ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความอ้างว้าง
พอกลับถึงบ้านหลังน้อยนิดของฉัน ฉันก็วางกระเป๋า และจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาชาร์ต
แต่! โทรศัพท์ โทรศัพท์ หาย มันหายไปไหนนะฉันเดินหาในบ้านให้ทั้วแล้วบ่นว่า
“ ตายเหล่ะ แพงซะด้วย “
ในคืนนั้นแทบนอนไม่หลับ คิดอยู่เรื่องเดียวทั้งคืนว่าถ้าพั้นถามฉันจะตอบอย่างไร
รุ่งขึ้น รุ่งเช้ามึดนั้นเอง
ฉันมาตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง มาหาเจ้ามือถือตัวแสบ ฉันหาจนจะ 7โมงเช้าซะเลย (ประชดไอ้เจ้ามือถือ)
ฉันก้มหาแล้ว คลานหาแล้ว นอนหาแล้ว เดินหาแล้ว เดินไปไม่หงอยหน้ามองใครเลย
แล้วฉันก็เดินไปชนคน
“อ่ะ! ขอโทษค่ะ” แล้วก็หงอยหน้ามามองคนนั้น นั่นก็คือ ไมค์ ไมค์หน้าตาเฉยสุดๆ -_-!!!!
“เธอ กำลังหาไอ้นี้อยู่เหรอ” ไมค์แบมือที่มีโทรศัพท์ฉันอยู่
“นายเจอเหรอ ขอบใจนะ” แล้วฉันก็หยิบมือถือใส่กระเป๋า
“ไม่ใช่! หรอก กอล์ฟ เจอน่ะ แล้วฝากฉันให้มาคืนเธอ”
“กอล์ฟ” ฉันเริ่มคิดในใจเหล่ะว่า กอล์ฟคงรังเกียจฉันจริงๆด้วย
“เมื่อคืนมีคนโทรมาด้วย กอล์ฟเลยปิดมือถือซะ”
“ดีแล้วเหล่ะ”
“กาเหว่า! เธอชอบพี่ชายฉันจริงๆรึเปล่า”
“บ้าเหรอ อยู่ๆมาถามกันตรงๆ”
“ทีเธอยังพูดกับกอล์ฟตรงๆเลย” เขารู้ ฉันนึกในใจ ( ก็แหง่เหล่ะเขาพี่น้องกันนี่ )
“ฉัน…คือ……เอ่อ…..”
“พูดซิ” ไมค์ตวาดใส่ฉัน ฉันเริ่มน้ำตาคลอ ไมค์โกรธหน้ากลัวชะมัดเลย
“ฉันเกียจเขา” ฉันพูดเสียงเบา “ฉันเกียจเขา” ฉันเริ่มพูดเสียงดัง ฉันตกใจกับคำพูดของฉัน ฉันเลยวิ่งหนีไป
หลังจากที่ฉันได้พูดคำนั้นไป ฉันก็เลยไม่พอไม่เจอกับ ไมค์และกอล์ฟ เขา 2 คนหายไป หายไปจริงๆ ฉันเดินผ่านห้องดนตรีเกือบ 10 เที่ยวกะไม่เจอ กอล์ฟ เดินไปที่ใต้ต้นไม้ก็ไม่เจอ ไปที่สนามเล่นบาสก็ไม่เจอกอล์ฟ เห็นแต่ไมคนเดียว แต่ฉันก็ไม่กล้าไปทัก
เวลาผ่านไป 3 วัน ผ่านไปเร็วมาก มากจริงๆ ผ่านไปโดยไม่มี 2 คนนั่น 2คนพี่น้องกอล์ฟ ไมค์ แต่! แต่! ฉันจะคิดถึงเขาทำไมกันเนี้ย เขาเกียจเรา เข้าใจ มั้ย
วันที่ 4 ที่ไม่เจอเขา 2 คน ฉันเกือบลืมพวกเขาไปเลยเหล่ะ
แต่! โทรศัพท์ โทรศัพท์ หาย มันหายไปไหนนะฉันเดินหาในบ้านให้ทั้วแล้วบ่นว่า
“ ตายเหล่ะ แพงซะด้วย “
ในคืนนั้นแทบนอนไม่หลับ คิดอยู่เรื่องเดียวทั้งคืนว่าถ้าพั้นถามฉันจะตอบอย่างไร
รุ่งขึ้น รุ่งเช้ามึดนั้นเอง
ฉันมาตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง มาหาเจ้ามือถือตัวแสบ ฉันหาจนจะ 7โมงเช้าซะเลย (ประชดไอ้เจ้ามือถือ)
ฉันก้มหาแล้ว คลานหาแล้ว นอนหาแล้ว เดินหาแล้ว เดินไปไม่หงอยหน้ามองใครเลย
แล้วฉันก็เดินไปชนคน
“อ่ะ! ขอโทษค่ะ” แล้วก็หงอยหน้ามามองคนนั้น นั่นก็คือ ไมค์ ไมค์หน้าตาเฉยสุดๆ -_-!!!!
“เธอ กำลังหาไอ้นี้อยู่เหรอ” ไมค์แบมือที่มีโทรศัพท์ฉันอยู่
“นายเจอเหรอ ขอบใจนะ” แล้วฉันก็หยิบมือถือใส่กระเป๋า
“ไม่ใช่! หรอก กอล์ฟ เจอน่ะ แล้วฝากฉันให้มาคืนเธอ”
“กอล์ฟ” ฉันเริ่มคิดในใจเหล่ะว่า กอล์ฟคงรังเกียจฉันจริงๆด้วย
“เมื่อคืนมีคนโทรมาด้วย กอล์ฟเลยปิดมือถือซะ”
“ดีแล้วเหล่ะ”
“กาเหว่า! เธอชอบพี่ชายฉันจริงๆรึเปล่า”
“บ้าเหรอ อยู่ๆมาถามกันตรงๆ”
“ทีเธอยังพูดกับกอล์ฟตรงๆเลย” เขารู้ ฉันนึกในใจ ( ก็แหง่เหล่ะเขาพี่น้องกันนี่ )
“ฉัน…คือ……เอ่อ…..”
“พูดซิ” ไมค์ตวาดใส่ฉัน ฉันเริ่มน้ำตาคลอ ไมค์โกรธหน้ากลัวชะมัดเลย
“ฉันเกียจเขา” ฉันพูดเสียงเบา “ฉันเกียจเขา” ฉันเริ่มพูดเสียงดัง ฉันตกใจกับคำพูดของฉัน ฉันเลยวิ่งหนีไป
หลังจากที่ฉันได้พูดคำนั้นไป ฉันก็เลยไม่พอไม่เจอกับ ไมค์และกอล์ฟ เขา 2 คนหายไป หายไปจริงๆ ฉันเดินผ่านห้องดนตรีเกือบ 10 เที่ยวกะไม่เจอ กอล์ฟ เดินไปที่ใต้ต้นไม้ก็ไม่เจอ ไปที่สนามเล่นบาสก็ไม่เจอกอล์ฟ เห็นแต่ไมคนเดียว แต่ฉันก็ไม่กล้าไปทัก
เวลาผ่านไป 3 วัน ผ่านไปเร็วมาก มากจริงๆ ผ่านไปโดยไม่มี 2 คนนั่น 2คนพี่น้องกอล์ฟ ไมค์ แต่! แต่! ฉันจะคิดถึงเขาทำไมกันเนี้ย เขาเกียจเรา เข้าใจ มั้ย
วันที่ 4 ที่ไม่เจอเขา 2 คน ฉันเกือบลืมพวกเขาไปเลยเหล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น