กอร์น in Wonderland

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : Two

“อะไรกัน อยู่ดีๆก็มาบอกว่าน่าเกลียดแถมยังไล่เราอีก”กอร์นบ่น พร้อมกับเดินไปเรื่อยๆในทุ่งหญ้า(สำหรับกอร์น น่าจะเรียกป่ามากกว่า) ก็ได้ไปเจอกับหนอนผีเสื้อตัวหนึ่ง หนอนตัวนั้นมีผมดำ สูง(ตัวยาว) ใส่แว่นกันแดดทรงกลมเล็ก มีกระเป๋าเอกสารวางอยู่ข้างๆ หน้าแก่เกินอายุ

“อ๊ะ เลโอลีโอนิ”กอร์นเอ่ยทักหนอนผีเสื้อตัวนั้น แต่หนอนผีเสื้อตัวนั้นตอบกลับมาว่า “ชั้นคือหนอนผีเสื้อไม่ใช่เลโอลีโอ นายจำคนผิดแล้ว ว่าแต่นายเป็นใคร มีธุระอะไรกับฉัน” กอร์นได้แต่ตอบกลับไปว่า “ชั้นชื่อกอร์น ที่นี่ที่ไหน” แต่ในใจกอร์นคิดว่ายังไงคน(?)ที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นเลโอลีโอเพื่อนของตนชัดๆ “ที่นี่ทุ่งหญ้าในวันเดอร์แลนด์ นายเป็นตัวอะไร”หนอนผีเสื้อ ตอบและถามกลับ “มนุษย์”กอร์นตอบ

“หา อย่างนายเนี่ยนะมนุษย์ มนุษย์หนะไม่ตัวเล็กจิดอย่างนายหรอก”หนอนผีเสื้อพูดปนหัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบของกอร์น “ก็ฉันกินน้ำประหลาด สีแดงๆเข้าไปแล้วร่างฉันมันก็หดลงนินา”กอร์นพูด “ออ ไอ้ยาไร้คุณภาพนั่นหนะนะ”หนอนผีเสื้อตอบ “แล้วจะทำยังไงฉันถึงจะตัวใหญ่ขึ้นได้ละ”กอร์นถามต่อ “ก็ไม่ยาก ก้มลงดูเห็ดที่เท้านายสิ ข้างซ้ายจะทำให้ใหญ่ขึ้น ข้างขวาจะทำให้เล็กลง แต่ถ้าอยากได้ขนาดเดิมก็ต้องนี่”หนอนผีเสื้อตอบพร้อมกับยื่นใบไม้สีแปลกๆที่ห่างไกลจากคำว่า’ของที่กินได้’ให้ จากนั้นก็กลายเป็นผีเสื้อแล้วบินจากไป

“เฮ้ เดี๋ยวซิกลับมาก่อน”กอร์นตะโกนตอบกลับไป แต่ผีเสื้อบินไปแล้วไปแล้วไปลับไม่กลับมา กอร์นจึงดึงเห็ดออกมาทั้งซ้าย ขวาเก็บใส่กระเป๋าไว้แล้วกินใบไม้ทีผีเสื้อทิ้งไว้ให้ “แหวะ รสชาติห่วยกว่าที่เห็นซะอีก” กอร์นบ่น ทันใดนั้นกอร์นก็กลับสู่ขนาดและความสูงเดิม กอร์นจึงเห็นสภาพโดยรวม  มีทางเดินตัดผ่านทุ่งหญ้าเข้าสู่ป่าทึบ กอร์นที่ไม่รู้จะไปไหนก็เดินไปตามทางเดินเข้าสู้ป่าทึบนั่นไป

     ณ ป่าทึบ in Wonderland

“เฮ้อออออออออออออ ป่านี่จากว้างไปถึงไหนน๊า เดินมาตั้งนานละ อย่าว่าแต่สัตว์เลย แมลงซักตัวก็ยังไม่มี แล้วเมื่อไหร่จะออกจากป่าได้ละเนี่ย”กอร์นบ่น  “หึหึ เจ้าเนี่ยน๊า นอกจากจะน่าสนใจแล้วยังน่ากิน(?)ด้วยน๊าเนี่ย”  “ใครหนะ” กอร์นเอ่ยขึ้นพร้อมตั้งท่าป้องกันตัวและมองหาต้นตอของเสียง “หึหึ มองไปไหนเนี่ย ทางนี้ๆ” กอร์นหันไปทางต้นตอของเสียงทันที

 แล้วก็ต้องตกใจที่พบกับ เจ้าของเสียงปริศนาร่างสูงซึ้งมีผมสีน้ำตางแดงจัดทรงชี้ไปข้างหลัง ดวงตาเรียวเล็กสีทอง ใต้ตาซ้ายมีรูปดาว ใต้ตาขวามีรูปหยดน้ำ สีหน้าโรคจิตซึงเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ เหมือนบุคคลที่กอร์นไม่มีวันลืมแต่มีหูแมวกับหางเพิ่มขึ้นมา “ฮะ ฮิโซกะ”กอร์นพยายามเค้นเสียงเอ่ยออกมา “หนะ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กอร์นเอ่ยต่อ “ฮิโซกะ ใครละนั่น ข้าแมวเชเชอร์ตะหาก ส่วนที่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนั้นน่าจะเป็นคำถามของข้ามากกว่า”แมวเชเชอร์ตอบ

 “แต่ช่างเถอะ ข้าถูกใจเจ้า ต่อไปนี้เจ้าต้องเป็น ‘ของข้า’ ก็แล้วกัน”แมวเชเชอร์(โรคจิต)พูดจบก็เข้ามาอุ้มกอร์น(ท่าอุ้มเจ้าหญิง)ทันที “ปล่อยฉันน๊า”กอร์นพูดพลางดิ้นพลาง “อยากออกจากป่าไม่ใช่รึไง อยู่เฉยๆเถอะหน่า อ้อ แล้วก็เรียกฉันว่าเชเชอร์ก็ได้นะ”แมวเชเชอร์พูดจบก็หายตัวไปพร้อมกับกอร์น(ที่ยังคงถูกอุ้มอยู่)

     ณ ชายป่า

ร่างของกอร์นและแมวเชเชอร์ก็ปรากฏตัวขึ้น  “ปล่อยฉันลงได้แล้ว”กอร์นเอ่ย “ไม่ละ”แมวเชเชอร์เอ่ย “ว๊ากกกกกกกกกกก ปล่อยชั้นลงนะ ปล่อยฉันลงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”กอร์นดิ้นพร้อมโวยวาย “จะอยู่นิ่งๆเงียบๆเอง หรือว่า”แมวเชเชอร์ขยับหน้ากอร์นเข้ามาใกล้หน้าของตนจนห่างกันแค่ฝ่ามือ “จะให้ฉันทำให้เงียบ”แมวเชเชอร์เอ่ยต่อพร้อมสแยะยิ้ม ด้วยสัญชาตญาณไวราวสัตว์ป่าของกอร์นจึงเงียบและหยุดนิ่งในทันใด แมวเชเชอร์อุ้มกอร์นเดินไปที่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากชายป่ามากนัก