ซินเดอปิก้า

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : Two

วันต่อมา ได้มีประกาศออกไปทั่วราชอาณาจักร ว่า ‘หากสตรีผู้ใดสวมรองเท้าประดับอัญมณีนี้ได้ไม่ว่าจะมาจากครอบครัวไหน ก็จะได้ตำแหน่งราชินีของอาณาจักร’

สมุหราชเลขาได้นำรองเท้านี้ไปให้สตรีได้ลองสวมใส่ บ้านแล้วบ้านเล่าก็ยังไม่พบ จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง

“เอ่อ บ้านนี้ไม่มีเด็กสาวหรอกคะ ท่านสมุหราชเลขา”มิโตะเอ่ย

ขณะที่ขบวนกำลังจะไปก็ได้มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ช้าก่อน รอเดี๋ยว”

คุราปิก้าเดินลงมาและใส่ชุดของสตรี

“ไหนเมื่อกี้ เธอบอกว่าไม่มีเด็กสาวไง”สมุหราชเลขากล่าวติผู้เป็นมารดา

“ก็เด็กคนนั้นเป็น...”มิโตะยังพูดไม่ทันจบ คุราปิก้าก็ได้สวมรองเท้าลงไปแล้ว

“พะ พอดีเลยครับท่าน ทั้งขนาด ทั้งขอบ ทั้งรูปทรง รับกับเท้าได้พอดีทั้งหมดเลยครับ” ช่างทำรองเท้าเอ่ย

ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นคุราปิก้าได้เอ่ยขึ้น

“ถ้าหาท่านยังไม่เชื่อ ข้ามีอีกข้าง”พร้อมกับโชว์รองเท้าอีกข้างให้ทุกคนเห็น

สมุหราชเลขาจึงพาคุราปิก้าไปขึ้นรถม้า

“ดะ...เดี๋ยวเด็กคนนั้นหนะเป็น....”มิโตะพูดยังไม่ทันจบอีกครา คุราปิก้าก็เอ่บแทรกว่า “ข้าเป็นลูกเลี้ยงเจ้าคะ”

“แย่จริงๆเลย”สมุหนายกพูดพลางมองอย่างรังเกียจไปที่มิโตะผู้หวังดี แล้วสั่งออกรถจากไป

................................................................................

ณ พระราชวัง

“เจ้าพบนางแล้วงั้นเรอะ”คุโรโร่เอ่ยด้วยความดีใจ

“พะยะคะ ฝ่าบาท”สมุหราชเลขากล่าวตอบ

“งั้นจะชักช้าอยู่ทำไมรีบพาข้าไปพบนางเร็วเซ่”กล่าวจบคุโรโร่ก็ไปหาคุราปิก้าทันที

.....................................................................

ณ ท้องพระโรง

“เจ้าชื่ออะไร”คุโรโร่ถาม

“คุราปิก้าเพคะ”คุราปิก้าตอบ

“เจ้าเนี่ยน๊า รู้มั๊ยตั้งแต่เจ้าจากไปข้าหนะใจแทบจะสลายเลยรู้มั้ย นึกว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว”คุโรโร่พูดพลางเข้าไปกอดคุราปิก้า

‘คนอย่างแกไม่รู้หรอก ว่าใจสลายหนะมั้นรู้สึกเป็นยังไง’คุราปิก้าคิด

“แต่งงานกับข้านะ คุราปิก้า มาเป็นราชินีของข้า ปกครองอาณาจักรนี้เคียงข้างข้า”คุโรโร่เอ่ยคำหวานพร้อมจุมพิษที่มือของคุราปิก้า

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างสูงเพคะ ”คุราปิก้าเอ่ย

..............................................................................

พิธีแต่งงานจัดในวันรุ่งขึ้น พร้อมกับมีการเฉลิมฉลองไปทั่วทั้งอาณาจักร

ณ ห้องหอ

“ข้ารักเจ้านะ คุราปิก้า เจ้าต้องเป็นของข้าผู้เดียวเท่านั้นนะ”คุโรโร่พูดจบ ก็ประกบริมฝีปากของตนกันคุราปิก้า

ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม จากนั้นคุโรโร่ ก็ผลักคุราปิก้า พลางทรุดลงกับพื้น

“จะ..เจ้า...เจ้าให้ข้ากลืนอะไรลงไป”คุโรโร่เค้นเสียงถาม

“หึหึ อะไรหนะเหรอ ถามโง่ๆ ก็ยาพิษหนะสิ”คุราปิก้าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาปนสะใจ

“ทะ...ทำไม...เจ้า...ต้องทำ...แบบนี้...กับข้า....ทั้งที่ข้า....รักเจ้า...รัก...ตั้งแต่...แรกเห็น....เจ้า...มี...ความ..แค้น..อะไร...กับข้า”คุโรโร่เค้นเสียงถามออกไป

“แค้นที่เจ้า ฆ่าท่านแม่ของข้ายังไงหละ ข้าอดทนรอมาหลายปีจนมีโอกาสได้เข้ามาใกล้ชิดกับเจ้า จนสามารถฆ่าเจ้าได้”คุราปิก้าเอ่ยพร้อมเดินเข้าไปหาคุโรโร่ก้มลงกระซิบที่ข้างหู “ยาพิษเนี่ยจะค่อยๆฆ่าเจ้าช้าๆอย่างทรมานเหมือนที่เจ้าทำกับข้าและท่านแม่ของข้า”พูดจบก็หัวเราะและจากไป

กว่าคนใช้จะเข้ามาตอนรุ่งเช้าคุโรโร่ก็ได้สิ้นใจลงแล้ว มีประกาศจับตามล่าคุราปิก้าไปทั่วทั้งอาณาจักร แต่ไม่มีใครได้พบเห็นเธอผู้นั้นอีกเลย

--------------------------The End--------------------------