ซินเดอปิก้า

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : One

หลายปีผ่านไป

“เอ้า พื้นหนะสกปรกหมดแล้ว กวาดถูเข้าไปซิอย่ามาทำขี้เกียจ แล้วผ้าหนะซักแล้วรึยัง ไม่มีอะไรจะใส่แล้วนะ”คุราปิกาสั่งผู้เป็นน้องทั้ง2

“อะไรเนี่ย จานก็ยังไม่ได้ล้าง จะให้ฉันต้องสั่งอีกกี่รอบเนี่ยห๊า”คุราปิก้าบ่นอย่างหัวเสีย

“ตะ...แต่พวกเราก็ทำงานกันจนตัวเป็นเกลียวอยู่แล้วนะครับ ท่านพี่”กอร์นเอ่ย

“นั่นสิ งานมันก็ล้นมืออยู่แล้ว พี่ก็เห็น ทำไมไม่มาช่วยกันละจะได้เสร็จเร็วๆ”คิรัวร์กล่าว

“เดี๋ยวนี้ริอาจสั่งฉันเรอะ งานพวกนี้ไว้ให้พวกไพร่แบบพวกแกทำ ถ้ามีเวลาว่ามาต่อปากต่อคำกับชั้นได้ก็รีบๆไปทำงานซะซิ อ้อแล้วอีกอย่าง อย่าลืมชากับของว่างยามบ่ายของฉันละ”พูดจบคุราปิก้าก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง

……………………………………………………………………..

 ณ พระราชวัง

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทเพคะ เมื่อไหร่ท่านจะหาพระราชินีเป็นเรื่องเป็นราวซักทีละเพคะ พวกนางสนมพวกนั้นกระหม่อมไปยอมรับหรอกนะเพคะ”สมุหราชเลขาเอ่ยขึ้น

“เพื่อ?”จักรพรรดิหนุ่มเอ่ย

“ทายาทไงเพคะ ทายาท ถ้าหากฝ่าบาทเกิดเป็นอะไรไปจะได้มีผู้สืบบัลลังค์ไงเพคะ”สมุหราชเลขาตอบ

“ที่พูดแบบนี้หมายความว่าแกแช่งข้าใช่ไหม”จักรพรรดิหนุ่มพูดด้วยเสียงและสีหน้าราบเรียบแต่จิตสังหารรุณแรง

“ปะ...เปล่านะเพคะ กระหม่อมมิกล้า”สมุหราชเลขาเอ่ยพร้อมกับคุกเข่าลงแทบเท้าจักรพรรดิ

“ช่างเถอะ ตอนนี้ข้าก็เบื่อนางพวกนั้นแล้ว”จักรพรรดิหนุ่มเอ่ยพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่าย “ถ้าแกอยากให้หาราชินีนักหละก็แกก็ไปหามาซิ”จักรพรรดิหนุ่มเอ่ยต่อ

“งั้นจัดงานเต้นรำดีไหมเพคะ”สมุหราชเลขาเอ่ยถาม

“แล้วแต่แกสิ”จักรพรรดิหนุ่มตอบ

…………………………………………………………………………………

จากนั้นก็มีการเชิญสตรีทั่วราชอาณาจักรเข้าร่วมงานเต้นรำ

บรรดาร้านผ้า ร้านตัดเสื้อ ร้านเครื่องประดับ ร้านเสริมสวย ร้านน้ำหอม ร้านรองเท้า ฯลฯ ก็แน่นขนัดไปด้วยสตรีที่ต้องการเข้าร่วมงาน ทุกคนพยายามทำให้ตนงดงามที่สุดและเป็นที่ต้องตาของจักรพรรดิหนุ่มรูปงาม นามคุโรโร่ ผู้มีผมและนัยน์ตาสีดำ มีรอยแผลเป็นรูปไม้กางเขนที่กลางหน้าผาก ถึงแม้ว่าพระองค์นั้นจะมีนิสัยชั่ว ซาดิสต์ สาระเลว ฟันแล้วทิ้ง ก็ตาม

‘งานเต้นรำงั้นเหรอ โอกาสมาถึงแล้ว’คุราปิก้าคิดพลางมองกระจกชื่นชมความงามของตนที่ได้จากผู้เป็นมารดา

“เฮ้ออออออออออออ เหนื่อยจัง ช่วงนี้ลูกค้าเยอะจริงๆน๊า”มิโตะมารดาเลี้ยงเอ่ย(มิโตะเป็นพนักงานทำหน้าที่ผสมน้ำหอมในร้านๆหนึ่ง )

“ท่านแม่ครับ ผมขอน้ำหอมนี่ ซักขวดได้ไหมครับ”คุราปิก้าพูดพลางหยิบขวดน้ำหอมขวดหนึ่งขึ้นมา

“ได้สิจ๊ะ ลูกรัก ว่าแต่ลูกจะเอาไหทำอะไรเหรอ”มิโตะกล่าว

“เดี๋ยวก็รู้”คุราปิก้าพูดพลางยิ้มที่มุมปากแล้วเดินขึ้นห้องไป

.......................................................................

ณ ห้องจัดเลี้ยงในวันงาน

“มีแต่สตรีที่งดงาม ทั้งนั้นเลยเพคะ แบบนี้ฝ่าบาทก็คงต้องทรงเลือกได้ซักคนเป็นแน่”สมุหราชเลขากล่าวด้วยความปิติ

“เหรอ จะว่าสวยก็สวยอะนะ แต่ไม่มีใครสะดุดตาเลย”คุโรโร่เอ่ยอย่างเบื่อหน่าย

งานเต้นรำได้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

มีสตรีนางหนึ่งก้าวเข้ามาในงาน ความงามนั้นเลิศล้ำกว่าสตรีใดๆ แม้เพียงแรกเห็นก็ก็ทำให้บุรุษหลงใหลราวต้องมนต์สะกด แม้แต่จักรพรรดิหนุ่มคุโรโร่เองก็เช่นกัน

“เจ้าชื่ออะไร”คุโรโร่เอ่ยถาม สตรีนางนั่น

นางไม่ตอบแต่กลับมีท่าทางเขินอาย และทำท่าจะเดินจากไป คุโรโร่จึงคว้ามือของสตรีนางนั้นและ

“ให้เกียติเต้นรำกับข้าซักเพลงนะครับ”คุโรโร่เอ่ย

ดนตรีบรรเลงอย่างรู้งาน

เมื่อดนตรีบรรเลงจบเพลง นาฬิกาก็ตีบอกเวลาเที่ยงคืนทันที

“ข้าต้องไปแล้ว”สตรีนางนั่นเอ่ย เสียงไพเราะดั่งนกไนติเกล

“เดี๋ยว จะรีบไปไหนละ อยู่กับข้าก่อนสิ”คุโรโร่พยายามรั้ง

สตรีปริศนาผู้งดงามขยับเข้าไปใกล้กระซิบที่ใบหูอย่างแผ่วเบาว่า“งั้นก็ตามหาข้าให้เจอสิ” ทันทีที่พูดจบก็ผละออกจากอ้อมแขนคุโรโร่โดยที่ คุโรโร่ยังไม่ทันตั้งตัว วิ่งหายไปในความมืด ทิ้งไว้แต่รองเท้าประดับอัญมณีงดงามนานๆชนิดข้างหนึ่ง

“หาเธอให้พบ แม้ต้องพลิกแผ่นดินก็ตาม”คุโรโร่สั่งสมุหราชเลขาคนสนิดด้วยอารมณ์ที่ยากจะบรรยาย

..............................................................................