คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter : Ten
ณ ห้องผู้ป่วย ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในเครือข่ายของโรงเรียน
“สาหัสเอาเรื่องเลยนะเนี่ย”เลโอลีโอเอ่ยขณะตรวจอาการ
“ชั้น...อึก(เสียงสะอื้น)...ไม่น่า...อึก...แลกที่กับGlaceเลย”กอร์นเอ่ยพลางร้องไห้
“ใจเย็นๆนะกอร์น นี่ไม่ใช้ความผิดของนาย”คิรัวร์กอดพลางพูดปลอบ
“อือ....” Glaceครางออกมา ทุกคนรีบวิ่งมาที่รอบๆเตียง
“Glaceไม่เป็นไรใช่ไหม ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า”เลโอลีโอถาม
“ที่นี่...” Glaceเอ่ย
“โรงพยาบาลหนะ นายสลบไปตั้งหลายชั่วโมงแหนะ”คิรัวร์เอ่ย
“งั้นหรอ....” Glaceเอ่ย
“เอ๊ะ” Glaceเบิกตาขึ้น
“แล้วรุ่นพี่เขาสั่งให้ผมทำอะไร” Glaceถามอย่างร้อนรน
“ยังหรอก รุ่นพี่ฮิโซกะหลังจากชนะนายแล้วเขาก็เดินกลับเข้าไป”คุราปิก้าเอ่ย
“ขะ...อึก....ขอโทษนะ...อึก...ถ้าฉันไม่ขอเปลี่ยนที่...อึก....นายก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”กอร์นขอโทษและร้องไห้
“อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมันโชคร้ายเองแหละ” Glaceเอ่ย
“ฉันว่า เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่ๆ”คุราปิก้าเอ่ย
“อืม แต่ฉันพอจะรู้ว่าใคร เดี๋ยวไว้ฉันไปถามเองดีกว่า”คิรัวร์เอ่ย
“แล้วก็ หมอบอกว่านายหนะต้องนอนที่โรงพยาบาลนี่ไปซักระยะจนกว่าหมอจะอนุญาตให้กลับได้”เลโอลีโอบอก
“อืม ขอบใจนะ” Glaceเอ่ยขอบคุณ
“งั้นพวกเรากลับกันก่อนดีกว่านี่ใกล้หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ไว้พรุ่งนี้พวกเราจะมาใหม่นะ บาย”แล้วพวกกอร์นก็กลับไป
....................................................................................
ณ คฤหาสตระกูลโซลดิกซ์
“พี่”คิรัวร์เอ่ยเรียกอิรุมิพร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องของอิรุมิ
“หืม มีอะไรเหรอคิรัวร์ มาหาพี่ถึงห้องเชียว”อิรุมิเอ่ยพร้อมวางมือจากงานบนโต๊ะ
“ไม่ต้องมาแกล้งถามเลย เรื่องในวันนี้เป็นฝีมือของพี่ใช่ไหม”คิรัวร์ถามอย่างโมโห
“ใจเย็นๆก่อนคิล พี่ยอมรับว่าเป็นฝีมือพี่ แต่นี่ไม่ใช้แผนของพี่”อิรุมิเอ่ย
“แล้วพี่ก็ร่วมมือด้วย นี่ถ้าหากในวันนี้ไม่ใช่Glaceแต่เป็นกอร์นขึ้นมาผมยังไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น”คิรัวร์เอ่ยอย่างโมโห
“ใจเย็นๆสิ คิล พี่หวังดีต่อคิลนะถึงได้ทำไป”อิรุมิเอ่ย
“หวังดีต่อผมงั้นเหรอ พี่ทำเพื่อตัวเองมากกว่า ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนของผมอีก โดยเฉพาะกอร์น ผมจะไม่ให้อภัยพี่เด็ดขาด”คิรัวร์พูดจบก็ออกจากห้องไป
“ชิ ทำไมถึงไม่เข้าใจพี่เลยนะ คิล”อิรุมิเอ่ย
..........................................................................
หลายวันต่อมา ณ ดาดฟ้าบนตึกแห่งหนึ่งของโรงเรียน
“คัมปาย” ทุกคนชนแก้ว(น้ำอัดลมนะครับ)
“ได้ออกจาโรงพยาบาลซักที” Glaceเอ่ย
“นั่นสิ ขาดนายไปแล้วมันเหงาๆยังไงก็ไม่รุ”กอร์นเอ่ยพร้อมดื่มน้ำอัดลม
“แต่ก็อย่าฝืนมากนักจะดีกว่านะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเองนิ”คุราปิก้าเอ่ย
“ขอให้ฉันซักแก้วซิ”เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น
“อะนี่ครับ” Glaceเทน้ำอัดลมใส่แก้วยื่นให้เจ้าของเสียง
“ระ รุ่นพี่ฮิโซกะ”ทุกคน(ยกเว้นเจ้าตัว)เอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“ไง”ฮิโซกะเอ่ย
“ระ รุ่นพี่มีธุระอะไรหรอครับ” Glaceถาม
“มาทวงสิทธิของฉัน”ฮิโซกะเอ่ยขึ้นพร้อมนั่งลง
“ระ รุ่นพี่ต้องการให้ผมทำอะไรครับ” Glaceถามอย่างกลัวๆ
“ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอกน่า”ฮิโซกะมองท่าทางของGlaceที่ตอนนี้แทบจะไปหลบหลังคุราปิก้าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แล้วรุ่นพี่ต้องการให้Glaceเขาทำอะไรหรอครับ”กอร์นถาม
“อืม.....นึกไม่ออกแฮะ”ฮิโซกะเอ่ยพลางครุ่นคิด
“งั้นเอาเป็น...นายต้องมาเป็นลิ่วล้อของฉัน พูดง่ายๆเป็นเบ้หนะแหละ จนกว่าฉันจะจบการศึกษา”ฮิโซกะเอ่ย Glaceเริ่มหน้าซีด
“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นหรอก แค่ฉันสั่งให้นายทำอะไรนายก็ทำ ฉันไม่สั่งอะไรที่มันเกินความสามารถของนายหรอกน่า”ฮิโซกะอธิบายพลางหยิบขนมเข้าปาก
“และวางใจได้ ฉันไม่สั่งให้นายขายเพื่อนแน่นอน”ฮิโซกะกล่าวต่อ
“คะ ครับ” Glaceรับคำ
“เบอร์มือถือของนายเบอร์อะไร”ฮิโซะถามพร้อมหยิบมือถือของตนออกมา
“CRC6 L2D4 ครับ”Glaceตอบ
“ต่อไปถ้าฉันต้องการสั่งอะไร เดี๋ยวฉันจะเป็นคนติดต่อไปเอง แล้วนายก็ ‘ต้องรับสาย’ ด้วยไม่ว่าตอนนั้นนายจะมีธุระหรือสภาพปางตายก็ตาม ฉันไปละ”ฮิโซกะเอ่ยจบก็ลุกไป
....................................................................
ความคิดเห็น