพ...ความรักมันงี่เง่า...ความจริงแล้ว...เจ้าหญิงกับเจ้าชายแค่แต่งงานเพียงเพราะหวังผลประโยชน์มันก็เท่านั้น...ความรักมันเรื่องไร้สาระทั้งเพ พอรักแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมากัน?...ทรัพย์? สมบัติ? เงินทอง? ชื่อเสียงหรือความสุขสบาย?...พอเขาทิ้งก็มานั่งร้องไห้ฟูมฟาย แล้วมันได้อะไรขึ้นมา?
...หึ! ความรักน่ะเหรอ?...
. . . มั น ไ ร้ ส า ร ะ สิ้ น ดี. . .
.
.
.
.
.
“เฮ้ย! ซาคุไร!” น้ำเสียงระรื่นของชายหนุ่มทางด้านหลังทำให้ร่างสูงหลุดจากภวังค์ความคิด ...ดูเหมือนว่าวาเลนไทน์งี่เง่าปีนี่มันคงจะไม่จบลงง่ายๆเหมือนปีที่ผ่านมาซะแล้ว...เพราะไอ้เพื่อนเวรนี่แท้ๆ เขาบอกว่าไม่มาๆ มันก็ยังตามตื้ออยู่นั่นแหละ จนเขารำคาญก็เลยตอบส่งๆไป...ที่แท้ไอ้ไนท์ปาร์ตี้เล็กที่มันว่านี่ก็ งานเลี้ยงวาเลนไทน์ที่เขาสุดแสนจะเกลียดนี่เอง...พอเห็นหน้ามันแล้วอยากจะเขาไปอัดตรงๆซักหมัดจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่ามีแขกมารวมงานเยอะขนาดนี้...
ร่างสูงในชุดสุทสีดำสนิทกำลังพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขนาดนี้ ก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆตามแบบฉบับของเขา
“มีอะไร?”
“ฮ่าๆๆ ไม่เห็นต้องเครียดขนาดนั้นเลยนี่นา อุส่ามาทันทีก็หัดทำหน้าตายิ้มแย้มกับเขาหน่อยดิว้า~” ชายหนุ่มยังคงว่าด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทตามเคย พลางทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆอีกตัว
“ฉันไม่ว่างมาทำอะไรไร้สาระเหมือนแกหรอกนะ อากิโตะ”
“เอาน่าๆ นานๆทีแกก็มาเปิดหูเปิดตาซะบ้างดิวะ เดี๋ยวก็เก็บกดจนเป็นบ้าตายหรอก”
“หึ! ฉันมันไม่กะล่อนเหมือนอย่างแกหรอก!”
“ฮ่าๆๆ คร๊าบๆ เข้าใจแล้วคร๊าบ”
.
.
...และแล้ว..บทสนทนาอันแสนจะไร้สาระก็เริ่มขึ้นและดูท่าว่ามันคงจะไม่จบลงง่ายๆ คำถามแต่ละคำถามเห็นทีจะมีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น เรื่องผู้หญิง(?)เอย เหล้าเอย งานเลี้ยงเอย น่าเบื่อจริงๆ ทำไมเขาถึงต้องมามีเพื่อนเป็นคนกะล่อน เสเพล อย่างนี้วะ! คิดแล้วก็ปวดหัวจริงๆโว้ยย!
แต่แล้วเสียงหนึ่งก็เรียกความสนใจจากเขาและผู้ร่วมโต๊ะ ทั้งคู่หันไปมองต้นเสียงพร้อมๆกัน ก่อนอากิ
โตะจะส่งยิ้มให้ผู้เรียกบางๆ
“อากิจาง~ มาตรงนี้หน่อยสิคร้าบ!” เสียงของเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าเขาราวๆ 3-4 ปี ร่างบ่างๆนั้นกำลังโบกมือเรียกอย่างร่าเริง
“คร้าบ จะไปเดี๋ยวนี้คร้าบ ฮันนี่~” ร่างสูงหันมายิ้มให้เขาเชิงประมานว่า ง ‘ตามสบายละกัน’ ก่อนจะเดินจากไป
...เพื่อนเขานี่มันถึงกะล่อนอย่างนี้น้า! คบได้วันนึงไม้ซ้ำหน้าจริงๆเลย...
ร่างสูงถอนหายใจหนักครั้งหนึ่งพลางค่อยๆเบนสายตาจากเพื่อนของเขาไปยังระเบียงแทน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนัยน์ตาอันเฉียบคมสะดุดเข้ากับร่างอันบอบบางร่างหนึ่งข้างระเบียงท่ามกลางแสงจันทร์ เลือนผมสีดำประบ่าเป็นประกายงดงามยิ่งนัก นัยน์ตาคู่สวยยังคงเหม่อมองดวงจันทร์อย่างเลื่อนลอย...
...ดูเหมือนร่างนั้นจะไม่รู้ตัว ว่าตนเองกำลังถูกจับจ้องอยู่... ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลยจริงๆ...
.
.
.
TBC
อ้าย~ เสร็จซะที นิยายเน่าๆของเรา(อาจจะสั้นนิดนึงนะคะ) ขอบคุณ คุณStraWBerry_ImIn มากนะคะที่เป็นกำลังใจให้ ตอนนี้สอบปลายภาคเสร็จแล้วค่ะ แต่สงสัยคะแนนจะตกซะแล้วว TT[ ]TT หวังว่าตัวเองคงมีเวลาว่างมาอัพนิยายเน่าๆ(ไว้อ่านเอง = =;;; ) นะคะ ตอนที่สามคงจะมาเร็วๆนี้ค่า~
ความคิดเห็น