หนุ่มรูปงามกับเจ้าชายอสูรน้อย

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter : Four

ย้อนกลับไป ทางด้านฮิโซกะและกอร์น

ณ ห้องๆหนึ่งในปราสาท

“ท่านฮิโซกะทานยาก่อนนะครับ”กอร์นเอ่ยพร้อมยื่นยาให้คนบนเตียง ฮิโซกะรับมาแล้วแกล้งทำเป็นกิน

“กอร์น ช่วยหยิบยาในเสื้อนอกที่วางอยู่ตรงนั้นให้หน่อยได้ไหมในนั้นมียาประจำตัวของฉันอยู่”ฮิโซกะเอ่ยบอกและชี้ไปที่เสื้อนอกที่วางพาดบนเก้าอี้

“ครับรอซักครู่นะรับ”กอร์นรับคำและลุกไป เมื่อกอร์นเดินไปแล้วฮิโซกะก็รีบกินยาแก้อาการที่พกไว้ทันที

“ขวดนี้ใช่ไหมครับ”กอร์นเดินกลับมาพร้อมขวดยาในมือ

“อืมใช่ ขวดนั้นแหละ”ฮิโซกะเอ่ยพร้อมยื่นมือไปรับ ฮิโซกะรับยาจากกอร์นมาแล้วก็เปิดขวดเทยาอมไว้ในปาก กอร์นรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ ฮิโซกะรับแก้วน้ำมาดื่นและคืนให้กอร์น กอร์นนำแก้ววางบนโต๊ะข้างเตียง ฮิโซกะอาศัยช่วงจังหวะที่กอร์นเผลอนั้นฉุดกอร์นลงมานั่งบนตักของตนพร้อมประกบจูบป้อนยาที่อมเอาไว้ในตอนแรก กอร์นที่กำลังตกใจกับการกระทำของฮิโซกะ จึงทำให้กลืนยานั่นลงคอไปโดยไม่รู้ตัว

“ทะ...ท่านทำอะไรหนะครับ”กอร์นเอ่ย พร้อมทำท่าจะลุกออกไปแต่ฮิโซกะได้รั้งเอวเอาไว้ทำให้ได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขน

“คึหึหึหึหึ ก็ทานของหวานไง”ฮิโซกะตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถะ...ถ้างั้นปล่อยผมสิครับ ผมจะได้ไปเตรียมของหวานและน้ำชามาให้”กอร์นเอ่ย พร้อมทำท่าจะลุกไปอีก

“ไม่เห็นต้องไปยกมาเลยนิ ในเมื่อของหวานที่ว่ามันก็อยู่ตรงนี้แล้ว”ฮิโซกะเอ่ยเลียริมฝีปากพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(โรคจิต)อีกครั้ง

“เอ๋”กอร์นเอ่ยและทำหน้างง

“งั้นทานละนะ”ฮิโซกะเอ่นจบก็ประกบจูบที่ริมฝีปากของกอร์นอีกครั้ง

“อืม งือ งือ งือ.....................อ๊า”กอร์นขัดขื่นในตอนแรกแต่ไม่นานก็เคลิ้มไปกับสัมผัสที่คนตรงหน้ามอบให้บวกกับยาที่ฮิโซกะป้อนในตอนแรกที่เริ่มออกฤทธิ์แล้ว

“แหมๆ อย่ามองแบบนั้นสิ เห็นแบบนี้แล้วมันยิ่งเกิดอารมณ์นะ”ฮิโซกะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้งกับภาพตรงหน้า กอร์นที่สติลุดลอย ใบหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด อาการหอบนิดๆ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยหน่อยๆที่เกิดจากการขัดขืนในตอนแรก ฮิโซกะเริ่มบรรจงปลดเสื้อผ้าของกอร์นทีละชิ้นและโยนมันทิ้งไป ใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆของร่างบางที่อารมณ์กำลังคุกกรุ่นตรงหน้า “น่ารักจริงๆเลยน๊า แบบนี้สิค่อยคุ้มค่าหน่อย”ฮิโซกะเอ่ยพร้อมกับก้อมลงไปใช้ปากและลิ้นเล่นกับส่วนล่างที่ไวต่อความรู้สึกของกอร์น

“อ๊าาาา”กอร์นคราง ฮิโซกะขยับขึ้นลงและใช้ลิ้นหยอกเย้ากับส่วนยอดนั่นเป็นพิเศษ ฮิโซกะเล่นกับส่วนนั้นไปเรื่อยๆจนกอร์นไม่อาจจะกลั้นไว้ได้ต่อ

“ปล่อยออกมาเลยสิ”สิ้นเสียงฮิโซกะ กอร์นก็ได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา ฮิโซกะกลืนกินทั้งหมดโดยไม่ให้เล็ดลอดออกไปแม้หยดเดียว

“หวาน”ฮิโซกะเอ่ยเลียริมฝีปาก

ฮิโซกะดึงสะโพกของกอร์นเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นและดันแกนส่วนล่างของตนเข้าไปภายในตัวกอร์น

“อ๊ะ”กอร์นร้อง

“เจ็บรึเปล่า”ฮิโซกะถามร่างตรงหน้า กอร์นส่ายหน้าไปมา และไม่กล้าสบตาฮิโซกะ ฮิโซกะเลื่อนมือไปที่ใบหน้าของกอร์นและเอียงมือให้ใบหน้าของกอร์นมาสบตากับตนและ ประกบริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆดันส่วนนั้นเข้าไปจนมิด ค้างไว้แบบนั้นให้ร่างบางตรงหน้าปรับตัวได้ จากนั้นก็เริ่มขยับกายส่วนล่านเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ พร้อมด้วยเสียงครางหวานของร่างบาง ฮิโซกะได้เห็นภาพตรงหน้าอารมณ์ก็พลุกพล่านมากขึ้นเรื่อยๆ และเร่งจังหวะส่วนล่างให้เร็วขึ้น

“ถึงพร้อมกันนะ”ฮิโซกะเอ่ย

ไม่มีเสียงตอบรับ และทันใดนั้น

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา” กอร์นชิงเสร็จไปก่อน

“ว๊า งั้นต่อจนกว่าข้าจะเสร็จแล้วกันนะ กอร์นจัง”ฮิโซกะเอ่ย

...................................................................................

ย้อนกลับไปอีกครั้ง ทางด้านคุโรโร่และคุราปิก้า

“นี่มันห้องสำหรับแขกนิ ห้องสำหรับคนรับใช้อยู่ชั้นล่าง”คุราปิก้าบ่น

“สภาพนาย น่าจะหาห้องที่ใกล้ที่สุดมากกว่านะ แล้วอีกอย่าง ข้าก็ทนไม่ไหวแล้วด้วย”คุโรโร่เอ่ย

“หมายความว่าไง อุ๊บ”คุราปิก้ากำลังจะเอ่ยถามแต่โดนคุโรโร่เหวี่ยงลงไปอยู่บนเตียง และคุโรโร่ไม่รอช้าขึ้นคร่อมคุราปิก้าทันทีพร้อมกดมือทั้ง2ของคุราปิก้าไว้

“นายจะทำอะไรหนะ ปล่อยนะ”คุราปิก้าเอ่ยพลางดิ้นแต่เนื่องจากอาการมึนงง และอุณหภูมิตัวที่ร้อนขึ้นทุกที ทำให้เรียวแรงหดหายไปหมด คุโรโร่ประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากคุราปิก้าพร้อมพยายามถอดกางเกงคุราปิก้าออก แต่คุราปิก้าก็พยายามขักขืนสุดฤทธิ์ จนสามารถผลักคุโรโร่ออกไปได้และรีบลุกออกจากเตียงหนีจากเงือมมือของคุโรโร่ คุโรโร่ไม่รอช้าลุกออกจากเตียงตามคุราปิก้าไปทันที จากนั้นกดคุราปิก้าไว้กับหน้าต่าง

“เกาะไว้แบบนั้นแหละ”คุโรโร่กระซิบที่ข้างหูคุราปิก้า และดันแกนกายส่วนล่างของตนเข้าไปทีเดียวจนมิด

“อ๊ากกกกกกกกก หยุดน้าาาาาาาาา เอามันออกไปจากตัวของชั้นนนนนนนนน”คุราปิก้าตะโกน คุโรโร่ไม่สนใจเริ่มขยับกายเข้าออกช้า

“อึก ไม่นะ ได้โปรด ปล่อยชั้นไป”คุราปิก้าเอียงคอหันมาร้องขอความเมตตาทั้งน้ำตา แต่นั้นกลับส่งผลตรงกันข้าม ด้วยการกระทำนั้นทำให้คุโรโร่มีอารมณ์มากยิ่งขึ้น ยิ่งเร่งจังหวะเข้าออกมากกว่าเดิม

“อ๊าาาาาา ไม่น้าาาาาา ใครก็ได้ช่วยด้วย คิรัวร์ กอร์น อิรุมิ”คุราปิก้ากรีดร้อง

“อย่าเอ่ยชื่อชายอื่นต่อหน้าข้า เจ้ารังเกียจข้ามากขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ ถ้างั้นเดี๋ยวข้าจะทำให้ความรู้สึกนั้นหมดไปเอง จนต่อไปเธอต้องเป็นฝ่ายร้องของเลยหละ คุ รา ปิ ก้า”คุโรโร่เอ่ยอย่างเหลืออด

“อะ อ๊า อ๊าาาาาาาาาาา”คุราปิก้าร้องคราง

‘ทำไมกันทั้งๆที่น่ารังเกียจแท้ๆ แต่ว่า....แต่ว่า’คุราปิก้าคิดในใจ

“ความรู้สึก ก็เหมือนกับร่างกายนั่นแหละ เธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมละว่าตอนนี้ก็รู้สึกสุขสมไปด้วยหนะ”คุโรโร่เอ่ยเหยียดยิ้ม

“หมะ...ไม่...แฮก(เสียงหอบ)...ชั้น...รังเกียจ”คุราปิก้าเค้นเสียง

“งั้นลองมองเงาของตัวเองดูสิ สีหน้าแบบนั้นยังปฏิเสธได้อยู่อีกเหรอ”คุโรโร่เอ่ยอย่างผู้มีชัย

คุราปิก้ามองเงาตนเองที่สะท้องในกระจกหน้าต่าง ถึงจะแค้นใจ แต่ความเป็นจริงตรงหน้าเป็นไปตามที่คุโรโร่ว่าทุกประการ คุราปิก้ากำลังรู้สึกดีกับสัมผัสที่ได้จากร่างสูงที่กำลังมอบให้

“อึก อะ อ๊าาาาาาาาาาาาา”คุราปิก้าร้องครางเมื่อพร้อมปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นภายในร่างกายออกมาพร้อมคุโรโร่ และคุราปิก้าก็สลบไป

..............................................................................